Na ‘Beeld van een blogger’ en ‘Beeld van een tweep’ komen in de derde serie Facebookers aan bod. Op zoek naar de mens achter de avatar, een ontmoeting met een man/vrouw in zijn/haar stad.
Beeld van een Facebooker (2)
‘De volgende halte is Gent-Dampoort’. Ik zit in de trein naar België op weg naar Myriam, m’n tweede facebooker. Voor deze gelegenheid heb ik een superdagretour Tilburg-Gent aangeschaft, hopelijk wordt het ook een superontmoeting. Op het station hebben we bij de geldautomaat afgesproken, waar ik eerst nog de verkeerde persoon aanklamp. Ze lijkt als twee druppels water op Myriam, maar zegt heel beslist ‘nee!’ als ik haar aanspreek. Kort daarna komt de echte Myriam aanlopen, gekleed in een lang, vrolijk gewaad, lekker luchtig op deze zomerse dag. Druk pratend wandelen we naar het oude centrum met z’n mooie pleinen en monumentale gebouwen. We blijken allebei een voorliefde te hebben voor terrassen aan het water, en met een Aperol Spritz en een Tonic proosten we even later op elkaar. Ook de zon werkt mee, Gent laat zich van zijn mooiste kant zien.
Klik op de foto voor een groter formaat
Ik vraag haar wat ze na de middelbare school heeft gedaan. Ze vertelt dat ze de opleiding verpleegkunde gevolgd heeft en die na drie jaar heeft afgerond. In die periode was er een groot overschot aan verpleegkundigen en daardoor is ze nog een tijd werkeloos geweest. Vervolgens heeft ze onder meer lang gewerkt in een Woonzorgcentrum in Oostkamp, een plaats vlak bij Brugge. Als ze nu de keuze opnieuw zou moeten maken, zou ze een studie Nederlands of Engels kiezen. De baan van journalist lijkt haar wel wat. Binnenkort start ze als ‘study nurse’ bij een Europees bedrijf dat zich bezighoudt met celtherapie. Een aantal dagen per maand bezoekt ze dan verschillende behandelcentra en gaat bij artsen langs om gegevens uit patiëntendossiers te verzamelen en deze in de computer in te voeren.
Haar ideaal was altijd een gezin met vier kinderen, maar na de eerste twee – zoon Jeroen en dochter Sara waar ze allebei dol op is – kon ze geen kinderen meer krijgen. Ze besloot een cursus Pleegzorg te volgen. Ongeveer drie jaar geleden kwam ze in contact met Jens, die stage liep bij het rusthuis waar ze toen werkte. Een jongen van 18, die van huis was weggelopen, zwaar mishandeld en in de crisisopvang zat. Myriam trok zich zijn lot aan. Na verloop van tijd besloot de familie hem in huis te nemen. Het eerste jaar ging het redelijk goed, ondanks de autistische diagnose en de emotionele schade die hij tijdens zijn jeugd had opgelopen. Op een gegeven moment ging het echter steeds slechter, hij lag dagenlang op bed en was zeer depressief. Uiteindelijk ging het niet meer en heeft Myriam een kamer voor hem moeten zoeken. Ze zijn nog steeds zijn backup en hij kan altijd bij hen terecht, maar het gaat haar aan het hart dat het zo gelopen is.
Over Jens: ‘Als hij lacht is het gelijk alsof de hemel opengaat.’
Ze blogt sinds vorig jaar november op Bubbliciouslyme. Het ‘Blogboek’ van Kelly Deriemaeker was daarbij heel motiverend en inspirerend. Ze heeft altijd al graag geschreven, maar tijdens haar huwelijk en kinderen krijgen kwam het er niet meer van. In eerste instantie schreef ze vooral over haar zware burnout die ze in augustus 2013 gekregen heeft. Ze heeft twee heftige jaren achter de rug, waarin ze ook haar werk als adviseur kwaliteitszorg niet meer kon doen. Geleidelijk aan begon het beter te gaan en inmiddels blogt ze ook over andere dingen, zoals champagne, meditatie en de fictieve lotgevallen van Adeline. Haar blogdoel is om binnen een jaar meer dan 1000 volgers te krijgen, ze zit nu al op een respectabel aantal van 536. Af en toe doet ze ook mee aan verhalenwedstrijden en daarnaast is ze bezig met een autobiografie voor een vriend. Dat boek wil ze graag voor het eind van het jaar af hebben.
‘Ik ben het gelukkigst als ik aan het schrijven ben.’
Als het over schrijven gaat begint ze te stralen. ‘Ik moet me echt bedwingen om niet meteen nadat ik ben opgestaan te beginnen’, zegt ze.
Nadat we uren op het terras aan het water hebben gezeten, stelt Myriam voor om naar Brasserie Bridge te gaan waar haar nichtje werkt. Bij een glas witte wijn en een biertje praten we verder. ‘Wat wil je eten?’ vraagt ze. ‘Ik wil graag het kindermenu met steak, salade en Belgische frietjes of vind je dat gek?’ grinnik ik. Gelukkig vindt ze net als ik niet gauw iets raar, zelf bestelt ze haar lievelingsgerecht spaghetti bolognese. Ik word getrakteerd op een lekkere maaltijd op een gezellig druk terras en krijg een beetje een vakantiegevoel. Moe en voldaan van zon en praten nemen we ten slotte afscheid. Het is veel later dan de bedoeling was, ik moet nog drie uur reizen voordat ik in Tilburg ben, maar het was ’t zeker waard.
Marjelle
Op het nachtkastje ‘Wachten op woensdag’ van Nicci French
Motto ‘Everything you ever wanted is on the other side of fear’
Myriam draait The Black Eyed Peas
Meer interviewseries vind je op Marjelle ontmoet
