Sneeuwvlokjes dwarrelen in m’n gezicht als ik de metro uitloop, m’n opstandige plu heb ik op het perron achtergelaten, hij wilde niet meer dicht. Als ik even later aanbel bij nummer 100 word ik verwelkomd door een wollig keffertje. Een vrouw doet de deur open. Terwijl we handenschudden en de hond nieuwsgierig op me afkomt zeg ik ‘ik ben eigenlijk bang voor honden.’ Op dat moment komen er nog twee de hoek om stuiven, blij met een beetje afleiding. Het meisje pakt m’n hand en loodst me snel naar een aangrenzende kamer. Door de glazen deur kijken drie paar hondenogen me verwachtingsvol aan. Ik voel me een beetje opgelaten, zo groot zijn die beesten helemaal niet en agressief zien ze er ook niet uit. Bij een woest blaffende pitbull of mastiff kunnen de meeste mensen zich nog wel iets voorstellen, maar ik ben nu eenmaal de meeste mensen niet. Op het briefje voor me staan wat vragen over het huis in Rotterdam-Noord waar ik vorige week ben gaan kijken.
Nadat ik alle relevante papieren naar de makelaar gemaild had werd ik door de beheerder uitgenodigd voor een gesprek, vandaar dat ik nu aan de thee zit met het vriendelijke meisje. Na wat heen-en-weer-gevraag maakt ze een kopie van mijn paspoort. ‘Vreselijke foto, ik lijk wel een ontsnapte gevangene.’ Ze glim-lacht, ‘geeft niet, hoor, die van mij ziet er ook niet uit.’ Ze is geïnteresseerd in m’n herstart als freelance puzzelmaker. ‘Dat hoor je niet vaak’, zegt ze verbaasd. Ik leg uit dat ik van origine sociaal-pedagoge ben. ‘Aangezien er toentertijd geen droog brood mee te verdienen was, ben ik uiteindelijk als corrector/redacteur aan de slag gegaan.’ Het is een heel prettig gesprek, ik mag zelfs de woning nog een keer op m’n gemak bekijken. Met een goed gevoel neem ik afscheid. Of het huis doorgaat weet ik niet, de eigenaar kan nog roet in het eten gooien op het laatste moment. Daarnaast zit ik in dubio, want financieel wordt het voor mij echt een gok. Wat is wijsheid… soms moet je een risico nemen.
Marjelle
Foto Witold Riedel
