Een zachte dood

Allerlei onderwerpen spelen door m’n hoofd, van euthanasie, pijn, internetagressie tot m’n overzeese vriendin die geen echte vriendin blijkt te zijn. Ook mogelijke doedingen komen in me op, van een bezoekje aan de Kunsthal, uiteten met Lourdes tot een uitrustvakantie in Andalusië. Ik laat m’n gedachten dwalen, besmeer ondertussen een beschuit met roomboter en strooi er een laag hagel overheen. Als de beschuit m’n geïnfecteerde kies raakt – de stress van het op het laatste moment moeten annuleren van de verhuizing door een fout van de woningbouw heeft een kettingreactie veroorzaakt in m’n mond – negeer ik de pijn. M’n mond wil alleen nog maar smoothies, maar m’n lichaam zou het daarop niet lang volhouden, wat me weer terugbrengt bij het begin.

Als ik het woord euthanasie hoor moet ik meteen aan m’n vader denken. Vanaf het moment dat bij hem vele jaren geleden maagkanker geconstateerd werd ging alles in een stroomversnelling. Tijdens de operatie bleek dat het al teveel was uitgezaaid en ze niks meer voor hem konden doen. In slechts drie maanden tijd werd hij een schim van de sterke man die hij altijd was, hij had veel pijn en het beeld van zijn fragiele gestalte in bed was aangrijpend. Aan die bewuste avond van zijn dood heb ik vreselijke herinneringen, dingen gingen fout, geklungel met injecties, terwijl het nu juist de bedoeling was om hem op een waardige en zachte manier te laten inslapen.

Soms heeft het leven meer dan lang genoeg geduurd, heeft de pijn te lang aangehouden en komt de dood als een verlossing. Eindelijk rust. Later die avond toen alles ten slotte voorbij was heb ik nog een gesprek gehad met de huisarts en m’n ongeloof uitgesproken over de manier waarop het was gegaan. Dat had toch anders en minder pijnlijk gekund. Van dat gesprek herinner ik me slechts flarden, daardoorheen spookten de laatste beelden van m’n vader. Ik had hem beter gegund. Iedereen verdient een waardig afscheid, de mogelijkheid van een milde dood, het recht op zelfbeschikking. Ik hoop dat als ik zover ben ik dan op een zachte wolk verdwijn.
Marjelle

Verkiezingsuitslag heropent debat euthanasiewet Skipr 13-09-2012
Brit dood na afgewezen euthanasieverzoek NOS 22-08-2012
Nederlanders halen medicijnen voor zachte dood in België Trouw 03-02-2012
NVVE

Foto Witold Riedel

22 Reacties op “Een zachte dood

  1. Een soortgelijk beeld bij mijn vader in 2008. Begin dat jaar werd een hersentumor geconstateerd. Operatie, chemotherapie. Helemaal verwijderen, lukte niet. De eerste maanden ging het nog wel met hem en kon hij zich nog enigszins voortbewegen. Vanaf mei was dat bekeken en vier maanden later blies hij zijn laatste adem uit, lichamelijk een wrak. Ik heb een ding van die periode onthouden: als bij mij een soortgelijke ziekte zou worden geconstateerd, wil ik geen ‘geknutsel’ aan mijn lijf. Dan liever gelijk dood.

    • Het kan soms erg snel gaan, ook bij jouw vader dus en dat is pas vier jaar geleden. Iedereen heeft daar zo zijn eigen ideeen over, zelf kan ik nu nog niet zeggen wat ik wel en niet zou laten doen als ik in die situatie terecht zou komen. Ik kan er niet tegen mensen te zien lijden, ook mezelf zou ik heel graag nodeloos lijden besparen, maar ik weet niet in hoeverre je dan toch nog hoop hebt en houdt… Bij mijn vader was het zo dat hij al voordat de diagnose kanker gesteld werd – hij had ervoor een maagzweer en was net helemaal genezen verklaard – voelde dat het fout zat. Ik zag het in z’n ogen, hij wist toen al dat hij doodging en kort daarna kwam idd de diagnose.

      Wat ik heel belangrijk vind is dat als je echt niet meer wilt/kunt, je dan geholpen wordt om op een enigszins humane manier dood te gaan i.p.v. in doodsnood/paniek gruwelijke dingen te moeten gaan doen als voor de trein springen of een pistool kopen, etc.

  2. Mee eens. Ik ben ook zeer voor euthanasie. Hoop is iets heel persoonlijks. Ik ben van nature best optimistisch, maar in zo’n geval (denk ik) eerder realistisch. Het hangt idd er ook vanaf hoe je tegen het leven aankijkt. Laat ik het zo zeggen dat ik echt niet tot het uiterste aan het leven hang.

    • Klopt, dat is iets heel persoonlijks. Ik denk zelf ook niet dat ik tot het uiterste aan het leven hang en dus zal gaan, maar wie weet wat er dan voor onvermoede dingen gebeuren.

  3. Oei wat een triestheid. Heb je niet toevallig ook een McAfee probleem? ….

    Battleship Galactica is overleden, maar de Tie Fighter staat paraat

    • Ik vind het belangrijk dat ook over dingen als euthanasie, de dood gewoon gepraat wordt, leven en dood onlosmakelijk verbonden, en de manier waarop je dit aardse bestaan verlaat toch ook heel belangrijk.

      Nee, dat doet het tegenwoordig goed. Euh, Tie Fighter staat paraat?

  4. Het verhaal van je vader komt overeen met dat van mijn moeder (2001) Zij had kanker, wist dat het einde naderde en stemde onmiddellijk toe in euthanasie maar toe het moment daar was weigerden de artsen haar te verlossen uit haar lijden.

    Bij euthanasie denken we automatisch aan mensen die lichamelijk ernstig ziek zijn. Mijn neef sprong voor de trein, mijn beste vriendinnetje hing zichzelf op. Beide konden niet meer tegen het leven en ik begreep zeer goed waarom.

    Dat jij en ik op deze wereld staan is geen eigen keuze maar hebben we te danken aan onze ouders. Voor de één is het leven een feest, voor een ander de hel. Ik ben van mening dat het een grondrecht zou moeten zijn om zelf te kunnen beslissen over het einde. Daarom sta ik volkomen achter “de dood in doordrukstrip” een boek van Karin Spaink waaraan ik heb meegewerkt.

    De christelijke partijen hebben een hoop narigheid op hun geweten. Gelukkig is er van het CDA weinig meer over. Laten we hopen dat dit zo blijft.

    • Triest dat de artsen weigerden je moeder te helpen. Dat was bij mijn vader niet zo, de huisarts werkte wel mee, maar het ging er alleen nogal amateuristisch aan toe.
      Integendeel, bij euthanasie denk ik zeker niet alleen aan mensen die lichamelijk ernstig ziek zijn, lijden kent vele varianten.
      Dat boek ken ik niet, ik ben ook voor zelfbeschikking al besef ik wel dat dat juridisch / in de praktijk een heel ander (bijzonder lastig) verhaal is.
      M.b.t. het laatste ze staan nu op 13 zetels dacht ik, dus wat dat betreft is er al een duidelijke neerwaartse spiraal.

  5. Mooi verhaal. Ik heb geen haast, maar wil wel gaan zoals mijn moeder onlangs. Gewoon niet wakker worden. 96 jaar. Mijn vader is net zo oud en drinkt nog 3 x daags zijn glaasje. Sinds kort ben ik er uit….
    http://www.dickblogt.nl/we-zijn-er-uit/

  6. Ja, ik zie niet op tegen de dood, wel de strijd en pijn en ellende eromheen…geldt voor mezelf en de mensen (en dieren!) waarom ik geef…

    Zachtjes wegglijden in je slaap, als je tijd daar is…zo zou ik het wensen, voor iedereen.

  7. Heel goed om het hier over te hebben Marjelle, alhoewel het nog steeds een behoorlijk probleem is om het goed te regelen.
    En pijnmedicatie ook niet altijd blijkt te werken!
    Laatste zin van Bart sluit ik me bij aan, het lijkt me ook zo vreselijk naar voor zoon, om op een nare manier afscheid te moeten nemen.

    • Klopt, helaas is het nog steeds moeilijk om het echt goed te regelen denk ik en je hangt ook deels af van de willekeur (artsen, ziekenhuisbeleid). Je kunt wel een verklaring hebben maar dat zegt verder nog niets of je wel of niet hulp erbij krijgt als het zover is/jij zover bent.
      Als je alleen al kijkt naar de situatie in Engeland (zie link NOS) waarbij het Tony Nicklinson verboden werd om euthanasie te plegen, dat vind en vond ik echt dieptriest en onmenselijk. In de media luidde het toen dat hij kort daarna bezweken was aan een longontsteking. Toen ik dat filmpje bekeek bleek dat er voor hem, omdat niemand hulp bood, nog maar een optie overbleef en dat was uithongering, dat heeft hij ook gedaan en toen kwam daar al snel een longontsteking overheen. Over een ‘menswaardig einde’ gesproken in een zogenaamd beschaafd land…
      Ook dat laatste hoop ik voor niemand.

  8. Dood gaan we allemaal maar de één sterft zonder het te weten en de ander lijd helse pijnen

    • Klopt, en laat mij maar op die zachte wolk verdwijnen. Al moet ik nog wel een paar dingen regelen en wil ik nog van een aantal mensen afscheid nemen voordat ik er niet meer ben.

  9. Heftig, maar mooi en eerlijk en betrokken.

  10. ik was er “toevallig” vandaag ook even mee bezig….
    http://www.dickblogt.nl/afscheid-met-gebak/

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.