Tagarchief: hormonen

Op survival in de supermarkt

Geen kleine kinderen wel gebroken nachten, met een buurman die om zes uur opstaat, de rest van de familie die om zeven uur volgt en bovenburen die om acht uur beginnen kun je je lol op. De ene keer gaat dat met meer geschreeuw, gestamp en gesmijt gepaard dan de andere. Echt rustig is het nooit en wennen doet het na bijna vier jaar nog steeds niet. Als vanochtend opeens ook een aantal doffe dreunen klinken boven m’n hoofd dat zich onder het dekbed verstopt heeft – geen idee wat de buurman nu weer aan het uitspoken is – is voor mij de maat vol. Geïrriteerd spring ik op na vijf uur slaap en beantwoord het gebonk met een paar ferme klappen op de deurpost. ‘Shut up’, roep ik er tamelijk moedeloos achteraan. De adrenaline suist door m’n lichaam en van slapen komt niets meer terecht. Over een paar uur al heb ik een afspraak met m’n triggerpointtherapeut in Scheveningen Haven.

Klik op de foto voor groter formaat

Even voor tweeën
loop ik de ruime behandelkamer binnen waar C. op me staat te wachten, hij is niet alleen open-minded en slim maar heeft ook hetzelfde gevoel voor humor als ik. In het kort vertel ik hem hoe de zaken ervoor staan, over het gevecht met de woningbouw en de twee woningaanbiedingen die zeker niet gelijkwaardig zijn aan het pand op de Noordsingel, m’n rug waar ik de afgelopen weken weer meer doorheen zit, de gehechte wond die niet goed geneest na de ingreep van de kaakchirurg; alle stress van de laatste maanden blijft niet zonder gevolgen. ‘Die Ralph Moorman was een goede tip van je’, complimenteer ik hem. ‘Ik heb op ‘m gegoogeld, een van zijn medewerkers gesproken en overweeg zijn boek De hormoonfactor te kopen en een afspraak met hem te maken.’ Hij loopt meteen naar de kast en overhandigt mij een exemplaar. ‘Ik heb het ook, je mag het lenen’, zegt hij.

Een uur later geniet ik van een ovenwarme ciabatta kaas bij De Zoute Zoen met uitzicht op de haven, ondertussen blader ik door het boek. De duidelijke taal en dito opzet spreken me aan, daarnaast bevat het voorbeelden, een aantal tests en recepten. ‘Eet zoals de natuur het bedoeld heeft’, is zijn belangrijkste vuistregel. Na drie koppen thee, inmiddels weet ik dat ik beter rooibosthee kan drinken in plaats van de gewone die theïne bevat, ben ik al pagina 100 genaderd en begin steeds meer vertrouwen te krijgen in zijn aanpak. Ik besluit morgen te bellen voor een afspraak en alvast te beginnen met basale dingen als meer water, andere thee dan Ceylonvarianten, ademhalingsoefeningen, meer groente en minder kaas, iets wat ik erg lastig vind maar al eens eerder heb volgehouden. De kans dat Ralph me kan helpen mijn te trage schildklier weer actief te krijgen zie ik positief in. Tot nu heb ik geweigerd om schildklierhormonen te slikken en ik hoop dat met deze aanpak dat ook in de toekomst niet hoeft.
Marjelle

Vertraagde schildklier; oorzaken en oplossingen Ralph Moorman 09-10-2012

‘Jij hebt écht je huiswerk gedaan!’

In de wachtkamer zitten drie mensen zwijgend voor zich uit te staren, ik strooi groeten rond en schuif aan op de bank. Opnieuw bestudeer ik het A4’tje met bloeduitslagen en maak nog een paar aantekeningen. Na ruim twintig minuten wachten ben ik aan de beurt. Ik schud de uitgestoken hand, vriendelijke man, blauwe ogen, maar m’n vertrouwen in hem heeft een deuk gekregen door een aantal dingen. ‘Hoe gaat het?’, informeert hij. ‘Niet goed’, antwoord ik, ‘helemaal niet goed’. Ditmaal glimlach ik er niet ietwat verontschuldigend bij zoals ik anders wel vaker doe. Ik vertel hem over de afgelopen periode, de vermoeidheid die toesloeg, extra vatbaar zijn voor infecties, nekpijn en stem- en slikproblemen. Juist die dag heeft m’n stem er helemaal geen zin in, hij is een schim van wat-ie was, hees doe ik m’n verhaal.

TSH- en T4-waarden vliegen over tafel, ik vraag om welke vorm van hypothyreoïdie het gaat: primaire, secundaire of tertiaire en of het zin heeft extra jodium te slikken in de vorm van kelptabletten bijvoorbeeld. We praten over de schildklierwerking en -problemen, ik vul af en toe aan. ‘Je weet er meer van dan ik’, zegt hij lachend, ‘jij hebt écht  je huiswerk gedaan!’ ‘Als ik iets doe, dan wil ik het altijd goed doen’, grinnik ik. Wanneer hij even later niet meteen op het woord voor hormoonspecialist kan komen, fluister ik ‘endocrinoloog’. Weer moet hij lachen, schuift z’n receptenboekje naar me toe, ‘ga je gang, wil jij het schrijven?’ Vervolgens raadt hij een specialist aan in het Sint Franciscus Gasthuis, aangezien degene in het Havenziekenhuis wat voor mij veel dichterbij is nogal pinnig is.

‘Dan ga ik liever naar die eerste’, zeg ik. ‘Die andere is te schools, ouderwets en strikt voor jou’, beaamt hij. We glimlachen. Op dat moment besef ik dat ik hem misschien toch het beste als huisarts kan houden, hij geeft me in ieder geval de ruimte en dat is ook veel waard. Tot slot beklopt en beluistert hij m’n longen nog even, hoort iets wat hem niet bevalt en stelt voor om volgende week een longfunctietest te doen. ‘Ik ben een wrak!’ zeg ik met veel zelfspot, ‘gelukkig ben ik m’n gevoel voor humor nog niet kwijt, als ik dat niet meer heb dan houdt het echt op’. Eenmaal buiten stap ik op de fiets, rij naar de bieb toe waar ik midden in een Loesje-tentoonstelling beland, loop door naar café dikT., bijt even later in een baguette met kaas terwijl ik het cholesterolvoedingsadvies doorneem en besluit voorlopig roomboter en 48+-kaas van m’n boodschappenlijstje te schrappen en een vleugje Jozozout eraan toe te voegen.
Marjelle

Bring it on Nick Cave