‘Ik geef je tien tellen. Tien tellen. En dan trap ik de deur in. Ik zweer het je.’*
Nooit gedacht dat ik zo kwaad zou kunnen worden op een vreemde, m’n handen trillen en ik moet me bedwingen om ‘m niet meteen finaal in te trappen. Wat denkt die klootzak wel, dat ik bang voor hem ben. Inmiddels is de woede vele malen groter dan de angst. ‘Ik ben het zat’, schreeuw ik, ‘mijn grens is nu echt bereikt, ophouden godverdomme!’ Ik hoor iemand vloeken in een taal die ik niet versta, maar de toon spreekt boekdelen. Vervolgens begint een kind te huilen. Dat geluid brengt me weer bij m’n positieven. Wat een ellende flitst het door me heen, hoe kunnen dingen zo escaleren terwijl je vanaf het begin hebt geprobeerd de vrede te bewaren. M’n boosheid begint langzaam af te nemen, die kinderen kunnen er ook niets aan doen. Met zulke ouders leer je niet wat het is om rekening te houden met anderen, hun voorbeeld is er een van stampen, gillen en slaan met deuren.
Ze weten ook dat als hun papa het echt op z’n heupen krijgt hij keiharde muziek opzet en de drumsalvo’s door de galerij gieren. Ik herinner me nog goed de lege blik waarmee zijn vrouw me aankeek me toen ik haar vertelde hoeveel last ik had van hun dagelijkse gespring en gestamp op de kale laminaatvloer en hoeveel peertjes er inmiddels al waren gesneuveld onder hun voeten. Ze glimlachte vaag en zei dat ik maar een briefje in de bus moest gooien als ik weer last had. Ik geef nog een schop tegen de deur waarachter het inmiddels muisstil is geworden en roep ‘klootzak’, maar met veel minder overtuiging dan daarnet. Ik voel me vooral verdrietig nu, gevangen op eenhoog in Rotterdam, vier mensen boven me, zes mensen onder. Ik wil mijn leven terug, denk ik.
Iemand nog een rustige etage te huur?
Marjelle
*(Deels fictief) verhaal n.a.v. een schrijfoefening op Schrijven Online
Wat een agressie! -Heerlijk! Lucht het op? Wel vervelend hoor, jouw huisvestingssituatie. Is er nou niks anders te vinden voor een redelijke prijs in Rotterdam? Groetjes en sterkte!
Dit is een deels fictief verhaal n.a.v. een schrijfoefening (zie voetnoot), de eerste (cursieve) zin was al gegeven en van daaruit ben ik verder gaan schrijven. Gelukkig dus niet echt gebeurd, me inleven was anderzijds idd geen probleem. 😉
Bedankt! Het wordt erg lastig als ik geen urgentie krijg en anders beland je wrs op Zuid, of ergens verweggestopt in een vreselijke, grauwe buitenwijk (zelfmoordwijken noem ik dat). 😉
Zou je boven de Admiraliteit willen wonen? (kan niks beloven, maar ken de eigenaar goed. 2 hoog, dubbel staat leeg.)
Klinkt goed, weet alleen niet of zo’n eetcafe veel lawaai geeft, maar een dubbel bovenhuis heb ik altijd gewild. 🙂
Als je ernaar wilt vragen, heel graag! Mailen kan ook marjellemailt@gmail.com
Ik heb een buurman die goed kan getuigen van zijn aanwezigheid met veel kabaal bij heel rustige muziek van mij om elf uur des avonds; helaas geen oplossing voor je Marjelle.
Ja, dat soort buurman is ook heel vervelend, Joost.
Ik hoop nog steeds dat er morgen of overmorgen iemand met een toverstokje op de stoep staat en een rustig huisje tevoorschijn tovert en daarmee een megagrote glimlach op mijn gezicht. 🙂
Rotterdam-Zuid is inderdaad ook niet alles. Heb helaas weinig zicht meer op en contacten in R’dam. Sterkte!
Nee, dat heeft me nooit aangetrokken, heel soms kom ik er wel omdat het moet, maar wil altijd snel weer weg. Thanks!
“Deels fictief”… gelukkig.
Maar… zijn buitenwijken echt zo erg?
Ik woon zelf op een behoorlijk desolate plek, waarvan heel veel mensen “gadver” of “griebuszooi” zeggen. Ook kennissen die ik in Amsterdam had, en die nog nooit langs zijn gekomen om zelf te kijken.
Misschien zou je eens op een mooie zomeravond door die “grauwe buitenwijken, zelfmoordwijken” kunnen gaan fietsen, maar dan onbevooroordeeld. Ik weet zeker dat daar ook mooie plekjes zijn, en aardige mensen wonen. In Rotterdam misschien zelfs met uitzicht over de Nieuwe Waterweg, of de havens…
Gelukkig wel idd.
De grauwe buitenwijken waarop ik doel vind ik heel erg idd. Verder kan ik niet beoordelen hoe de omgeving is waarin jij woont, het belangrijkste is wat jij er zelf van vindt en of jij het naar je zin hebt. I.t.t. die kennissen oordeel ik niet over iets wat ik nog niet gezien heb, dat vind ik hetzelfde als een ‘mening’ hebben over een film of boek wat je niet kent. 😉
Zelfs de zon knapt dat soort wijken niet op. 😛 Maar zoals ik al zei, ik heb het over wijken, buurten en straten die ik gezien heb, dus geen vooroordelen maar mijn mening en smaak. Ongetwijfeld wonen er daar ook mensen naar hun zin en die moeten er op hun beurt mss weer niet aan denken om op een etage in Rotterdam te wonen. Laatst liep ik naar Blijdorp zoo en kwam onderweg langs heel leuke huisjes, veel te duur voor mij en wrs koop, ‘hier wil ik wonen’, dacht ik toen. Ik ben na jaren Crooswijk en in het verleden allerlei aggenebbisj-etages in Kralingen nu eindelijk wel toe aan een beetje Blijdorpse rust. 🙂
Ik dacht even dat je werkelijk als engel der wrake je recht was komen halen daar, gelukkig was het grotendeels fictie dus…
Maar de oorsprong van je frustratie, die voortdurende overlast, blijft natuurlijk heel vervelend, ja…
Je denkt daarbij vast: ik doe dat toch ook allemaal een ander niet aan, maar helaas werkt het dus toch niet zo, en is er in dit soort gevallen geen gerechtigheid. Dat gevoel heb ik tenminste zelf bij overlast, al heb ik er gelukkig dan toch veel minder mee te maken.
‘Engel der wrake’… alleen in fictie. 😉 Aan de andere kant begrijp ik mensen wel die op een gegeven moment flippen.
Gerechtigheid is een zeer betrekkelijk begrip idd, ik kan alle gelijk van de wereld hebben maar het krijgen is iets heel anders. In deze situatie bv. ben ik van de drie partijen de enige die zich wel aan de regels houdt: de woningbouwcorporatie houdt zich niet eens aan de wet (ik heb nl. ‘recht op rustig woongenot’), de bovenburen trekken zich nergens wat van aan en reageren hun ongenoegen over het feit dat ze een nieuwe ondervloer moeten leggen (wat slechts voor een basisreductie van 10 db zou moeten zorgen en geen oplossing) op mij af door harde muziek te draaien wat ze eerst nooit deden, en dan heb ik het nog niet over de drummende andere buurman, ik ben degene die daartussen zit, niemand die je daadwerkelijk helpt in de zin van: tijdelijke woonruimte aanbieden, huurvermindering of hulp bij ander huis vinden. Nee, dat kan allemaal niet, krijg je dan te horen. Het wordt tijd dat ik social media in ga schakelen.
Er was een tijdje geleden een goede docu over, hoe geluidsoverlast uiteindelijk er zelfs toe leidde dat de ene buurman de andere vermoordde… Mensen zijn niet gemaakt om als sardientjes op elkaar gepropt te worden zonder privacy, etc. Ik hoef niet te weten wanneer de buren ruzie hebben of de kraan opendraaien, bezoek hebben, muziek opzetten, rondlopen of stampen. TMI!
TMI kende ik nog niet. Gauw opgezocht, nu weet ik het! 🙂
Nee, dat wil ik ook niet, TMI, al dat ongewenste gebel op straat en in de bieb… 😉
Ik hoorde de afkorting voor het eerst in een heel andere context bij Patti Stanger van Millionaire Matchmaking. Het is me bijgebleven, als je 1 ding niet moet doen als je iemand voor het eerst ontmoet is het nu juist dat. 😉
Ik kan me herinneren dat Blijdorp toch ook een aardige probleembuurt was vroeger. Maar, ik spreek nu over de tijd dat er nog drugs werden gedeald op en rond Rotterdam CS. Dat is alweer 20 jaar geleden op z’n minst.
Kan me niet herinneren dat het 20 jaar geleden zo erg was, mss rond CS wel, maar dat noem ik geen Blijdorp. 😉 Daar heb ik trouwens nog gewoond, aan de achterkant van het station. Nu is het een rustige wijk voor zover ik weet, al zul je ongetwijfeld zelfs in Blijdorp minder leuke straten hebben.
Blijdorpse rust, dat klinkt heel mooi, en als leven zoals het hoort.
In Amsterdam heb ik ook eens vre-se-lij-ke buren gehad, maar toen was het woningverdeelsysteem gelukkig zo dat verhuizen op korte termijn mogelijk was.
Daarna ben ik nog drie keer verhuisd, maar heb toen telkens, voor ik besloot, op verschillende dagen in die buurt en rond de woning gepost, om de mensen te bekijken en te horen (vooral dat laatste).
Ik woon nu bewust in een uithoek, een half industrieterrein, want naast de haven. De weinige buren zijn bejaarde zeelui en vissers, die zeggen traditioneel niet veel.
Het is vandaag doodstil, op zondagmorgen, op vogelgeluiden na.
Klinkt heel mooi idd. Goed dat je toen snel weg kon.
Dat is heel verstandig, ik probeer dat ook zoveel mogelijk te doen, maar in dit geval (woningruil vanuit Weesp naar Rotterdam) kon ik maar een keer gaan kijken en heb wel bij de woningruiler meermalen benadrukt hoe belangrijk het was dat het een rustig huis was, maar kreeg te horen dat het heel rustig was. Als ik geweten had wat voor een gehorig huis het was en 6 mensen onder me en 4 boven, dan had ik het nooit gedaan maar afgewacht tot ik een betere woningruil kon doen.
Qua doodstil en vogelgeluiden klinkt het wel aanlokkelijk. 😉
Grappig, ik heb tien jaar in Weesp gewoond, van 1980 tot 1990.
Aan de Hoogstraat 20a.
Toen mijn kinderen het huis uitgingen (na een prettige jeugd: bootjes varend en schaatsend op de Vecht, donderjagend en paard rijdend op de vestingwallen) ben ik verhuisd, omdat ik het een slaapstadje vond, en de natuur daar wel een beetje uit had.
Toevallig idd jij ook in Weesp gewoond. 😉 Ik vond het er ook te slaperig en had er verder geen band mee, ben er gaan wonen voor een (toen nog niet) ex.
Helaas Marjelle, geen oplossing voor je probleem. 🙁
Zou je trouwens wel in Staphorst wilen wonen ? Wel errug rustig hier, vooral op zondag
Ik hoop nog steeds dat iemand, blogger of anders, opeens in m’n blog staat en zegt ‘o, ik heb nog wel een huisje voor je.’ 🙂
Het liefste blijf ik in Rotterdam wonen, moet er ook niet aan denken op dit moment om weer naar een andere stad te verhuizen en opnieuw te beginnen zoals ik 3 1/2 jaar geleden (en vaker) ook hier al heb gedaan.