Zondag belde L. en vroeg of ik meeging naar De Tuin. Veel animo had ik niet om uitgerekend daarnaartoe te gaan, ik was die dag toch alweer nauwelijks vooruit te branden en zat net ingespannen drie gekleurde voorwerpen op een rij weg te klikken. Ik zei tegen haar dat ik zo duf was als een konijn.
‘Heb je een konijn?’ vroeg ze verbaasd. L. is Marokkaanse en ze heeft vooral aan de telefoon soms moeite met m’n Nederlands. ‘Nee-nee’, riep ik, ‘ik leg het je later nog wel uit’. Ik besloot m’n verstand op nul te zetten en gewoon ‘ja’ te doen. Een eindje fietsen op m’n Gazelle zou ons beide goed doen, besefte ik.
Toen ik bij De Tuin aankwam, hoorde ik live muziek en zag een norse portier breed voor de deur staan. Snel glipte ik naar binnen en stuitte op L. die naast de jassen op me stond te wachten. Een band speelde keihard covers, het was er bomvol en drukkend benauwd. M’n stem kwam nauwelijks boven het gedreun uit, een gesprek kon je hier wel vergeten. Op dat soort momenten denk ik altijd ‘wat doe ik hier in godsnaam’. Nadat we ons glimlachend een weg hadden gewrongen, belandden we uiteindelijk met een glas wijn aan een tafeltje wat meer in de luwte. Los Zand bleek best aardig, alleen stond het geluid verkeerd afgesteld waardoor de band niet tot z’n recht kwam.
L. schreeuwde boven de muziek uit dat hier veel vrijgezellen naartoe kwamen. Dat idee kreeg ik ook toen ik al die enigszins opgepimpte mensen zag, terwijl ik ertussen stond in m’n afgetrapte spijkerbroek en me voornamelijk niet op m’n gemak voelde. In plaats van uitnodigend, kijken m’n ogen juist meer afwachtend, daarnaast ben ik op dat punt ook onzekerder dan vroeger en zie ik van een afstand een stuk minder omdat ik te ijdel ben om m’n bril op te zetten. Toch weer eens lenzen proberen, wie weet hebben ze ze tegenwoordig ook Marjelle-proof.
Na een uurtje vochten we ons weer een weg naar buiten op zoek naar onze fietsen en een kroeg waar we wel even bij konden praten. Het bleef uiteindelijk bij een fietstochtje door nachtelijk Kralingen, want alle cafés waar we onze zinnen op hadden gezet variërend van ’t Bolwerk, SuS&Co, Villa Kakelbont, De Admiraliteit, De Dijk, Hoofdstuk II tot aan de Pui, bleken dicht of puilden uit.
‘Dag!’ riep ik tegen L. en spurtte op m’n Gazelle door verlaten straten terug naar huis.
Marjelle
Marjelle:
Volgende keer gewoon lekker bij jou thuis afspreken met L. Nestelen jullie je op de bank met een paar kussens…..Dampende verse pot thee erbij, een lekker rustig muziekje op de achtergrond.
Heerlijk ongedwongen kletsen en na verloop van tijd een zalig flesje wijn erbij.
Wedden dat dat een veel leuker ‘samen treffen’ biedt?
Lief groetje van hier;-)
Ik snap wat je bedoelt, Geroma, maar eerlijk gezegd zit ik al veel te veel thuis, vandaar o.a. dat m’n afspraken zich bijna altijd ergens anders afspelen. Het is zelfs zo dat L. en ik, terwijl we elkaar nu iets van een half jaar ‘kennen’, nog nooit bij elkaar thuis zijn geweest (heb ik ook niet eerder meegemaakt).
Dan moet ik wel eerst een (tweede) nieuwe bank kopen, want dat rode stuitergeval hier, zit, hangt, ligt niet lekker… 😉 Je beschrijft het wel heel gezellig, hoor. :))
@Marjelle: Toen ik jouw bijdrage las kreeg ik dezelfde gedachte als Geroma.
Door vaker fijne mensen binnen te halen houdt je ook meer "restwarmte" achteraf in je huis. En dan doet het er niet meer zo toe als geen hond er woont. Verder heeft – vind ik althans – het ontvangen van mensen thuis toch iets "intiemers" (je hoeft dat niet letterlijk te nemen) dan iets afspreken in bijvoorbeeld een luidruchtige kroeg. Thuis bepaal jij min of meer de sfeer, in een kroeg is het de ambiance die dat grotendeels doet. En trek je de deur van zo’n etablissement na een avondje achter je dicht dan laat je de opgebouwde sfeer ook achter.
Zomaar een gedachte van nog een slapeloze…
Groet,
Kokopelli
Hai Kokopelli, vanuit jouw eigen situatie begrijp ik dat je het zo ziet en wat je schrijft klopt in die context ook wel, alleen zit ik in een volstrekt andere situatie. Verder groeien die fijne mensen nu eenmaal niet aan bomen, ik hou me aanbevolen als je ze tegenkomt. 😉 En zijn dit soort avonden onontkoombaar als je af en toe ook andere dingen moet uitproberen. Ik moet daarbij af en toe aan de woorden van Hans denken, die vaak zei dat van de tien dingen die een mens onderneemt er mss wel negen niks blijken te zijn, maar dat je het toch moet doen om net dat ene leuke tegen te komen, net zoals je een awful lot of frogs moet zoenen soms en helaas. Een ander essentieel punt is, wat ik ook aan Geroma schrijf, dat ik veel te veel thuis ben, op zich heel begrijpelijk dat ik er dan zelf juist eerder uit wil (en dan heb ik het nog niet eens gehad over geluidsoverlast en idd een bank die voor geen meter zit). 😉
Hoe gaat het met jou qua slapen, red je het nog steeds met een uur of vijf, zes (als ik dat goed onthouden heb)?
@Marjelle: Ik heb vandaag een hele mooie bank op het blog gezet. Met vissen ;-)))
Slapen? Met horten en stoten een paar uur. Maar ik lig wel veel langer te draaien op bed. Mijn armen zijn namelijk niet afschroefbaar en zitten dan pijnlijk in de weg. Maar ik loop nu bij een fysiotherapeut. Volgens haar duurt het ongeveer net zo lang om het weg te krijgen als dat het geduurd heeft om het te krijgen.
Dus nog maar een klein half jaartje te gaan, that’s all…
Dan kom ik je vissenbank morgen bekijken, Koko, oké = vandaag, maar dan later. 😉
Dat is wel heel weinig slaap, maar goed, dat hoef ik jou niet te vertellen helaas.
Klote dat je zo’n last van je armen hebt. Weet je ook hoe dat komt?
Een half jaar lijkt (is) enerzijds lang, maar anderzijds ook weer niet (en ik weet waarover ik praat), want duidelijkheid en een oplossing zijn ook heel wat waard. Ben je tevreden over je fysiotherapeute trouwens, heb je er wat aan?
Sweet dreams.
Ha Marjelle,
Ik snap het wel hoor, als je veel thuis zit moet je er af en toe even uit. De mensen opzoeken. Kijken war er allemaal gebeurt buiten. Mijn vrouw wordt wel eens helemaal gek van me omdat ik vaak met wildvreemde mensen gesprekken aanknoop. Dat kan thuis niet, dus moet je er wel op uit 😉
groet,
cor
Maar je kunt toch ook naar een rustiger gelegenheid gaan, of zijn die daar niet:-)
Ik heb nooit begrepen dat er zo vaak wordt afgesproken op plekken waar je elkaar alleen maar kunt bekijken en niet kan verstaan. 😉
Wat is dat toch?
.
Ik heb je link http://www.youtube.com/watch?v=X7W2Ac6imXo gevolgd
en gewacht tot het een minuut speelde – keihard –
als ik dacht ‘gossie wat hard’ probeerde ik het volume van mijn laptop nog iets hoger te krijgen. Het lukte en zo rond die eerste minuut sprong mijn laptop af en toe op van het bureau.
En toen? Toen was er iemand die vroeg wat ik aan het doen was. Gewoon, niet dat ik het hoorde, maar ik dacht…
Ik schreeuwde dat ik een stukje van Marjelle aan het lezen was over de Kralingse plas. Ze gebaarde dat ze me niet hoorde. Dus herhaalde ik en schreeuwde mijn keel schor. Samen bewogen we op het ritme van de muziek. Toen lachte ze, haar handen onmachtig omhoog. Ze had mij niet verstaan nog begrepen. Mijn vinger ging in de richting van onze lege glazen. Die van haar naar de deur.
Daarna dempte ik het geluid, vkblog afgesloten, aan het werk maar weer…
.
gewoon een bruine kroeg opzoeken.
*Hé, Cor, dus jij bent ook zo iemand die met wildvreemden begint te praten (ik niet, hoor, maar H. wel). 😉
Wat je schrijft klopt idd, en vantevoren weet je nooit precies wat & wie je aantreft.
Groet je uit R’dam
*Als je dat vantevoren weet wel, Antoinette, maar dit wist ik niet, ’t was voor het eerst dat ik er op een zondag & avond naar toeging. 😉 Ja, die zijn er ook wel, hoor.
*Ik ook niet, Aad. 😉 Het zal wel vooral om dat bekijken en bekeken worden gaan, en dat is al nooit iets voor mij geweest en bovendien zie ik toch niets. 😉
Alleen als er ergens echt goede muziek wordt gedraaid en/of je er kunt dansen, dan vind ik het prima, want dan ga ik ook niet om te praten.
*Moest lachen om je levendige beschrijving, Duval. Ik zag het voor me. 😉
*Precies, Paco, en daarom zijn we na een uurtje daar in de buurt ook naar op zoek gegaan. 😉 Alleen waren die of dicht of puilden uit.
Die laatste zin! Je verwachtte iets, het loopt anders, dan ga je (weer) naar huis, en dan houd ik mijn muis boven "huis" en daar staat: "Waar geen hond….". Ach lieve schat, we zijn allemaal van belang wanneer een ander je nodig heeft! Ik probeer het maar vind het nog erg moeilijk daar mee te leven!
*Hai Trek, als ik met een vriendin ergens afspreek (waar later live muziek bleek te zijn) verwacht ik verder niets, hoor. 😉 Gelukkig kan ik er veel beter dan vroeger tegen als dingen opeens anders lopen, tegenwoordig blijf ik gewoon lief glimlachen. 🙂 Wat dat betreft zijn de afgelopen jaren op een bepaalde manier zeker ook leerzaam geweest. Dit even als (mijn) gedachte tussendoor. Ik begrijp niet helemaal wat je bedoelt met je laatste zinnen, wat vind je nog erg moeilijk om mee te leven, dat je volgens jou pas echt belangrijk bent (make a difference) als een ander je nodig heeft of…?
*Verder ben ik toch wel benieuwd wie er daarstraks vanaf de universiteit van Leuven 22 pagina’s van m’n blog heeft zitten door te lezen. 😉
En toen… stond er opeens een blog op dat nog niet af was, zag ik net tot m’n verbazing (maar waarvan ik het eerste deel een tijd geleden geschreven had en dat nog op een vervolg wachtte). ;-0) Dat krijg je met die datum vooruitzetten, hij zou eigenlijk een piepje moeten geven ‘pas op, datum aanpassen!’ 😉
Ik lees de reactie van Kokopelli, er zijn dus meer bloggers op s’nachts.
Rotterdam; ik ken het uitgaansleven daar niet. Hebben ze er wel bruine kroegen?
Je bent zeker niet de enige nachtbraker, Gus, ik ben er bv. ook een, maar volgens mij ben je wel de grootste. 😉 Bruine kroegen hebben ze wel, al ik ken momenteel de daghoreca een stuk beter dan de nacht-. Toen ik hier tien jaar geleden samenwoonde met H. kwam ik wel vaak in cafés zoals de Pui, Dizzy, Penny Pean, etc.
Dat was dus weer een lekker avondje doorzakken in R’dam. Nou, in Dordt is helemaal niks te doen. Toch is mijn dochter nog niet thuis.
Bruin café: Melief Bender? maar natuurlijk ook druk en rumoerig.
Een rustig plekje weet ik wel, maar dat ligt in een ander land.
Sterkte en groet van O..
Kennelijk is Kralingen niet de goeie plek op een late zondagavond, O. 😉 Volgende keer mss naar ‘Opa’ of anders een van de kroegen op de Beneden Oostzeedijk. In Melief Benders kwam ik vroeger weleens idd.
Ook in Rotterdam zijn rustiger plekjes, denk ik, maar je moet ze wel kennen / weten te vinden.
Hopelijk is je dochter inmiddels allang weer thuis. 🙂
Volgende keer weer met de boot naar Dordt, wie weet.
Joh, ik ben helemaal niet bekend in R.
Beneden Oostzeedijk, is dat bij de haven of…
Got to to bed, vanochtend tot 8 uur op geweesd, om 1 uur er maar uit, ik dacht dan wordt ik wel moe, maar hm, je ziet.
Ik hop morgen nog FF weer bij je langs.
Vind het eigenlijk best wel leuk, mensen ‘all over the world" FF checken en zo. 😉
CU
Wat een eenzaamheid, voel ik
ik dacht dat ik hierin bijna alleen stond
mooi beschreven alles……
lieve groet Annet
*Gus, de Beneden Oostzeedijk is in Kralingen en begint bij Oostplein, maar mss zegt je dat ook niets. 😉
Ik vind het ook moeilijk om niet altijd zo vreselijk laat naar bed te gaan, zelfs al ben ik dood- en doodmoe dan wil er nog iets in mij gewoon níet naar bed…
Virtueel kun je met de hele wereld in contact komen, schreef ik nog gisteren idd ergens, jammer alleen dat dat meestal typend gaat. Je kunt vaak in tien minuten bellen heel wat meer zeggen dan dat je in een half uur bij elkaar kunt typen. 😉 See you.
*Dank je, Annet, jammer genoeg sta je daar niet alleen in, er zijn veel meer mensen die werkelijke verbondenheid, familie, een echt maatje missen. En liefs.