Vandaag staat de afspraak met de consulente en de bovenburen gepland, het woningbouwpand lijkt alleen iets verder weg dan Google zei. Aangezien hard lopen in deze tropische temperaturen ook geen optie is doe ik het kalm aan en ben blij dat ik nog net op tijd arriveer. Ik heb verder geen verwachtingen van het gesprek en besluit de dingen op me af te laten komen. Gelukkig zijn de bovenburen en ik wel on speaking terms, anders zat ik hier niet zo rustig. Ze blijken met de situatie bijna net zo in hun maag te zitten als ik, ook zij hebben inmiddels verhuisplannen. Allebei willen we weg uit deze gehorige flats waar je boven op elkaar gepropt wordt en meer over elkaar te weten komt dan je soms lief is. De woningen zijn rijp voor renovatie, maar daar is geen geld voor.
Het gesprek verloopt redelijk en er worden een aantal afspraken gemaakt. Vervolgens neemt de consulente me even apart en vertelt dat ze misschien een huis voor me heeft, een tweekamerwoning zonder tuin of balkon, met souterrain én bovenburen. Al heb ik gezworen dat ik nooit meer buren boven m’n hoofd wil en het huis ook een stuk kleiner is dan m’n huidige etage, toch ben ik benieuwd naar dit appartement wat op een prachtige locatie ligt. Ook het verhaal erachter spreekt me aan, het huis laat zich net als ik niet in een hokje stoppen, daarom wordt het buiten het reguliere circuit aangeboden. ‘Zullen we meteen gaan kijken?’ vraagt de consulente, ‘het is hier vlakbij.’ Zonder een seconde na te denken pak ik m’n tas. We lopen door de Agniesebuurt en stoppen voor een statige donkerblauwe deur.
Eenmaal binnen worden we verwelkomd door rustiek laminaat en glas-in-loodramen, een mix van oud en nieuw, met uitzicht op zomers groen en een sprankelende fontein. Ik word er helemaal opgewonden van, temeer als blijkt dat mijn financiële situatie ook geen probleem is, ik moet alleen een IB 60-formulier halen en dan kan ik er bij wijze van spreken morgen al in. Het overvalt me allemaal, we lopen naar de badkamer met bad, in de keuken zitten nog een oven, gascomfoor en zelfs een afwasmachine, overblijfselen uit de tijd dat het huis nog in de vrije sector mee mocht doen. Het heeft wel allure, maar die kamer minder terwijl ik nu net met een herstart bezig ben en vooral dat souterrain(!)… Als ik het donkere bochtige trapje afloop, overal spinnenwebben, moet ik meteen aan enge films denken, maar misschien is dat gevoel met een goede klusjesman en een hele hoop verfblikken toch nog weg te werken.
Marjelle
Morgen ga ik nog een kijkje nemen en meteen bij buren langs, een vriendin die architect is komt ook even een kritische blik werpen en dan vrijdag de knoop doorhakken.
