Tagarchief: Agniesebuurt

To move or not to move?

De woningbouwconsulente belt eind van de ochtend nog om te vragen wat ik besloten heb over het huis met uitzicht en bovenburen maar zonder tuin of balkon. Ik ben opgestaan met lichte maagkrampen maar dat heeft waarschijnlijk meer met de biologische Duitse biefstuk van gisteren te maken die ik niet gewend ben dan met zenuwen. Toch merk ik dat ik steeds onrustiger word naarmate de wijzers van de klok dichter bij de 12 komen. Ik besluit een verkoelende douche te nemen. Net als ik me met een grote roze handdoek aan het afdrogen ben gaat m’n mobieltje. Snel wrijf ik nog even m’n benen droog en schiet in een spijkerbroek en luchtig shirtje. Vijf minuten later vertel ik de consulente dat ik de bovenburen gisteren helaas niet te pakken heb gekregen, maar wel een van hen ’s avonds aan de telefoon heb gehad.

Rotterdam zomert

Ze wonen er met z’n drieën weet ik nu, eentje werkt, de andere twee studeren. ‘Mag ik de sleutel nog één keer meenemen?’ vraag ik, ‘dan hoop ik vanmiddag wel iemand thuis te treffen, want vanavond gaan ze op vakantie.’ ‘Dat moet de makelaar beslissen’, zegt ze, ‘want ik ga zo naar huis en heb heerlijk drie weken vrij.’ Ik pak m’n spullen en loop richting Hofplein, als de makelaar belt ben ik in ieder geval al in de buurt. Vlak voordat ik bij de woningbouw aankom, rinkelt m’n mobieltje en zegt hij dat hij akkoord is. Ik kan de sleutel komen halen, maar moet wel voor half 5 met sleutel, IB 60-verklaring en een antwoord terug zijn. Opgelucht bel ik de bovenbuurvrouw, hoor een heel jonge stem, en vraag of ik even langs mag komen om het geluidsniveau te testen. Dat blijkt geen probleem te zijn, ik ben welkom.

Overbuurman

Een aardig blotevoetenmeisje doet de deur open, we lopen de trap op en boven zie ik eenzelfde indeling als beneden maar dan een stuk groter. De ramen staan open en er staat redelijk harde muziek op. Ik vertel haar in het kort dat ik jarenlang burenoverlast gehad heb, dat dit voor mij ook de enige reden is om te verhuizen en het daarom essentieel is om te weten hoe gehorig deze huizen zijn voordat ik de knoop doorhak. Ze begrijpt het wel en vindt het ook helemaal niet gek om een stukje proef te lopen en te springen op het laminaat terwijl ik beneden luister. Even waan ik me in een komische film, maar dat gevoel heb ik wel vaker. Ik wens haar een fijne vakantie en ijsbeer vervolgens een tijdje rond in het huis. ‘Ja, nee, misschien… ja, nee, misschien.’ Op de terugweg denk ik aan twee mensen die belangrijk voor me zijn, de een dood, de ander veel te lang niet gezien. Zal ik het doen? Een paar minuten later zet ik in sierlijke letters mijn handtekening onder het huurcontract.
Marjelle

Ghosts in my heart Mariee Sioux

‘What’s it gonna be girl… yes or no?’

Vandaag staat de afspraak met de consulente en de bovenburen gepland, het woningbouwpand lijkt alleen iets verder weg dan Google zei. Aangezien hard lopen in deze tropische temperaturen ook geen optie is doe ik het kalm aan en ben blij dat ik nog net op tijd arriveer. Ik heb verder geen verwachtingen van het gesprek en besluit de dingen op me af te laten komen. Gelukkig zijn de bovenburen en ik wel on speaking terms, anders zat ik hier niet zo rustig. Ze blijken met de situatie bijna net zo in hun maag te zitten als ik, ook zij hebben inmiddels verhuisplannen. Allebei willen we weg uit deze gehorige flats waar je boven op elkaar gepropt wordt en meer over elkaar te weten komt dan je soms lief is. De woningen zijn rijp voor renovatie, maar daar is geen geld voor.

Het gesprek verloopt redelijk en er worden een aantal afspraken gemaakt. Vervolgens neemt de consulente me even apart en vertelt dat ze misschien een huis voor me heeft, een tweekamerwoning zonder tuin of balkon, met souterrain én bovenburen. Al heb ik gezworen dat ik nooit meer buren boven m’n hoofd wil en het huis ook een stuk kleiner is dan m’n huidige etage, toch ben ik benieuwd naar dit appartement wat op een prachtige locatie ligt. Ook het verhaal erachter spreekt me aan, het huis laat zich net als ik niet in een hokje stoppen, daarom wordt het buiten het reguliere circuit aangeboden. ‘Zullen we meteen gaan kijken?’ vraagt de consulente, ‘het is hier vlakbij.’ Zonder een seconde na te denken pak ik m’n tas. We lopen door de Agniesebuurt en stoppen voor een statige donkerblauwe deur.

Eenmaal binnen worden we verwelkomd door rustiek laminaat en glas-in-loodramen, een mix van oud en nieuw, met uitzicht op zomers groen en een sprankelende fontein. Ik word er helemaal opgewonden van, temeer als blijkt dat mijn financiële situatie ook geen probleem is, ik moet alleen een IB 60-formulier halen en dan kan ik er bij wijze van spreken morgen al in. Het overvalt me allemaal, we lopen naar de badkamer met bad, in de keuken zitten nog een oven, gascomfoor en zelfs een afwasmachine, overblijfselen uit de tijd dat het huis nog in de vrije sector mee mocht doen. Het heeft wel allure, maar die kamer minder terwijl ik nu net met een herstart bezig ben en vooral dat souterrain(!)… Als ik het donkere bochtige trapje afloop, overal spinnenwebben, moet ik meteen aan enge films denken, maar misschien is dat gevoel met een goede klusjesman en een hele hoop verfblikken toch nog weg te werken.
Marjelle

Morgen ga ik nog een kijkje nemen en meteen bij buren langs, een vriendin die architect is komt ook even een kritische blik werpen en dan vrijdag de knoop doorhakken.