Categoriearchief: Tilburg

Zelfstandige zonder personeel

An unusual start of the day. Eerst word ik een paar keer uit bed gebeld door een Amsterdamse opdrachtgever. M’n mobieltje moest mee naar bed, omdat dat vandaag tevens m’n wekker is bij gebrek aan beter. Vervolgens vind ik drie mails in m’n mailbox: eentje van een potentiële klant die maanden niks heeft laten horen op m’n offerte en nu opeens álles tegelijk wil. Aangezien ik zZP’er ben, kan ik niet in een paar weken tijd een bulk puzzels uit m’n mouw toveren. Bovendien moeten ze in een afwijkend formaat geleverd worden wat mijn software niet aankan. De volgende mail is van een bedrijf dat een offerte voor een puzzel wil. Het laatste bericht komt van een journalist van een dagblad die misschien in een blogje aandacht aan m’n e-book over Tilburg gaat geven. Benieuwd hoe de dag verder gaat.


Klik op de brievenbus voor een groter formaat

The rest of the day. Vanmiddag ben ik naar VluchtelingenWerk gegaan om iemand te helpen met de Nederlandse taal. Het was de tweede keer van in totaal drie keer dat ik voor niks heb zitten wachten en ondanks m’n engelengeduld en begrip vind ik dat toch echt iets te veel van het goede. M’n lichte irritatie daarover heb ik toen lekker van me af gefietst. Tussendoor een korte stop op een bosterras in Oisterwijk waar wepsen een meer dan gewone belangstelling voor me aan de dag legden. Na drie uur fietsen kwam ik moe maar voldaan weer thuis. Tijdens mijn afwezigheid bleek een van de zingende kermisgasten – jawel, het is kermis in Tilburg en dat zullen we weten ook – helemaal losgegaan, zijn smartlappen galmen nu door de dichte ramen heen. Er ligt ook een mail dat ik ben toegelaten tot het redactieteam van een grote niet met name te noemen site. Geld verdien je er níet mee, het gaat om de ‘eer’, helaas krijg ik daarmee de huur niet betaald.
Marjelle

La vache qui rit

Bontgevlekte koeien in de wei
Klik op de foto voor een groter formaat

Paardenmutsje!?

Paard in de weiKlik op de foto voor een groter formaat

Een boom in het gras

Boom in het gras
Klik op de foto voor een groter formaat

‘Hé mam, er ligt een boom in het gras!’

Cold as ice

Volgens de thermometer van de benedenbuurman is het nu na uren stoken 19 ºC, een unicum, normaliter blijft de temperatuur steken op zo’n 17-18 ºC. De ‘gevoelstemperatuur’ – een weermannenwoord net als spetters en spatje regen – ligt vandaag op 15 ºC. Met name m’n voeten hunkeren naar een extra paar sokken. De laatste weken loop ik nog net niet rond als een Michelinmannetje, hoewel je met twee laagjes T-shirt, een dikke trui met daaroverheen een vest ook niet echt slank oogt. De afgelopen maand was er één van kleumen, ziek worden, proberen te werken en kamperen in dit oude, tochtige huisje grotendeels zonder verwarming. Alleen in de living annex werkkamer hangen twee stroomvreters die hete lucht produceren als substituut voor echte warmte, iets waar ook m’n keel en slijmvliezen niet blij mee zijn. Recent is er een infrarood verwarmingspaneel bijgekomen, hij staat op wankele pootjes en moet nog opgehangen worden.


Momenteel sjouw ik het paneel
een paar keer per dag van de ene kamer naar de andere. ’s Avonds zit ik er pal naast, dan is één kant van m’n gezicht warm en de andere kant niet, maar een kniesoor die daar op let. Sinds ik in dit huis in Tilburg woon heb ik extreme kou en hitte meegemaakt. In de zomer transformeert de zolder in een oven, de zon brandt meedogenloos vanaf ’s ochtends vroeg ondanks het dichtgeplakte raam. In de winter waan je je in een vrieskist, maar dan kun je diep wegkruipen onder de combi dekbed1-deken-dekbed2. Als ik deze zomer nog hier woon – en die kans is groot –  dan zit er niets anders op dan een bed kopen en in de woonkamer gaan bivakkeren. Of verhuizen. Al is drie keer in anderhalf jaar ook voor mij haast een brug te ver. Bovendien wil geen enkele makelaar met me in zee. Als herstartende freelancer ben je vogelvrij*.
Marjelle

* Als ik een vaste baan had gehad was alle ellende van de afgelopen zeven jaar me bespaard gebleven

Foto Witold Riedel

De waarheid liegt niet


Klik op de foto voor een groter formaat

Een van de redenen waarom ik minder blog nee dat ga ik niet uitleggen ik ben baas in eigen blog en mag met de deur in huis vallen en zo is het Maar elk onderwerp dat in me opkomt pijn geld zien te verdienen, klanten werven overleven de kou in huis en demons from the past maar vooral die pijn duw ik weer weg. Sommige verhalen zijn te ja, wat eigenlijk persoonlijk kwetsbaar of klinken misschien als een slechte episode uit een B-film kun je nagaan hoe slecht Ik zat laatst aan een dialoogtafel met onbekenden, soep en broodjes. Het thema was ‘Toevallige ontmoetingen’ en iedereen had een verhaal met een mooi eind. Ik pijnigde m’n hersens maar kon nergens zo’n mooie toevalstreffer vinden, wel kwam een bepaalde ontmoeting in me op met een lesbische taxichauffeuse die mij lang geleden ergens in Frankrijk in the middle of nowhere  afzette voor een verlaten huis mijn brief was nooit aangekomen Die nacht bevatte alle elementen van een horror story agressieve hond ramen zonder gordijnen bevroren brood onweersflitsen en donderslagen en een telefoon die uit viel Weet je wat, dacht ik, ik vertel dat verhaal wel. Tot mijn verbazing vond iedereen het hilarisch enige humor is mij niet vreemd en o zo avontuurlijk. Ik dacht aan al die andere gebeurtenissen en hield m’n lippen op elkaar.
De waarheid liegt niet en misschien zet ik ooit op papier wat ik daarmee bedoel voor ik doodga Het moet eruit over familie, onrecht, laster, verdriet
Marjelle

Fifty shades of green in Moerenburg

Herfst in Moerenburg

Klik op de foto voor een groter formaat

Overal paardenstaarten

Half oktober en prachtig nazomerweer, dat vraagt om een fietstocht door het Brabantse land. Huismus spelen kan nog lang genoeg. Hopelijk heb ik binnenkort dan wel een goed verwarmd huis zodat ik niet in de kou zit, maar die onaangename gedachte duw ik meteen weer van me af. Sinds kort ben ik de gelukkige eigenaar van een tweedehands Batavus, wandelen gaat me eigenlijk te langzaam, ik hou er meer van om over paden en lanen te stuiven, haren in de wind, blik op oneindig. Wat ligt de natuur er mooi bij zo midden in de herfst terwijl de laatste stralen van de zomerzon de herfstbladeren een bijzondere gloed geven. Ik rij langs het voormalige Huize Moerenburg waar een grote groep mensen samendromt en bioloog Gert Brunink net zijn openingsspeech afsteekt.

Klik op de foto voor een groter formaat

Een paar maanden geleden had ik een excursie bij hem geboekt, ik was toen de enige deelnemer, met als bijkomend voordeel dat er ook tijd was om het naast bloemen & plantjes over andere dingen te hebben. Onderweg begroet ik af en toe een tegemoetkomende fietser, wandelaar of wollig schaap. Die laatste kijkt alleen maar bête terug. Flarden van Hoe sterk is de eenzame fietser komen in me op als ik naar de lange, slingerende weg voor me kijk, in geen velden of wegen is een levend wezen te bekennen. Op paarden na dan, die vind je er in alle maten, groot, klein en stevig, met zwiepende staarten. Als ik m’n camera tevoorschijn haal komt de voorste nieuwsgierig dichterbij. ‘Sorry’, zeg ik een paar keer verontschuldigend, ‘ik heb echt niks voor je’, en moet om mezelf lachen dat ik tegen een paard begin te praten in the middle of nowhere.

Ik hou van dieren, al ben ik bang voor grote honden en kleintjes met iets te enthousiaste tanden. Glanzende paardenlijven en weelderig groene weilanden, in de verte een enkele boerderij, dit is de kant van Tilburg die ik mooi vind, waar ik van geniet. Rust, stilte, even geen mensen, drukte en verkeer. Al heb ik nog steeds heimwee naar Rotterdam, stad met een groen hart, dit soort tochten maken het gemis een beetje goed. Via de Lovense Kanaaldijk rij ik uiteindelijk door naar Berkel-Enschot, plek waar ik lang geleden heb gewoond. Vanaf de rotonde zie ik De Druiventros liggen, toentertijd een simpel hotelletje, inmiddels uitgegroeid tot een Best Western ****-hotel. Op het zonnige terras drink ik een kop Earl Grey en denk even weer aan toen.
Marjelle

Music is the silence between the notes

Piano in Moerenburg
Klik op de piano voor een groter formaat

‘Music is the silence between the notes’ Claude Debussy

Rondje Tilburg

Het weer krijgt vandaag een 10 van WeerOnline. Hoogste tijd om naar  buiten te gaan en de boel de boel te laten, werken kan altijd later nog. Waar zal ik deze keer naar toe wandelen in mijn nieuwe stad… Ik duw gedachten aan Rotterdam van me af – beelden van een rondje Kralingseplas, ik met wapperende haren op de Waterbus, jong en oud op het gratis ZomerZondagen-festival in Het Park en het nieuwe CS, bijgenaamd De Puntzak of De Haaienbek, komen voorbij. ‘Stop! Ik woon nu in Tilburg’, spreek ik mezelf toe. De stad en ik hebben een enigszins valse start gemaakt in februari, ik werd meteen na de verhuizing erg ziek, m’n huisje bleek koud en tochtig en al het vertrouwde was opeens heel ver weg. Inmiddels heb ik Tilburg van diverse kanten gezien.


Klik op de foto voor een groter formaat

Je hebt de groene kant met Moerenburg, het Leijpark, de Oude Warande, het Wandelbos en Huis ter Heide, je hebt de drukke kant met de Heuvel en het lawaaierige CS/busstation en je hebt ook de relaxte kant met onder andere het idyllische Buitenom en de gezellige tuin van stadscafé De Spaarbank. Daarnaast heb ik de vriendelijkheid van Tilburgers ervaren. Soms boden passanten me zelfs spontaan een lift aan als ik moe en verhit de weg vroeg. Als het zo’n mooi weer blijft fiets ik binnenkort met m’n Brabantse broer naar de Loonse en Drunense duinen. Een erg mooi natuurgebied volgens hem. Hij weet de weg, ik verdwaal overal. In gedachten verzonken – Tilburg en Rotterdam vergelijken is niet eerlijk, het is als appels met peren – loop ik de deur uit in de richting van het Wilhelminapark.

Half Tilburg is opengebroken, de stad is hier en daar één grote bouwput, via een sluipweggetje arriveer ik ten slotte bij museum De Pont. In de mooie tuin smaken tosti en tonic heerlijk en even later vervolg ik mijn weg via de Gasthuisring naar het station op zoek naar een bordje ‘-> Piushaven’. Behulpzame voorbijgangers wijzen me de weg. ‘Het is nog heel ver, hoor!’ zegt de jongen die me van top tot teen opneemt. Ik kom voorbij Burgemeester Jansen, een bekend Tilburgs café, slenter langs zonnige terrasjes aan het water. Even denk  ik nergens aan – niet aan werk, niet aan huis, gezondheid of relaties – en geniet van het mooie weer en uitzicht, m’n camera klikt enthousiast mee. Uiteindelijk beland ik in de tuin van Villa Pastorie waar ik het rijk alleen heb en in alle rust onder een parasol dit blog schrijf.
Marjelle