‘Hé, ik heb ‘m in het verkeerde gaatje gestopt, maar goed dat ik geen-‘, die gedachte slik ik in. Met een halfopgeladen mobieltje loop ik de deur uit op zoek naar warm, aaibaar en lekker. Daarnet was ik geïrriteerd toen ik bepaalde uitspraken in een blog las. ‘Niet doen, je hebt je energie veel te hard nodig voor andere dingen’, spreek ik mezelf ferm toe. Opeens voel ik een donzig pootje in m’n hand. ‘Laat gaan, Marjelle, sommige mensen zien arrogantie, neerbuigend doen naar anderen als iets positiefs, ik weet allang dat het juist een teken van zwakte is’, hoor ik Beer bemoedigend zeggen. Ik glimlach naar hem en verzucht, ‘ik wilde dat meer mensen zoals jij waren, eerlijk, lief, sterk, loyaal en standvastig’.
Als ik ergens moe van geworden ben de afgelopen periode is het wel van mensen die a zeggen en b doen, zuigend zeuren over trivia en bij de eerste beetje kritische vraag of opmerking van de ene dag op de andere woordenloos uit m’n leven verdwijnen. Het positieve is dat ik steeds meer besef dat dit soort types ook geen mensen voor mij zijn. Zelfs al zit ik nu in een heel moeilijke situatie en kan ik elke steun gebruiken, dan nog hoef ik die dingen niet te accepteren. Het doet me ook denken aan een van m’n blogontmoetingen dit jaar – terwijl ik dit opschrijf zie ik de man voor me weer naar me kijken. Het was me al eerder opgevallen dat hij zich zat te vervelen, z’n blikken gingen wisselend van z’n vrouw die verdiept was in haar tijdschrift naar mij terwijl ik net veel te grote happen van m’n ciabatta-met nam. Ik negeer hem verder en richt m’n aandacht weer op het verkreukelde A4-tje voor me.
Toen ik tijdens die ontmoeting voor de derde keer in een paar uur te horen kreeg wat een man tien jaar geleden in een café had gezegd, kreeg ik het Spaans benauwd en moest ik de neiging bedwingen om hard weg te rennen. Het was een van die vele momenten het afgelopen jaar dat ik me afvroeg, wat doe ik hier, met deze persoon, in deze stad, in dit leven, en mezelf wakker wilde knijpen uit de boze droom. Gelukkig zijn er ook leuke mensen die wel menen wat ze zeggen, al is dat bij sommigen louter m’n virtuele indruk. Dat er soms een groot verschil is tussen het ware gezicht en de mooie woorden achter het avatarplaatje is een paar keer heel duidelijk geworden.
Marjelle
Mosquito Ingrid Michaelson
Ontroert me diep wat je hier schrijft Marjelle.
Je openheid en onmogelijkheid gecombineerd.
En de omarming erin dat je die twee niet te verenigen hoeft
maar alleen los te laten en erkennen is dit loslaten
zoals je dat hier doet
is de vrije traan
die van tegenspoed het wezenlijke kent:
de open wond van liefde
dank je diep hiervoor
Zeker zit er soms een heel verschil tussen het plaatje en het praatje en de persoon, daar heb ik ook mijn ervaringen mee, maar er zijn toch op het blog een hoop mensen die het ontmoeten waard zijn.
*Dankjewel voor je lieve reactie, Joost.
*Dat laatste ontkent ook niemand, Ate, daarom heb ik het ook louter over mijn eigen ervaringen (in dit geval zelfs maar over één specifieke ontmoeting), uiteraard geldt dat niet voor iedereen en dat maak ik ook duidelijk in m’n blog volgens mij. Sowieso geloof ik niet in zwartwit denken, wel in relativeren en nuanceren (behalve als ik kwaad ben ;)) en in dingen niet mooier maken dan ze zijn.Edit: iemand de title-tags nog gezien? 😉
Het was meer als troost bedoeld dan als kritiek ;-))
edit : Gezien ja.
Eindelijk de foto’s van de damhertjes (met bruine ogen!) die je eerder beloofd had 😉
Ik vind het eigenlijk wel best zo; bloggers zijn bloggers en vrienden zijn vrienden. Er zijn een aantal bloggers met wie ik het virtueel in ieder geval goed kan vinden en ik sluit niet uit dat die bloggers vrienden zouden kunnen worden. Maar ik moet toegeven dat ik tot nu toe geen moeite heb gedaan om stappen in die richting te zetten maken of aan te moedigen. Daar zijn twee goede redenen voor: Ik heb iets teveel blogs gelezen van mensen die zich verraden voelden door de blogger waarvan ze dachten dat die een vriend was. Het laatste waar ik op zit te wachten is een verslag van een ontmoeting met mij door iemand die denkt dattie een kruising is tussen Bob Woodward en Ischa Meijer. De tweede reden is wat praktischer; vriendschappen op lange afstanden onderhouden is al moeilijk, er eentje starten lijkt me nog lastiger.
Bedankt voor je aanvulling, Ate. 😉 Het kwam idd iets anders over, mss dat ik zelf ook iets anders (=strenger) overkwam dan ik het bedoelde, ik ben nl. sinds gisteren een minibeetje op smileydieet, was benieuwd hoeveel dat nou scheelt (dat het scheelt is me wel duidelijk). Vooruit, even een inhaalslagje. :))))
Ze zijn lief, hé, M.O. 🙂 Al zijn ze soms wel erg duf, als ik kom hebben ze zeker net toevallig siësta.
Duidelijke reactie. Bloggers kunnen idd ook soms vrienden worden, bv. na een tijdlang veel mailen en/of bellen, maar dan kan het uiteindelijk weleens tegenvallen in real life. Een van de redenen ook dat ik besloten heb om als het zich voordoet veel sneller te bellen en af te spreken i.p.v. maandenlang te mailen (waar ik toch al steeds meer een hekel aan heb gekregen, o.a. ook omdat er eerder misverstanden komen zonder directe feedback). Op afstand is dat idd nog lastiger, dat kan ik me goed voorstellen.
@Marjelle: Wat krijgen we nou: jij op smiley-dieet? Nou ja, het voordeel is dat je niet smiley-loos bent zoals ik toen negen dagen lang na die oproep van Guzzler. Dat waren nog eens doffe tijden…
Hm, bloggen en ontmoeten in IRL: ik kijk daar toch met gemengde gevoelens tegenaan. Natuurlijk kunnen blogs (stijl, onderwerpen en humor bijvoorbeeld) en reacties een bepaalde indicatie vormen hoe iemand in werkelijkheid is, maar meestal niet volgens mij. Het zijn toch vaak twee aparte werelden.
Misschien strakkies meer. Ik kan ook nog niet slapen…
En mooie foto’s natuurlijk, laat ik dat niet vergeten.
Groet,
Kokopelli
PS. Yep, ik sta ook op dieet…
:——-)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))
@Ate: Als ik van jouw collegae de opmerkingen over een bepaalde omvang ergens ten lichame correct interpreteer heb jij een héél ander dieet nodig. En daarbij natuurlijk veel lachen, dus dát zit wel goed …Hoe zit het nou met The Doors?
*Nou, Kokopelli, minidieetje hoor, ik mag wel glimlachen alleen niet bij elke zin. ‘;)’ Hoewel ik dat irl ook veel doe, but well. Dus nu wil ik ook een bokshandschoentjesmiley voor als ik een blogger het liefst achter het behang wil plakken, dat lijkt me wel wat. 😉 Ik herinner me jouw smileyloze periode nog goed idd.
Wat mij steeds meer opvalt de afgelopen paar jaar (bij bloggers en niet-bloggers, mensen dus ;)) is dat het om de soort energie gaat die iemand heeft/uitstraalt, als dat overeenkomt is er een basis. Klinkt mss wat vaag, is het toch niet. Het heeft ook enigszins zijdelings met eenzelfde gevoel voor humor te maken, maar vooral met kracht, temperament of afwezigheid ervan. Als ik iemand bv. voor het eerst aan de telefoon heb of ontmoet, voel ik dat meestal meteen.
Leuk dat je m’n hertjes mooi vindt. 🙂
Als je inmiddels wel al bijna in slaap bent gevallen, dan welterusten alvast!
*Je hebt altijd baas boven baas, Ate, dus ik geef me (smileygewijs dan wel) over. 😉
@ Marjelle
Ze zeggen weleens, nou ja mijn moeder zei het me keer, dat je aan het eind van je leven als je terugkijkt echte vrienden op één hand tellen kunt. Zal misschien niet voor iedereen opgaan. Maar onder andere wel voor mij denk ik. Wel vraag ik me daarbij dan ook eerlijk af op wiens ‘vingerlijstjes’ ik uiteindelijk voorkomen zal. Ja ja… What can i say. Well maybe I already know more or less. Met de titel van het melancholieke nummer van Ingrid Michaelson heb ik op dit moment associaties met een onderwerp waarop ik voortborduurde in een weblogartikel van Hugo Verbrugh gisteren, namelijk met dat apparaatje dat (hang)jongeren op afstand houdt.
Zie onderaan: http://www.vkblog.nl/bericht/279176/Minister_Ter_Horst_over_dronken_voetgangers_en_Hero_Brinkman_%28PVV%29_die_overlast_in_de_politiek_geeft#commentaar
en Wikipedia: http://nl.wikipedia.org/wiki/The_Mosquito
Bij de tekst van het muzieknummer Mosquito van Ingrid Michaelson heb ik een andere associatie, The Poison Tree van Mary Margaret O’Hara. Zie en beluister:
1. http://www.youtube.com/watch?v=rQJVSmmUiro
of 2. http://www.youtube.com/watch?v=2vTseamWtZU (Eigenlijk mooier in mijn ogen omdat aan het muzieknummer een gedicht van William Blake voorafgaat en een deel van diens schilderijen en tekeningen ook getoond wordt.)
Hier de tekst van het muzieknummer Mosquito van Ingrid Michaelson:http://www.lyricsmania.com/lyrics/ingrid_michaelson_lyrics_15459/slow_the_rain_lyrics_74377/mosquito_lyrics_735599.html
Marjelle, geen het niet op, kijk eens vlakbij. Ik heb er nu tijdens een hele moeilijke periode een vriendin bijgekregen. Ze woont naast mij, zo dicht bij kunnen de juiste mensen zijn.
Je hebt er niets aan maar toch blijf ik geloven dat er altijd goeie mensen zijn.Maar soms, zoals bij jou kennelijk, brengen sommige ervaringen dat geloof wel eens aan ht wankelen.
lachen blijft dan het beste medicijn
hee, deze keer geen puzzel?
Ja humor is een levenssap. Maar soms vergaat het lachen je ‘even’. Hoort er ook bij.
Wat ik sterk vind is dat je in een moeilijke periode juist niet alles accepteert terwijl je zou verwachten dat door een soort murv gevoel je de boel maar langs je af laat glijden. Ik las dat al eerder bij je, knap!
Vertederende foto’s waarin je jezelf volgens mij een beetje bloot geeft.
*Ik denk eerlijk gezegd dat dat voor je hele leven geldt die echte vrienden op een hand, John, en dan sla ik het vage veld van bekenden, kennissen en halve vrienden over. 😉
Bedankt voor je links, aparte muziek van Poison Tree, moet even wennen, maar het heeft wel wat. Naar jouw blog kom ik later nog kijken.
Toen ik gisteren de tekst van ‘Mosquito’ las vond ik ‘m zo ontroerend simpel weer, ik hou van haar manier van schrijven – en hier mag weer een smiley achter. 🙂
*Bedankt voor je reactie, Antoinette, ik herinner me dat je dat schreef idd, mooi om te merken dat iemand vlakbij zo meeleefde als toen. 🙂 Ik sta veel meer open nu dan de afgelopen jaren, dus vlakbij, ver(der) weg, prima, als er maar dat gevoel van verbondenheid is en/of dat je om elkaar kunt lachen, dat is zo belangrijk.
Ik ben nu eenmaal niet gemiddeld (niet arrogant bedoeld) en dat maakt het ook letterlijk een stuk lastiger. 😉
Het blijft kwetsbaar, vaak, vriendschappen…en via het blog en e-mail zit daar altijd weer dat gemis aan non-verbale communicatie ook nog eens tussen..
Wat een leuke en lieve foto’s, het hertje is zó aaibaar… :))
Hello, goodbye is inderdaad mooi van toepassing hier – deze keer zag ik de titeltags ook meteen… 🙂
*Daar zijn we het dan over eens, Paco, want dat er goeie mensen zijn is iets dat ik ook nog steeds geloof (en ook wel uit m’n blogs blijkt) en heb ervaren, netzogoed als dat liefde wel bestaat al is die er nu niet. Dat betekent niet dat ik de negatieve ervaringen die ik meemaak niet ga noemen, ook dat is deel van de werkelijkheid net zoals het feit dat ik in deze fase van m’n leven die mensen niet of nauwelijks tegenkom en ik meer dan ooit te maken heb met mensen waar ik in tweede instantie eigenlijk weinig mee kan/wil, en dat wringt steeds meer. De rest zal ik je besparen. 😉
*Meestal niet, Ton. 😉 Die ‘Bloggers in beeld’ zijn voor de variatie af en toe (er staat er wel weer eentje in de (wacht)rij) en een stimulans om te fotograferen (voorzover ik dat nog nodig heb ;)).
*Bedankt, Trek, doet me goed dat je dat ziet. Ik heb natuurlijk wel m’n murwe dagen (klinkt niet, never mind) waarop ik geen mm vooruitkom, maar daar heb ik het niet zoveel over.
Jouw opmerking doet me ook denken aan wat gisteren de fysio tegen me zei, mss schrijf ik daar nog wel iets over, een van de mannen die ik mag, want hij is duidelijk, heeft humor, is eerlijk en qua energie praten we lekker door elkaar heen en is er bijna geen onderwerp taboe. 😉
Ja, die foto’s zeggen wel iets over mij, mijn schattige kant die zich nog steeds niet de kop laat indrukken. 🙂
*Die non-verbale communicatie mis ik ook vaak erbij, Bart, en het feit dat er geen directe feedback is waardoor misverstanden soms onnodig grote proporties aannemen. ‘Gewoon even bellen en dingen verduidelijken’, is dan mijn manier (zeker bij mensen die ik ontmoet heb), maar dat vinden mensen te moeilijk heb ik een paar keer ervaren. Ik zou inmiddels een boek over m’n blog(gers)ervaringen kunnen schrijven. 😉 Het scheelt nogal of je iemands stem er bij hoort en weet hoe hij kijkt, mss fronst hij z’n wenkbrauwen wel bij een bepaald zinnetje of klinkt juist in een bepaalde opmerking weer z’n humor door, etc. 😉
Ik hou van aaibaar (en tags), maar dat was je al opgevallen. 🙂 En ook het tv-programma zit erin verweven, afscheid nemen, komen en gaan…
@ Marjelle
Meer in het midden van je leven of meer aan het begin kan het zijn dat je ervaart behoorlijk wat (echte) vrienden te hebben, terwijl meer naar het einde toe bij het opmaken van een balans en dus ook het maken van een grote optelsom het op vingertelwerk kan uitdraaien. Dat kan natuurlijk ook via tussenbalansen op jongere leeftijd. Aan de andere kant kan het zijn dat je na het verstrijken van een levensperiode/ levensepisode bij eerlijke (objectiverende) terugblikken achteraf, nogal eens erkennen kunt dat juist ook het treffen met mensen waarmee je soms of constant conflicten had, je zelfs misschien als tegenstander moest ervaren, leerzaam was, misschien zelfs belangrijk voor je ontwikkelingen en daarmee eigenlijk ook iets vormt/ vormde wat je dan toch niet had willen missen. Ik bedoel: ‘niet alleen de boer met kiespijn’.
Dat kan dat je of men dat zo ervaart, John, maar ik probeerde duidelijk te maken dat dat voor mij dus niet geldt. 😉 Zeker leer je van tegenslagen, conflicten met mensen, etc., maar dat is weer een heel ander onderwerp en daar had ik het verder in m’n blog niet over. 🙂
Ja, wat voel je je dan lullig als je net een te grote hap neemt en je krijgt het niet goed genoeg in je mond en op dat moment kijkt er iemand naar je.
Ik had het laatst op een terras, nam een grote hap appeltaart, het viel net niet van m’n vork en iemand observeerde dat. Kan er nu om lachen, maar op het moment zelf?
Mensen doen zich altijd mooier voor. En natuurlijk maak je je daar een voorstelling van, vaak valt het tegen.
Ooit een gitarist op auditie gehad, deed zich voor alsof ie Jimi Hendrix minstens kon evenaren, dus ik was nieuwsgierig.
Wel, het was bagger.
Een bloggersontmoeting, ik denk dat ik het alleen zou kunnen als er veel bloggers zouden komen, zeg een man of 50. Zodat je niet aan 3 of 4 "vast" zit.
Voor mij zijn de virtuele (blog)wereld en de ‘echte’ twee volstrekt gescheiden domeinen. Achter mijn toetsenbord kan ik easygoing en vermakelijk zijn; de tobber die daarachter zit, die hoeft niemand toch zeker te ontmoeten, en ik ga ervan uit dat er achter die leuke en aardige avatars mensen kunnen zitten met wie ik in het echt in drie seconden uitgepraat zou zijn. Het vluchtige en snel wisselende van het weblog, daar heb ik het wel eens heel even moeilijk mee, maar aan de andere kant is het ook een van de redenen waarom ik voor het bloggen gekozen heb. No strings attached.
*Het is vaak wel komisch dat soort dingen, Gus, vooral achteraf. 😉
Je maakt je idd een voorstelling van iemand op basis van wat iemand allemaal schrijft / zegt, soms denk ik weleens dat je van alles wat iemand virtueel zegt iets (veel zelfs soms) af moet trekken en dat er dan mss ‘iets’ overblijft wat de werkelijkheid benadert, maar in dat soort ingewikkelde op- en aftelsommen heb ik helemaal geen zin. Doe gewoon zoals je bent, denk ik dan, en maak de dingen niet vele malen mooier (of slechter) dan ze zijn, de realiteit haalt je ooit toch wel in. 😉
Een bloggersontmoeting van een man of vijftig lijkt me ook wel wat, en dan ook nog wat goeie muziek erbij (al is dat laatste natuurlijk een kwestie van smaak).
*Duidelijk verhaal, Easywriter. Bij mij loopt dat veel meer door elkaar heen, wat op zich prima is, alleen of het nou irl of virtueel is, ik hou gewoon niet van vluchtig. Ieder z’n smaak en dat is de mijne. 😉
Als ik lees ‘die tobber die daarachter zit, die hoeft niemand toch zeker te ontmoeten’ dan moet ik even denken aan wat ik een paar blogs geleden tegen je ‘zei’ n.a.v. je opmerking over de Oude Haven. 😉
Altijd mooier voor doen? Dat zie ik toch anders. Lijkt me persoonlijk. Een mens heeft meer kanten en onderbelichte zijden, om welke reden dan ook eerder niet goed, helder of duidelijk aan de dag getreden, kunnen een ander tegenvallen, meevallen of bevallen. Zelf was ik jarenlang verbonden aan politiek-maatschappelijk discussieforum, Weerwoord geheten. En wel als beheerder/ moderator/ discussiant. Ook gewoon met voor- en achternaam en zelfprentje (soms een symbolisch kunstzinnig plaatje). Was niet altijd makkelijk die combinatie. Kreeg soms behoorlijk wat gezeur aan mijn hoofd. In dat geval de spreekwoordelijke ruziezoekers, uitlokkers enzovoort. Maar het was een leerzame tijd. Heb er veel van opgestoken. Ben zeer inhoudsgericht. We hadden ook tweemaal een meeting, allerlei mensen uit het hele land tezamen komend op één centrale plek. Werden ook foto’s van genomen en op die site geplaatst. Had daar geen moeite mee. Vele anderen ook niet. Op een gegeven moment had ik het wel gehad en droeg ik het stokje over. Daten is weer wat anders. Ben ik niet zo’n type voor geloof ik.
Ik neem aan dat dit je reactie op Gus is, John, want over altijd mooier voordoen heb ik het niet gehad, wel over soms en weleens in virtueel verband.
Klopt Marjelle. Haakte in op de opmerking van Gus. Gewoon om het breder te trekken. En als aanvulling: vaak zijn mensen er zelf ook bij: willen ze zelf dingen mooier zien dan ze zijn, zonder dat een ander in kwestie daar aanleiding toe geven wou. Dat gebeurt ook.
Ciabatta met, voor mij een nieuw woord
ik zag het reetje er even aan ruiken
zo mooi vertelt die emo’s…….
prachtig, over het leed dat erbij
hoort….precies……..
liefs van A.
piep
*Oké, John, en met dat laatste ben ik het idd eens.
*Dankjewel, Annet, en fijn dat mijn gevoel / mijn beelden overkomen.
Muis hier piept terug. 😉