Een van de meest deprimerende omgevingen is wel een metrostation. Grauw, grijs, onpersoonlijk, felle tl-lampen, diep onder de grond weggestopt en als iemand vervelend wordt kun je geen kant meer op. Een uitzondering was Rome toentertijd, ik herinner me nog vaag de donkere gewelven en gigantische pilaren, een combinatie van oud en modern. Openluchtmuseum en stad naar m’n hart, al ben ik er maar één keer geweest lang geleden. Zelfs een ritje met de tram was al een belevenis op zich, met aan de ene kant het Colosseum en aan de andere kant ex-liefste vriend. Dit is ‘straatkunst’ waar ik van hou, laat die museumjaarkaart maar zitten. Toch heeft ook de Rotterdamse metro nu een pluspunt, toen ik recent op Coolhaven aankwam stond ik opeens oog in oog met Jules Deelder.
Marjelle
Ook de reis naar Rome begint met een enkele stap
Via Con Me Paolo Conte
De Parijse metro is anders amusant vanwege alle artiesten die zelfs in de metrowagons optreden. Zo was ik december 2008 getuige van een poppenkastvoorstelling in een metrowagon. De metro in Lissabon is dan weer heel ruim en licht, herinner ik me nog.
’t Was ook met een knipoog, ik heb natuurlijk lang niet alle metrostations gezien. 😉 De Parijse variant kan ik me niet meer voor de geest halen.
In de metro van Londen, Parijs en Rotterdam viel me altijd de ozonlucht op. Gek genoeg ontbrak dat in Amsterdam, tenzij mijn herinnering me bedriegt…
En die warmte, altijd, het versterkte mijn gevoel van claustrofobie…
Londen herinner ik me ook niet meer, maar recent vertoef ik dus regelmatig (voor het eerst in jaren) in de Rotterdamse metro en dat is me eigenlijk niet opgevallen, het claustrofobische herken ik weer wel een beetje. Maar wie weet overwin ik mezelf (binnenkort?) en ga ik met iemand van Welkom in Rotterdam naar de Euromast. 😉
De metro van Moskou. Moet je zien.Uit Wikipedia: The Moscow Metro was one of the USSR’s most extravagant productions. Stalin directly ordered the metro’s artists and architects to design a structure that embodied svet (radiance or brilliance) and svetloe budushchee (radiant future).[15] With the use of reflective marble walls, high ceilings, and grandiose chandeliers many of the Moscow Metro stations are so resplendent that they are reminiscent of an “artificial underground sun”.[16] This underground communist paradise.[17] served as a constant reminder to passengers that Stalin and his party had delivered something awesome to the people in return for their sacrifices. Most importantly proletariat labor produced this svetloe budushchee.
Leuk dat je even langskwam, Stefania. Klinkt intrigerend deze beschrijving van de Moskouse metro. Rusland is een van de landen waar ik ooit nog naar toe zou willen, een kennis (met een Russische getrouwd) raadde me aan om dan zeker (ook) naar Sint-Petersburg te gaan.
Het is te hopen dat je geen hoogtevrees hebt of je moet uit het raam in het restaurant naar buiten kijken :-).
Ik heb wel hoogtevrees, ook dat nog, en dan ook nog in die lift. Aarrggghhh! 😛
Ik ben nooit verder gegaan dan het uitzicht in het restaurant :-).
Mss hou ik het daar ook bij. 😉
Helemaal niets inderdaad die metro’s. De grond induiken om er ergens anders (als je geluk hebt) weer uit mogen opduiken. Volledig gedesorienteerd. Ik ga liever lopen, dan leer je de stad tenminste kennen.
En is het te ver? Dan de bovengrondse bus/tram/taxi/auto/fiets etc.
‘Moltrein’ heet het zeer toepasselijk in het Zuid-Afrikaans. 😉
Ik fiets zelf veel liever, maar dat kon de afgelopen maand niet door een spitaanval. Met te lang lopen moet ik ook nog steeds oppassen vandaar m’n ‘herontdekking’ van het OV incl. metro. 😉 O.a. in dit blog staat er meer over: http://marjelleblogt.wordpress.com/2011/09/04/%C2%B4welke-simkaart%C2%B4/
En ook hier welcome back!
Metro’s benauwen me maar wanneer er hier en daar wat dichtsels hangen geeft dat misschien wel weer lucht 😉
Best wel vreemd dat ik maar 1 Italiaanse cd heb want ik vind het vaak prachtige muziek, zo ook jouw keuze.
Op grote diepten vind men vaak diamanten daarom zou dit mijn keuze geweest zijn: Diamante
Overigens mijn enige Italiaanse cd 😉
Opeens oog in oog komen te staan met een gedicht van Jules Deelder is altijd leuk waar dan ook. 😉
Ik heb ook maar een paar Italiaanse cd’s, o.a. eentje van Paolo Conte.
Het nummer van Zucchero.klinkt ook lekker.
Ik lees …
Een van de meest deprimerende omgevingen is wel een metrostation.
Ga eens naar de metro in Moskou , een ware verademing , geweldig !
Stefania gaf dat hierboven ook als tip, lijkt me een bijzonder metrostation idd!