Categoriearchief: Kunst

Ik veeg er de vloer mee aan!

Op sommige momenten mis je een partner door dik-en-dun meer dan anders. Een van die momenten is als je gaat verhuizen, niet alleen komen dan in drievoud allerlei dingen op je af waar je geen verstand van hebt, moet je snelle knopen doorhakken terwijl je nog in dubio bent over dit of aan het twijfelen over dat… Ik vond het altijd heel fijn om te overleggen met m’n lief. Dat mis ik. Niet voor niks heb ik ook een paar keer intensief samengewerkt met een ex die toen nog geen ex was. Van het vertalen van boeken tot het ontwerpen van puzzelkaarten aan toe. Maar het gaat om meer dan overleg, elkaar stimuleren, lekker samen brainstormen. Nu gooi ik af en toe vertwijfeld wat tweets in de rondte, struin klusfora af op zoek naar het antwoord op vragen als ‘wat is de beste ondervloer voor 6mm-laminaat?’, ‘mag je tapijt met een foam- of juten rug ook zonder ondertapijt leggen op een planken vloer?’, et cetera.


Klik op de foto voor een groter formaat

Als er dan een antwoord komt borrelt er gelijk weer een nieuwe vraag op. Ik haat dat. Dingen moeten doen die je niet kunt, knopen moeten doorhakken zonder te weten of je het goede kiest. Inmiddels weet ik dat vinyl niet de goedkoopste oplossing is zoals ik in m’n naïviteit dacht, maar een van de duurdere, dat het simpelste laminaat inclusief ondervloer en legloon rond de 1300,00 euro kost – m’n hart maakte een sprongetje van schrik – en dat tapijt het voordeligste is maar voor knoeipotten zoals ik een dodelijke combi. Ik herinner me nog al te goed hoe blij ik ooit was met m’n splinternieuwe babyblauwe ribtapijt en er de eerste week meteen een glas rode wijn overheen ging waar ik toen in paniek Jif op spoot bij gebrek aan zout. Dus tapijt…? Laat ik er nog een nachtje over slapen.
Marjelle

Foto gemaakt in de Kunsthal

Is ze echt?


Klik op de foto’s voor een groter beeld

De Nieuwe Binnenweg… leeft!

Het beeld knipoogde naar me

Pappa

Foto gemaakt in de Kunsthal ‘Ode aan de Vader’

Tandenpoetsen in de keuken

Als ik het pand in Rotterdam-Noord binnenloop zie ik het inmiddels vertrouwde gezicht van de medewerker van Huurintermediair. Ik hoef me niet eens voor te stellen, hij weet m’n naam al uit z’n hoofd. Onze wegen hebben zich de laatste tijd vaker gekruist tijdens mijn zoektocht naar een huis ver weg van asociale buren en geluidsoverlast. Deze woning ligt in een rustige straat waar ik me meteen thuisvoel, ook vlak bij tram en treinstation wat voor mij erg belangrijk is zonder auto. Via een steile trap kom je op de eerste etage waar zich twee ruime kamers bevinden gescheiden door schuifdeuren. Het laminaat ziet er goed uit en ook het brede balkon aan de achterkant spreekt me aan. Onder me vang ik een glimp op van een donkerharige benedenbuurvrouw en dito hond. Nadeel is wel dat de keuken geen deur heeft en je zelf een geiser moet kopen en onderhouden. Een ander belangrijk minpunt is dat de krappe wc-/doucheruimte niet eens een wasbak heeft. Dat wordt tandenpoetsen in de keuken, geen onbekend fenomeen, ik denk terug aan de tijd dat ik net 19 was en op mezelf ging wonen.

Foto gemaakt in de Kunsthal

Als ik de tweede steile trap naar de etage erboven
 opklim zie ik daar nog twee kamers, eentje ruim, de andere meer model pijpenla, een tweepersoonsbed past er nét wel of nét niet in. Ondertussen raak ik in gesprek met een aardige man die me bijpraat over de buurt en de pluspunten opsomt. Ik herken ook een vrouw van een eerdere bezichtiging. Ze speelt saxofoon, herinner ik me. Nadat ik ondanks twijfels volmondig ja tegen de Huurintermediairmeneer heb gezegd loop ik met de saxdame naar een volgend huis een paar straten verder. Dit pand is van een andere makelaar en een stuk goedkoper, namelijk € 495,00 in plaats van € 650,00, maar de omgeving is ook een stuk minder. Het huis moet ‘opge-frist’ worden staat op de site. Toen ik vroeg wat ze ermee bedoelden kreeg ik te horen dat lekkageplekken moesten worden weggewerkt en ook de keuken en douche grondig opgeknapt moesten worden. ‘O’, zei ik, ‘ik dacht meer aan een likje verf toen ik dat las.’ De kans dat huis nummer 1 doorgaat is overigens zeer klein, ik pas niet in het standaardplaatje en er zijn zo’n 10 wachtenden voor me.
Marjelle

Spiegelbeeld

Je blijft iemand op wie wordt gewacht


Weggaan 
Weggaan is iets anders
dan het huis uitsluipen
zacht de deur dichttrekken
achter je bestaan en niet
terugkeren. Je blijft
iemand op wie wordt gewacht.

Weggaan kun je beschrijven als
een soort van blijven. Niemand
wacht want je bent er nog.
Niemand neemt afscheid
want je gaat niet weg.
Rutger Kopland

Foto gemaakt in de Laurenskerk

Op hoge hakken!

 Klik op het lamellenmeisje voor een groter formaat

Foto gemaakt in de Kunsthal

Brief van ver


Wat wil je weten? Ik ben
zo ver dat ik soms denk
de kleinste stap, het geringste
gebaar zullen genoeg zijn
om me terug te zien.

Het landschap in de regen
waarin ik schrijf is zo ver
zo niet te beschrijven, maar
de kleinste bloem, de geringste
steen wordt gewoon en dierbaar
als ik ze voor je meebreng.

Luister, het ruisen van de regen
neemt af, vogels beginnen hier
en daar weer te zingen.
Het kan nog net een paar
uurtjes voor de nacht valt.
Rutger Kopland

Foto gemaakt in de Kunsthal

Meisje met slangen



Klik op de foto voor een groter formaat

Foto gemaakt in de Kunsthal

Ik doe niet aan Valentijn…

Glij met je muis over de foto als je nieuwsgierig bent

… maar toen ik de Spiegelkamer zag moest ik er héél even aan denken. 😉