Gisteren
Om twee uur heb ik met Z. in café Floor afgesproken. Ik ben iets te laat en stap enigszins gehaast op m’n fiets. Onderweg word ik er bijna vanaf geblazen, her en der liggen afgebroken takken op de grond. Verwoed trap ik door, opeens hoor ik een auto achter me gas geven, ik schuif nog wat dichter naar de stoeprand toe. Hij raakt me net niet, het scheelt een haar, en rijdt hard door. In een impuls steek ik demonstratief m’n middelvinger op. Een van de dingen die ik iedereen juist altijd afraad, je weet maar nooit met welke gek je te maken krijgt. Ik leef nog, er zat een engeltje op m’n schouder daarnet en misschien ook wel stiekem eentje op m’n stuur.
Licht hijgend val ik een minuut voor twee Floor binnen, het ziet er zwart van de mensen. Uitgerekend vandaag is het Volkskrantdag, ‘hoe toepasselijk’, denk ik. Z. is in geen velden of wegen te bekennen. Als ik hem bel, vertelt hij dat hij nog in Den Haag is en op een bus staat te wachten die maar niet wil komen. Ik vraag me af volgens welke wetten der logica iemand om twee uur een bus wil nemen, terwijl hij op dat tijdstip* in Rotterdam zou zijn. Wellicht zijn het z’n Arabische roots, ik besluit hem er later naar te vragen. Rond kwart over drie verwacht hij hier aan te komen, ik heb dus alle tijd om nog een paar A4’tjes vol te krabbelen en af en toe een blik in m’n Spaanse lesboek te werpen.
Tijdens het schrijven krijg ik steeds meer last van m’n schouder, sinds ik bij de chiropractor onder behandeling ben komt de pijn op verschillende plekken terug, alsof hij af en toe verstoppertje speelt en dan opeens zegt ‘ha, ik heb je!’ Lieve man, mooie man ook mijn therapeut, maar ik begin me nu toch wel een beetje zorgen te maken of het ooit nog goedkomt met die arm, dáárvoor was ik in eerste instantie naar hem toegegaan toen andere behandelingen niet werkten. Ik klik snel een ander onderwerp aan in m’n hoofd, straks ga ik met een Irakees Spaans praten, althans een poging wagen, ik ben benieuwd of en hoe die combinatie in de praktijk werkt.
Marjelle
Lingua Mendax Qntal
*Nadat ik bij thuiskomst m’n mail had gechecked, bleek dat de afspraak een uur later was, mea culpa!
En, hoe verliep het gesprek? Ik heb ook nogal eens de neiging mijn middelvinger omhoog te steken. Blijft uitkijken richting wie je het doet :-).
Dat verliep best wel leuk, ZJ, aardige man ook, aan Spaans praten zijn we nog niet toegekomen, dat komt volgende keer. 😉
Ik was zo snel met reageren dat ik je edit nog niet gezien had. Nou, ik heb die neiging niet zo gauw en als ik hem heb, bedwing ik me, maar deze keer niet. Had ongetwijfeld te maken met het feit dat ik geschrokken was, dan komen je instincten meer naar boven, vandaar de titel ook. 😉
Leuk verhaal weer!
Wat een uitzicht vanuit Floor, moet er nodig eens gaan kijken.
Een Spaans sprekende Irakees uit Nederland geweldig, loop je nog op zomertijd?
Thanks, Beukmans!
Dat is niet het uitzicht vanaf Floor, hoor, als je met je muis over de foto’s/blauwgedrukte woorden glijdt zie je een ‘gedachtenwolkje’ soms aangevuld met een link (en v.v.).
Ik vond het ook wel een mooie combinatie idd, nee, dat moet een vlaag van verstandsverbijstering geweest zijn. 😉 Heb hem ook meteen een mailtje gestuurd toen ik dat zag.
Mooi, dit is de prelude. Nu het gesprek zelf!!!
Die middelvinger. Hm, een (1) keer gedaan. Ik op zebrapad, groen, auto met piepende remmen. Middelvinger. Vervolgens zie ik een prachtige leuke lieve Franse jonge vrouw die door de autoruit verontschuldigend gebaarde …. maar toen uiteraard boos optrok. Spijt van gehad. Heb haar nooit meer gezien. 🙁
Nee, ik reageer ook nooit, normaal gesproken, in het verkeer. Ik heb mijn lesje wel geleerd.
Of je nou in je recht staat of niet, je krijgt zomaar een hoop agressie over je heen, voor je het weet.
Maar als je maar hard genoeg schrikt ontsnapt je dan toch zomaar een woord of gebaar, ik ken dat…
Ik heb wel eens met mijn vlakke hand een klap op de achterkand van een auto die mij afsneed gegeven. Doe ik ook nooit meer. Voorzichtig hoor!
*Ha ha, Apie… dat zou je wel willen, nou het doel was en blijft Spaans. 😉
Tja, die prachtige mannen kom ik nou nooit tegen…
*Klinkt alsof je dat weleens meegemaakt hebt, Bart, je kunt idd beter je mond houden, maar voor ik het wist ging die vinger in de lucht. 😉 Achteraf moest ik er wel om lachen, maar je zult dat maar tegen de verkeerde doen.
*Heel verstandig, Blew! Dat laatste zou hij (automobilist) moeten zijn, maar bij gebrek daaraan moesten de engeltjes en ik maar het vege lijf redden.
Hey Marjel – als je op de juiste was vertrokken ipv een uur te vroeg, was die ‘middel-vinger-verkeers-ellende’ je waarschijnlijk zo goed als zeker, bespaard gebleven……denk ik.
Whatever, het was weer leuk je enerverende verhaal te lezen en wat een bijzonder uitzicht ja, daar bij Floor…
Heb jij al een andere blogstek gevonden voor straks? Ik wil jou zeker niet uit het oog!
Liefs, Arda.
Of… dan was ik overreden door een vrachtwagen, grapje, snap wat je bedoelt, Geroma. 😉
Dat was niet bij Floor, dat zit aan het Schouwburgplein, maar ’t was het uitzicht vanaf de Waterbus, zie link en fotobijschrift (alt-text).
Nog niet, zie ook:http://www.vkblog.nl/bericht/367332/The_pros_and_cons_of_blogging
We’ll keep in touch!
Het uitzicht vanuit Floor is een grote bouwput toch :-)?
Dat nou ook weer niet, ZJ. 😉 Je kijkt uit op een plein met een aantal rode ‘kranen’ en in de zomer springen en rennen kinderen in en door huppeldruppels (mini-fonteintjes).
De bouwwerken zijn nochtans dichtbij.
Ja, maar je had het over het uitzicht vanaf Floor.
Oké, you win :-).
middelvingers kunnen heel goed werken bij vaste schouders.
*I know. 😉
*Of ze vliegen juist bijna uit de kom als je dat wat te enthousiast (=geschrokken) doet, Ton. 😉