Bepakt en bezakt rijd ik naar het station, of je nu een weekend weggaat of een week, je hebt bijna evenveel spullen nodig. Behoedzaam balancerend op de fiets met twee tassen om m’n nek en een laptop achterop baan ik me een weg door het verkeer. Dit soort toeren haalde ik niet uit toen ik twee jaar geleden net vanuit klein-Weesp naar groot-Rotterdam was verhuisd. Ondertussen ben ik steeds overmoediger geworden en sprint ik door de stad. Aan het einde van de reis wacht m’n broer in Tilburg. De laatste keer dat we elkaar ontmoetten was het hartje winter en glibberden we ’s avonds naar een eetcafé. Inmiddels is het zomer, vandaag doet het weer er alles aan om dat ook waar te maken, een stralende zon verwelkomt me als ik de trein uitstap.
toen ik laatst aan de telefoon voorstelde om naar hilvarenbeek te gaan, reageerde hij met ‘o, die dierenshit’. even later bleek dat positief bedoeld, want hij wilde best weer een keer naar de beekse bergen toe. zaterdag om twee uur staat een slaperige broer op het station. hij komt net uit bed, vertelt hij, en tovert uit een van de vele zakken van zijn jas een banaan tevoorschijn. na kluisje huren, paalcontact en treintaxi komen we ten slotte bij het safaripark aan. het eerste wat me opvalt is hoe groots het is opgezet. je kunt er met de bus, boot of wandelend doorheen. ik kies voor boot, hij voor lopen, het compromis wordt wandelen en de boot terug. het is lekker om samen door het park te slenteren, naar de dieren te kijken die her en der loom liggen of aan een tak bungelen, foto’s te maken met de zon op je gezicht. de meeste hebben gelukkig de ruimte, ik hou niet van dieren en mensen in hokjes.
er hangt een gemoedelijke, ontspannen sfeer, van drukte is weinig te merken. op een gegeven moment zijn we zelfs de enigen in de wijde omtrek. ‘heerlijk rustig is het nu’, zeg ik tegen hem terwijl we naar de vreedzame coëxistentie van runderen, kamelen en onagers kijken. plotseling horen we een luid geloei opstijgen, even later komt er een jeep met voer aanrijden, hét sein voor de dieren om er eensgezind naar toe te draven. in een poging dat beeld zo natuurgetrouw mogelijk vast te leggen loop ik over verboden grasland steeds dichterbij. op dat moment verschijnt er uit het niets een ranger, blond met blauwe ogen. hij vertelt me vriendelijk dat ik daar niet mag komen en dat het park inmiddels gesloten is. m’n broer en ik kijken elkaar verbaasd aan, dan wordt duidelijk waarom. aangezien onze afspraak vorige week niet doorging zijn er inmiddels andere openingstijden. geen wonder dat het zo rustig was.
marjelle
I wish I could Alquin
oooooooooooooohhhhhhhhhhh
wat lief
die tweede
en de vierde wonderschoon
Ja, leuk om die apen+aapjes te zien rondwandelen, Svara.
Die laatste vind ik eigenlijk niet scherp genoeg, ik moest het ook in een picoseconde doen, maar ik vond het zo’n hoog Bambigehalte hebben. 😉
het gaat zoals zo vaak in het leven om de sfeer toch?
perfectionisme loslaten is in deze tijd een hoge vorm van kunst (vind ik)
Het gaat mij om een combinatie van vorm en sfeer, beide zijn nauw met elkaar verbonden, maar iedereen mag daar uiteraard eigen ideeen over hebben. 😉 Mijn opmerking had in dit geval niet met perfectionisme te maken, maar zie boven. De perfecte foto bestaat niet, wel is er soms een waar ik echt blij mee ben, tevreden over ben…
Over verboden grasland! Voor zover ik me kan herinneren hebben ze daar ook jachtluipaarden(wèl binnen omheining) dus het is niet zo aan te bevelen op verboden gras te lopen. Maar ik neem aan dat het bij de hertjes was?:)
Ik dacht het wel, K, maar ach, ze hadden net gegeten. ;))
Nee, bij de hertjes kon je gewoon langslopen, het was meer in de buurt van de kamelen, onagers en runderen.
Het had er iets mee te maken dat dat stuk weiland normaliter gebruikt werd voor de roofvogeltraining, en hij zei het heel lief, hoor. 🙂
Pracht verhaal en prachtige foto’s Marjelle.
Het is maar goed dat de dieren het gesloten zijn niet konden communiceren :-). Anders hadden ze wellicht massaal geweigerd om op de foto te gaan :-).
kleine aap kijkt wat besmuikt naar delen van grote aap.
haha, parkkapers 🙂
Leuk!
*Bedankt, Antoinette, en het was een lekkere dag die heel wat later eindigde dan aanvankelijk de bedoeling was. 😉
*Hun blikken spraken boekdelen, ZJ. 😉 Na die paar seconden die ik had om de foto te nemen, stoven ze dan ook uit elkaar het grote, groene bos in!
*Tja, hij zat er met z’n neusje bovenop, Ton. :))
*En we bleken later niet de enigen te zijn, Kiezels. 😉 Brabantse gemoedelijkheid enzo…
Heerlijk, in een gesloten park rondslenteren. Jammer dat die ranger je betrapte, anders had je er misschien wel de nacht mogen doorbrengen ;-)))
Ja, dat was lekker Heyta. Grappig dat je dat zegt, toen we terugliepen, hadden we het er nog over dat als we er niet uit zouden komen, we hier bleven slapen en er ook genoeg horeca was om ons te voederen en te laven. 😉
Ja, het leukste – en spannendste – wat er is, lijkt me, na sluitingstijd nog in openbare gelegenheden rondlopen, terwijl verder iedereen naar huis is! 🙂
Ik zou wel een sterk ‘Jurassic Park’-gevoel krijgen, als het dan donker werd, en je hoorde de jachtluipaarden snuiven en heen en weer lopen…of in het lange gras schiet iets donkers en groots voor je langs…… 😉
Heel leuk weer, de foto’s, ook die sprekende blik van het kleine aapje!
Idd, dat vonden wij ook wel, Bart. Heerlijk rustig dierenkijken. 🙂
In het donker lijkt me dat ook iets minder geslaagd, ben sowieso al geen kampeerder. :o)
Jammer dat het park (en die andere in Emmen, etc.) niet dichterbij is, dan ging ik er eerder nog een keer naartoe. Al is Hilvarenbeek nog het meest ‘in de buurt’ met kwartier fiets + drie kwartier trein + treintaxi.
Afstanden waar de meeste dieren hun hand niet voor zouden omdraaien :-).
Hun poot bedoel je, ZJ. 😉 Als ik zo hard kon lopen als een jachtluipaard, dan was ik er idd zo.
Even spieken: ‘… is het snelste landdier ter wereld: binnen vier seconden kan hij snelheden van tot wel 106 km/uur halen. Deze snelheid houdt hij echter zelden langer dan over een afstand van 500 m vol’.
Nah, dan zou je wel erg veel rustpauzes moeten inlassen …
Moet kunnen. 😉
Leuke vergissing. Ik herinner me vooral nog die grote
afrikaanse neushoorns die ’s avond hun hok in moesten.
Die herinner ik me dan weer niet, Martin, maar we hebben ook nog een aantal dingen niet gezien.