Gisteren
De zomer is terug, Rotterdam veert op. Wat een verschil met het regengordijn dat wekenlang boven de stad hing en zelfs de groenste plekjes in een grauwsluier dompelde. Toch voel ik me niet in een juichstemming, de situatie met vriendin zit me dwars en het gesprek met M., bijzondere vrouw, heeft nog meer vragen opgeroepen. Omstandigheden kunnen veranderen, dat begrijp ik, maar daarmee hoeft de intentie, empathie en interesse niet minder te worden. Als dat wel gebeurt wordt het tijd om te praten. Iets waar ik niet naar uitkijk, mensen voelen zich algauw aangevallen terwijl ik alleen maar duidelijkheid wil in plaats van afwachten wat ik te vaak gedaan heb. Met vriendin nog in m’n hoofd besluit ik naar Trompenburg Tuinen te gaan, dankzij Rotterdampas kan ik deze keer gratis naar binnen.
Ik heb behoefte aan rust, aan natuur om me heen, puur & ongekunsteld, even ver weg van lawaaierige buren en oppervlakkige contacten. Het weer is prachtig, de botanische tuinen schitterend, maar het knagende gevoel blijft. Ik mis de laatste jaren herkenning, iemand met dezelfde humor, intelligent, niet doorsnee. Op de terugweg kom ik langs de flat van H., ex-liefste vriend, ertegenover zie ik een makelaar en in een opwelling loop ik naar binnen. ‘We verhuren voornamelijk aan expats’, zegt de man en kijkt naar m’n hoopvolle verhitte gezicht, ‘vanaf 1100 euro begint het zo’n beetje.’ Dat is vér boven m’n budget. Ik dwaal verder over de Oostmaaslaan langs luxeappartementen en koophuizen. De term haves and have-nots komt opeens in me op, die tweedeling is ook in Rotterdam steeds meer zichtbaar.
H. zei ooit tegen me toen we nog in Kralingen woonden op een achenebbisj etage met boven en onder slaande en stonede buren, ‘ik wil aan de goede kant terechtkomen later’. Hem is dat gelukt, en gegund denk ik erachteraan, ik zit nu al bijna vier jaar vast in Crooswijk in een van de meest gehorige flats die ik ooit heb gehad, je hoort hier letterlijk het water van de buren stromen. Het doet me denken aan een nummer van Tom Waits, Fumblin’ with the blues. Ik wandel verder in de brandende zon, zie de Willemsbrug in de verte, m’n voeten doen pijn van het urenlang lopen maar ik wil nog niet naar huis. Nooit meer terug naar stampende buren, stress en slaapproblemen, naar de eindeloze cirkel die me soms de adem beneemt. Opeens zie ik rechts een leuke flat, ‘daar zou ik wel willen wonen’, denk ik. Dan valt m’n oog op het bord ernaast: Wilt u hier huren? Já, zeg ik, maar niemand die het hoort.
Marjelle
Vandaag voel ik me beter na een wandeling met L. rond de Kralingse plas, Rotterdam is mooi, ik hou van de zomer. Bij thuiskomst vind ik een uitnodiging voor de bezichtiging van een fout huis (duurder, kleiner, mensen boven me) op een goede locatie (Blijdorp) op dezelfde tijd als morgen mijn gesprek is met de woningbouw en bovenburen. Donderdag ga ik een goed huis bekijken (gerenoveerd, maisonettemodel, geen bovenburen) op een foute locatie (Spangen). Geen idee of ik überhaupt voor een van beide in aanmerking kom.
En de druiven in mijn woonkamer /wintertuin zijn heerlijk .
De zwarte bessen en kruisbessen en pruimen , ze lachen je aan .
In je wintertuin… is het bij jou geen zomer?
Spangen is inderdaad uitkijken, al weet ik niet of dat stempel van ‘verkeerde buurt’ anno 2012 nog terecht is. Ben immers al meer dan zes jaar weg uit Rotterdam. Kralingen is toch altijd het goede gedeelte van Rotterdam geweest? Zeker richting Erasmus Universiteit. Ruud Lubbers woonde (woont nog steeds?) er, weet ik nog.
Met foute locatie bedoel ik dat het voor mij niet de buurt is waarin ik uit mezelf zou willen wonen, in die zin zijn bv. Hillegersberg. Ommoord etc., voor mij ook foute locaties.
In Kralingen heb ik ook gewoond, maar daarvoor geldt dat het maar net is in welk deel, welke straat je woont. Waar wij woonden was het ’s winters de ramen dichtplakken tegen de wind/kou, m’n voordeur was een schuifdeur die regelmatig uit de rails vloog, etc. etc. Waar Lubbers woont/woonde wonen de Haves. 😉
In principe is de locatie belangrijker dan het huis. Maar dan moet het huis wel aan een paar ‘basics’ voldoen. De Haves en de Havenots zijn weer terug, helaas, Nederland kapitalistischer dan ooit. Sterkte hoor!
Ja en nee, ik snap zeker wel wat je bedoelt, maar aangezien ik bezig ben met een herstart is een kamer minder voor mij ook wel essentieel. Bovendien had ik nog een ander belangrijk nadeel van de Blijdorpflat niet genoemd maar dat kon jij niet weten. 😉 De locatie is zondermeer goed.
Bedankt, ook voor je like, ik snap alleen niet waar jullie dan op klikken(?) want ik heb die optie uitgezet. 🙂
In de zwarte balk bovenaan, waar ‘Follow’ in staat, staat ook een ‘like-klik-optie’. Die kun je volgens mij niet uitzetten.
Dat is waar, daar kun je gewoon op klikken. 🙂 Alleen zie je die like behalve in mail verder nergens terug toch, of ik kijk ik nu verkeerd…
Het is goed dat er nog sprankjes hoop zijn…die zorgen voor hoop en ja gelukkig is daar die heerlijke tuin.
Ik zie dat Johan het over Lubbers heeft. Mijn broer woonde eerst in zijn geboortehuis (van Lubbers dus) aan de Avenue Concordia. Mijn moeder woonde ook in Kralingen maar heeft er 20 jaar geleden onder het lawaaierige huis. Een flat….
Visualiseren wil ook wel helpen…je kent het misschien….
Gedachtenkracht.
Die kracht is groot.
Blijf er over praten….
Stilte is een uiting van beschaving…..
Het houdt mij ook zo vaak bezig……
Sterkte Marjelle! (je kwetsbaarheid is je kracht)……
Ik probeer nog steeds de hoop niet op te geven, al zakt de moed me na bijna vier jaar soms wel in de schoenen maar dat is niet meer dan menselijk. Ik heb het al vreselijk lang volgehouden. M.n. de stress en oververmoeidheid het afgelopen jaar als gevolg van slaapproblemen door de buren heeft er echt ingehakt, dat ondermijnt alles… De laatste 2-3 weken is het een stuk rustiger, geen idee of dat zo blijft (morgen dus een gesprek met woningbouw en buren), en ik merk wel dat ik dan weer opveer, weer een beetje bijkom en iets beter slaap.
Bedankt, op alle mogelijke manieren probeer ik uit die cirkel te komen, maar elke keer weer staan er obstakels in de weg, in de praktijk is er voor mij nauwelijks een andere betere woning te vinden omdat je zoals een van de makelaars zei of een baan moet hebben of al drie jaar een eigen bedrijf met winst moet draaien. Woningbouwverenigingen werken met inschrijfduur en lachen om mijn inschrijfduur van 1 jaar (waarom dat niet de bijna 4 jaar is dat ik er woon is weer een heel ander verhaal). Maar goed, ik hoef maar 1 echt mens / verhuurder te vinden die ook buiten de rigide hokjes kan denken en mij een kans geeft om hier weg te komen.
De kop is zo triest!
Het geeft het gevoel weer dat ik steeds vaker heb.
Drie belangrijke regels in de huizenjacht (heb ik me laten vertellen): 1. locatie, 2. locatie, 3. locatie.
Houdt de moed er in. Op een gegeven moment gaat het echt lukken!
Ja, ja, ja. 😉 Dank je!
Er is wel iets onverwachts gebeurd vandaag, mss blog ik er vanavond nog over…
Net als Aad zeg ik: volhouden, het geluk kan je soms, onverwacht, toch opeens toelachen. Ik duim voor je mee…
Bedankt, Bart!
Wat ik ook al bij Aad schreef, er gebeurde iets onverwachts vandaag, dus mss later nog een blog erover…
Ben benieuwd naar dat onverwachte. Annet: Avenue Concordia is een toplocatie!
Je wordt op je wenken bediend, zie m’n nieuwe blog. 😉