Tagarchief: dwaling

Kamperen

Voor sommige mensen zijn tenten, haringen en rugzakken dé ingrediënten van een ideale vakantie, andere brengen hun vrije tijd liever door in wat luxere oorden. Ik behoor tot die laatste categorie. Het aantrekkelijke van met een wc-rol over de camping sjokken heb ik nooit gezien, ik ging pas overstag toen m’n toenmalige vriend met zus naar Italië ging en ik hem op het laatste nippertje toch niet wilde missen. Die vakantie was geen succes, maar dat lag niet alleen aan het benauwde tentje, de klamme hitte of de opdringerige muggen. Toch ging ik een aantal jaren later, de herinnering was iets vervaagd, met m’n beste vriend kamperen in Luxemburg. Wat me vooral is bijgebleven zijn de grote glazen Moezelwijn, de onberispelijke grasvelden die eruitzagen alsof ze met een nagelschaartje werden bijgehouden en het verband om m’n hand. Ik had mezelf weer eens gesneden in plaats van de groenten op de snijplank. Dankzij die bellen wijn is het ergste kampeerleed uit m’n geheugen verdwenen.

100_4667


De afgelopen weken
komt het woord kamperen vaak in me op. Na de nachtmerrie waarin ik 1 augustus belandde, de verhuizing out of hell waarbij m’n  stressniveau op het kookpunt kwam, heb ik voornamelijk gebroken nachten gehad. Elke ochtend lig ik vanaf kwart over 6 te wachten tot buur 1 de deur uit is, vervolgens buur 2 plus kind weg is – het trappenhuis is een klankkast, de deuren uit het jaar nul, het knalt er dus flink op los en mijn slaapkamer grenst aan de hal. Als ik dan denk dat de kust eindelijk veilig is en me nog even om kan draaien, komt daar buur 3 die haar huis begint te verbouwen. Althans zo klinkt dat op het laminaat in deze zeer gehorige flat waar volgens de makelaar geen benedenburen woonden. Na drie weken ben ik gesloopt. Ik heb nu ook te weinig energie en te veel aversie om de nalatige verhuurder, onbetrouwbare makelaar en onbeschofte aannemer terug te bellen. Een paar muren zijn half geverfd en kijken me mistroostig aan, erfenis van klusvrouw, schilderijen staan kriskras op de grond, lange elektriciteitssnoeren steken her en der uit de plafonds.

100_4665-001


M’n nieuwe tapijt
begint zelfs al slijtplekken te vertonen op de plaats waar m’n bureaustoel heen en weer rolt. Ik registreer het, meer niet. Niet alleen zit er nog geen deur in de douche, ook de living heeft geen deur. Dat werd pas echt een probleem toen ik voor het eerst de verwarming aanzette. Om toch een beetje warmte binnen te houden moest ik de wc-deur aan de gangkant openzetten. Kamperen is er niets naast. ’s Avonds laat sta ik op het bed te balanceren om het bovenraampje dicht te draaien. Toen ik net na de verhuizing nog aan het revalideren was ben ik een keer midden in de nacht tegen het raam aan gevallen. In een tent zit je veiliger. De eerste ochtend na de verhuizing wist ik het al. Hoe gehorig het was. Hoe hard de buren alles deden. Al die moeite, al dat geld, en dan 1 augustus terechtkomen in een huis zonder plafonds met een buurman die halfdoof is. Als ik alles geweten had, de verborgen gebreken… Ik hou het hier niet vol, ik wil alleen maar wég.
Marjelle

100_4670

And justice for all

Terwijl de buren weer met dingen boven m’n hoofd aan het schuiven zijn, dat gaat vaak urenlang door, ik met een koortsig hoofd achter m’n pc zit, een beginnende griep probeer ik met Oscillococcinum en extra C de kop in te drukken, ben ik bezig met het maken van nieuwe cryptogrammen. Tussen het gebonk van buren en hoofd door doe ik een poging om me te concentreren en dwing mezelf niet te denken aan woningbouwvereniging Havensteder waarvan ik nu al vijf maanden niks meer gehoord heb op die ene reactie op m’n recente officiële klacht na. Een brief die bol stond van verdraaiingen en onwaarheden. Zo’n klacht wordt volledig intern afgehandeld, mij werd helemaal niks gevraagd. Met onpartijdigheid en objectiviteit had het dan ook weinig te maken, wel met afschuiven, doelbewust op de essentie niet ingaan en geen verantwoordelijkheid nemen voor eigen fouten. Een advocaat die ik over de zaak vertelde en de brief liet lezen, raadde me aan om door te gaan omdat ik wel degelijk in m’n recht sta.

Wat dat betreft ben ik echt een kind van mijn vader, een bevlogen jurist. Als we iets gemeen hadden is het wel ons grote rechtvaardigheidsvoel, onze afkeer van onrecht, willekeur, vriendjespolitiek en aperte leugens. Als hij had geweten hoe ik door Havensteder behandeld ben – na een geval van dwaling heb ik moeten vechten als een leeuw om überhaupt onkosten vergoed te krijgen, afspraken zijn niet nagekomen, de langdurige geluidsoverlast die vergaande gevolgen heeft voor mijn gezondheid is nooit opgelost – dan weet ik zeker dat hij zich in zijn graf zou omdraaien. Terwijl ik dit allemaal bedenk gaat er ook iets mis met m’n puzzelsoftwareprogramma, omschrijvingen verdwijnen opeens en dingen worden niet goed opgeslagen. Als ik een uur later vijf puzzels kwijt ben en m’n schouder steeds heftiger piept dat ik moet stoppen met typen besluit ik er een streep onder te zetten. Ik heb het even gehad met alles wat niet deugt.
Marjelle

Foto gemaakt in Miniworld Rotterdam

Papa

De laatste dagen, weken, maanden denk ik weer vaker aan mijn vader die nu ruim twintig jaar geleden aan maagkanker overleed. Ondanks onze moeizame band weet ik dat ik in sommige opzichten toch wel echt zíjn dochter ben. Net als hij heb ik een bijzonder groot rechtvaardigheidsgevoel en een afkeer van onrecht. Op zijn advies ben ik toentertijd rechten gaan studeren, al werd het in mijn geval meer feesten dan tentamens doen, wat overigens drastisch veranderde toen ik later een andere studie ging volgen. Hij was meester in de rechten en gespecialiseerd in staatsrecht. Nu ik de afgelopen tijd in m’n eigen leven op huurgebied aanloop tegen alles wat recht en krom is, regelmatig jurisprudentie navors en met medewerkers van het Juridisch Loket en advocaten aan de telefoon hang, moet ik weer vaker aan hem denken.

Klik op de foto voor een groter formaat

Gisteren nog dacht ik: ik wou dat ik je nu om advies kon vragen, om steun in deze moeilijke periode waarin ik in m’n eentje overgeleverd ben aan de heidenen van de woningbouw, jij zou me raad kunnen geven, voor jou zouden deuren opengaan die voor mij gesloten blijven. Het deed me terugdenken aan vroeger, in die periode was ik niet zo geïnteresseerd in zijn werk, maar vooral bezig met studeren en relaties. Ik herinner me dat er af en toe mensen bij ons over de vloer kwamen als Hirsch Ballin en Koekkoek, dat hij ooit afreisde naar de Nederlandse Antillen en het boek waarmee hij bezig was vlak voor zijn dood. Voor het eerst in vele jaren ben ik laatst weer een kerk ingelopen om een kaarsje voor hem te branden, ‘ik zet me even over m’n aversie tegen het instituut kerk en m’n niet-geloven in geloven heen’, twitterde ik. Het was de plek waar ik zijn aanwezigheid het meest voelde, in de maanden voor zijn dood draaide hij niets anders dan Gregoriaanse muziek, een lichtje van mij voor hem ondanks alles dankzij alles.
Marjelle

Come tenderness Lisa Gerrard

Laatste bod!

Vanmiddag had ik een afspraak met de teammanager en consulente van Havensteder. Ik zag ertegen op vanwege een aantal redenen. Niet alleen ben ik doodmoe door de nachtmerrie waarin ik ben beland nadat de voorgenomen verhuizing plotseling niet doorging buiten mijn schuld, ook de hele moeizame gang van zaken rond de afhandeling ervan heeft voor veel stress gezorgd. Af en toe zie ik het dan ook niet meer zitten, soms overvalt me een gevoel van pure moedeloosheid als ik voor de zoveelste keer weer van het kastje naar de muur gestuurd word. Ook het terugdraaien van alle regeldingen is geen pretje. Instanties die er ondanks diverse telefoontjes nog steeds van uitgaan dat je op het nieuwe adres woont, energiebedrijven die me bestoken met brieven over meterstanden die ik allang heb doorgegeven.


Klik op De Waslijn voor een groter formaat

Ondertussen stampen de bovenburen als vanouds op het laminaat boven mijn hoofd. Die overlast is nu juist de reden dat ik graag weg wilde. Aangezien opgeven (nog) geen optie is vecht ik dapper door in m’n eentje, tegen de desinteresse, de bureaucratie, het onderling afschuiven van de verantwoordelijkheid. Momenteel sta ik zelfs rood doordat de huur en contractkosten van augustus tegen de afspraak in nog steeds niet zijn terugbetaald en de huur van september ten onrechte is afgeschreven.
Op de afgesproken tijd meld ik me ’s middags bij de balie. De teammanager, een grote man met doordringend blauwe ogen,  maakt meteen duidelijk dat er met hem niet te spotten valt. ‘Misschien komt het wat kort door de bocht over’, zegt hij, ‘maar ik ben niet geïnteresseerd in allerlei details, ik ben pragmatisch en wil tot een oplossing komen die voor beide partijen goed is.’

Tot zover kan ik met hem meegaan, ook ik wil een bevredigende oplossing. Het is tijd dat er nu eindelijk een goede afhandeling plaatsvindt en dat er een regeling voor de gevolgschade komt. ‘Doe een voorstel voor de kosten die je gemaakt hebt’, zegt hij, ‘dan zal ik je laten weten wat mijn grens is, maar aan een bedrag met drie nullen moet je sowieso niet denken.’ Ik vraag bedenktijd en beloof volgende week met een bedrag te komen. Ook essentieel vind ik dat er ter compensatie van de fout van de woningbouw – alleen al de verhuisperikelen hebben mij vijftig uur gekost – een gelijkwaardige woning aangeboden wordt. ‘Tot nu toe is er geen reëel alternatief aangeboden’, zeg ik. De consulente is het daarmee oneens, zij vindt het aanbod van een 3-kamerwoning op vier hoog zonder lift in Crooswijk wel een goed alternatief voor het mooie 2-kamer-appartement op de prachtige locatie aan de Noordsingel.


Klik op de Euromast voor een groter formaat

De manager wil er verder niet veel woorden
aan vuil maken en stelt ‘ik doe je nog één aanbod en dat is het laatste. Als je dat niet neemt, dan houdt het op. Ben je het daarmee niet eens en wil je er een zaak van maken, dan vind je mij tegenover je.’ ‘Het gaat hier ook om een precedentwerking’, zeg ik en voeg eraan toe ‘dan vecht ik door’. Veel stoerder dan ik me op dat moment voel, tegen zulke mastodonten is het lastig opboksen in je eentje en dat weten ze. ‘Ik beschouw dit als jullie eerste en enige aanbod, dus feitelijk geven jullie mij geen enkele keuze. En eerlijk gezegd vind ik dat wel bizar’, concludeer ik. Het huis kan ik nog niet bekijken, ik weet alleen dat het om een 3-kamer parterrewoning in de Agniesebuurt gaat. Dat ik in verband met langdurige burenoverlast het liefst nooit meer bovenburen wil was bekend, dus of ik hier iets mee opschiet is nog maar helemaal de vraag.
Marjelle

Hij had een baksteen in z’n hand

De hitte valt als een warme deken op me als ik naar buiten loop. Zal ik linksaf of rechtsaf slaan, ik heb helemaal geen plannen vanmiddag, alles is blanco. Alleen m’n hoofd zit vol. Ik heb net gesprekken achter de rug met de gemeente, het Juridisch loket en wederom met de teammanager van Havensteder. Van de laatste word ik niet vrolijk, ze gaat niet in op de essentie van dwaling maar blijft benadrukken hoeveel kosten zij wel niet gemaakt hebben nu de verhuizing niet doorgaat. Ze denkt dat we volgende week gewoon om de tafel gaan zitten en dan wat kosten tegen elkaar wegstrepen. Een soort van koehandel. Maar zo werkt dat niet, het gaat hier om een verhuurmakelaar die mij al dan niet bewust essentiële informatie heeft onthouden voordat ik het huurcontract tekende en over de gevolgschade die dat met zich meebrengt. Ook van de gemeente bellen word ik niet blij, ik moet nu weer naar de stadswinkel toe met een geldig huurcontract, uitgerekend het enige document wat ik niet in m’n bezit heb op dit moment.

Wat kan één geval van dwaling grote gevolgen hebben, ik ben nog lang niet uitgeregeld. En al die moeite waarvoor? Om weer terug te komen bij af in m’n door burenoverlast geteisterde huis in Crooswijk waar ik gisteren nog een aanvaring had met m’n Kroatische benedenburen. Ik schrok van hun vijandige reactie toen ik opmerkte dat ik het jammer vond dat ze de cd die ik vijf maanden geleden had uitgeleend niet uit zichzelf teruggebracht hadden. De man en dochter kwamen er ook bij staan, een soort van cordon, en hij riep boos ‘ik vraag je nóóit meer wat!’ Even later zat ik met bonzend hart achter de pc bij te komen. Ik wil hier weg, o god, liever vandaag nog dan morgen. Ik mis de steun van een paar vrienden, waarvan ik anders had verwacht. Zo loop ik doelloos rond, twijfel bij station Blaak even of ik in de trein naar nergens zal springen, maar besluit door te wandelen naar de Boompjes.

Met trage lome passen langs de Maas, de wind in m’n haren, beland ik uiteindelijk bij Loos maar het knagende gevoel blijft. Vandaag heb ik nergens zin in, ik voel me leeg en opgebruikt. Vandaag baal ik nog meer van bepaalde mensen, bedrog en oppervlakkigheid. Vandaag mis ik een echte vriend, de steun en toeverlaat die H. ooit was. Terwijl de mussen van het dak afvallen, mis ik warmte. Als ik terugloop naar huis zie ik opeens een man voor me schuin de straat over rennen en een andere man tegen de muur slaan. Ze beginnen te vechten, dan worstelt de een zich los en rent pal langs me. Ik zit er precies tussenin, weet niet welke kant ik op moet en blijf op de stoep staan, de man komt terug met een baksteen in z’n hand en staat voor me. Ik loop door met m’n handen gestrekt vooruit, de handpalmen naar boven in een instinctief gebaar, gelukkig keert zijn woede zich niet tegen mij.
Marjelle

Foto’s Witold Riedel

Aangetekend!

Als ik ’s nachts doodmoe onder een laken wegkruip, het is veel te warm voor een dekbed, zie ik geen schaapjes voorbijkomen deze keer maar dozen. Aan het begin van de avond heb ik nog een gesprek gehad met de teammanager van Havensteder. Ik nam net een slok van m’n witte wijn op het terras van Prachtig toen ze belde. Even lekker in de zon, ver weg van advocaten, nietigverklaringen en huurcontracten. Ze begon met het bagatelliseren van de bouwoverlast en eindigde met de mededeling dat alle kosten voor mijn rekening waren. Ze had zelfs het lef om te suggereren dat ze één maand huur ‘door mij’ zouden mislopen. Over de boel omdraaien gesproken. Ik maakte haar duidelijk dat het hier een geval van dwaling betrof met gevolgschade die ik níet ging betalen en dat de aangetekende brief onderweg was. Toen ik m’n mobieltje neerlegde kreeg ik acuut hoofdpijn.

Klik op de foto voor meer golven

De volgende ochtend hoorde ik 
een heel ander geluid op m’n Voicemail. Ze had nu opeens meer begrip en benadrukte dat ze speciaal op haar vrije dag belde, de avond ervoor nog het een en ander uitgezocht had en dat ik op m’n huidige adres mocht blijven wonen. Ook de verhuizers konden afbesteld worden. Ik kreeg de indruk dat haar veranderde toon wellicht iets met de aangetekende brief* te maken had. Aan de ene kant ben ik natuurlijk opgelucht dat ik in ieder geval hier kan blijven, aan de andere kant is het bizar om na drie weken van regelen, organiseren en huis opknappen nu weer alle verhuisdingen ongedaan te moeten maken. Voordat elk verhuisspoortje weggewerkt is zullen er nog veel uren overheengaan. Ik ga ervan uit dat Havensteder binnenkort met een nieuw rustig alternatief komt en dat mij deze keer een woning aangeboden wordt zonder verborgen gebreken.
Marjelle

Blog geschreven op het hete Scheveningse strand

* Van
Marjelle
Rotterdam

Aan
Woningbouwcorporatie Havensteder
Rotterdam

Betreft: vernietiging huurovereenkomst wegens dwaling

Rotterdam, 14 augustus 2012

Geachte heer/mevrouw,

op 31 juli 2012 sloten wij een overeenkomst voor het huren van de woonruimte aan xxx (contractnummer xxx). Op grond van de door u verstrekte informatie meende ik een overeenkomst te zijn aangegaan om na jarenlange burenoverlast op xxx (zie dossier xxx) nu te verhuizen naar een rustiger huis en omgeving. Vanwege de overlast heeft u mij dit huis juist aangeboden, het was de enige reden om te verhuizen en daarom ging ik ermee akkoord om van een 3-kamerwoning met berging naar een 2-kamerwoning zonder effectieve bergruimte te verhuizen, iets wat zeker ook in het licht van de herstart van mijn freelance werkzaamheden een grote achteruitgang was. Dit alles heb ik herhaaldelijk kenbaar gemaakt.

Als ik had geweten wat de situatie werkelijk betrof, nl. dat in xxx vlak naast mijn huis woningen gebouwd zouden worden, een project van xxx wat een jaar gaat duren en waarvan u, Havensteder, de opdrachtgever bent, had ik geen overeenkomst gesloten en waren alle stress en extra inspanningen (ook van derden) van de laatste weken mij bespaard gebleven, daarnaast was ik geen twee woningbezichtigingen misgelopen.
Ik beroep mij dan ook op dwaling en vernietig de gesloten huurovereenkomst dd 31 juli 2012. Op grond van dezelfde dwaling is de opzegging van het huidige huurcontract betreffende de woning aan de xxx ook nietig en blijf ik voorlopig in deze woning wonen tot er een passende oplossing is gevonden (zie alinea 4).

De gevolgschade, daaronder valt de extra maand huur (31-07-2012 t/m 31-08-2012) ad xxx €, de contractkosten ad xxx €, xxx verhuizerskosten (contract ondertekend 07-08-2012) ad xxx € in het geval de verhuizing niet kostenloos geannuleerd kan worden, en diverse administratiekosten i.v.m. verhuizing gas en licht, etc., (later nader te specificeren), komt dan ook voor uw rekening.

Deze hele gang van zaken heeft mij veel extra stress, onzekerheid en ellende opgeleverd, ik ben blij gemaakt met wat een dode mus blijkt en ben nu weer terug bij af wat huisvesting betreft. Ik ga ervan uit dat de huidige huurovereenkomst van kracht blijft en dat binnen afzienbare tijd een passende oplossing wordt gevonden voor het zoeken naar vervangende rustige centraal gelegen woonruimte.
Gezien de zeer korte tijd die er tussen nu en de afgesproken verhuisdatum (27-08-2012) ligt verzoek ik u vriendelijk mijn schrijven binnen zeven dagen te bevestigen.

Met vriendelijke groet,
Marjelle

Tussen de dozen…

De afgelopen dagen staan in het teken van afscheid. Afscheid van het huis waarvan ik officieel de huurster ben sinds 31 juli, heel pril nog. Afscheid van de hoop die even opborrelde. Toen ik er vrijdag was voelde het voor het eerst als míjn huis. Op dat moment wist ik nog niet dat m’n blijdschap van korte duur zou zijn. ‘Hé, wat is dat?’ hoorde ik opeens J. buiten roepen. Ze had me net geholpen met spullen van het oude adres naar binnen sjouwen en keek nieuwsgierig door een gat in de schutting naast m’n huis. ‘O, dat is de tuin van-‘, m’n adem stokte, m’n blik viel op het bord voor me waarop in kleurige letters stond: ‘Hier worden binnenkort woningen gebouwd’. Op dat moment zag ik ook het bouwfolie wat nu aan de voorheen kale muur van m’n huis was bevestigd.

‘Gaan ze hier bouwen pal aan m’n slaapkamer?’, ‘hoe lang gaat dat duren?’, ‘ik heb dit huis juist aangeboden gekregen als rustig alternatief voor m’n huidige waarin ik al jaren last heb van burenoverlast’… allerlei gedachten raceten door m’n hoofd. Ik kreeg het gevoel dat ik in een b-film was beland en besloot weer eens m’n verstand op nul te zetten en Google om raad te vragen. Het bord bleek de waarheid te vertellen, het project zou over een aantal maanden beginnen en één jaar duren. Twaalf maanden lang bouwvakkers over de vloer vanaf 7, 8 uur ’s ochtends, dagen vol harde muziek, boren, drillen, schreeuwen, heien. Je huis geen thuis meer. De herstart van freelance werkzaamheden een illusie. Het rustige alternatief een verschrikking.

Op de dag dat de dozen bezorgd worden hang ik aan de lijn met advocaten, medewerkers van de woningbouw, worstel me door ambtelijk jargon heen, termen als dwaling, bedrog, nietigverklaring huurcontract, verkeerde voorstelling van zaken, de verplichting ‘rustig woongenot te verschaffen’ en gevolgschade passeren de revue. In plaats van verhuizen naar een betere woonomgeving moet ik er nu alles aan doen om de verhuizing ongedaan te maken. Het is vandaag 14 augustus, de 27ste staan de verhuizers op de stoep, de 31ste loopt m’n huurcontract hier af.
Maar het zou allemaal goedkomen.
Marjelle

Vanavond werd ik gebeld door de teammanager van de woningbouwcorporatie, inmiddels weet ik dat de verhuurmakelaar wel degelijk op de hoogte was van dit bouwproject toen hij me het huurcontract liet ondertekenen. Ze probeerde mijn verhaal te bagatelliseren en alle kosten waren voor mij kreeg ik te horen.

Foto’s Witold Riedel

Gnossiene No. 1 Erik Satie