Bepakt en bezakt rijd ik naar het station, of je nu een weekend weggaat of een week, je hebt bijna evenveel spullen nodig. Behoedzaam balancerend op de fiets met twee tassen om m’n nek en een laptop achterop baan ik me een weg door het verkeer. Dit soort toeren haalde ik niet uit toen ik twee jaar geleden net vanuit klein-Weesp naar groot-Rotterdam was verhuisd. Ondertussen ben ik steeds overmoediger geworden en sprint ik door de stad. Aan het einde van de reis wacht m’n broer in Tilburg. De laatste keer dat we elkaar ontmoetten was het hartje winter en glibberden we ’s avonds naar een eetcafé. Inmiddels is het zomer, vandaag doet het weer er alles aan om dat ook waar te maken, een stralende zon verwelkomt me als ik de trein uitstap.
toen ik laatst aan de telefoon voorstelde om naar hilvarenbeek te gaan, reageerde hij met ‘o, die dierenshit’. even later bleek dat positief bedoeld, want hij wilde best weer een keer naar de beekse bergen toe. zaterdag om twee uur staat een slaperige broer op het station. hij komt net uit bed, vertelt hij, en tovert uit een van de vele zakken van zijn jas een banaan tevoorschijn. na kluisje huren, paalcontact en treintaxi komen we ten slotte bij het safaripark aan. het eerste wat me opvalt is hoe groots het is opgezet. je kunt er met de bus, boot of wandelend doorheen. ik kies voor boot, hij voor lopen, het compromis wordt wandelen en de boot terug. het is lekker om samen door het park te slenteren, naar de dieren te kijken die her en der loom liggen of aan een tak bungelen, foto’s te maken met de zon op je gezicht. de meeste hebben gelukkig de ruimte, ik hou niet van dieren en mensen in hokjes.
er hangt een gemoedelijke, ontspannen sfeer, van drukte is weinig te merken. op een gegeven moment zijn we zelfs de enigen in de wijde omtrek. ‘heerlijk rustig is het nu’, zeg ik tegen hem terwijl we naar de vreedzame coëxistentie van runderen, kamelen en onagers kijken. plotseling horen we een luid geloei opstijgen, even later komt er een jeep met voer aanrijden, hét sein voor de dieren om er eensgezind naar toe te draven. in een poging dat beeld zo natuurgetrouw mogelijk vast te leggen loop ik over verboden grasland steeds dichterbij. op dat moment verschijnt er uit het niets een ranger, blond met blauwe ogen. hij vertelt me vriendelijk dat ik daar niet mag komen en dat het park inmiddels gesloten is. m’n broer en ik kijken elkaar verbaasd aan, dan wordt duidelijk waarom. aangezien onze afspraak vorige week niet doorging zijn er inmiddels andere openingstijden. geen wonder dat het zo rustig was.
marjelle
I wish I could Alquin
