De grote schaakstukken in de hal van de Centrale Bibliotheek met een aantal mannen zwijgend eromheen vormen een mooi schouwspel. Ik wil de serene rust niet verstoren, hou m’n camera in het gareel en loop door naar de informatiebalie. Het is 14:02 uur, de workshop is net begonnen maar moet nog betaald worden. Toen ik daarnet volkomen verkeerd gereden was, besloot ik een stuk af te snijden en baggerde eigenwijs voorbij het bord ‘Verboden voor onbevoegden‘. Helaas bood de andere kant van het hek geen enkele ontsnappingsmogelijkheid en inmiddels verhit fietste ik door de plassen het hele eind weer terug.
gehaast reken ik af en ren de roltrap op. echt iets voor mij om te laat binnen te vallen met alle ogen op mij gericht. terwijl ik breedglimlachend m’n excuses rondstrooi, kijken mensen me verstoord aan, op één man na die gauw een stoel vrijmaakt en me een blanco naambordje geeft waarop ik in sierlijke letters marjelle stift. k., het workshophoofd, is een van de schrijfdocenten aan de skvr. ik probeer me te concentreren op zijn verhaal over dialogen en zet ondertussen nog even snel m’n mobieltje uit. z’n stem en manier van vertellen boeien me niet zo, ik kijk om me heen naar de anderen die hem met interesse lijken te volgen en lachen om z’n grapjes.
‘Blijft dit steken bij een hoorcollege of gaan we nog wat doen’, vraag ik me een half uur later af terwijl ik ook het tweede blaadje voldroedel. Ik wil liever dingen dóen in plaats van passief luisteren, dat had ik op school al en later tijdens colleges werd dat nog sterker. Het is dan ook geen wonder dat ik ze in die tijd zo min mogelijk volgde en het vooral moest hebben van zelfstudie. ‘Hé, vrij associëren, leuk’, zes minuten lang schrijf ik elke gedachte, elke impuls op die door m’n hoofd schiet. Ondertussen hoor ik m’n maag en die van de buurvrouw knorren, ik ben niet gewend om zo lang niets te eten en neem nog maar een slok water.
aan het eind moeten we een korte dialoog schrijven, ook leuk om te doen, alleen best lastig in een tijdsbestek van tien minuten. aan voorlezen waag ik me nog even niet, wel knap van sommige anderen die dat zonder slag of stoot durven. na de workshop besluit ik bij hoge uitzondering iets bij de hema te gaan eten aangezien ik inmiddels rammel van de honger. als ik even later de kale buffetruimte en de vermoeide gezichten onder de felle lampen zie, overvalt me een gevoel van beklemming. ik wil hier helemaal niet zijn en loop de winkel weer uit. ‘wat was het dan laatst lekker op het scheveningse strand’, bedenk ik als ik op straat sta, ‘daar zou ik nu wel willen zitten met de zee aan m’n voeten’.
marjelle
Corner of your heart Ingrid Michaelson
