Tagarchief: freelance

Als ik kon toveren…

Bijna een maand is het nu doodstil op m’n blog. Geen verhalen, geen overpeinzingen of foto’s. De afgelopen periode is er een van vallen en veel opstaan. De eerste woorden die in me opkomen zijn: pijn, dokters, deken tegen de kou, huizenjacht en oogmigraine. Dat laatste is een nieuw fenomeen dat z’n intrede heeft gedaan. M’n ogen – die ik zo hard nodig heb om de wereld te bezien en m’n freelance werk te doen – zijn overgevoelig geworden voor licht en schitteringen. Met name beeldschermwerken levert veel problemen op. Zo’n migraineaanval gaat gepaard met lichtflitsen, duizeligheid, misselijkheid en soms ook hoofdpijn. De eerste keer dat het beeld van de pc begon te golven en ik bewegende caleidoscopische figuren zag, was dan ook best angstaanjagend. Ik zwabberde door het huis, zocht onderweg af en toe steun tegen een muur en had geen flauw idee wat er aan de hand was. ‘Rustig blijven’, mantra-de ik. Ik heb al zoveel overleefd, dacht ik erachteraan.

Toverstokje

Aan de ene kant wilde ik niets liever dan alles opschrijven. ‘Het moet eruit’. Aan de andere kant verstarde ik bij het idee om erover uit te weiden. De benarde situatie waarin ik al een hele tijd zit, wordt er niet beter op ondanks al mijn inspanningen en wie zit er nou te wachten op verhalen daarover. Mensen willen success stories horen. Ze willen dat hun geloof in de maakbaarheid van de wereld intact blijft en papegaaien elkaar zonder enige kennis van zaken na: ‘Alles komt goed.’ Het is dan ook geen toeval dat termen als ‘toverstokje’ en ‘lucky break’ steeds vaker opduiken in m’n berichten en gesprekken. Ik zit dus in een bizarre spagaat. Uit deze ongezonde leefomgeving wegkomen lukt (nog) niet, omdat ik een weinigverdienende freelancer ben, die slechte woonsituatie heeft weer negatieve effecten op m’n gezondheid, wat weer zijn weerslag heeft op m’n inkomen et cetera. De cirkel is vicieus, je spreekt het bijna uit als vicious. 😉 Een parttime baan of een ander huis, één van beide kan al een wereld van verschil maken. Voor mij & mijn gezondheid.
Marjelle

Naakt in een doos!

Toen ik bij NOC NOC in Rotterdam aanschoof tijdens de koffietentjestour van Bureau Play kwam het gesprek opeens op woonruimte. Ik vertelde dat ik acuut op zoek was naar een ander huis en er niet aan moest denken om nóg een winter onder een deken te bivakkeren. De etage waar ik woon, heeft namelijk een gebrekkige verwarming en hangt verder van plakband aan elkaar. Patty, een van de aanwezigen, zei toen dat ze afgelopen jaar een oproep op Facebook had gezet met de tekst: ‘Leuke chick zoekt een huis in Rotterdam!’ Nou ben ik zeker leuk, maar m’n chickjaren liggen alweer een hele tijd achter me. De oproep had overigens succes, al binnen een week kreeg ze andere woonruimte aangeboden. Het deed me ook denken aan het verhaal van Jesse.
Op Baan zoekt Jesse
beschrijft deze 28-jarige in het kort haar zoektocht naar een baan. Al snel besluit ze tot actie over te gaan. Slechts ‘gekleed’ in een kartonnen doos gaat ze in het centrum van Eindhoven de straat op. De actie trekt meteen de aandacht en levert veel reacties op. Ik ben het beeld van Jesse in die kartonnen doos nooit vergeten … Sowieso vind ik het mooi als mensen op een eigen en ludieke manier hun doel proberen te verwezenlijken. Ook dit verhaal heeft een happy end: inmiddels werkt Jesse als Junior Communication Officer. Nu zoek ik zelf én een ander huis én extra inkomsten in de vorm van meer opdrachtgevers en/of een parttime baan.

Redacteur, corrector, coach, interviewer, puzzelmaker, matchmaker, personal assistant, broodjessmeerder of koffiejuf, ik doe het allemaal met evenveel inzet. Sleutelwoorden zijn: correctie, redactie, taal, bloggen, puzzels, sociaal, accuraat, loyaal, zelfstandig, creatief. Freelance vanuit huis of reizen in een straal van 80 km rond Tilburg. Ook verkassen naar een andere stad is een optie. Als het maar geen Almere of Beverwijk is. Een combinatie van zo’n oproep à la Patty & doosactie à la Jesse is geen goed plan. Als je zoiets doet, moet het wel bij je passen. Bovendien hou ik niet van copycats. De vraag is dus: zal ik het van de daken schreeuwen, social media bekogelen, een makelaar of werkgever levenslang gratis puzzels aanbieden in plaats van taart of moet ik me gewoon in deze outfit hullen, verstand op nul en blik op oneindig …?
Marjelle

Foto Internet

Onder de pannen?

Nadat er een uitnodiging voor een groepsbezichtiging in m’n mailbox plofte –  het gaat om een nieuwbouwflat – besloot ik vanmiddag de buurt te verkennen. Sinds ik anderhalf jaar geleden door omstandigheden op een primitieve etage ben beland met gebrekkige verwarming en dito sanitair, droom ik van een huisje waar ik níet de koude wintermaanden onder een deken hoef te bivakkeren. Ik verlang naar iets wat ik na al die jaren van burenoverlast eindelijk mijn thuis kan noemen, de veilige basis die ik zo gemist heb. Ondanks het feit dat ik als slechtverdienende freelancer weinig kans maak op welk ander huis of stulpje dan ook, probeer ik de hoop en de moed niet op te geven. Nog niet…

Beer

De zon straalt en geeft de herfstbladeren een gouden randje. Het is koud, maar de blauwe lucht maakt veel goed. Ik ben benieuwd naar de flat die ik volgende week ga bekijken samen met een aantal andere kandidaten. Ik sta momenteel op nummer 3. Theoretisch lijkt er dus een kansje in te zitten, al vrees ik dat mijn afwijkende financiële situatie roet in het eten zal gooien zoals al zo vaak gebeurd is. Een schier eindeloze vicieuze cirkel… Inmiddels heb ik ook chronisch geïrriteerde slijmvliezen en is mijn gezondheid een stuk slechter sinds ik hier woon. Ik schud even alle nare gedachten van me af en concentreer me op de omgeving, museum de Pont komt voorbij, ik zie onderwijshotel de Rooi Pannen in de verte liggen.

Eerst sta ik voor de verkeerde flat – ik vond ‘m er al een beetje achenebbisj uitzien – ten slotte kom ik bij het goede flatgebouw aan. Er hangt een rustige, relaxte sfeer, de flat zelf ziet er mooi uit. Ik spreek een man aan op de parkeerplaats – hij woont er, is lovend en kan geen enkel minpuntje bedenken. Ook de ras-Tilburger bij het winkelcentrum is positief over de buurt. Ik besluit even een kop thee te gaan drinken in het onderwijshotel, waar jongens en meisjes in strakke zwarte pakken heel erg hun best doen. Ik blader afwezig door de Volkskrant en denk terug aan de flat. Ja, ik zou er graag willen wonen, besef ik. Het zou me zoveel stimulans geven en m’n gezondheid een boost. Zou er dan eindelijk die lucky break komen waar ik al zo lang op wacht?
Marjelle

Foto Witold Riedel

Zelfstandige zonder personeel

An unusual start of the day. Eerst word ik een paar keer uit bed gebeld door een Amsterdamse opdrachtgever. M’n mobieltje moest mee naar bed, omdat dat vandaag tevens m’n wekker is bij gebrek aan beter. Vervolgens vind ik drie mails in m’n mailbox: eentje van een potentiële klant die maanden niks heeft laten horen op m’n offerte en nu opeens álles tegelijk wil. Aangezien ik zZP’er ben, kan ik niet in een paar weken tijd een bulk puzzels uit m’n mouw toveren. Bovendien moeten ze in een afwijkend formaat geleverd worden wat mijn software niet aankan. De volgende mail is van een bedrijf dat een offerte voor een puzzel wil. Het laatste bericht komt van een journalist van een dagblad die misschien in een blogje aandacht aan m’n e-book over Tilburg gaat geven. Benieuwd hoe de dag verder gaat.


Klik op de brievenbus voor een groter formaat

The rest of the day. Vanmiddag ben ik naar VluchtelingenWerk gegaan om iemand te helpen met de Nederlandse taal. Het was de tweede keer van in totaal drie keer dat ik voor niks heb zitten wachten en ondanks m’n engelengeduld en begrip vind ik dat toch echt iets te veel van het goede. M’n lichte irritatie daarover heb ik toen lekker van me af gefietst. Tussendoor een korte stop op een bosterras in Oisterwijk waar wepsen een meer dan gewone belangstelling voor me aan de dag legden. Na drie uur fietsen kwam ik moe maar voldaan weer thuis. Tijdens mijn afwezigheid bleek een van de zingende kermisgasten – jawel, het is kermis in Tilburg en dat zullen we weten ook – helemaal losgegaan, zijn smartlappen galmen nu door de dichte ramen heen. Er ligt ook een mail dat ik ben toegelaten tot het redactieteam van een grote niet met name te noemen site. Geld verdien je er níet mee, het gaat om de ‘eer’, helaas krijg ik daarmee de huur niet betaald.
Marjelle

Spannend!

De afgelopen 4½ jaar zijn doordrenkt van geluidsoverlast, stress, van het kastje naar de muur gestuurd worden door Havensteder en alle gezondheidsproblemen die daarvan het gevolg zijn. Dat dit ook bepaald geen ideale basis is om een herstart te maken spreekt voor zich en dan heb ik het nog niet eens over de hernieuwde en moeizame samenwerking met ex-partner gehad. Niet voor niets heb ik daar een aantal maanden geleden een dikke punt achter gezet. Toch ben ik altijd door blijven vechten, al was het lastig opboksen tegen Havensteder die het uiteindelijk volkomen liet afweten en daarmee schijt had aan de wet. Na wat dreigende taal over een advocaat nemen op kosten van de bovenburen heb ik nooit meer iets van ze gehoord. Al bijna een jaar doe ik verwoede pogingen om hier weg te komen ondanks rugpijn, wortelontstekingen en schildklierproblemen, ver weg van de overlast en de gebroken nachten.

100_4048

Foto gemaakt in Trompenburg Tuinen & Arboretum

Een ander huis vinden is niet zo simpel als herstartende freelancer, door de meeste makelaars word je algauw als een paria behandeld. Ondanks alles heb ik de hoop nooit hélemaal opgegeven, al waren er momenten dat ik letterlijk doodziek werd van de buren en met hartkloppingen op m’n stoel zat te luisteren naar het gebonk en gedrum boven me. Als je het nooit hebt meegemaakt heb je geen idee wat voor een impact aanhoudende burenoverlast op iemands leven kan hebben. Er zijn maar een paar makelaars geweest die verder keken dan de ‘regels’ en wel met mij in zee durfden. Voor me ligt nu het concept-huurcontract van het ruime, lichte driekamerappartement in het Nieuwe Westen. Het duizelt me van alle strikte regeltjes en eisen in de Algemene Bepalingen en het Onderhouds-ABC, getallen met drie nullen zweven voor m’n ogen – met de waarborg- en bemiddelingskosten zit je al bijna op 2000 euro – maar ook de verste reis begint met één stap en dat ik hier zsm weg moet is een feit.
Marjelle

Even stoom afblazen!

Ondanks de door Weeronline voorspelde regen en onweersbuien sprint ik op de fiets naar de Schiedamsedijk terwijl de eerste druppels vallen. Leuk om daar weer te zijn, het is jaren geleden dat ik er woonde met ex-liefste vriend. Die vijf trappen op en neer om je post te halen vergeet ik nooit meer, net zomin als de mooie dingen die we samen hebben meegemaakt. In die periode begon ook mijn freelance bestaan, eerst als corrector, later als redacteur, vertaler en puzzelmaker… maar ik dwaal af, het is al bijna half vier en ik moet nog snel een kaartje kopen bij het Havenmuseum.

Helaas blijk je er niet te kunnen pinnen en ik heb geen cash bij me. ‘Jammer, dan heb ik me voor niets gehaast’, zeg ik tegen de vriendelijke man achter de balie. Hij werpt een blik op m’n verhitte gezicht en zegt ‘ik geef je wel een vrijkaartje.’ Wat lief, denk ik, en neem me meteen voor die vijf euro nog deze week langs te brengen. Het is gelukkig niet druk bij de aanmeerplaats, ik hou er niet van om opeengepakt als sardientjes op een boot te zitten. Ik wil ruimte, iets waar ik ook in een relatie behoefte aan heb. Ondertussen begint het op te klaren, hier en daar schemert blauw door de wolken heen.

Plotseling klinkt het dreunende geluid van een stoomfluit, mensen grijpen verschrikt naar hun oren, de ‘Volharding I’ kondigt luid en duidelijk z’n komst aan. Mooi, authentiek kolengestookt stoomschip uit 1929 wat niet alleen in Nederland vaart, ook Duitsland en België staan af en toe op het programma. Heerlijk is het om met de camera alles om me heen vast te leggen, ik hou van water, van varen, van vrijheid, van… Even later word ik uitgenodigd om een kijkje in de stookruimte te nemen, ik klauter het steile trapje af en sta oog in oog met roodgloeiende kolen.

Het is er bloedheet, maar de aardige jongen die het schip op gang houdt maalt er niet om. Het valt me sowieso op met hoeveel plezier en enthousiasme de bemanning zijn werk doet, dat alleen al maakt het bijna de moeite waard. Na een ontspannende tocht van zo’n vijf kwartier meren we weer aan, op het moment dat ik voet aan wal zet begint het te motregenen. Bijna even snel als ik gekomen ben fiets ik terug naar huis, als ik mijn straat inrij hoor ik de donder al in de verte. Net voordat het onweer losbarst trek ik de deur achter me dicht.
Marjelle

No whiskey Big Talk

De boot gemist?

Gisteren de slotvijver, idyllische plek in hartje Kralingen, vandaag staat de watertoren op het fietsmenu. Ik rij door een mij nog vrij onbekend deel van Rotterdam, voorbij Trompenburg Tuinen & Arboretum, het chique restaurant In Den Rustwat en op een steenworp afstand van waar m’n ex-liefste vriend woont. Op goed geluk fiets ik verder tot ik geen idee meer heb waar ik ben, een behulpzame jongen vertelt me welke kant ik op moet. Al snel zie ik in de verte de contouren van de watertoren verschijnen. Mooi, oud bouwwerk, een rijksmonument, alleen ben ik op dit moment meer geïnteresseerd in wat café Tom Tom op de begane grond te bieden heeft. Dat verhaal is gauw verteld, want de kroeg blijkt gesloten. Op het pand ertegenover zie ik 010 publishers staan, heel even overweeg ik te polsen of ze misschien een freelance corrector nodig hebben, maar vrijwel meteen laat ik dat idee varen, geen goed plan om zomaar binnen te vallen.

Op de terugweg kom ik langs de logeerboot, alleen de naam al is leuk, maar ook het dek vol bloemen ziet er uitnodigend uit. Als ik niet in Rotterdam woonde, zou ik graag een nachtje op het water willen slapen in goed gezelschap. Maar m’n eerstvolgende overnachting zal niet op een boot zijn, wel in een B&B in het verre Twente. Binnenkort ga ik m’n vriendin uit Curaçao opzoeken die een paar weken op een camping in Diepenheim verblijft. Aangezien de treinreis via Apeldoorn gaat, combineer ik het misschien wel met een bezoek aan de Apenheul. Het lijkt me nog steeds leuk om losspringende aapjes te ontmoeten en te fotograferen… Opeens betrekt de lucht, ik besluit naar huis te sprinten voordat de zomerse regenbui losbarst.
Marjelle

Hometown glory Adele