Vorige week
We kijken elkaar aan, de stapel en ik, ‘het is nu of nooit’, denk ik en pak de eerste de beste rekening die bovenop ligt. Met m’n verstand op nul en blik op de papierberg voor me begin ik driftig te sorteren en weg te gooien. Uren later ontwaak ik uit m’n trance en zie dat ik inmiddels omringd ben door een veelvoud aan kleine stapeltjes, zelfs m’n toetsenbord is half bedolven onder de bankafschriften. M’n muis blijkt niet bestand tegen al dit opruimgeweld, stuurloos glijdt de cursor over het scherm, allerlei vensters klappen tegelijk open, een soort van domino-effect. Ik moet dringend op muizenjacht want bij deze klus heb ik een werkend exemplaar nodig, geen beestje dat niet naar mijn klikaanwijzingen luistert. Een vergeten Dell-muis ergens in een la brengt tijdelijk uitkomst, ik weet nu ook waarom hij daar ligt, ik krijg meteen last van m’n arm.
na een opkikker tomaat ga ik weer aan de slag. nietsvermoedend vis ik het volgende item uit de sterk geslonken hoofdstapel en herken meteen het handschrift van h.* het zijn twee emotionele brieven uit de periode dat het erg slecht met hem ging. er valt ook een foto uit, ik kijk lang naar het vertrouwde gezicht en dwing mezelf om stukjes uit de brieven te lezen. soms nestelt het verleden zich in een klein hoekje van je bureau. tussen alle paperassen kom ik ook nog een gloednieuw bankpasje tegen van m’n laatste ex, die ik de afgelopen jaren niet van de gezamenlijke zakelijke rekening kon verwijderen omdat ik daarvoor eerst z’n handtekening nodig had. lastig vragen aan iemand die van de aardbodem verdwenen lijkt en niet in staat bleek om ons samenwerkingsverband op een goede manier af te sluiten.
ze zouden op school naast huis-, tuin- en keukenvakken als taal, economie of geschiedenis ook bijvoorbeeld een cursus ‘hoe overleef ik m’n ex‘ moeten geven. je kunt mensen zoveel onnodige ellende besparen als je een relatie goed weet af te ronden. gelukkig hoef ik nu niemand meer om een handtekening te vragen, hoef ik als niet-programmeur ook geen 1000-en-1 pogingen meer te wagen om onbegrijpelijke php-scripts te doorgronden. de v.o.f. is ontbonden, de puzzelwerkzaamheden zijn allang verleden tijd, alleen de zakelijke rekening en sites moeten nog worden opgeheven. het is de hoogste tijd om met dingen en mensen ‘af te rekenen’, niet op een vervelende manier, maar eerlijk, met open vizier.
Uitgerekend vanmiddag rolde er een mail in m’n inbox met daarin het verzoek om puzzels te leveren voor ‘de Maand van het Spannende Boek’. Als ik er hulp bij zou hebben, zou ik het heel misschien overwegen aangezien ik wel zwem in m’n tijd maar allang niet meer in m’n geld.
Marjelle
My heart Neil Young
Gestreeld en gekrast Alex Roeka
*Ex-beste-vriend
Valt wel mee!
Valt reuze mee! Al weet ik niet of we het nu over hetzelfde hebben. 😉
De lucht en de zee waren laatst in Scheveningen bezaaid met jouw vriendjes, Blew. 🙂
Nee, de goede harmonie en de wil tot overleg en communiceren zijn vaak weggevallen, als het om ex-relaties gaat…en dat valt dan niks mee, inderdaad….
Goed dat je de stapel(s) te lijf gegaan bent, het is toch fijn als je ze kunt slechten, hè…
Hier geen weerbarstige muis, wel een poes die graag pontificaal op mijn toetsenbord gaat zitten, waarna allerlei schermen, popups en noodmeldingen over elkaar heen rollen. En als Knor toevallig op de enter-knop gaat zitten, zijn de poppen helemaal aan het dansen, want wie weet wat hij daarmee aanricht… :))
Leuk gevonden titel, trouwens! 🙂
Helaas wel idd, Bart, zelfs van degenen waar je het ’t minst van verwacht.
Het luchtte ook op, heerlijk dat ik weer over m’n bureau heen kan kijken. 😉
Nou, dan hebben muis en Knor toch iets gemeen, al is het gevaarlijk om dat te zeggen – ‘muis’ schrikt zich dood als hij poes ziet. 😉
Bedankt, je zou er gek van worden… 😉
Daar moet ik ook eens aan denken
aan het woord ‘ex’ maar ik raak altijd
verstrikt tussen draak en roos……..
Word rustig van je manier van schrijven
(en nog een compliment, voor je opmaak)
En als dit paaien genoemd wordt dan moet
het maar zo zijn, ik sta er helemaal achter:)
Vis, vogel en vlinder, alles fladdert bij mij:)
om daarna te gaan rusten (het liefst op een
bloem)
Geminigroet van Annet;)
Déze van Neil Young! * ~ *
Bedankt voor je compliment, Annet. 🙂 Dat is geen paaien idd, bij sommige mensen weet je dat het uit hun hart komt en een daarvan ben jij. Mocht dit dan weer als paaien overkomen, dan zeg ik tegen die mensen ‘schijt aan!’ 😉 Het leven is veel te kort voor dat soort huichelachtige shit, ik moet nu even aan een opmerking in een van m’n blogs denken (die nog in de wachtrij staan). 😉
Welke bedoel van je Neil Young, mist er een linkje of?
Ik probeer weer even het goed nieuws er uit te filteren.
== zelfs m’n toetsenbord is half bedolven onder de bankafschriften. ==
Goed nieuws! Het geld rolt! 😉
Beste Marjelle,
Het opruimen en ordenen van papieren en dingen kan leiden tot verrassende en soms ontroerende ontmoetingen met een vermeend vergeten verleden. Nog niet zo lang geleden is mijn moeder op 88 jarige leeftijd overleden. Bij het opruimen van haar spullen werd ik steeds weer geconfronteerd met bijna vergeten herinneringen die mij posthuum zelfs een andere kijk gaven op haar leven. Ontroerend en confronterend.
Het is een open deur te zeggen en te wensen dat het definitief scheiden van mensen het best kan verlopen in vrede en harmonie. Maar zo zitten wij niet in elkaar. Het schuurt en het botst en het brengt meestal niet het beste in ons naar boven. That’s Life!!!
Ik heb je bijdrage met belangstelling gelezen en wil je complimenteren met de wijze waarop je eea onder woorden weet te brengen.
Groet.
Maar Neil maakt alles weer goed
*Mag, maar hoeft niet, hoor, Aad. 🙂
Ha ha, maar welke kant het oprolt staat er niet bij. 😉
*Ik begin met het laatste, Rein, bedankt voor je compliment, fijn om te horen. Verder herken ik wel een aantal dingen in wat je beschrijft n.a.v. het overlijden van je moeder, bijzonder trouwens dat het je zelfs een iets andere kijk op haar leven gaf…
Klopt, scheiden kan bepaalde karaktereigenschappen naar boven brengen / versterken waar je tijdens samenleven meestal wel weet van had, maar nooit in die mate last van had. Ik spreek nu voor mezelf. Het is triest soms dat het is zoals het is, maar idd that’s life.
*Dankzij een bezoeker laatst (klinkt raar, maar goed), Paco, die ‘Sleeps with angels’ tussen m’n cd’s uit viste, ben ik weer even in een Neil Young-periode beland. 😉
Dit nummer wat onder je blog staat van Neil Young…..geweldig……
En ik bekeek de site: erg leuk en inspirerend
Lieve groet van Annet
Ah, Annet, toch dat nummer idd. 🙂
Leuk hé, het is de site waar ik bijna altijd e-cards vandaan stuur en ik heb er ook een aantal in huis – heel af en toe stuur ik nog weleens een échte kaart (vooral dat roodzwarte bijtje vind ik lief). 😉
Toch moet het een lekker gevoel zijn om die dreigende stapel nu weggewerkt te hebben!
Klopt, N, dat had ik ook met andere dingen die aan mijn opruimwoede moesten geloven (kleren bv.), je ziet letterlijk de ruimte (om je heen) groeien. 😉
@Marjelle: Dus je hebt het voor elkaar gekregen om stapelloos te worden. Niet gek… 😉
Mooi kort & krachtig verwoord, Kokopelli. 😉
Geheel stapelloos ben ik nog niet, er is nog een stapeltje hier dat af en toe z’n venijnige kopje opsteekt, ‘mij krijg je er niet onder’ lijkt het te zeggen. But I will, yes I can. 😉
@Marjelle:But I will, yes I can
Dat zei Obama ook… 😉
Ik weet ‘t, Koko, … ik zeg ‘nooit’ iets zomaar. ;))
http://www.youtube.com/watch?v=yX0m14pSqJs
Yes we can!
Welterusten;)
Leuk nummer, Annet! 🙂