In de loop der jaren heb ik geleerd om me over veel dingen – met name de triviale – niet druk te maken laat staan erover te zeuren. Ik ben dan ook allergisch voor het gezucht en gepiep van overwegend vrouwen, maar ook aan mijn geduld en relativeringsvermogen is een grens en die zijn de afgelopen week danig op de proef gesteld. Het begon allemaal toen ik zo’n dag of tien geleden door m’n rug ging, van het ene moment op het andere was ik nauwelijks mobiel meer, de simpelste handelingen waren al een probleem, afspraken konden niet doorgaan, bovendien word je van bijna continu pijn verdomd moe. Ondanks dat gaf ik de moed niet op, ik schuifelde door het huis, verbeet hier en daar de pijn, maakte alvast plannen voor als het weer beter zou gaan, eindelijk een dag naar m’n broer in Tilburg bijvoorbeeld, en nam me voor naast fietsen ook te gaan wandelen en aerobikken. Op dit soort momenten mis ik m’n ex-liefste vriend, hij was iemand die me dan oppepte en extra verwende net als ik andersom deed als het met hem slecht ging.
Na een fysiotherapiebehandeling waardoor de pijn alleen maar erger werd ondernam ik een paar dagen later de tocht naar Scheveningen. Inmiddels had ik m’n hoop op een andersoortige therapeut gezet. Nog amper bijgekomen van de intensieve behandeling bleek de volgende dag dat behalve m’n rug ook m´n computer de geest had gegeven. Toen ik even later een UPC-helpdeskmedewerker aan de lijn had kroop ik moeizaam over de grond om modemkabeltjes te controleren. Helaas viel een ‘netwerkkaart met foutcode 10’ buiten zijn werkgebied en hij gaf me het nummer van Chris Helpt! Een bedrijf waar ze een contract mee hadden maar wat ik wel zelf moest betalen. Ik was allang blij dat er binnen twee dagen een monteur zou langskomen en behielp me ondertussen met m’n weekendjeweglaptop waar ik af en toe op kon bloggen en twitteren als ik weer heel even internetverbinding had. Ondertussen stampten de bovenbuurkinderen nog steeds vrolijk boven m’n hoofd en probeerde ik mezelf af te leiden door aan rustiger oorden te denken, een eilandje in de Indische Oceaan leek me wel wat.
Eind goed al goed, pc gemaakt, rug geheeld… helaas gaan dingen in de praktijk soms anders. Op de dag dat Chris Helpt! zou komen zat ik braaf van acht tot half twee te wachten, maar geen monteur te bekennen. Toen ik vervolgens de klantenservice belde bleek dat hij had gezegd dat er op dat adres iemand anders woonde en hij gebeld had. Uiteraard was geen van beide waar, maar ondertussen zat ik nog steeds met een kapotte computer en kon er pas over een week weer een nieuwe afspraak gemaakt worden. Nadat ik duidelijk had gemaakt dat ik het bizar vond om op te draaien voor de fouten van een ander besloot ik zelf verder te zoeken. Alleen is dat bijzonder lastig zonder internet, ik ben gewend om alles te googlen en het telefoonboektijdperk is ver weg. Gelukkig herinnerde ik me een tweet van een IT-bedrijfje en besloot ze te bellen. Weer een zucht van opluchting, de man beloofde zaterdag langs te komen. Ondertussen had ik een tip gekregen om een prepaid USB-stick voor de laptop te kopen als overbrugging. Toen ik op het punt stond om daarvoor naar de stad te gaan, werd de zaterdagafspraak afgebeld omdat hij het toch te ver vond vanuit Den Haag.
Ik was weer terug bij af. Vol goede moed besloot ik ondanks hevige rugprotesten naar een telefoonwinkel te lopen. Van OV-aansluitingen heb ik geen verstand omdat ik normaal vrijwel alles op de fiets doe. In de vierde winkel, inmiddels liep ik letterlijk zo’n beetje op m’n laatste benen, had ik beet. Voilá een USB-stick! Heel simpel aan te sluiten volgens het meisje, een kind kan de was doen. Ik schrok alleen wel van de prijs, 50 euro voor een weekbundel, maar ik was ondertussen murw geworden en moest er niet aan denken dat ik dat hele eind voor niks gesjouwd had. Na wat gepuzzel kon ik met metro en bus weer terug en ging eenmaal thuis meteen aan de gang met het stickje. Vele foutmeldingen en helpdesktelefoontjes later, nog geen spoor van internet, bleek dat er geen simkaart in de USB-stick zat. Imidddels hing ik met vierkante ogen achter de laptop, om over m’n rug nog maar te zwijgen en besloot de pc de pc te laten, een reep Côte d’Or te pakken en ‘Holland’s Got Talent’ te kijken. Ik heb toch altijd al een zwak voor Dan Karaty en dansacts gehad. En de simkaart en monteur? Dat zie ik morgen wel.
Marjelle