Ingespannen kijk ik op het papiertje en probeer wijs te raken uit de tekeningen waarop diverse pijlen kronkelen van A, naar B, C en D. Het doet me denken aan m’n ex-liefste vriend die weleens verzuchtte dat ik symboolblind was. Ik laat me niet kisten door zo’n handleiding, besluit ik. ‘Jij gaat het straks gewoon dóen’, zeg ik streng tegen m’n splinternieuwe DVD Micro System. Opnieuw bestudeer ik de tekening en bekijk het trosje kabels met vrolijk rood- en geelgekleurde uiteinden. Dat ik de ene kabel in een van de openingen van het apparaat moet stoppen is duidelijk, maar waar moet ik het andere eind laten… Zorgvuldig fouilleer ik de geluidsboxjes, er is geen enkel gat of gaatje te bekennen al beweert de gebruiksaanwijzing volgens mij van wel.
Op zulke momenten moet ik de neiging bedwingen om handleiding plus toestel het raam uit te gooien, gelukkig wint m’n liefde voor muziek het. De kabels leg ik weg, ook de lusantenne schuif ik terzijde, vervolgens richt ik me op de geluidssnoeren. Hoe ik ook duw en trek, het lukt me niet om allebei de uiteinden in de respectievelijke +- en -opening te wringen, de draadeinden zijn te kort. Ik heb een striptang nodig, bedenk ik, dat woord heb ik ooit van een van m’n exen geleerd net als het strippen zelf. Met een schaar probeer ik die beweging te imiteren, maar besluit te stoppen voordat ik het snoertje mol. Ik vraag het wel aan de buurman*, die heeft vast zo’n ding in huis.
Marjelle
*Hij kwam, zag en overwon, met aardappelmesje en aansteker bracht hij m’n speakertjes tot leven (z’n striptang lag in de kelder)
Omarm me Bløf
Foto Witold Riedel
