Categoriearchief: Beer

Onder de pannen?

Nadat er een uitnodiging voor een groepsbezichtiging in m’n mailbox plofte –  het gaat om een nieuwbouwflat – besloot ik vanmiddag de buurt te verkennen. Sinds ik anderhalf jaar geleden door omstandigheden op een primitieve etage ben beland met gebrekkige verwarming en dito sanitair, droom ik van een huisje waar ik níet de koude wintermaanden onder een deken hoef te bivakkeren. Ik verlang naar iets wat ik na al die jaren van burenoverlast eindelijk mijn thuis kan noemen, de veilige basis die ik zo gemist heb. Ondanks het feit dat ik als slechtverdienende freelancer weinig kans maak op welk ander huis of stulpje dan ook, probeer ik de hoop en de moed niet op te geven. Nog niet…

Beer

De zon straalt en geeft de herfstbladeren een gouden randje. Het is koud, maar de blauwe lucht maakt veel goed. Ik ben benieuwd naar de flat die ik volgende week ga bekijken samen met een aantal andere kandidaten. Ik sta momenteel op nummer 3. Theoretisch lijkt er dus een kansje in te zitten, al vrees ik dat mijn afwijkende financiële situatie roet in het eten zal gooien zoals al zo vaak gebeurd is. Een schier eindeloze vicieuze cirkel… Inmiddels heb ik ook chronisch geïrriteerde slijmvliezen en is mijn gezondheid een stuk slechter sinds ik hier woon. Ik schud even alle nare gedachten van me af en concentreer me op de omgeving, museum de Pont komt voorbij, ik zie onderwijshotel de Rooi Pannen in de verte liggen.

Eerst sta ik voor de verkeerde flat – ik vond ‘m er al een beetje achenebbisj uitzien – ten slotte kom ik bij het goede flatgebouw aan. Er hangt een rustige, relaxte sfeer, de flat zelf ziet er mooi uit. Ik spreek een man aan op de parkeerplaats – hij woont er, is lovend en kan geen enkel minpuntje bedenken. Ook de ras-Tilburger bij het winkelcentrum is positief over de buurt. Ik besluit even een kop thee te gaan drinken in het onderwijshotel, waar jongens en meisjes in strakke zwarte pakken heel erg hun best doen. Ik blader afwezig door de Volkskrant en denk terug aan de flat. Ja, ik zou er graag willen wonen, besef ik. Het zou me zoveel stimulans geven en m’n gezondheid een boost. Zou er dan eindelijk die lucky break komen waar ik al zo lang op wacht?
Marjelle

Foto Witold Riedel

Pindakaas mét suiker

Gedachteloos beleg ik een boterham met jong belegen kaas, ineens komt er een associatie met het verleden in me op. M’n moeder besmeerde soms boterhammen met stroop en drapeerde er vervolgens plakjes kaas overheen. Een combi die ik nooit begrepen heb. Heel soms doe ik nu hetzelfde, dan eet ik bewust een boterham met stroop-én-kaas. Niet omdat ik het zo lekker vind, meer in een poging om nog iets van een familiegevoel, verbondenheid te voelen. Niet alleen bepaalde voedingsmiddelen kunnen herinneringen terugbrengen, ook geuren en geluiden spelen een belangrijke rol.

De geur van nat asfalt blijft voor mij verbonden met spelen, zomer, België. Het zoete parfum van exotische bloemen neemt me terug naar Spanje, naar de tijd dat ik nog een kind was, lang voordat het echte leven los zou barsten. Al kun je je afvragen wat het ‘echte leven’ is, zou dat nu juist niet speels, onschuldig en liefdevol moeten zijn. Laatst zei ik grinnikend tegen een Facebook-vriendin: ‘Als ik had geweten wat me allemaal te wachten stond, dan was ik linea recta de baarmoeder weer ingedoken.’ Dit soort opmerkingen worden zonder glimlach erbij meestal niet zo gewaardeerd of begrepen.

Ook geluiden kunnen bepaalde gevoelens en plekken terugbrengen. Het sissende geluid en de aanblik van sproeiers op een heet grasveld doen me denken aan m’n kibboetstijd en Israelisch vakantieliefje Uri. De nummers van Cuby zijn onlosmakelijk verbonden met m’n eerste liefde Martin uit Zuid. Het getsjirp van honderden onzichtbare krekels bevestigt dat ik ver weg ben van Nederland, regenland… Maar om weer terug te komen op het begin, een boterham met pindakaas én suiker, dat vond ik toen lekker.
Marjelle

Foto Witold Riedel

Beer wil meer!

‘Schaam je je soms voor mij?’ vraagt Beer enigszins gepikeerd. Ik kijk hem verbaasd aan, ‘hoe kom je daar nu toch bij!’ Hij trekt opeens een verdrietig snuitje en bromt iets in de trant van ‘ik was altijd welkom op het VK-blog, maar mag-niet meebloggen op WordPress.’ Opgelucht haal ik adem. ‘Dat is een misverstand, Beer, natuurlijk ben je hier hartstikke welkom, ik heb alleen zoveel aan m’n hoofd dat ik er niet meer aan gedacht heb om dat tegen je te zeggen. Gelukkig begin je er zelf over, ik heb er een hekel aan als mensen dingen voor me invullen zonder iets te vragen.’ Hij knikt instemmend, ‘daar hou ik ook niet van, het leven is al moeilijk genoeg zonder dat je je tegen de breinspinsels van anderen moet gaan verdedigen.’

Die opmerking doet me denken aan een recente ervaring met een blogger, zelden heb ik meegemaakt dat iemand vrijwel alles wat ik schreef zo volledig uit z’n verband rukte, humoristische opmerkingen steeds letterlijk nam en telkens om de kern heen draaide. Het heeft me iets voorzichtiger gemaakt in het initiële contact met mensen, dit soort personen zuigt alle energie uit je– Beer knijpt in m’n arm, ‘waar zit je met je hoofd?’ vraagt-ie. ‘Nou, niet bepaald in de wolken’, grinnik ik, ‘een aantal nare herinneringen kwam weer boven, maar laten we aan leuke dingen denken, waar heb jij zin in?’ Hij denkt geen seconde na en roept ‘in honing natuurlijk!’
Marjelle

As Jy Weer Skryf Chris Chameleon (tekst Ingrid Jonker)

Foto Witold Riedel

Meer Beer o.a. in:
‘Wát ga je doen?’
Ik heb zo’n zin in je!
Turkse buurtflarden

Ik heb zo’n zin in je!

Vannacht moest ik weer om mezelf lachen, ik heb in m’n leven al meer vreemde dingen uitgehaald, sommige vertel ik misschien nog wel een keer, andere niet. Ik stond op het punt naar bed te gaan, deed eerst nog een rondje langs de gordijnen, zette m’n mobieltje uit en gewone telefoon op speechless, wierp nog een laatste blik op m’n pc voordat ik ook die afsloot en klikte vervolgens alle lichten uit. Ik keek op de klok, het was hoogste bedtijd, Beer lag allang op één oor.

Hoe het kwam weet ik niet, maar opeens voelde ik de drang om de ijskast open te doen en stond ik oog-in-oog met een macaronischotel. Resoluut deed ik de deur weer dicht en liep naar m’n slaapkamer. Onderweg hield ik stil de pasta lonkte al waren het maar een paar happen, ik moest en zou ze proeven. Toen ik mezelf daar zo zag staan, half vier ’s nachts met één been al bijna in bed smachtend naar macaroni, moest ik lachen. Ik herinnerde me weer die keer in dat verlaten huis ergens op het uitgestorven Franse platteland terwijl het bliksemde en donderde, de telefoon afgesloten was en de enge kettinghond buiten zich schor gromde, maar dat is een heel ander verhaal en niet echt om te lachen.

Opeens zag ik mezelf teruglopen, het bakje uit de ijskast pakken, de magnetrondeur opendoen, het bakje erin leggen, na het vijfminutenpiepje er weer uithalen en de dampende macaroni op een wit ontbijtbordje scheppen. Ik nam een hap, en nog één en dacht: mmm… Op dat moment stak een slaperige Beer z’n gapende snuitje om de hoek. Hij kwam kijken wat ik allemaal aan het uitspoken was midden in de nacht. Toen hij mij met een mondvol macaroni zag, werden z’n kraaloogjes drie keer zo groot. Hij keek me aan en riep: ‘Voel jij je wel helemaal lekker!?’ Ik glimlachte en zei: ‘Ik had er gewoon zo’n zin in!’
Marjelle

Foto Beer: Witold Riedel

Meer Beer o.a. in:
‘Wát ga je doen?’
Beer wil meer!
Turkse buurtflarden

‘Soms kan ik m’n favorieten wel schieten’

Beer kijkt me met glimmende oogjes aan, deze titel moet je boven je blog zetten! Kort, krachtig en uitdagend.
Je hebt weleens betere ideeën gehad, Beer, als je echt graag favorietloos door het leven wilt moet je met dit soort titels gaan smijten, maar hopelijk onderschat ik m’n lezers.
Begrijpen die favorieten van jou dan niet dat dit met één grote knipoog geschreven is? vraagt hij verbaasd. Oké, en met een kerntje van waarheid, voegt-ie eraantoe.
Dat weet ik niet, antwoord ik, dat m’n gevoel voor humor niet altijd over(een)komt, weet ik wél, vandaar misschien dat ik soms wat voorzichtig ben.

Zo voorzichtig vind ik je anders niet, af en toe ben je bijzonder duidelijk in wat je wel en niet vindt zoals laatst bij die Kijkshopmeneer en ook tegen E. en C.
Ik ben het allebei, Beer, bovendien ben ik soms ook nog eens onhandig eerlijk, hoewel ik ontwapenend eerlijk mooier vind klinken. Dat doet me denken aan een paar dagen geleden toen ik midden in de nacht iets onhandigs heb gedaan, vooruit, noem het maar stom want dat was het ook. Ik dacht dat ik het gewoon meteen terug kon draaien, maar dat bleek niet zo te zijn. Nu weet ik niet of en hoe ik dat die ander duidelijk kan maken zonder dat het heel raar overkomt. De waarheid is namelijk soms veel onwerkelijker dan de leugen.

Het is even stil. Ik ben nu eenmaal iemand die nieuwsgierig is en overal aan- en inzit en knopjes wil uitproberen. Dat doet me ook denken aan die zeldzame keer dat ik ooit in een museum belandde, pak ik de draad weer op. Ik was er met een paar wildvreemde Polen die er al even weinig zin in hadden als ik. Gelukkig werd ik ervoor betaald door een goede vriend, dat stimuleerde wel. Op een gegeven moment raakte ik nietsvermoedend het schilderij voor me aan en kreeg toen een zeer alerte suppoost boven op me- maar ik dwaal af, sorry.
Nou begrijp ik beter wat je bedoelt met ‘de waarheid is vaak veel onwerkelijker dan…’, reageert Beer.

“En nu weer terug naar die favorietenkwestie, doet hij semi-streng, hoezo heb je eigenlijk favorieten, jij had toch gezegd dat je dat hele groepsgebeuren, netwerken en vriendjes niet zo zag zitten?
Dat klopt, Beer, zeg ik glimlachend, en volgens mij ben ik daar aardig consequent in geweest. Ik dacht eerst, ik nodig gewoon niemand uit en doe er helemaal niet aan mee. waar ik geen rekening mee had gehouden was dat anderen mij als favoriet zouden kunnen opnemen. Toen dat inderdaad gebeurde, had ik dus de keus tussen heel erg principieel zijn en ze niet toevoegen of flexibel principieel zijn en louter degenen die mij toegevoegd hadden en die me aanspraken wel linken. Ik heb voor de laatste optie gekozen omdat eenrichtingsverkeer niet prettig voelde. Ik kijk naar Beer en zie dat ik voorlopig geen reactie hoef te verwachten, hij is tijdens mijn verhaal op de bank in slaap gevallen. Zachtjes zoen ik hem op z’n slapende snuitje en loop op m’n tenen de kamer uit.
Marjelle

Muziek: Marillion

‘Wát ga je doen?’

Beer en ik zitten op de bank, ik op de iets doorgezakte helft, hij aan de andere kant. Ik denk aan het voorstel van m’n docente Frans om deze week ook een woensdagles te volgen, omdat ze m’n niveau te hoog vindt voor de dinsdaggroep. Twee lesavonden achter elkaar vind ik wel erg veel en om nu weer midden in een ons-kent-ons-groep te vallen, is niet echt m’n favoriete bezigheid al loopt het als een rode draad door m’n leven. Die studie bijvoorbeeld waar ik toentertijd midden in het jaar mee begon, de colleges voor diverse vakken waren allang voorbij waardoor ik een programma-op-maat had met overwegend mondelinge tentamens. De eerste medestudenten zag ik pas na een maand of acht, wat niet in alle gevallen een nadeel bleek.

Allerlei gedachten schieten door m’n hoofd. ‘Beer, ik volg die extra Franse les volgende week wel, want ik moet ook nog naar-‘, en ik mompel iets onverstaanbaars.‘Ik wist niet dat je dan weg was’, reageert hij verbaasd.
‘Ja, ik ga speedd…’, zeg ik binnensmonds.
‘Wát ga je doen?’ roept hij verschrikt en laat bijna z’n theebeker uit z’n pootjes vallen.
‘Speeddaten’, antwoord ik met een inmiddels rood hoofd.


Beer begint te lachen
.
‘Ik wil méé’, zegt hij, ‘ik wil weleens zien hoe je dat aanpakt!’ ‘Je houdt toch helemaal niet van prietpraat’, vervolgt hij, ‘wat denk je dat je in drie minuten kunt zeggen of horen wat interessant is?’
‘Het was meer een opwelling nadat iemand erover verteld had’, leg ik hem uit, ‘soms moet je dingen doen die je eng vindt, over drempels heen en het leek me ook leuk als een soort van psychologisch experiment. Even wat anders dan in de kroeg hangen, al doe ik dat bijna nooit. De plannenmaakfase vind ik vaak veel leuker dan de doefase’, ga ik door, ‘deze keer vraag ik me ook af waar ik in godsnaam aan begin, ik vind het doodeng.’

Hij knikt instemmend en zegt peinzend
‘een van de eerste vragen gaat waarschijnlijk over werk, heb je erover nagedacht hoe jij in een halve minuut kunt vertellen dat je geen baan hebt zonder dat die ander gelijk wegsprint? En dan heb je nog precies één minuut om te vertellen wat er dan zo leuk aan je is’, zegt hij met een grote grijns op z’n snuitje.

‘Die paar minuten zijn natuurlijk veel te kort om dat soort dingen aan een wildvreemde uit te leggen die geen context kent’, antwoord ik, ‘bovendien ben ik soms onhandig eerlijk als het mezelf betreft.’
‘Wat is jóuw eerste vraag?’ informeert hij nieuwsgierig.
‘”Wat bezielt je?” ligt op het puntje van m’n tong, maar dat zég ik natuurlijk niet’, stel ik hem meteen gerust.
Misschien neem ik een watertaxi ernaartoe, ik zie me alweer full speed door de haven schuimen. Dat deeltje van de avond is in ieder geval leuk.’
Marjelle

Coldplay

Foto Beer: Witold Riedel

Meer Beer o.a. in:
Beer wil meer!
Ik heb zo’n zin in je!
Turkse buurtflarden

Turkse buurtflarden

Binnen
Ik kijk naar de strakblauwe lucht. Het liefste zou ik nu samen naar een van de vele terrasjes gaan die Rotterdam rijk is, maar een paar vriendinnen hebben andere dingen te doen. De laatste jaren heb ik door veranderde omstandigheden
zoveel ook praktische dingen alleen moeten doen, vaak met bloed, zweet en tranen; te veel weet ik. In sommige situaties is de drempel die je ook letterlijk in je eentje over moet erg hoog hoezeer je ook probeert je onzekerheid te verbergen achter je meest stoere blik. Ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld als in deze periode, soms kom je niet op de bodem terecht, maar ga je er dwars doorheen.
~
~~
Met de fiets
Snel trap ik langs de overvolle terrasjes aan de Oude Haven. Flink m’n frustraties en onrust afreageren door zo hard mogelijk te gaan en iedereen voorbij te vliegen. Beer moet er altijd om lachen als ik dat doe, voor hem is een slakkengangetje al uptempo. Ik besef dat uitgerekend op paasmaandag een terrasje geen goed idee is, als je al niet in een dip zit zou je er acuut een krijgen.
‘Soms moet je over grenzen heen’, zegt Beer naderhand, ‘en soms moet je ze juist bewaken.’ Een beetje belerend is-ie wel af en toe.
Ik glimlach.
~~~
Op het balkon

Als ik de telefoon neerleg, vang ik Turkse buurtflarden op. Marokkaanse Leila had ik aan de lijn, niet alleen heeft ze een sprookjesachtige naam, ze klinkt ook aardig. Ze vertelde onder andere dat ze iemand miste om Frans mee te praten. Ik riep verbaasd dat ik over een week met een cursus van Alliance Française ga beginnen. Leuk om eindelijk wat nieuws te leren besef ik weer, dat wil ik op meer gebieden. Nieuwe impulsen, uitdagingen, tegenwicht, verbondenheid, ik mis het zó, maar nog meer mis ik liefde, aanraking en tederheid. We zijn allebei blij dat we iemand hebben gevonden om onze kennis van Frans op uit te leven. Zonder te zoeken. Zo gaat dat soms, of het nu om een taal gaat, inspiratie of een man.
‘Wie zoekt komt alleen zichzelf tegen’, bromt Beer vanuit de deuropening, hij is écht op dreef vandaag.
Ik glimlach weer.
~~~
Beer en ik

We zitten nu voor het eerst sámen op het balkon. Ik probeer angstvallig de laatste lentestraaltjes op te vangen, Beer boeit dat allemaal niet, die is al bruin genoeg van zichzelf en kruipt nog wat dichter tegen me aan. Míjn boom heeft haast ongemerkt prilgroene blaadjes gekregen en ik probeer er met m’n nieuwe telefoonspeeltje een foto van te maken. Terwijl ik daarmee bezig ben, kijk ik opeens recht in het norse gezicht van een man die net onder m’n balkon doorloopt.
Beer steekt z’n tong tegen hem uit en denkt dat ik het niet zie. Zag ik dat soort zaken maar niet, overpeins ik, of mensen nu hun broek ophijsen, aan hun kont krabben, dat zijn juist altijd de eerste dingen waar m’n oog op valt.
Marjelle

Who wants to live forever Queen

Meer Beer o.a. in:
‘Wát ga je doen?’
Ik heb zo’n zin in je!
Beer wil meer!