Ondanks de aangekondigde sneeuwbuien verloopt m’n treinreis naar Geldermalsen voorspoedig. De gele Micra van H. staat bij het station al op me te wachten. Ik ben in the middle of nowhere beland. Lang geleden was ik hier op uitnodiging van iemand die ik in de trein had ontmoet. Hij bleek alleen niet zo leuk te zijn als ik me herinnerde en die keer overviel me hetzelfde desolate gevoel als nu, met dat verschil dat ik ditmaal in een dorpje verderop moet zijn voor een workshop die al langer boven aan m’n lijstje prijkt. The ins and outs van opmaken, kortom een lesje visagie. Best wel confronterend bedenk ik, als we even later bij de studio gearriveerd zijn, om te midden van een aantal vreemden alle make-up van je gezicht te halen en vervolgens naakt voor een met felle lampen omrande spiegel te zitten waarin je elk rimpeltje, elke oneffenheid ziet. Bovendien heb ik maar vier uur geslapen, vandaar dat een dodelijk vermoeide Marjelle me nu aanstaart.
Tot overmaat van ramp wordt m’n gezicht vuurrood na behandeling met een reinigingsproduct. ‘Ik heb een heel gevoelige huid, het trekt wel weer weg’, zeg ik tegen het workshopmeisje dat haar verhaal niet echt met veel vuur en passie vertelt. Een aantal tips die voorbijkomen zijn zeker nuttig, al had ik toch iets meer informatie verwacht tijdens deze drie uur durende sessie. De sfeer is ontspannen terwijl we met borsteltjes en kwasten in de weer gaan, eerst wordt de basis behandeld, vervolgens komen de ogen aan bod. Ik raak een beetje tureluurs van de verschillende penselen en penseeltjes, nat of droog, en besluit m’n groenglimmende en roestbruine oogschaduw maar een beetje op de gok aan te brengen. Later komt ze toch nog bij iedereen het lijnenspel vervolmaken.
De workshop wordt afgesloten met een fotoshoot, ik besluit me ook over die drempel heen te zetten en hoop dat er in ieder geval één goede foto bij zit. Vanaf het moment dat ik de helverlichte ruimte betreed, vervolgens op de hoge zwarte kruk plaatsneem en naar haar aanwijzingen luister, weet ik dat het niks zal worden. Ik voel me totaal niet op m’n gemak, de glimlach bevriest op m’n gezicht, en als ze dan ook nog opnames maakt van de verkeerde kant zakt de moed in m’n schoenen. Na afloop scroll ik snel langs de foto’s en kies de leukste uit. Er zijn veel betere foto’s te maken, maar dan heb je wel iemand nodig die zijn vak met liefde uitoefent en echt aandacht heeft voor degene die tegenover hem staat, zodat je er niet uit komt te zien als een opgejaagd konijn gevangen in het felle schijnsel van de koplampen. Ondanks dat was het alles bij elkaar toch een leuke middag. Eenmaal buiten blijkt ook de gele Micra een make-over te hebben gekregen, de sneeuw heeft hem witgetoverd.
Marjelle
Buried in teeth Mariee Sioux
