Categoriearchief: Persoonlijk

Een boek!

Afgelopen dagen heb ik heel weinig achter de pc gezeten. Gisteren kon ik zelfs de minuten tellen op de vingers van één hand. Een vreemde gewaarwording om van het ene moment op het andere af te kicken. Niet meer mailen, facebooken, tweeten, niet meer gedachtenloos klikker-de-klikken op een keur aan open vensters tussen alle dagelijkse dingen door.  Door een aantal redenen was ik opeens pc-loos. In eerste instantie kreeg ik m’n computer niet meer aan. Wat ik ook deed, de ene keer bleef het knopje steken – het frontje zit niet goed –  de andere keer gaf de computer gewoonweg geen krimp. Hij vond een kamertemperatuur van 13 ° C te koud, denk ik. Daarom had ik ‘m dan ook al tijden dag en nacht aan staan, wat steeds meer protest oplevert in de vorm van toenemend gereutel.
blog 300In tweede instantie, toen de pc dan toch eindelijk acte de présence gaf na een aantal uur, begon het te draaien voor m’n ogen terwijl ik op het beeldscherm zat te turen. Dit was de tweede keer in een paar weken tijd, maar nu erger. Niet alleen kreeg ik vlekken voor m’n ogen en werd ik duizelig en misselijk, deze keer zag ik ook flikkeringen. De zinnen op de monitor sprongen op en neer en toen ik naar de keuken wegvluchtte deinden de flikkerende lichtstootjes met me mee. Best een enge gewaarwording als je alleen thuis bent. Ik sprak mezelf moed in en hield me rustig. Zsm de opticien bellen, nam ik me voor. Inmiddels staat de afspraak gepland voor morgen. Ik ben zeer benieuwd of een aangepaste beeldschermbril met Blue Control-coating m’n ogen weer helemaal in het gareel krijgt.

Die middag stonden m’n bammetje met kaas, jus d’orange en beker rooibosthee er een beetje verloren bij. Ik lunch meestal met de online Volkskrant. Een boek!, dacht ik, ik ga een boek lezen. Lang geleden dat ik daar echt voor ben gaan zitten. Na mijn studietijd boordevol empirische en filosofische geschriften, vaak ook in het Duits, ben ik van een hongerige veellezer veranderd in een kortestukjeslezer. Ik pakte vastberaden ‘A prologue to love’ van Taylor Caldwell uit de kast, een van m’n favoriete boeken, op de voet gevolgd door ‘A word child’ van Iris Murdoch. Het boek is beduimeld, de kaft hangt los, ik heb het zo’n vijf tot tien keer gelezen. Een ontroerend verhaal, intens verdrietig, aangrijpend – over  eenzaamheid, wanhoop en liefde. Gisteravond toen ik de laatste bladzijde omsloeg besefte ik dat ik in deze fase van m’n leven de essentie van het boek meer voelde dan ooit.
Marjelle

Foto Pixabay

Draadjesvlees en omajus

Door een aantal redenen m’n blog wordt recent gestalkt* door een paar mensen van lang geleden komt het verleden weer dichterbij. De nare herinneringen hebben de mooie niet kunnen verdrijven. Ik heb het niet toegestaan. Ondanks alles en dankzij ben ik geworden wie ik ben – in de kern nog steeds dat lieve, kleine meisje van toen. Haat heb ik nooit gekend, al had ik daar reden genoeg voor, wel veel verdriet en gevoelens van afkeer. Ik geloof nog steeds in Liefde. En in rechtvaardigheid, duidelijke communicatie en eerlijkheid. Een van de vrouwen waar ik met een warm gevoel aan terugdenk is m’n oma. Ik lijk ook op haar. Zij had hetzelfde gevoel voor rechtvaardigheid, was eerlijk, kritisch en praatte met een zekere passie.


Als ik de foto zie van ons samen op de Scheveningse pier – klein handje in grote hand – denk ik weer terug aan die keer dat ik bij haar mocht logeren in haar flat in Heerlen en me de koningin te rijk voelde. Ik weet de straatnaam zelfs nog en de naam van de aardige bovenburen. In haar knusse keuken zaten we over van alles te babbelen terwijl ze heerlijke omagerechten aan het bereiden was. Ik voelde me thuis. Bij de herinnering aan haar draadjesvlees en lekkere aardappeltjes overgoten met overheerlijke omajus loopt het water me nog steeds in de mond. Maar het is veel meer dan dat. Ik voelde me welkom, geliefd en veilig. Te weten dat er iemand is die van je houdt om wie je bent en niet om wat je zou ‘moeten’ zijn/worden.
Marjelle

* Mensen die in korte tijd meer dan 150 persoonlijke blogs vanaf 2009 aan het doorspitten zijn en meermalen per dag terugkomen noem ik obsessief

Foto internet

‘Ik vind haar stóm’

‘De wereld draait dóórrrr’… een van de programma’s waar ik vrijwel nooit meer naar kijk. Matthijs van Nieuwkerk jaagt alles er in een noodtempo doorheen, echt interessant wordt het zelden vind ik en zijn vaste ‘entourage’ kliekt aan elkaar en levert nauwelijks nieuwe inzichten op. Toen ik vannacht een alternatief zocht voor een boek, viel ik midden in een scène met Marc-Marie Huijbregts en Tim den Besten naar aanleiding van zijn mini-docu over Yolanthe Sneijder-Cabau. Ik ving flarden op als ‘het is net een auto-ongeluk waar je steeds naar blijft kijken’ en ‘dan je drink je iets en dan zeg je “o, dat is vies, proef eens”, dat is het een beetje’. Voor mijn ogen zag ik hoe twee mannen in giechelende pestkoppen veranderden terwijl ze haar belachelijk probeerden te maken ter meerdere eer en glorie van zichzelf. Waarom? Omdat ze haar stóm vonden. Het deed me even denken aan die ettertjes van vroeger, die op het schoolplein rondhingen en altijd te laf waren om in hun eentje actie te ondernemen.

Beide heren kennen haar helemaal niet, ze schijnt ooit verveeld tegen een muur gehangen te hebben en zei toen geen goedendag tegen Marc-Marie. hij heeft er nóg slapeloze nachten van Verder dan dat ging de kennismaking niet. Nu zijn er ook een aantal BN’ers waar ik kromme tenen van krijg en als zo iemand in beeld komt zap ik meteen weg. Geen tijd aan besteden en geen energie. Maar iemand met een Yolanthe-obsessie zoals Tim wil feitelijk niets liever dan walgen, keer op keer. Dit gesprek vond overigens plaats onder de bezielende leiding van Matthijs, die het kennelijk zo’n belangrijk non-item vond dat hij ze alle tijd gaf om lekker los te gaan. Nu gaat het mij niet om Yolanthe, ik ken haar niet en heb niks tegen haar of voor haar, maar dat twee mannen er zo van genieten om iemand die ze totaal niet kennen te bashen op tv ze zijn natuurlijk wel anti-pesten als het zo uitkomt dat vind ik pas echt stóm.
Marjelle

‘Dat levert het me op, dat ik mezelf kan profileren over de rug van Yolanthe’, zegt Tim aan het einde van de docu tegen de psychologe.
Eindelijk, nu laat híj heel even zien wie hij écht is. 😉

Foto Wikipedia

Als ik uitvinder was…

Er zijn van die dagelijkse simpele dingen die onvermoede problemen kunnen opleveren. Je denkt: ik laat even m’n cartridge bijvullen op de hoek, koop erna een flesje Chi Teatree-olie, eenmaal thuis print ik snel wat formulieren uit en klaar is Kees. Nee, dus. Het begon met de cartridge, nadat ik het volle patroon met veel pijn en moeite in de printer had teruggestopt – ik heb helemaal geen dikke vingers, maar het is bijna onmogelijk om dat op een voorzichtige manier te doen – kreeg ik nog steeds de melding dat de inkt op was. Ook uitlijnen en reinigen hielpen geen fluit, dus meteen weer de winkel gebeld. ‘Kom maar langs’, zei de refill-dokter, ‘dan kijk ik wat ik eraan kan doen.’ Na een bliksembezoek stop ik thuis de onder handen genomen cartridge vol verwachting in m’n Canon. Weer verschijnt de melding dat de inkt op is, weer maakt de printer louter wat schijnbewegingen maar spuwt geen druppel inkt. Bah, nu moet ik dus voor de derde keer naar de shop toe en waarschijnlijk moet de printer ook meegezeuld worden.

Tibet
Klik op de foto voor een groter formaat

Hierna wilde ik het flesje Chi Teatree-olie openen. Piece of cake, zou je denken. Je draait braaf aan de dop, duwt en trekt tegelijkertijd en er gebeurt niets. Je herhaalt alle handelingen, maar wat je ook probeert: de dop weigert mee te werken. Afijn, ik besluit terug te gaan naar de reformwinkel. De twee vrouwen  achter de toonbank kijken me enigszins bevreemd aan als ik binnenkom met de mededeling: ‘ik krijg de dop er niet af en voordat ik het hele flesje mol, mogen jullie een poging wagen.’ Mevrouw 1 begint meteen te wrikken en te draaien, maar er komt geen beweging in. Mevrouw 2, iemand met wie je beter geen ruzie kunt krijgen, stort zich vervolgens ook op de dop en krijgt het tot haar eigen verbazing níet voor elkaar. ‘Ik moet toch de leverancier hiervan op de hoogte gaan brengen’, sputtert ze. Vele flesjes later… elke dop levert bijzondere taferelen op, springt er dan eindelijk eentje open. ‘Sorry voor het ongemak’, zegt mevrouw 2. ‘Ach, er zijn veel ergere dingen’, antwoord ik glimlachend. Ze is even stil en zegt dan enigszins verrast ‘ja, dat is waar’.
Marjelle

Als ik uitvinder was… dan zorgde ik voor handige en gebruiksvriendelijke apparaten, verpakkingen en bijsluiters. Ook die laatste bezorgen me af en toe een punthoofd, veelal vertaald uit het Chinees door iemand die én de taal nauwelijks spreekt én van het onderwerp niks begrijpt.

Foto Pixabay

IJskoude warmetruiendag

Warmetruiendag, het klinkt wel gezellig, lekker wegkruipen in zo’n dikke donzige wintertrui. Ook het idee erachter spreekt me aan. ‘Zet de verwarming een paar graden lager, trek een warme trui aan en bespaar 6% energie per graad en dus 6% CO2’. Toch kijk ik er dit jaar met heel andere ogen naar. Sinds ik door omstandigheden in een ongeïsoleerd oud huis met enkele ramen ben beland, met alleen in de zit-/werkkamer een soort van bijverwarming, is het voor mij elke dag warmetruiendag. Sterker nog, een warme trui is niet genoeg, tel daar ook een vest bij op, een extra paar sokken en een deken om de kou die van de vloer optrekt tegen te gaan. Op zo’n ijskoude dag als vandaag verwelkomt de thermometer me ’s ochtends breed grijnzend met 10,5 ºC als ik rillend van m’n diepvrieszolderkamer naar beneden kom.

Beer in Helsinki
Foto Witold Riedel

De afgelopen maand had ik de thermostaat op 15 °C staan, maar inmiddels weet ik dat dat energie vreet in dit huis, ik zie dan ook de eindafrekening deze maand met angst en beven tegemoet en heb de thermostaat uitgezet.
Vervolgens duurt het uren om de temperatuur van 10,5 °C omhoog te krijgen naar een redelijke 19 °C. Zelfs dan is die deken de rest van de dag onontbeerlijk, al is een echt berenpak misschien nog wel een beter idee denk ik soms in mijn wanhoop. Misschien moet ik mij vermommen als Disney-beer zodat iedereen mij komt knuffelen en warme dekens brengen. Kortom, de slogan ‘kan het een graadje minder?’ is dit jaar totaal niet aan mij besteed. Ik heb een heel andere vraag: mag het een paar graden meer, in een normaal huis met grotemensenverwarming? Dan beloof ik met de hand op m’n hart dat ik in dat nieuwe huis 6 februari een echte warmetruiendag hou en de verwarming een paar graden lager zet.
Marjelle

Zwerfboeken

Een muisgrijze lucht en water dat met bakken uit de hemel valt, het is echt hondenweer. Vandaag moet ik in Amsterdam zijn. Weer of geen weer, zin of geen zin, ik moet er doorheen. Voordat ik de deur uit vlieg kijk ik nog even op Twitter. Ik zie de hashtag #zwerfboekendag voorbijkomen en besluit nog snel een boek uit de kast te halen en dat in de trein voor een willekeurige passant achter te laten.*

Wie weet kan ik iemand blij maken met het ‘Verzamelde werk’ van Willem Elsschot. Het ingebonden exemplaar heb ik ooit van een vriend gekregen en nooit uitgelezen. Ik hijs me in een te grote regenbroek en jack, trek een wollen muts over m’n oren en wikkel een sjaal om m’n hoofd, klaar om de natte wereld te betreden. Op m’n schoenen na, die zijn niet waterbestendig. Ik heb dan ook voor alle zekerheid een reservepaar plus extra sokken en handdoek bij me.



Op perron 4 van station
‘s-Hertogenbosch is het druk, een aantal verregende mensen staat op een kluitje. Alles is grijs en grauw, Nederland op z’n deprimerendst. Alleen het meisje van de kiosk is vrolijk en behulpzaam. Ze biedt aan om m’n croissant nog even in een warmhoudbak te leggen voordat de trein komt en samen houden we de klok in de gaten. Een lichtpuntje op een donkere dag. Dag lief kioskmeisje, de NS mag blij met je zijn.

Eenmaal in de trein leg ik het boek op een leeg tafeltje vlakbij, boven op een plastic zak zodat het makkelijk mee te nemen is en droog in een andere boekenkast belandt. Ik hou het tafeltje in de gaten en merk dan dat zo’n vreemd boek juist afschrikt. Als mensen het zien liggen lopen ze snel door. Op een bepaald moment wil een vrouw er gaan zitten en zegt de man naast haar dat die plaats bezet is. In m’n beste Engels probeer ik ze vervolgens duidelijk te maken dat het vandaag zwerfboekendag is.

‘Er zit niemand, je mag het boek gewoon meenemen, hoor’, zeg ik ook tegen de andere passagiers. Om me heen zie ik alleen maar vraagtekengezichten en ik krijg het er een beetje warm van. Aangezien niemand begrijpt wat de bedoeling is pak ik het boek weer terug en schrijf er een briefje bij, ondertekend met Veel leesplezier! Marjelle. Het zou toch jammer zijn als Willem Elsschot aan het eind van de dag onopgemerkt in een vuilniszak eindigt.
Marjelle

* Zwerfboekendag wordt de 13de dag van elk nieuw kwartaal gehouden (4x per jaar)

Foto Pixabay

So, anyway…

Laatst werd ik wakker, ik was nog in een soort van mijmertoestand waarin moeten ontbreekt en problemen ver weg zijn. Het een na het andere idee om meer klanten aan te trekken borrelde op. Opeens moest ik aan John Cleese denken, aan wat hij recent zei over creativiteit in het programma College Tour. ‘All creativity comes from the unconscious. It all boils down to getting in a playful and relaxed frame of mind. Nobody ever had a bright idea when they were attacking a machine-gun nest’. Dus zet je mobieltje uit, ruk je los van je pc en loop gewoon de deur uit.  Ga zitten op een bankje in het park en doe de eerste twintig minuten niks.

Beer

Foto Witold Riedel

Je leest het goed, helemaal niks. Natuurlijk komen er meteen allerlei gedachten in je op, van dingen die je moet doen of die je absoluut niet mag vergeten, wat een vriendin gisteren zei, een afspraak waar je als een berg tegen opziet… Laat het gewoon komen, schrijf het op en na een tijdje wordt de geest rustig net als bij meditatie. Dan ga je pas aan het onderwerp denken, niet geforceerd, maar op een speelse manier. Op het einde vat John Cleese het samen met de woorden ‘it’s being quiet enough to listen to the promptings of your unconscious’.
Daar dacht ik dus aan toen ik m’n ogen opendeed.
Marjelle

* So, Anyway… John Cleese

55 years for a murder they didn’t commit!

Last week on the Dr. Phil show I heard three boys talking about the burglary they had committed. My first thought was, well thousands of people commit burglaries all around the world every day, nothing new there. But this specific case was different. A short reconstruction: on the 3rd of October 2012 four boys between the age of 16-21 who are unarmed, break into a house in Elkhart, Indiana. The fifth boy, Levi, is waiting in the car. The boys first knock on the door to check if anyone is at home and when nobody responds they force their entry. On the hallway table are keys and a wallet. Suddenly they hear someone. They panic, flee into the bedroom and try to hide in a closet. The homeowner, who later declared he wasn’t afraid at the time, comes after them and shoots through the door several times. The bullets hit one boy in the thigh and kill another boy, Danzele, 21 years old.

That the boys, also known as the ‘Elkhart 4’, were guilty of an attempted burglary is something no one disputes. But because they were teens¹ and also unarmed you might expect a lighter sentence than what adults usually get for burglary. Then the story gets a bizarre turn. There is a law which says that if at the time of the crime someone is killed, the offenders – in this case the burglars – can be convicted for murder even if they didn’t pull the trigger (felony murder²). But contrary to what Sunny Hostin³ said to Dr. Phil, it was not a typical felony murder, because the boy that was killed was a co-perpetrator and not one of the victims or a third innocent party. What also didn’t help in this case was the US jury system. One of the jury members was on the show and every time he couldn’t come up with an answer he continued emphasizing the words ‘imminent danger’ like a mantra. Imagine that your fate depends on an average citizen with no knowledge of the law and filled with prejudices like you and me. The challenge is to be aware of your own prejudices and to overcome them, something a good judge is more able to do than a juror in my opinion.

What also struck me is that the defense which merely consisted of public defenders didn’t call for any witnesses to give some background information about the boys. Even the boys themselves were not heard. Furthermore, nobody questioned the actions of the homeowner. The fact that he shot unarmed teenagers who were running away and tried to hide from him, and while doing so injured one of them and killed another, was apparently considered to be a perfectly normal and legal act. Thanks to trial by jury – jurors can be easily influenced, they probably have good intentions but know nothing of legal matters – and a rattling legal system in Indiana that didn’t take into account the fact that three of the boys were adolescents at the time, and where archaic laws like felony murder have been wrongly4 interpreted, they were sentenced to 45-55 years in prison for a murder they did not commit. Welcome to America5.
Marjelle

Update! In January 2016 Layman, Sharp and Sparks are sentenced on burglary charges. Levi Sparks has already been released on January 28th, Layman is expected to be released within the year and Sharp could be released in 2018.
Jose Quiroz was also re-sentenced and is expected to be released in 2016.

Elkhart Four timeline: From fellony murder conviction to new convictions The  Elkhart Truth 18-09-2015
Dr. Phil 17-01-2014 (on Dutch television: 08-08-2014)
The Elkhart 4: A Burglary Gone Wrong (part 1) abc NEWS 27-07-2014
The Elkhart 4: Should Teens Be Given 50-Year Prison Sentences? (part 2) abc NEWS 27-07-2014
Free the Elkhart 4.com
Three Elkhart teens appear on ‘Dr. Phil’ The Elkhart Truth 17-01-2014
Teen would-be burglars convicted of felony murder receive ‘extreme’ 50-year sentences for ‘crimes they didn’t commit’ The National Post of Canada 09-10-2013
The Elkhart Four and the Unjust Application of the Felony Murder
Rule on Teens
The Huffington Post 10-04-2013
Support Jose Quiroz Facebook 28-06-2014

¹ Adolescent development and brain science research show that, compared with adults, children and teenagers are less able to perceive and assess risks. The brain is fully grown at the age of 25.

² The felony murder statute in Indiana states the following: “A person who kills another human being while committing or attempting to commit arson, burglary, child molesting, consumer product tampering, criminal deviate conduct, kidnapping, rape, robbery, human trafficking, promotion of human trafficking, sexual trafficking of a minor or carjacking … commits murder, a felony.”
How then can it apply to the case of the Elkhart 4? The four boys did not kill Danzele Johnson, it was the homeowner that killed Danzele and he was not committing a felony according to the verdict.

³ Did Sunny Hostin make a huge mistake on Dr. Phil? We examine the case law that says she did! FreeTheElkhart4.com 18-01-2014

4 See also Supreme Court of Appeals of West Virginia decision, Davis v. Judge Fox and Sands The conclusion of the justices is that the majority of states in the US do not allow for felony murder prosecution when a co-perpetrator is the person who is killed.

5 My America – Interesting series of documentaries by Michiel Vos

In de bajes

Bij het idee dat je opgesloten wordt, vervolgens de deur in het slot hoort vallen en er niet meer uit kunt, draait m’n maag om. De laatste plek waar ik ooit terecht wil komen is wel de gevangenis. Op de een of andere manier fascineert het systeem en de mensen me, ik kijk dan ook regelmatig naar docu’s over het leven in een gevangenis. De documentaires van Louis Theroux bijvoorbeeld zijn een aanrader en ook ‘Septembers’ was boeiend om naar te kijken. Het plan om als vrijwilliger bij een gedetineerde op bezoek te gaan leefde al langer. Tot nu toe is het er nog niet van gekomen, wat vooral met claustrofobie te maken heeft. Liften mijd ik zoveel mogelijk en ingeklemd zitten tussen haperende draaideuren is ook niet mijn favoriete bezigheid. De stap om daadwerkelijk een gevangenis binnen te lopen – deuren hermetisch gesloten, omringd door getraliede ramen – heb ik vandaag dan toch genomen.


Mijn contactpersoon bij Humanitas die ik verteld had over m’n claustrofobie bood aan om mee te gaan voor een proefbezoek, zodat ik zelf kon ervaren of ik het Spaans benauwd kreeg daarbinnen of dat het wel meeviel. Een aparte ervaring als je dat gebouw in stapt, voordat je door de tweede deur heen mag moet je je pas afgeven, vervolgens wordt je gevraagd of je een mobieltje, een mes of een wapen bij je hebt. Zelfs m’n flesje Spawater werd ingenomen en dat kreeg ik pas aan het eind weer terug. Daarna moest ik door een detectiepoortje wat bij het minste of geringste afging. Het geluid deed pijn aan m’n oren die toch al zoveel te verduren hebben de afgelopen maanden. Relatief veel bewakers, kleine bezoekruimtes, een labyrint van gangen, ik moest in een flits aan Wolfenstein denken. Na drie kwartier mocht ik er weer uit, eerst m’n spullen uit de kluis halen en toen naar buiten, het zonlicht weer tegemoet.
Marjelle

Een gevangenis zonder tralies 24-11-2012
‘Bad boys’
14-11-2011
Veroordeeld 04-05-2010

Mag ik nog een laatste knuf?


In de aangrijpende documentaire
Moeders springen niet van flats vertelt Elena Lindemans wat er twaalf jaar geleden gebeurde met haar moeder. Wat doe je als je door wanhoop wordt gedreven, al jaren ondraaglijk lijdt en na een aantal zelfmoordpogingen je verzoek om euthanasie niet  in behandeling wordt genomen. De moeder van Elena kan niet meer. Ze wil op een menswaardige manier afscheid nemen van het leven en de mensen om haar heen, maar loopt daarbij tegen een muur op. Op haar euthanasieverzoek wordt gereageerd met ‘wij gaan u niet helpen’. Uiteindelijk springt ze 25 februari 2002 van een flat. Ik gun iedereen een zachte dood in plaats van gedwongen worden je toevlucht te nemen tot dit soort gruwelijke methodes met alle negatieve gevolgen ook voor de familie en de omwonenden. Mooie docu waarbij ik de helft van de tijd m’n tranen niet kon bedwingen en tevens een eerbetoon aan de moeder van Elena.
Marjelle

Moeders springen wel van flats
Joop.nl 24-02-2014

‘Door een streng euthanasiebeleid bij psychiatrische patiënten worden mensen, zoals mijn moeder, gedwongen “het zelf te doen”. In de documentaire wil ik laten zien dat dit niet alleen kwalijke gevolgen heeft voor de persoon zelf maar ook voor de familie én de maatschappij.’
Elena Lindemans