Tagarchief: burenoverlast

Op de vlucht

De natuur ligt er ongerept en stil bij, maar in m’n hoofd is het onrustig. Vanmiddag ben ik letterlijk de sneeuw ingevlucht. Na een zondag vol herrie, urenlang gestamp op het ongeïsoleerde laminaat boven me en eindeloos gegil, voel ik me moe en murw. Vier jaar lang duurt die burenoverlast nu al in dit zeer gehorige huis. Hoe krijg ik ooit m’n leven weer terug als dit elke dag blijft doorgaan. Het antwoord is simpel: niet. Het put me uit, leidt me af en de chronische stress en slaapproblemen schaden m’n gezondheid. Havensteder heeft een hele tijd geleden wat spierballentaal geuit naar de bovenburen, zonder effect. Niet zo gek als je in een veel te vroeg stadium met dingen als uithuis-zetting dreigt terwijl je weet dat je dat helemaal niet waar kunt maken. Feitelijk zeg je daarmee ‘ga lekker je gang’. Inmiddels is het twee maanden geleden dat ik voor het laatst iets van ze gehoord heb. Ook hun belofte om mij passende woonruimte aan te bieden bleek uiteindelijk een lege huls zoals de vorige keer duidelijk werd tijdens een intimiderend gesprek met de teammanager.

Klik op de foto voor een andere besneeuwde invalshoek

Via allerhande makelaars, diverse zoekopdrachten, massa’s advertenties, oproepjes op Twitter en viavia ben ik heel hard op zoek naar een ander huis. Standaard staan tien woningaanbodvensters open. Wat een bizar fenomeen eigenlijk: sociale huurders worden gedwongen te verhuizen en asociale mogen blijven. Nog steeds heb ik geen rustig appartement gevonden waar ik op adem kan komen en nieuwe inspiratie en energie kan opdoen om weer aan de slag te gaan als freelance corrector en puzzelmaker. Als je niet in een standaardhokje past en geen vaste baan hebt, besta je niet voor de heren makelaars en woningbouwcorporaties. En ach, die laatste hebben het waarschijnlijk toch veel te druk met derivaten om zich met zoiets banaals als een huurder bezig te houden. Misschien moet ik in een tent gaan wonen. In ieder geval lekker rustig, wel een beetje koud met dit weer.
Marjelle

Op survival in de supermarkt

Geen kleine kinderen wel gebroken nachten, met een buurman die om zes uur opstaat, de rest van de familie die om zeven uur volgt en bovenburen die om acht uur beginnen kun je je lol op. De ene keer gaat dat met meer geschreeuw, gestamp en gesmijt gepaard dan de andere. Echt rustig is het nooit en wennen doet het na bijna vier jaar nog steeds niet. Als vanochtend opeens ook een aantal doffe dreunen klinken boven m’n hoofd dat zich onder het dekbed verstopt heeft – geen idee wat de buurman nu weer aan het uitspoken is – is voor mij de maat vol. Geïrriteerd spring ik op na vijf uur slaap en beantwoord het gebonk met een paar ferme klappen op de deurpost. ‘Shut up’, roep ik er tamelijk moedeloos achteraan. De adrenaline suist door m’n lichaam en van slapen komt niets meer terecht. Over een paar uur al heb ik een afspraak met m’n triggerpointtherapeut in Scheveningen Haven.

Klik op de foto voor groter formaat

Even voor tweeën
loop ik de ruime behandelkamer binnen waar C. op me staat te wachten, hij is niet alleen open-minded en slim maar heeft ook hetzelfde gevoel voor humor als ik. In het kort vertel ik hem hoe de zaken ervoor staan, over het gevecht met de woningbouw en de twee woningaanbiedingen die zeker niet gelijkwaardig zijn aan het pand op de Noordsingel, m’n rug waar ik de afgelopen weken weer meer doorheen zit, de gehechte wond die niet goed geneest na de ingreep van de kaakchirurg; alle stress van de laatste maanden blijft niet zonder gevolgen. ‘Die Ralph Moorman was een goede tip van je’, complimenteer ik hem. ‘Ik heb op ‘m gegoogeld, een van zijn medewerkers gesproken en overweeg zijn boek De hormoonfactor te kopen en een afspraak met hem te maken.’ Hij loopt meteen naar de kast en overhandigt mij een exemplaar. ‘Ik heb het ook, je mag het lenen’, zegt hij.

Een uur later geniet ik van een ovenwarme ciabatta kaas bij De Zoute Zoen met uitzicht op de haven, ondertussen blader ik door het boek. De duidelijke taal en dito opzet spreken me aan, daarnaast bevat het voorbeelden, een aantal tests en recepten. ‘Eet zoals de natuur het bedoeld heeft’, is zijn belangrijkste vuistregel. Na drie koppen thee, inmiddels weet ik dat ik beter rooibosthee kan drinken in plaats van de gewone die theïne bevat, ben ik al pagina 100 genaderd en begin steeds meer vertrouwen te krijgen in zijn aanpak. Ik besluit morgen te bellen voor een afspraak en alvast te beginnen met basale dingen als meer water, andere thee dan Ceylonvarianten, ademhalingsoefeningen, meer groente en minder kaas, iets wat ik erg lastig vind maar al eens eerder heb volgehouden. De kans dat Ralph me kan helpen mijn te trage schildklier weer actief te krijgen zie ik positief in. Tot nu heb ik geweigerd om schildklierhormonen te slikken en ik hoop dat met deze aanpak dat ook in de toekomst niet hoeft.
Marjelle

Vertraagde schildklier; oorzaken en oplossingen Ralph Moorman 09-10-2012

Laatste bod!

Vanmiddag had ik een afspraak met de teammanager en consulente van Havensteder. Ik zag ertegen op vanwege een aantal redenen. Niet alleen ben ik doodmoe door de nachtmerrie waarin ik ben beland nadat de voorgenomen verhuizing plotseling niet doorging buiten mijn schuld, ook de hele moeizame gang van zaken rond de afhandeling ervan heeft voor veel stress gezorgd. Af en toe zie ik het dan ook niet meer zitten, soms overvalt me een gevoel van pure moedeloosheid als ik voor de zoveelste keer weer van het kastje naar de muur gestuurd word. Ook het terugdraaien van alle regeldingen is geen pretje. Instanties die er ondanks diverse telefoontjes nog steeds van uitgaan dat je op het nieuwe adres woont, energiebedrijven die me bestoken met brieven over meterstanden die ik allang heb doorgegeven.


Klik op De Waslijn voor een groter formaat

Ondertussen stampen de bovenburen als vanouds op het laminaat boven mijn hoofd. Die overlast is nu juist de reden dat ik graag weg wilde. Aangezien opgeven (nog) geen optie is vecht ik dapper door in m’n eentje, tegen de desinteresse, de bureaucratie, het onderling afschuiven van de verantwoordelijkheid. Momenteel sta ik zelfs rood doordat de huur en contractkosten van augustus tegen de afspraak in nog steeds niet zijn terugbetaald en de huur van september ten onrechte is afgeschreven.
Op de afgesproken tijd meld ik me ’s middags bij de balie. De teammanager, een grote man met doordringend blauwe ogen,  maakt meteen duidelijk dat er met hem niet te spotten valt. ‘Misschien komt het wat kort door de bocht over’, zegt hij, ‘maar ik ben niet geïnteresseerd in allerlei details, ik ben pragmatisch en wil tot een oplossing komen die voor beide partijen goed is.’

Tot zover kan ik met hem meegaan, ook ik wil een bevredigende oplossing. Het is tijd dat er nu eindelijk een goede afhandeling plaatsvindt en dat er een regeling voor de gevolgschade komt. ‘Doe een voorstel voor de kosten die je gemaakt hebt’, zegt hij, ‘dan zal ik je laten weten wat mijn grens is, maar aan een bedrag met drie nullen moet je sowieso niet denken.’ Ik vraag bedenktijd en beloof volgende week met een bedrag te komen. Ook essentieel vind ik dat er ter compensatie van de fout van de woningbouw – alleen al de verhuisperikelen hebben mij vijftig uur gekost – een gelijkwaardige woning aangeboden wordt. ‘Tot nu toe is er geen reëel alternatief aangeboden’, zeg ik. De consulente is het daarmee oneens, zij vindt het aanbod van een 3-kamerwoning op vier hoog zonder lift in Crooswijk wel een goed alternatief voor het mooie 2-kamer-appartement op de prachtige locatie aan de Noordsingel.


Klik op de Euromast voor een groter formaat

De manager wil er verder niet veel woorden
aan vuil maken en stelt ‘ik doe je nog één aanbod en dat is het laatste. Als je dat niet neemt, dan houdt het op. Ben je het daarmee niet eens en wil je er een zaak van maken, dan vind je mij tegenover je.’ ‘Het gaat hier ook om een precedentwerking’, zeg ik en voeg eraan toe ‘dan vecht ik door’. Veel stoerder dan ik me op dat moment voel, tegen zulke mastodonten is het lastig opboksen in je eentje en dat weten ze. ‘Ik beschouw dit als jullie eerste en enige aanbod, dus feitelijk geven jullie mij geen enkele keuze. En eerlijk gezegd vind ik dat wel bizar’, concludeer ik. Het huis kan ik nog niet bekijken, ik weet alleen dat het om een 3-kamer parterrewoning in de Agniesebuurt gaat. Dat ik in verband met langdurige burenoverlast het liefst nooit meer bovenburen wil was bekend, dus of ik hier iets mee opschiet is nog maar helemaal de vraag.
Marjelle

Ontbijt: 1 gekookt ei

De afgelopen dagen heb ik vrijwel niets gedaan, veel slapen, weinig huishouden, rustig rondlopen in plaats van de wervelwind die ik normaal ben. Op mezelf teruggeworpen. M’n lijf dat weinig gewend is op medicijngebied werd vrijdag opeens volgepompt met Citanest, Amoxicilline-500 en Ibuprofen-600. Na het bezoek aan de kaakchirurg voelde ik me niet alleen beroerd, behalve pijn en een opgezwollen wang kon ik ook nauwelijks m’n mond meer opendoen. Eten en drinken, één van m’n lievelingsbezigheden, was dan ook amper mogelijk. Dingen die ik nooit eet zoals yoghurt gleden er wel gemakkelijk in, ook een banaan in stukjes geprakt ging vlot naar binnen. Culinair was ik weer in de babyfase beland. Geen onverdeeld genoegen, zelfs m’n favoriete rode wijn moest ik laten staan, al was de zelfgemaakte puree met jus de eerste avond goed te doen.

Klik op de foto voor groter formaat

Inmiddels zijn we drie dagen verder, m’n wang heeft nog geen gewone proporties aangenomen en het gevoel in m’n onderlip en kin is niet helemaal teruggekomen. Bij zo’n ingreep kan de zenuw geraakt worden, maar volgens een medewerkster Kaakchirurgie veroorzaakt dat maar in 1% van de gevallen blijvend letsel. ‘Het kan een paar weken tot zelfs een aantal maanden duren voor het gevoel weer terug is’, zei ze. Ik ga ervan uit dat ik bij die 99% hoor. M’n behoefte aan rust werd danig op de proef gesteld. Ondanks het briefje dat ik bij de buren in de bus had gedaan met de vraag of ze iets stiller konden doen, stampten ze het weekend ’s ochtends vroeg gewoon door en smeten als vanouds met deuren. Gisteravond klonk er opeens luid gebonk en geschreeuw van boven, de buurman ging door het lint. Als je zelfs geen rekening houdt met iemand die pijn heeft en moet herstellen, wat ben je dan voor een mens.
Marjelle

Viima Hedningarna
Neidon Laulu Hedningarna

Onder het mes!

Veel te vroeg meld ik me bij de balie, meestal ben ik net op tijd, maar in dit geval leek me dat geen goed idee, het is allemaal al vervelend genoeg zonder dat je ook nog gehaast binnen komt rennen. Er hangt een ogenschijnlijk gemoedelijke sfeer in het cafetariagedeelte waar ik even later een kop thee drink. Wat zich werkelijk in de hoofden en levens afspeelt van de mensen om me heen weet ik niet. Netzomin als iemand aan mij kan zien dat ik over een kwartier bij de kaakchirurg moet zijn voor een apexresectie, iets waar ik erg tegen opzie na m’n laatste traumatische ervaring. Het is voor het eerst dat ik er bij een dergelijke ingreep ook letterlijk alleen voorsta, deze keer geen partner of liefste vriend die me bemoedigend toespreekt. Van beide heb ik een hele tijd geleden afscheid moeten nemen. Als ik even later plaatsneem in de kale, troosteloze wachtruimte, één vrouw druk bellend ‘ik kreeg vannacht opeens zo’n pijn aan m’n bek, joh’, een paar anderen staren voor zich uit, spreek ik mezelf moed in en probeer de spanning uit m’n lijf weg te laten vloeien via m’n voeten.

Na een half uur ben ik aan de beurt, snelle begroeting, ik ben een van de zeer velen. ‘Houdt er straks iemand m’n hand vast?’ probeer ik het ijs te breken. Ze moeten lachen, nee, het aanwezige personeel heeft z’n handen meer dan vol. ‘Het was Nationale Knuffeldag gisteren’, zegt een assistente. Ja, knik ik en denk aan de beerfoto die ik op Twitter gezet heb. Vervolgens kom ik in een maalstroom terecht, er wordt gehakt en geboord, de verdoving werkt niet goed, ook bijverdoven helpt niet echt, de boor dreunt verder, m’n lichaam schiet af en toe in een kramp. ‘Sorry’, zegt hij, ‘ik probeer je zo snel mogelijk te hechten, ik ben bijna klaar nu.’ Als ik overeind kom, voel ik me een beetje draaierig. De assistente geeft me een pijnstiller van het kaliber waarmee je een olifant kunt verdoven en ik krijg een recept voor een antibioticakuur. Arm, moe lijf, waar in zo’n korte tijd zoveel gif in gepompt wordt.

Bij de balie vraag ik of er iemand een taxi voor me wil bellen, ik sta iets te onvast op m’n benen om met de metro te gaan. Gelukkig tref ik een aardige taxichauffeur die me onderweg afzet bij een apotheek en daar een half uur op me wacht. Aan het eind rondt hij het bedrag af naar beneden. Eenmaal thuis hoop ik dat de buren zich rustig houden, ik had een briefje bij ze in de bus gegooid, en ga met ijscompressen in de weer om de zwelling tegen te gaan.  Met een glas water zit ik even later voor de tv, ik zap langs Smurfen en andere kinderprogramma’s en besluit een film te gaan kijken. Ondertussen begin ik honger te krijgen, aangezien eten erg lastig wordt vandaag lepel ik voor het eerst in jaren yoghurt naar binnen en bekijk vol ongeloof de banaan die m’n ontbijt van morgen wordt. Maar vanavond eet ik puree, zelfgemaakt van biologische aardappelen en wortels, die had ik van tevoren nog speciaal ingevroren.
Marjelle

Foto Witold Riedel

Rood voor Samsom!

Doordat m’n verhuizing op het laatste moment niet doorging staat ook op mijn stempas nu het verkeerde adres. Aangezien ik per se wil stemmen, een van de democratische rechten, bel ik even met Stadswinkel Centrum in Rotterdam. ‘U moet een vervangende pas aanvragen voor 11 september 12.00 uur’, zegt een medewerkster beslist, ‘nee, dat kan niet online, u moet zelf langskomen.’ Nu heb ik wel wat anders aan m’n hoofd de afgelopen periode. Alle verhuisregeldingen en het ongedaan maken ervan hebben meer dan vijftig uur in beslag genomen. Als gevolg van stress en het weer terug zijn bij af qua huisvesting heb ik opnieuw last gekregen van kaakklemmen wat al snel in een wortelontsteking resulteerde. Het daaropvolgende bezoek aan de tandarts haalde niks uit omdat er een pin in het kanaal bleek te zitten.

Klik op de foto voor groter formaat

In afwachting van het bezoek aan de kaakchirurg a.s. vrijdag waar ik met angstogen naar uitkijk gezien de traumatische ervaring de laatste keer probeer ik nu al drie weken de pijn te verbijten die in m’n kaak doordrenst met hier en daar gemene uitschieters, ondanks dat besluit ik toch m’n stemrecht niet zomaar te verkwanselen en naar de Stadswinkel te gaan. Bij het loket krijg ik te horen dat ik verkeerd voorgelicht ben. Wanneer je binnen Rotterdam verhuist of zou verhuizen is je stempas gewoon geldig, maar omdat ik tijdens het bellen met rode pen driftig aantekeningen heb zitten maken is het document alsnog ongeldig en moet er een nieuw gemaakt worden. Een half uur later sta ik weer op straat met een vers exemplaar in m’n hand. Stembus, here I come.
Marjelle

Verkiezingen, verkiezingen, verkiezingen…

Samsom is the one Marjelle 01-03-2012

‘Misschien heb ik iets voor je’

De afgelopen week staat in het teken van de 3PS Pijn Pijn en nog eens Pijn daartussendoor ga ik naar AH spreek af met een vriendin bij Taste fotografeer mens en dier zit af en toe op een terrasje in de zon hang aan de lijn met gemeente belastingdienst water gas en licht kortom alle instanties die denken dat ik inmiddels op m’n nieuwe adres woon ‘nee’ zeg ik ‘dat was maar van korte duur het huurcontract is nietig verklaard‘ neem een Ibuprofen sleep samen met een kennis de spullen van het nieuwe huis weer terug naar het oude bel het ene ziekenhuis na het andere val ’s nachts doodmoe in slaap word ’s ochtends rond zes uur wakker met vreemde dromen in m’n hoofd en gloeiende pijnstoten in m’n kaak buurman gaat naar z’n werk klingkloing draai me weer om denk aan de kaakchirurg waar ik naar toe moet probeer uit alle macht niet aan de nachtmerrieman van vorige keer te denken oorverdovende pijn zeg tegen mezelf dat ik het nog even vol moet houden tot aan de ingreep tot aan de tweede ingreep tot aan de tandartsbehandeling tot erna ben zo moe m’n door buren verstoorde slaapritme heeft laatste rest weerstand de nek omgedraaid zet die gedachte snel uit m’n hoofd draai me weer om druk m’n gezicht in het warme kussen concentreer me op de pijn kijk op de wekker 07.00 uur pas andere buren staan op boemboink hoor de stem van de consulente in m’n oor fluisteren ‘misschien heb ik een ander huis voor je’ wil weer gezond zijn weg met de pijn weg met de buren in een leuk huis de sterren van de hemel drinken en klinken op de nacht.
Marjelle

Night Fall Patrick Watson

Klik op de foto voor groter formaat

Hij had een baksteen in z’n hand

De hitte valt als een warme deken op me als ik naar buiten loop. Zal ik linksaf of rechtsaf slaan, ik heb helemaal geen plannen vanmiddag, alles is blanco. Alleen m’n hoofd zit vol. Ik heb net gesprekken achter de rug met de gemeente, het Juridisch loket en wederom met de teammanager van Havensteder. Van de laatste word ik niet vrolijk, ze gaat niet in op de essentie van dwaling maar blijft benadrukken hoeveel kosten zij wel niet gemaakt hebben nu de verhuizing niet doorgaat. Ze denkt dat we volgende week gewoon om de tafel gaan zitten en dan wat kosten tegen elkaar wegstrepen. Een soort van koehandel. Maar zo werkt dat niet, het gaat hier om een verhuurmakelaar die mij al dan niet bewust essentiële informatie heeft onthouden voordat ik het huurcontract tekende en over de gevolgschade die dat met zich meebrengt. Ook van de gemeente bellen word ik niet blij, ik moet nu weer naar de stadswinkel toe met een geldig huurcontract, uitgerekend het enige document wat ik niet in m’n bezit heb op dit moment.

Wat kan één geval van dwaling grote gevolgen hebben, ik ben nog lang niet uitgeregeld. En al die moeite waarvoor? Om weer terug te komen bij af in m’n door burenoverlast geteisterde huis in Crooswijk waar ik gisteren nog een aanvaring had met m’n Kroatische benedenburen. Ik schrok van hun vijandige reactie toen ik opmerkte dat ik het jammer vond dat ze de cd die ik vijf maanden geleden had uitgeleend niet uit zichzelf teruggebracht hadden. De man en dochter kwamen er ook bij staan, een soort van cordon, en hij riep boos ‘ik vraag je nóóit meer wat!’ Even later zat ik met bonzend hart achter de pc bij te komen. Ik wil hier weg, o god, liever vandaag nog dan morgen. Ik mis de steun van een paar vrienden, waarvan ik anders had verwacht. Zo loop ik doelloos rond, twijfel bij station Blaak even of ik in de trein naar nergens zal springen, maar besluit door te wandelen naar de Boompjes.

Met trage lome passen langs de Maas, de wind in m’n haren, beland ik uiteindelijk bij Loos maar het knagende gevoel blijft. Vandaag heb ik nergens zin in, ik voel me leeg en opgebruikt. Vandaag baal ik nog meer van bepaalde mensen, bedrog en oppervlakkigheid. Vandaag mis ik een echte vriend, de steun en toeverlaat die H. ooit was. Terwijl de mussen van het dak afvallen, mis ik warmte. Als ik terugloop naar huis zie ik opeens een man voor me schuin de straat over rennen en een andere man tegen de muur slaan. Ze beginnen te vechten, dan worstelt de een zich los en rent pal langs me. Ik zit er precies tussenin, weet niet welke kant ik op moet en blijf op de stoep staan, de man komt terug met een baksteen in z’n hand en staat voor me. Ik loop door met m’n handen gestrekt vooruit, de handpalmen naar boven in een instinctief gebaar, gelukkig keert zijn woede zich niet tegen mij.
Marjelle

Foto’s Witold Riedel

Droom & daad

Het zomert in Rotterdam, alles groeit en bloeit, Bob Ross zou z’n vingers aflikken bij zoveel tinten groen. De ideale dag om naar Trompenburg Tuinen & Arboretum te gaan. M’n Rotterdampas blijkt niet nodig, vandaag kan iedereen tot 15.00 uur gratis naar binnen. Heerlijk om hier voor het eerst in een jaar weer te zijn, het publiek is dan wel overwegend grijs, maar dat wordt ruim gecompenseerd door alle felle bloemenkleuren. Zoals gewoonlijk stoor ik me niet aan plattegronden en volg lukraak de pijlen naar de Uithoek, een idyllisch theehuis. Half in de schaduw geniet ik van m’n Cola light en het fleurige uitzicht. Wat een contrast vormt deze stille plek met m’n gehorige etage in hartje Crooswijk met lawaaierige, asociale bovenburen. Soms droom ik dat ik nooit meer terug hoef… maar dat op een dag iemand naar me toekomt en zegt ‘ik weet een leuk huisje voor je, het is er rustig en niet duur, hier is de sleutel.’ Ja, dromen mag.


Er lopen een paar mensen het terras op die niet meteen in het clichéplaatje van groenliefhebber passen, eentje geheel in het zwart,  een ander met een wat dramatische uitstraling qua kleding en make-up. Op de terugweg zie ik een vrouw achter een piano zitten, microfoons staan opgesteld evenals rijen stoelen, hier en daar zitten plukjes toeschouwers en bezige mannen lopen rond. Ik ben midden in een opera-uitvoering beland, momenteel zijn ze nog aan het inzingen. Nieuwsgierig kijk ik toe en besluit, ook al ben ik geen liefhebber, toch een poosje te blijven en te ervaren hoe zon, natuur en muziek samensmelten. Het thema van de Operadagen is dit jaar ‘Droom & daad’ lees ik in het boekje wat ik net toegestopt kreeg. Als tien minuten later Leon van Liere, een van de studenten van de Dutch National Opera Academy inzet laat ik me meevoeren, de combinatie van opera en buitenlucht werkt aanstekelijk. Zo is kunst bedoeld, op een klapstoeltje in het gras, toegankelijk voor iedereen.
Marjelle

Fragment Operadagen in Rotterdamse Tramremise (12-06-2012)

Nieuw adres: Voorschoterlaan 79!

Na m’n afspraak loop ik terug naar de Hesseplaats. De metro rijdt net voor mijn neus weg, maar tien minuten wachten in de zomerzon is heel wat aangenamer dan weggedoken in je winterjas. Ik kijk naar de strakblauwe lucht en twijfel of ik door zal gaan naar de stad of er al bij Kralingse Zoom uitga. De naam roept associaties op met paarden en groen, maar als ik uitstap komt een zee van studenten me tegemoet en zie ik bordjes met Erasmus MC en Brainpark. Ik besluit terug te lopen en de metro te nemen naar de Voorschoterlaan. Misschien ben ik nog op tijd voor een broodje in het Theehuis van Trompenburg Tuinen en kan ik onderweg alles wat groeit & bloeit vastleggen met m’n camera.

Helaas gaat dat plan niet door, wanneer ik verhit binnenval blijken de broodjes allang op. Ik wandel naar het ernaastgelegen In Den Rustwat, een ultrachique tent, en vraag of ik misschien iets simpels kan eten. Een lunch bestaat er niet uit gewone broodjes-met, aan hun witgedekte tafels worden louter exquise gerechten geserveerd wordt mij verteld, zij het in iets andere bewoordingen. Ondertussen beginnen m’n voeten steeds meer te branden, krijg ik haast visioenen van een ijs- en ijskoude Tonic en is ook m’n maag aan het protesteren. Dat vergeet ik allemaal op slag als ik op een bepaald moment door de kier van een hek opeens een idyllisch hofje ontwaar.
Hier wil ik wonen.

Ver weg van m’n lawaaierige, asociale buren in een oud huisje met de gemeenschappelijke voortuin aan je voeten. Op de Voorschoterlaan 79 staat de wereld even stil, het leven kabbelt in een traag tempo voort. Dé plek om tot rust te komen na alle ellende van het afgelopen jaar en een inspirerende omgeving voor een herstart van m’n freelance werkzaamheden. Na een paar minuten kom ik weer met beide voeten op aarde en herinner me een ander idyllisch plekje, de stadstuin van het Schielandshuis waar ik met de Rotterdampas gratis in mag. Als ik even later door lijn 21 voor de deur word afgezet, gulzig van m’n Tonic drink en in m’n ovenwarme broodje bijt omringd door alle kleuren groen en prachtige paarse bloemen, denk ik, ‘ja, dit is the place to be’.
Marjelle

Foto gemaakt in het Schielandshuis

Loverst Daily Bread