Schrijven valt niet mee op een dobberend terras, wel leuk om ergens terecht te komen waar je niet naar op zoek bent.
Toen ik vanmiddag rood en warm bij het Vroesenpark aankwam en aan een meisje vroeg waar de terrasjes zich verstopt hadden, kreeg ik in plaats van een eenvoudig ‘die zijn er niet’ een uitgebreid antwoord. Ze nam me mee door Rotterdam-terrasland, we bespraken de diverse locaties aan de Oude Haven, Kralingse plas en Nieuwe Maas. Alleen in Blijdorp wist ze er geen.* ‘Ik woon vlak bij het park en neem altijd m’n eigen drank mee’, zei ze haast verontschuldigend. Ik was alweer doorgefietst toen ik haar hoorde roepen ‘Delfshaven is ook heel mooi!’
Na diverse omzwervingen bereikte ik Delfshaven, historisch stukje Rotterdam. Een van de eerste dingen die me opviel, behalve de oude rustieke pandjes en dito geveltjes, was een halfverscholen terras aan het water. Ook de naam trok onmiddellijk m’n aandacht, Soif dat had ik inderdaad. Voorzichtig liep ik het smalle wenteltrapje af, het terras lag er een beetje verloren bij, alsof het wilde zeggen ‘hou me gezelschap, ik lig hier niet voor niets, zie je niet hoe mooi ik ben’. Op dat soort momenten verwacht ik altijd dat er een enge hond uit het niets op me af komt stormen. In plaats daarvan zag ik een paar lachende gezichten tussen het groen van de patio heen schemeren.
Schitteringen op het water, een stralende zon, er hing een lome warmte om me heen daar op dat drijvende terras, af en toe voelde ik een golfje tegen de tafel aanduwen en zag de thee even opschrikken in z’n glas. Ik dacht terug aan daarnet toen ik met m’n fiets aan de hand via het Heemraadsplein naar Delfshaven liep, de sfeer was anders onderweg, minder gemoedelijk dan in Crooswijk waar ik woon, winkeltjes oogden armoediger, meer junkies op straat. Er klonk opeens een zinnetje in m’n hoofd, ‘ik voel me een buitenlander’. Iets dat niet zozeer te maken had met nationaliteit of cultuurverschil, veel meer met een gevoel van ‘zij en wij’ en heel even hoorde ik bij ‘zij’.
Het zomert in Rotterdam, dat is een van de zekerheden van vandaag, dat ik hier terugkom om scholfilet te eten overgoten met homemade remouladesaus in het gezelschap van een lief iemand is ook een feit.
Marjelle
Pink Floyd
De titel stond op de AVR-megatanker die vanmiddag voorbijstoomde
* Na de zomer komt er een Theeschenkerij
Die vierde foto van onderen is goed! Volgens mij heb ik nog niet zo lang geleden nog nabij dat terras gelopen. 🙂
Leuk zo’n snelle reactie, Edu. 🙂 Nou, ik kan het aanraden, heel aardige mensen en leuke sfeer ook.
Marjelle hier ook even een snelle reactie. mooi
en groen voor mijn ogen dank
Brengt me helemaal in de vakantiestemming , het is ook bijna zover.
*Bedankt, Robert, Rotterdam grootstad is zoveel groener dan mensen denken en dat wil ik (laten) zien. 🙂
‘Summer in the city’.
*Goed zo, Iris. 😉 Waar ga je naartoe?
Aan te nemen is dat die AVR-"mega"tanker niet door Delfshaven maar over de Nieuwe Maas langs Delfshaven stoomde. Delfshaven, het oudste stukje Rotterdam, heeft een heel leuk museum. De Dubbelde Palmboom, o.i.d. Rotterdam de stad waar ik ben geboren. De Heemraadssingel; ik heb er herinneringen aan. Trieste, minder trieste. Met name aan de brug met die appel. Dankzij zijn opmerkelijke architectuur is de Vroeselaan een hele mooie, niet Rotterdamse, laan. Wanneer het zomert ziet Rotjeknor er inderdaad uit als een aardige stad.
Delfshaven ziet er heel gezellig uit!
Gelezen tot ik groen zag…groet
Leuk om het groene gezicht van een stad te zien, het wordt inderdaad vaak vergeten…
Zo, nu helemaal wakker… 🙂
Leuk je weer te lezen na lange afwezigheid. Het gaat je goed zo te zien. Mooie plaatjes!
Weer helemaal top, MArjelle
*Hai Guus, die megatanker stoomde voorbij het terrasje ‘Soif’ waar ik zat, als dat de Nieuwe Maas is dan geloof ik je meteen, op rivierengebied kun je me alles wijsmaken. ;)) De Dubbelde Palmboom ken ik vrij goed, maar dan vanuit een andere gezichtshoek, tijdens mijn studie heb ik daar een tijdje gewerkt als een soort van veredelde afwashulp (er stond een afwasmachine nl.). 😉 Mooi museum qua sfeer, verder ben ik geen museumganger. Leuk dat je Rotterdam kent vanaf de wieg.
*Vond ik ook, K, ik ga er zeker terug! 🙂 Mss dit weekend al met een vriendin, als de temperaturen zo tropisch blijven, kunnen we buiten eten (dobberend).
*Mooi, dat was de bedoeling, Robert. 😉
*Ha, Bart, gelukkig weer helemaal wakker! 😉 Ja, het groene hart van Rotterdam en z’n verspreide groenplekjes & -parkjes zullen in m’n blog nog veel vaker aan bod komen. 🙂
*Ik had je al welkom geheten, Aad, maar doe het hier nogmaals. 🙂 Goed om je weer te zien, ik hoop dat jullie een fijne, leuke, lekkere vakantie hebben gehad! En bedankt, ik heb na wat beginstrubbelingen veel plezier van m’n nieuwe camera die ik nog steeds aan het ontdekken en uitproberen ben.
*Dankjewel, Paco, helemaal top is niet verkeerd. ;))
@ ik kan er niks aan doen Mar, ik blijf toch hangen bij die foto met die mevrouw. En die meneer erbij. Fantastisch. Het is net Gauguin.
Mag, Sjaal. 😉 Het leuke is dat ik vaak pas zie hoe mensen precies kijken als ik de foto’s zie in Picasa, dat leg ik je nog weleens uit. ;))
Dank, jammer alleen dat het meisje een beetje overbelicht is.
Die appel ken ik daar had Coby een half jaar geleden een blog over. Heeft ze dit al gezien?
Ik zou het niet weten, Martin, ik zou zeggen vraag het haar. 😉
Leuke titel, een echte one-liner… Enne ik kon de appel nog niet… 😉
Dat soort zinnetjes op het water blijven hangen…
Ik vind ‘m leuk, de appel. 😉