Tagarchief: corrector

‘Hij doet niks, hoor!’

Sneeuwvlokjes dwarrelen in m’n gezicht als ik de metro uitloop, m’n opstandige plu heb ik op het perron achtergelaten, hij wilde niet meer dicht. Als ik even later aanbel bij nummer 100 word ik verwelkomd door een wollig keffertje. Een vrouw doet de deur open. Terwijl we handenschudden en de hond nieuwsgierig op me afkomt zeg ik ‘ik ben eigenlijk bang voor honden.’ Op dat moment komen er nog twee de hoek om stuiven, blij met een beetje afleiding. Het meisje pakt m’n hand en loodst me snel naar een aangrenzende kamer. Door de glazen deur kijken drie paar hondenogen me verwachtingsvol aan. Ik voel me een beetje opgelaten, zo groot zijn die  beesten helemaal niet en agressief zien ze er ook niet uit. Bij een woest blaffende pitbull of mastiff kunnen de meeste mensen zich nog wel iets voorstellen, maar ik ben nu eenmaal de meeste mensen niet. Op het briefje voor me staan wat vragen over het huis in Rotterdam-Noord waar ik vorige week ben gaan kijken.

Nadat ik alle relevante papieren naar de makelaar gemaild had werd ik door de beheerder uitgenodigd voor een gesprek, vandaar dat ik nu aan de thee zit met het vriendelijke meisje. Na wat heen-en-weer-gevraag maakt ze een kopie van mijn paspoort. ‘Vreselijke foto, ik lijk wel een ontsnapte gevangene.’ Ze glim-lacht, ‘geeft niet, hoor, die van mij ziet er ook niet uit.’ Ze is geïnteresseerd in m’n herstart als freelance puzzelmaker. ‘Dat hoor je niet vaak’, zegt ze verbaasd. Ik leg uit dat ik van origine sociaal-pedagoge ben. ‘Aangezien er toentertijd geen droog brood mee te verdienen was, ben ik uiteindelijk als corrector/redacteur aan de slag gegaan.’ Het is een heel prettig gesprek, ik mag zelfs de woning nog een keer op m’n gemak bekijken. Met een goed gevoel neem ik afscheid. Of het huis doorgaat weet ik niet, de eigenaar kan nog roet in het eten gooien op het laatste moment. Daarnaast zit ik in dubio, want financieel wordt het voor mij echt een gok. Wat is wijsheid… soms moet je een risico nemen.
Marjelle

Foto Witold Riedel

De boot gemist?

Gisteren de slotvijver, idyllische plek in hartje Kralingen, vandaag staat de watertoren op het fietsmenu. Ik rij door een mij nog vrij onbekend deel van Rotterdam, voorbij Trompenburg Tuinen & Arboretum, het chique restaurant In Den Rustwat en op een steenworp afstand van waar m’n ex-liefste vriend woont. Op goed geluk fiets ik verder tot ik geen idee meer heb waar ik ben, een behulpzame jongen vertelt me welke kant ik op moet. Al snel zie ik in de verte de contouren van de watertoren verschijnen. Mooi, oud bouwwerk, een rijksmonument, alleen ben ik op dit moment meer geïnteresseerd in wat café Tom Tom op de begane grond te bieden heeft. Dat verhaal is gauw verteld, want de kroeg blijkt gesloten. Op het pand ertegenover zie ik 010 publishers staan, heel even overweeg ik te polsen of ze misschien een freelance corrector nodig hebben, maar vrijwel meteen laat ik dat idee varen, geen goed plan om zomaar binnen te vallen.

Op de terugweg kom ik langs de logeerboot, alleen de naam al is leuk, maar ook het dek vol bloemen ziet er uitnodigend uit. Als ik niet in Rotterdam woonde, zou ik graag een nachtje op het water willen slapen in goed gezelschap. Maar m’n eerstvolgende overnachting zal niet op een boot zijn, wel in een B&B in het verre Twente. Binnenkort ga ik m’n vriendin uit Curaçao opzoeken die een paar weken op een camping in Diepenheim verblijft. Aangezien de treinreis via Apeldoorn gaat, combineer ik het misschien wel met een bezoek aan de Apenheul. Het lijkt me nog steeds leuk om losspringende aapjes te ontmoeten en te fotograferen… Opeens betrekt de lucht, ik besluit naar huis te sprinten voordat de zomerse regenbui losbarst.
Marjelle

Hometown glory Adele