Tagarchief: gerard reve

Aloha!

1 Onderweg
Het is koud in de tram, ik kijk door het raam en m’n oog valt op ‘Zonnebank Blue Hawaii‘ in schreeuwende neonletters. Het doet me denken aan plastic kerstbomen, nep-bloemenshirts, dito rieten rokjes en ingelijste tegeltjes. Ik proef de sfeer van spruitjeslucht die zo goed weergegeven wordt in ‘De Avonden’ van Gerard Reve, een van de beste boeken die ik ooit gelezen heb.


2 Therapie
Hij trekt, kneedt en rukt aan m’n nek. ‘Ik word een giraffe’, grinnik ik. Hij lacht, we hebben hetzelfde gevoel voor humor, een van de redenen dat we elkaar mogen. Leuke mannen bestaan wel, denk ik. ‘Je zult misschien een beetje boos op me worden’, zeg ik even later, ‘ik heb weer geen cash bij me, maar ik maak het bedrag vanavond meteen over.’ Als ik wegga voelt m’n nek iets losser, ik haal opgelucht adem.


3 Golven
Het strand lonkt, ik wil de zee zien, het zand onder m’n laarzen voelen, luchten en mensen fotograferen, aan honden ontkom je hier sowieso niet. Zouden ze nog steeds met hijskranen en bulldozers in de weer zijn, vraag ik me af als ik de straat oversteek. Vorige keer probeerde ik bij de pier te komen op zoek naar een vers broodje kaas met uitzicht op de golven, maar hekken en omleidingen hielden me tegen. Scheveningen, één grote zandbak.
Marjelle

De Avonden Gerard Reve (tekeningen Dick Matena)

The sky is the limit

‘Met een schone lei beginnen’ is een van de uitdrukkingen die dit kikkerlandje kent. Ik hou niet zo van spreekwoorden, het doet me algauw denken aan tegeltjes en spruitjeslucht* waar ik een broertje dood aan heb (ik kon het even niet laten). In dit geval is het pure overmacht, ik zit aan de Kralingse plas bij De Schone Lei, een tip van Marokkaanse Leila. Dit is misschien wel het terras met het mooiste uitzicht, hoewel onder aan de Erasmusbrug het ook Prachtig is.

De mensen naast me, zo te horen Brabanders, praten door m’n gedachten heen. Sommige mensen hebben van die nadrukkelijke, schelle stemmen.
‘Doe mij maar een tonic trouwens!’ zegt de dame met de harde stem.
Ik wil helemaal niet weten of jij een tonic wilt, denk ik met een glimlach.
‘Bijna platgeréde of nie?’ hoor ik dezelfde vrouw vragen.
Ik probeer de woordflarden terug te duwen naar de tafel waar ze vandaan komen.

Prachtig weer en een dito omgeving, de woorden van Aad komen even in me op. Ik voel me inderdaad steeds meer een promotor van m’n nieuwe-oude stad en doe het met liefde, zoals je eigenlijk alles zou moeten doen, denk ik erachteraan. Dit terras heeft ook een nadeel, mensen zitten hier teveel boven op elkaar, echt rustig lezen, denken of schrijven is er niet bij. Maar het warme broodje is lekker en het uitzicht sprookjesachtig.

Ik neem nog een hap brood-en-kaas op een bedje van sla, kijk naar de skyline van Rotterdam die zich verleidelijk voor me uitrekt. Op de glinsterende plas varen witte zeiltjes af en aan, het rustig kabbelende water, het ruisen van de wind, de warmte van de zon, als verder een paar essentiële dingen anders waren zou dit het ideale moment zijn.
Voor vandaag heb ik genoeg koetjes en kalfjes gehoord, gelukkig stapt het gezelschap links en rechts van mij op. Langzaam keert de rust terug op het terras, komt het landschap weer tot leven en krijgen m’n gedachten vorm.
‘Mag ik ook een tonic?’ vraag ik aan de dame die haar glimlach onderweg verloren is.
Marjelle

Run Honey Run John Martyn

 *Dat brengt me terug bij De avonden, een boek dat in mijn top-vijf staat samen met A Word Child, The Collector en A prologue to love