Gistermiddag had ik met M. afgesproken in Bussum, ze was zo lief om een dag van tevoren nog haar schema om te gooien zodat ik in plaats van woensdag dinsdag bij haar terecht kon. Ik heb namelijk dringend advies nodig in verband met de wortelontsteking waar ik al een aantal weken mee kamp. De tandarts in Delft stuurde me vorige week weer weg met alleen een verwijsbrief in m’n zak. Inmiddels heb ik drie afspraken met drie verschillende kaakchirurgen, mijn gevoel zegt dat R. de beste keus is, maar ik ben vooral benieuwd naar haar mening. De laatste keer dat ik een apexresectie onderging was niet alleen traumatisch met erg veel napijn, het geklungel van de kaakchirurg heeft me toen uiteindelijk een kies gekost. Deze keer zit de ontsteking onder een element van m’n driedelige brug, als ook deze behandeling misgaat moet de brug afgezaagd worden met alle gevolgen vandien.
Klik op de foto voor groter formaat
Zoals altijd wordt de deur stralend opengedaan, zij is een van de weinige vrouwen waar ik echt goed mee kan opschieten, die me aanvoelt en begrijpt. Ik ben meer een mannenvrouw. We praten over alles wat er nu speelt, van de verhuizing out of hell die uiteindelijk niet doorging en alle energie die dat gekost heeft, de stress eromheen waardoor ik ging kaakklemmen wat resulteerde in de wortelontsteking, m’n beste vriendin die dat niet meer is sinds een maand, de dagen die in het teken staan van pijn, de man die een bijzonder plekje in m’n hart heeft, over vechten en doorgaan, niet terugtrekken maar blijven staan. ‘Je bent heel autonoom’, zegt ze op een gegeven moment, ‘mensen vinden je soms ongrijpbaar.’ Als ik na een paar uur naar buiten loop is het nog steeds prachtig weer. Ik slenter langs tevreden grazende koeien en besluit in een opwelling door te lopen naar Naarden Vesting. Jaren geleden dat ik daar geweest ben.
Klik op de foto voor groter formaat
Mooi die groen omzoomde heuvels, het spiegelende watervlak, de strakblauwe lucht. Ook mooi de oude straatkeien en huizen met uitbundige bloembakken voor de ramen, een fontein in de verte, alles ademt welvaart. Wat een contrast met het grauwe Crooswijk waar ik woon, mensen boven op elkaar gestapeld in betonblokkige onderkomens, de geur van troosteloosheid. Ik wandel verder, kom langs Het Arsenaal van Jan des Bouvrie, strijk neer op een terrasje waar ik een broodje kaas bestel. ‘O, jij bent zo’n Hollandse vrouw die alleen maar kaas wil’, zegt de man die overdreven aanrakerig is in eerste instantie en wat nors wordt als ik het fakespelletje niet meespeel. Ik voel me hier niet thuis, in gezelschap van een aantal goedgemarineerde Naardense vrouwen die de laatste nieuwtjes uitwisselen. Wat Crooswijk te weinig heeft, heeft Naarden teveel. Geld, luxe, een ogenschijnlijk rimpelloos bestaan. Crisis, welke crisis?
Marjelle
Just a normal day Supertramp
