Somewhere over the rainbow…

‘Het is nu echt herfst’. Zo, het hoge woord met de klank van roestige kleuren, vallende blaadjes, korter wordende dagen en miezerregen is eruit. Het heeft niet dat hoopvolle van lente en zomer waarin alles nog mogelijk lijkt. In deze tijd van het jaar denk ik dan ook met verlangen aan beren die bezig zijn met de voorbereidingen van hun winterslaap en pas weer hun fluweelbruine ogen opendoen over een maandje of vijf. ‘Dat wil ik ook’, mijmer ik en doe af en toe een halfslachtige poging in en uit bed. Bij mensen heet dat trouwens anders, dan vallen niet alleen de blaadjes maar soms ook woorden als depressie, blues en lethargie.

 

Nadat ik vorige week maandag nog bijna door m’n rug ging, heb ik me toch naar m’n eenmalige coachingsafspraak gesleept. ‘Al zegt die man maar één ding waar ik wat aan heb’, dacht ik – bovendien had ik al betaald. Hij vond me heel energiek overkomen ondanks de situatie waar ik inzit, iets dat ik vaker hoor en waarvan ik steeds meer denk dat het soms ook juist in mijn nadeel werkt. Verder noemde hij dingen als heel intelligent, erg snel, en heb ik hem wat meer verteld over m’n leven waar een bepaalde mate van anderszijn altijd als een rode draad doorheen gelopen heeft.

 


Al stonden m’n energie en activiteiten
de afgelopen weken op een waakvlam, ik heb wel veel gekeken, niet alleen naar tv, maar ook van binnen naar buiten en weer terug.

De documentaire  Être et avoir bijvoorbeeld waarin ik de Franse Bob Ross met veel liefde over en tegen zijn kinderen zag praten, zíjn klasje ergens in een vergeten dorp, vervulde me met vertedering. Het is altijd mooi om mensen met overtuiging iets te zien doen, net zoals het stel dat ik zondagavond de hiphop lyrical vol vuur zag dansen. Aangezien topshit of dope niet echt mijn taal is maak ik er gewoon meeslepend van, uiteindelijk is het de toon die woorden vleugels geeft.

 

Ook ver weg, maar dan in het noordoosten van India en in heel andere omstandigheden, zag ik mensen zich afbeulen in de mijn, één euro per dag en nooit vrij. Overdag onder de grond, ’s nachts boven op de zwartgeblakerde aarde, een landschap dat twee jaar geleden nog gewoon groen was. Toen ik vervolgens een paar dagen geleden midden in een dierendocu een hap wilde nemen van m’n visburger keek opeens een hert me met grote angstogen aan, z’n pootje hing aan flarden en hij werd uit z’n lijden verlost door een medewerker van Wildlife Aid. Ik moest wel even hard slikken, maar zelden heb ik dat iemand met zoveel mededogen zien doen.
Marjelle

 

Stone cold Rainbow

 

17 Reacties op “Somewhere over the rainbow…

  1. Dat was ff genieten Marjelle, die ‘lekkere’ overpeinzing van je.
    Gelukkig hebben we de regenboog nog met aan het eind die pot met goud, toch……?

  2. Hee….mooi….ook ik was…net als jij…met het afscheid nemen van de zomer bezig…..
    Prachtig!
    Vriendelijke late avondgroet!

  3. *Mooi, Kornelis. Ik hoop wel dat ‘het’ heel gauw weer voorbij is. Weg met die wintermaanden, ontluikende bloemen (en liefde) en lammetjes in de wei, dat wil ik. 😉
    Goud mss…
    *Bedankt, Isis. Ja, het afscheid nemen valt me ook zwaar, ik droom de afgelopen herfsten en winters van een vlucht naar warme oorden, wie weet komt dat er ooit nog van.
    Inmiddels een middernachtelijke groet terug.

  4. I don’t know, het lijkt voor mij wel lente, ik word constant verliefd. Kan je op 5 dames tegelijk verliefd zijn, ja.

  5. Fijn dat je weer terug bent na je rug-pauze, en hopelijk blijft het nu beter gaan…
    Mooie regenboog, het valt nog niks mee vind ik om ze in alle nuances te fotograferen.
    Dierenleed aanzien is voor mij ook heel moeilijk, het is maar beter als je zelf in kunt grijpen dan…en goed dat die medewerker van Wildlife Aid het juiste meteen deed…
    En die herfst…we zullen het er mee moeten doen, Marjelle, de komende dagen beloven overwegend droog en mooi weer, dus…. 🙂
    Hartelijke groet, Bart

  6. antoinette duijsters

    Ja als de laatste blaadjes van de bomen zijn, moest je lekker in een hol kunnen kruipen tot ze er weer aan komen:-))))
    Mooie foto.

  7. Een winterslaap.. ja, daar ga ik ook voor. Dat moet toch te doen zijn met de huidige stand van de wetenschap? Het zou ook nog eens heel veel problemen oplossen in de wereld.
    Waar kan ik me aanmelden?

  8. Ik herken dat, anders overkomen dan je je werkelijk voelt. Je prepareert je, zet je zondagse gezicht op en wilt "gewoon" overkomen. Heeft in mijn nadeel gewerkt toen ik eens terecht in de ziektewet zat en moest weer aan het werk, nog geen week later ging ik echt onderuit!

  9. Tja, ik weet niet of ‘naar warmere oorden vluchten’ altijd de beste oplossing is. In ieder geval niet als er een ander probleem onder zit. Mijn ervaring is dat mensen die in het buitenland gaan werken om de problemen van thuis te onvluchten, diezelfde problemen, ook in het buitenland weer tegenkomen. En dan moeten ze die problemen oplossen zonder de steun van vrienden en familie.
    Een ‘ordinaire winterdepressie’ schijn je goed te kunnen behandelen met een paar uur zonnebank per week. Maar dan moet je wel effe factor 50 opsmeren als je eigenlijk niet bruin wil worden 😉

  10. *Leuk toch een beetje een lentegevoel in de herfst, Gus.
    Vijf maar liefst, ik vond één altijd al meer dan genoeg. 😉
    *Bedankt, Bart, en ik hoop het ook. Die regenboog kwam opeens op m’n pad en vlak daarna begon het te stortregenen, zie alt-tag. 😉
    Ik heb wel besloten dat ik dat sporten nu echt weer meer moet gaan doen (in de zomer fiets ik alleen), want het is in deze periode nog veel harder nodig dan anders. Beer geeft me af en toe een duwtje, heeft-ie beloofd… ik ben benieuwd. Ook naar jou trouwens, ik las dat er wat virtuele sluiers onthuld waren. 🙂
    *Jij begrijpt het helemaal, Antoinette. :)) En dank.

  11. Klinkt allemaal heel genoeglijk herstig, ondanks het kleine en grote lijden tussendoor..

  12. *Hier, Aad. ;)) Dan kunnen we samen een heerlijk warm winterslaapoord oprichten waar iedereen lekker onder dikke dekbedden weggekropen snorrend de lente ingaat. I’m in!
    *Het eerste is idd overeenkomstig, Trek. 😉 Alleen bij mij is het niet een zondags gezicht opzetten, maar is ‘hoe ik echt ben’ in de loop der jaren versmolten geraakt met een combinatie van overlevingsdrang en de energieke uitstraling en humor die wel degelijk bij me horen maar een beetje een eigen leven zijn gaan leiden, waardoor hoe het werkelijk met me gaat pas duidelijk wordt als je echt goed luistert en echt goed kijkt… (‘iets waar veel mensen zich niet de moeite en tijd voor nemen’, zei ze zonder enige bitterheid overigens ;)). Als dit niet geheel en al duidelijk is, dan kan ik me daar wel iets bij voorstellen, want ik wil teveel in een zin stoppen.
    Herkenbaar ook wat jij vertelt over pas later in de ziektewet belanden, dat mensen dat dan volkomen verkeerd inschatten. Ik herinner me in dat kader de psychiater waar m’n ex toen bij onder behandeling was en ik moest langskomen voor extra achtergrondinformatie, de bizarre opmerking die die man toen maakte vergeet ik nooit meer.

  13. *Dan zijn we het daarover eens, M.O., je neemt idd altijd jezelf mee, in die zin is (dingen ont)vluchten zeker geen optie.
    Iets anders is het, en dat is wat ik dus wel zou willen, om tijdelijk naar een warm oord te gaan om weer een beetje extra (zonne-)energie te krijgen (ik lig liever onder een palm dan op een keiharde zonnebank ;)) en meteen ook de winter te verkorten, zonder de opzet of de illusie te hebben dat je daarmee (heel andere) problemen oplost, dat zijn twee heel verschillende dingen. In die zin zou ik wel naar een ontfladderd Canarisch eiland willen, zoals ik vaker heb gezegd.
    Had ik maar een ordinaire winterdepressie. ;)) Al wordt het gevoel wel enigszins versterkt door herfst en winter, vooral ook omdat het praktisch veranderingen inhoudt, de kortere dagen, grijzere luchten, het nattere, koudere klimaat hebben veel effect op mijn ‘actie’niveau aangezien ik een mooiweeralles ben.
    In mijn geval zou je kunnen spreken van een latente depressie die nooit echt onderkend is, al zet ik toch nog vraagtekens bij het woord depressie, er spelen veel meer dingen een rol, waaronder verlies, verdriet, etc. (een kip-eiverhaal?), maar dat voert nu te ver om hier uit te gaan leggen, mss ooit een keer.
    *Van bv. houtkachels en open haarden hou ik weer wel, René, en dan op zachte kussens met een glas wijn en lekkere hapjes erbij je aan het vuur warmen…

  14. Ik moet er ook altijd even aan wenne, Marjelle. Aan de herfst dus.
    Maar ik kan ook verrukt genieten van de mooie herfstkleuren en de prachtigste paddenstoelen bij mij om de hoek, in het bos.
    Tis een beetje dubbel allemaal. Want ik hou ook zo van het licht, de lente vooral……!
    Wist niet dat je last had van je rug. Gaat ‘ie weer een beetje?
    Lief groetje van hier.

  15. Mooi gezicht idd die bonte bladeren, Geroma, alleen jammer dat het net voor de val is. 😉
    Ik ben zelf(s) ook voor het eerst naar het Kralingse bos gegaan om paddenstoelen te fotograferen, maar ik zag geen leuke rooie met stippen alleen wat slappe minizwammetjes.
    Met m’n rug gaat het weer een stuk beter, alleen nog erg oppassen wel.
    Licht, lente en lammetjes, I’ll drink to that. 🙂

  16. J, de herfst weet wat. Ik kom net van de lente in de herfst. is het niet vreemd?
    Die film heb ik drie keer gezien. Heerlijk, dat Franse platteland en die boerenkindertjes. En dan alle leeftijden bij elkaar.
    Mooi, maar die winterslaap zou ik maar aan beer overlaten:-)
    Paddenstoelen, ik heb in Fr wel wat gefotografeerd.
    Groet, O.

  17. Andersom lijkt me ook vreemd idd, Oliphant.
    Dat Franse platteland heeft zeker wel wat, alleen niet te lang, dan wordt het een beetje benauwend, denk ik.
    Beer doet nog steeds ‘zzzz’… 😉
    Mss kom ik nog wat mooie Nederlandse tegen, al geef ik de voorkeur aan lammetjes en ontluikend groen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.