Tagarchief: gedichten

‘Het is weer mooi weer buiten’


Thuiskomen
zullen ze wat zeggen
en wat zullen ze zeggen
als ik de deur door kom
wat zie je er uit
je bent ver weg geweest
of zullen ze niets zeggen
en alleen maar kijken
of niets zeggen zelfs niet kijken
maar doorgaan met doen
net of er niets gebeurd is

hier ben ik dan
hun vriendelijke vreemdeling
ik spreek de taal der mensen
hoe is het weer
het is weer ja
het is weer nee
het is weer mooi weer
buiten
Mischa de Vreede

Changing the seasons Ane Brun

Coolheaven!

Een van de meest deprimerende omgevingen is wel een metrostation. Grauw, grijs, onpersoonlijk, felle tl-lampen, diep onder de grond weggestopt en als iemand vervelend wordt kun je geen kant meer op. Een uitzondering was Rome toentertijd, ik herinner me nog vaag de donkere gewelven en gigantische pilaren, een combinatie van oud en modern. Openluchtmuseum en stad naar m’n hart, al ben ik er maar één keer geweest  lang geleden. Zelfs een ritje met de tram was al een belevenis op zich, met aan de ene kant het Colosseum en aan de andere kant ex-liefste vriend. Dit is ‘straatkunst’ waar ik van hou, laat die museumjaarkaart maar zitten. Toch heeft ook de Rotterdamse metro nu een pluspunt, toen ik recent op Coolhaven aankwam stond ik opeens oog in oog met Jules Deelder.
Marjelle

Ook de reis naar Rome begint met een enkele stap

Via Con Me Paolo Conte

Beer wil meer!

‘Schaam je je soms voor mij?’ vraagt Beer enigszins gepikeerd. Ik kijk hem verbaasd aan, ‘hoe kom je daar nu toch bij!’ Hij trekt opeens een verdrietig snuitje en bromt iets in de trant van ‘ik was altijd welkom op het VK-blog, maar mag-niet meebloggen op WordPress.’ Opgelucht haal ik adem. ‘Dat is een misverstand, Beer, natuurlijk ben je hier hartstikke welkom, ik heb alleen zoveel aan m’n hoofd dat ik er niet meer aan gedacht heb om dat tegen je te zeggen. Gelukkig begin je er zelf over, ik heb er een hekel aan als mensen dingen voor me invullen zonder iets te vragen.’ Hij knikt instemmend, ‘daar hou ik ook niet van, het leven is al moeilijk genoeg zonder dat je je tegen de breinspinsels van anderen moet gaan verdedigen.’

Die opmerking doet me denken aan een recente ervaring met een blogger, zelden heb ik meegemaakt dat iemand vrijwel alles wat ik schreef zo volledig uit z’n verband rukte, humoristische opmerkingen steeds letterlijk nam en telkens om de kern heen draaide. Het heeft me iets voorzichtiger gemaakt in het initiële contact met mensen, dit soort personen zuigt alle energie uit je– Beer knijpt in m’n arm, ‘waar zit je met je hoofd?’ vraagt-ie. ‘Nou, niet bepaald in de wolken’, grinnik ik, ‘een aantal nare herinneringen kwam weer boven, maar laten we aan leuke dingen denken, waar heb jij zin in?’ Hij denkt geen seconde na en roept ‘in honing natuurlijk!’
Marjelle

As Jy Weer Skryf Chris Chameleon (tekst Ingrid Jonker)

Foto Witold Riedel

Meer Beer o.a. in:
‘Wát ga je doen?’
Ik heb zo’n zin in je!
Turkse buurtflarden

Zal ik weggaan of zal ik blijven?

Wat zal ik doen? M’n ex bellen naar aanleiding van z’n mail over puzzeldingen en andere dingen die voorbijgaan, een nummer van de Fleet Foxes opzetten, piekeren over de verkeerde dingen en mensen, nog meer toegeven aan m’n Tweetbui, van het kastje naar de muur lopen, kijken of er tussen wolk en zon nu wel een regenboog tevoorschijnkomt, niet aan H. denken en ook niet aan–, googlen op fitness-dvd’s, m’n mail checken, gro(o)t(s)e plannen maken, een duik nemen in de kast op zoek naar chocola, een druilerig zondagmiddagblogje schrijven, Ceylon-thee zetten, hopen dat het morgen niet regent in verband met m’n wandelafspraak, alvast een ei hardkoken voor in de sla, een wereld aan mogelijkheden strekt zich voor me uit, maar om met het begin te eindigen…
Zal ik weggaan of zal ik blijven?

Marjelle

Mykonos Fleet Foxes

Zal ik weggaan?
Zal ik verdrietig worden en weggaan?
Zal ik het leven eindelijk eens onbelangrijk vinden,
mijn schouders ophalen
en weggaan?
Zal ik de wereld neerzetten (of aan iemand anders geven), denken:
zo is het genoeg,
en weggaan?
Zal ik een deur zoeken,
en als er geen deur is: zal ik een deur maken,
hem voorzichtig opendoen
en weggaan- met kleine zachtmoedige passen?
Of zal ik blijven?

Zal ik blijven?
Toon Tellegen

Wie zie je het liefst, de poes of mij?

‘Wie zie je het liefst, de poes
of mij?’ vraagt ze.

En zoent me, niet om mij,
maar om haar lippen te proberen.

Als ik haar optil, slaat ze haar armen
om me heen omdat ze anders valt.

Als ik haar neerzet loopt ze weg
en ik haar na.

Nader is een comparatief die nooit
eindigt, zoals vader.
Herman de Coninck


Leap The Cave Singers

Per express!

De aanwijzingen op m’n felroze memootje komen niet overeen met datgene wat ik onderweg tegenkom en uiteindelijk beland ik op de Oostzeedijk in plaats van op de Oostmaaslaan. Via de Honingerdijk rijd ik even later langs de Buizenwerf – ik ben nog nooit zo dicht bij H. z’n huis geweest, ik kan het bijna aanraken. Zou hij er nog wonen? Ik voel een wee gevoel in m’n maag en trap snel door. Op sommige plekken mis ik hem meer. Opeens zie ik aan m’n linkerkant Podium O 950 opduiken, ik heb m’n bestemming bereikt.

Een ietwat vreemd aandoend gebouw op een prachtige locatie aan de Maas kijkt me een beetje verloren aan, alsof het nog ontdekt moet worden door álle Rotterdammers. Eenmaal binnen lees en bekijk ik de gedichtenposters van kinderen uit verschillende landen die er hangen in het kader van Poem Express. Het is slechts een greep uit de 10.116 inzendingen die in 2009 zijn binnengekomen. Ik had er veel meer verwacht, pak m’n camera en maak wat foto’s van een paar opvallende gedichten.

Vervolgens word ik door een bijzonder aardige coördinator rondgeleid door een aantal mooie lichte ruimtes met veel glas, hier en daar een houten vloer en schaakpatroon, hoge plafonds, een enkele koperen deur, splitlevel… tot slot fotografeer ik vanaf het balkon op de vijfde etage het schitterende uitzicht terwijl ze op me wacht. In de lift terug vertelt ze dat het gebouw het een en ander heeft meegemaakt, niet alleen heeft het jarenlang leeggestaan, maar het is ook een periode gekraakt geweest. Sinds een jaar is Podium O 950 er nu gehuisvest met als doel een ontmoetingsplaats te worden aan de Maas.




hou je van de klanken van jong talent, van opzwepende violen, van lezingen over filosofische onderwerpen of word je warm van russische films, dan zit je goed bij het podium. ik ben benieuwd naar ‘dromen in oktober’, een documentaire van leo de boer die zich afspeelt in het negentiende-eeuwse oktober hotel in st. petersburg dat sinds de perestrojka ook ruimte biedt aan veel tijdelijke bedrijfjes. tegen een achtergrond van vergane glorie ‘leeft overdag voorzichtig het kapitalisme’. wie weet ga ik zelf wel op een slome zondagmiddag in maart naar deze film inclusief blini’s, de weg ernaartoe weet ik inmiddels.
marjelle

maljarkiza loyko

Vert. Frans gedicht
Achter de tralies van hun gesluierde gevangenis

hebben dichteressen zich gewapend met vrolijke verzen
die hun verlangen naar vrijheid ontsluieren



‘Liefje’

De bel gaat, ik struikel bijna over een tas lege flessen die staat te wachten op een rondje glasbak en doe open. We zoenen elkaar onhandig en druk pratend vliegt hij als een wervelwind door m’n huis waar hij voor het eerst is. ‘Mooi die poster van Toscane, ik ben er geweest, jij ook?’ vraagt hij en loopt ondertussen alweer een andere kamer in waar een afbeelding van Monet hangt, die hij ook wel kan waarderen.

‘Je flat is groter dan ik dacht’, vervolgt hij, ik knik en zeg dat ik me er thuis voel op de olifanten na. Het lijkt wel of ze het gehoord hebben, want ze geven meteen acte de présence. We luisteren even naar het gestamp en gespring waarna ik hem meetroon naar de keuken en het gedicht van Herman de Coninck laat zien dat aan de muur hangt. ‘Een verjaardagscadeau van een vriendin’, zeg ik, ‘het doet me aan H.* denken’. In een opwelling voeg ik eraantoe ‘dat mag je voorlezen als ik dood ben’. Hij kijkt een beetje ongemakkelijk en zwijgt.

‘Liefje,

laat mijn verdriet altijd groter wezen
dan het jouwe
zodat het eromheen kan liggen
als armen.

Wees niet droef als ik zal heengaan,
dan zal ik altijd aan je denken.

En anders ook.’

‘Heel weemoedig en melancholisch’, zegt hij, ‘net als de cd’s die ik voor je gebrand heb van Talk Talk en Jeff Buckley. Ik dacht dat je het misschien té zou vinden, maar ik heb ze toch meegenomen’. ‘Ik hou juist van dat soort muziek’, reageer ik en schuif meteen het eerste cd’tje in de speler. Later, na een latte Macchiato en een paar koppen thee, glibberen we door de vrieskou naar de Dijk. Het is er erg druk en warm, m’n scholfilet smaakt helaas naar minder, ook de droge friet laat ik staan, maar het stokbrood, de wijn en m’n gezelschap maken veel goed. Het is voor het eerst in anderhalf jaar dat ik m’n broer -die nog sneller praat dan ik- weerzie.
Marjelle

Wealth Talk Talk
Lover, you should’ve come over Jeff Buckley

*Ex-(beste-)vriend