Tagarchief: foto

Fifty shades of green in Moerenburg

Herfst in Moerenburg

Klik op de foto voor een groter formaat

Overal paardenstaarten

Half oktober en prachtig nazomerweer, dat vraagt om een fietstocht door het Brabantse land. Huismus spelen kan nog lang genoeg. Hopelijk heb ik binnenkort dan wel een goed verwarmd huis zodat ik niet in de kou zit, maar die onaangename gedachte duw ik meteen weer van me af. Sinds kort ben ik de gelukkige eigenaar van een tweedehands Batavus, wandelen gaat me eigenlijk te langzaam, ik hou er meer van om over paden en lanen te stuiven, haren in de wind, blik op oneindig. Wat ligt de natuur er mooi bij zo midden in de herfst terwijl de laatste stralen van de zomerzon de herfstbladeren een bijzondere gloed geven. Ik rij langs het voormalige Huize Moerenburg waar een grote groep mensen samendromt en bioloog Gert Brunink net zijn openingsspeech afsteekt.

Klik op de foto voor een groter formaat

Een paar maanden geleden had ik een excursie bij hem geboekt, ik was toen de enige deelnemer, met als bijkomend voordeel dat er ook tijd was om het naast bloemen & plantjes over andere dingen te hebben. Onderweg begroet ik af en toe een tegemoetkomende fietser, wandelaar of wollig schaap. Die laatste kijkt alleen maar bête terug. Flarden van Hoe sterk is de eenzame fietser komen in me op als ik naar de lange, slingerende weg voor me kijk, in geen velden of wegen is een levend wezen te bekennen. Op paarden na dan, die vind je er in alle maten, groot, klein en stevig, met zwiepende staarten. Als ik m’n camera tevoorschijn haal komt de voorste nieuwsgierig dichterbij. ‘Sorry’, zeg ik een paar keer verontschuldigend, ‘ik heb echt niks voor je’, en moet om mezelf lachen dat ik tegen een paard begin te praten in the middle of nowhere.

Ik hou van dieren, al ben ik bang voor grote honden en kleintjes met iets te enthousiaste tanden. Glanzende paardenlijven en weelderig groene weilanden, in de verte een enkele boerderij, dit is de kant van Tilburg die ik mooi vind, waar ik van geniet. Rust, stilte, even geen mensen, drukte en verkeer. Al heb ik nog steeds heimwee naar Rotterdam, stad met een groen hart, dit soort tochten maken het gemis een beetje goed. Via de Lovense Kanaaldijk rij ik uiteindelijk door naar Berkel-Enschot, plek waar ik lang geleden heb gewoond. Vanaf de rotonde zie ik De Druiventros liggen, toentertijd een simpel hotelletje, inmiddels uitgegroeid tot een Best Western ****-hotel. Op het zonnige terras drink ik een kop Earl Grey en denk even weer aan toen.
Marjelle

Music is the silence between the notes

Piano in Moerenburg
Klik op de piano voor een groter formaat

‘Music is the silence between the notes’ Claude Debussy

Een glimlach van de stewardess


Klik op de foto voor een groter formaat

Zandsculpturen Festival Brabant

Zebra met acht poten?


Klik op de zebra voor een groter formaat

The lion sleeps tonight…


Klik op de leeuw voor een groter formaat

Miriam Makeba

Rondje Tilburg

Het weer krijgt vandaag een 10 van WeerOnline. Hoogste tijd om naar  buiten te gaan en de boel de boel te laten, werken kan altijd later nog. Waar zal ik deze keer naar toe wandelen in mijn nieuwe stad… Ik duw gedachten aan Rotterdam van me af – beelden van een rondje Kralingseplas, ik met wapperende haren op de Waterbus, jong en oud op het gratis ZomerZondagen-festival in Het Park en het nieuwe CS, bijgenaamd De Puntzak of De Haaienbek, komen voorbij. ‘Stop! Ik woon nu in Tilburg’, spreek ik mezelf toe. De stad en ik hebben een enigszins valse start gemaakt in februari, ik werd meteen na de verhuizing erg ziek, m’n huisje bleek koud en tochtig en al het vertrouwde was opeens heel ver weg. Inmiddels heb ik Tilburg van diverse kanten gezien.


Klik op de foto voor een groter formaat

Je hebt de groene kant met Moerenburg, het Leijpark, de Oude Warande, het Wandelbos en Huis ter Heide, je hebt de drukke kant met de Heuvel en het lawaaierige CS/busstation en je hebt ook de relaxte kant met onder andere het idyllische Buitenom en de gezellige tuin van stadscafé De Spaarbank. Daarnaast heb ik de vriendelijkheid van Tilburgers ervaren. Soms boden passanten me zelfs spontaan een lift aan als ik moe en verhit de weg vroeg. Als het zo’n mooi weer blijft fiets ik binnenkort met m’n Brabantse broer naar de Loonse en Drunense duinen. Een erg mooi natuurgebied volgens hem. Hij weet de weg, ik verdwaal overal. In gedachten verzonken – Tilburg en Rotterdam vergelijken is niet eerlijk, het is als appels met peren – loop ik de deur uit in de richting van het Wilhelminapark.

Half Tilburg is opengebroken, de stad is hier en daar één grote bouwput, via een sluipweggetje arriveer ik ten slotte bij museum De Pont. In de mooie tuin smaken tosti en tonic heerlijk en even later vervolg ik mijn weg via de Gasthuisring naar het station op zoek naar een bordje ‘-> Piushaven’. Behulpzame voorbijgangers wijzen me de weg. ‘Het is nog heel ver, hoor!’ zegt de jongen die me van top tot teen opneemt. Ik kom voorbij Burgemeester Jansen, een bekend Tilburgs café, slenter langs zonnige terrasjes aan het water. Even denk  ik nergens aan – niet aan werk, niet aan huis, gezondheid of relaties – en geniet van het mooie weer en uitzicht, m’n camera klikt enthousiast mee. Uiteindelijk beland ik in de tuin van Villa Pastorie waar ik het rijk alleen heb en in alle rust onder een parasol dit blog schrijf.
Marjelle

Nieuwe herinneringen maken

Klik op de foto voor een groter formaat

Na wekenlange regen en een huismussenbestaan in m’n nieuwe stad Tilburg waar ik door ziekte nog steeds bijna niemand ken, ben ik opgelucht dat de afgelopen dagen de zon weer volop z’n best doet om achter de wolken vandaan te kruipen. ‘Het is nog steeds zomer’, zeg ik tegen mezelf. Al zie ik wel dat sommige blaadjes herfstig kleuren en hoor ik de bruine exemplaren knisperen onder m’n sandalen, maar in mijn hoofd is het zomer. Ik zou bijna de zon in een doosje willen stoppen zodat ik hem er op een loodgrijze dag weer uit zou kunnen halen. Maar ik hou niet van doosjes, hokjes en kooitjes. De gedachte aan de komende winter is voor een tweeseizoenenmens als ik al deprimerend genoeg en bij het idee om dat in dit huis zonder isolatie, grotendeels zonder verwarming en met enkel glas mee te moeten maken knijpt m’n maag samen. Ik zet het uit m’n hoofd zoals ik zoveel dingen uit m’n hoofd zet. De afgelopen jaren staan in het teken van overleven, vermannen, relativeren, vallen en weer opstaan en zelfs in de grootst mogelijke ellende nog proberen een lichtpuntje te zien. Dat resulteert soms in opvallende observaties waar ik dan zelf om moet lachen. Als je eens wist wat ik allemaal denk, doe, voel, mis en probeer. Als je eens wist.
Ik moet nieuwe herinneringen maken, dacht ik toen ik vanmiddag door het Sterrenbos liep.
Marjelle

Vrouwtjes zijn de baas!


Klik op de foto voor een groter formaat

Méér dan een nummer


Klik op de foto voor een groter formaat