Tagarchief: Internet

‘Vróuwen!’

Gisteren vroeg iemand of ik zin had om binnenkort te gaan strandwandelen. Ik had me een tijd geleden op een sportsite ingeschreven en was al bijna weer vergeten dat mijn profiel daar nog op stond. Ach, waarom niet, dacht ik, leuk om weer een keer naar Hoek van Holland te gaan en uit te waaien aan zee. Ik mailde een dag later terug en kreeg vervolgens meteen een reactie met een datumvoorstel en een telefoonnummer. Nog voor ik goed en wel had doorgegeven dat die zondag prima was kreeg ik opeens een mail waarin stond dat ze er toch van afzag om een afspraak te maken, dat contact via internet niks voor haar was, dat het niet werkte bij haar, et cetera. Met stijgende verbazing las ik dat bericht, hoe labiel, wispelturig ben je dan als je van het ene moment op het andere 180 graden omdraait? Inmiddels nieuwsgierig geworden naar hoe dat in elkaar zat besloot ik te bellen, daarbij ontspon zich de volgende conversatie.


‘Hoi met Marjelle, ik lees net je mailtje en ben nogal verbaasd dat terwijl je me zelf benaderd hebt, een afspraak wilt maken en een datum voorstelt je kort daarna opeens alles terugdraait, ik zie de logica en reden niet helemaal’, zeg ik vriendelijk.
‘Dat kan’, zegt ze kortaf.
‘Nou ja, dat wilde ik even tegen je zeggen, ik ben gewoon benieuwd hoe het zit’, glimlach ik.
Het blijft een tijd stil, ik krijg er een onwerkelijk gevoel bij.
‘En nu’, klinkt het vijandig aan de andere kant.
‘Euh…’
Ik ga er bijna van stotteren, de negatieve energie overvalt me.
‘N-niks, dat was het eigenlijk, aan je reactie te horen krijg ik verder geen antwoord, dus dan laten we het hierbij, ook prima, en wens ik je het beste. Dág.’
Marjelle

Orca Wintersleep

‘Wélke simkaart?’

In de loop der jaren heb ik geleerd om me over veel dingen – met name de triviale – niet druk te maken laat staan erover te zeuren. Ik ben dan ook allergisch voor het gezucht en gepiep van overwegend vrouwen, maar ook aan mijn geduld en relativeringsvermogen is een grens en die zijn de afgelopen week danig op de proef gesteld. Het begon allemaal toen ik zo’n dag of tien geleden door m’n rug ging, van het ene moment op het andere was ik nauwelijks mobiel meer, de simpelste handelingen waren al een probleem, afspraken konden niet doorgaan, bovendien word je van bijna continu pijn verdomd moe. Ondanks dat gaf ik de moed niet op, ik schuifelde door het huis, verbeet hier en daar de pijn, maakte alvast plannen voor als het weer beter zou gaan, eindelijk een dag naar m’n broer in Tilburg bijvoorbeeld, en nam me voor naast fietsen ook te gaan wandelen en aerobikken. Op dit soort momenten mis ik m’n ex-liefste vriend, hij was iemand die me dan oppepte en extra verwende net als ik andersom deed als het met hem slecht ging.

Na een fysiotherapiebehandeling waardoor de pijn alleen maar erger werd ondernam ik een paar dagen later de tocht naar Scheveningen. Inmiddels had ik m’n hoop op een andersoortige therapeut gezet. Nog amper bijgekomen van de intensieve behandeling bleek de volgende dag dat behalve m’n rug ook m´n computer de geest had gegeven. Toen ik even later een UPC-helpdeskmedewerker aan de lijn had kroop ik moeizaam over de grond om modemkabeltjes te controleren. Helaas viel een ‘netwerkkaart met foutcode 10’ buiten zijn werkgebied en hij gaf me het nummer van Chris Helpt! Een bedrijf waar ze een contract mee hadden maar wat ik wel zelf moest betalen. Ik was allang blij dat er binnen twee dagen een monteur zou langskomen en behielp me ondertussen met m’n weekendjeweglaptop waar ik af en toe op kon bloggen en twitteren als ik weer heel even internetverbinding had. Ondertussen stampten de bovenbuurkinderen nog steeds vrolijk boven m’n hoofd en probeerde ik mezelf af te leiden door aan rustiger oorden te denken, een eilandje in de Indische Oceaan leek me wel wat.

Eind goed al goed, pc gemaakt, rug geheeld… helaas gaan dingen in de praktijk soms anders. Op de dag dat Chris Helpt! zou komen zat ik braaf van acht tot half twee te wachten, maar geen monteur te bekennen. Toen ik vervolgens de klantenservice belde bleek dat hij had gezegd dat er op dat adres iemand anders woonde en hij gebeld had. Uiteraard was geen van beide waar, maar ondertussen zat ik nog steeds met een kapotte computer en kon er pas over een week weer een nieuwe afspraak gemaakt worden. Nadat ik duidelijk had gemaakt dat ik het bizar vond om op te draaien voor de fouten van een ander besloot ik zelf verder te zoeken. Alleen is dat bijzonder lastig zonder internet, ik ben gewend om alles te googlen en het telefoonboektijdperk is ver weg. Gelukkig herinnerde ik me een tweet van een IT-bedrijfje en besloot ze te bellen. Weer een zucht van opluchting, de man beloofde zaterdag langs te komen. Ondertussen had ik een tip gekregen om een prepaid USB-stick voor de laptop te kopen als overbrugging. Toen ik op het punt stond om daarvoor naar de stad te gaan, werd de zaterdagafspraak afgebeld omdat hij het toch te ver vond vanuit Den Haag.



Ik was weer terug bij af
. Vol goede moed besloot ik ondanks hevige rugprotesten naar een telefoonwinkel te lopen. Van OV-aansluitingen heb ik geen verstand omdat ik normaal vrijwel alles op de fiets doe. In de vierde winkel, inmiddels liep ik letterlijk zo’n beetje op m’n laatste benen, had ik beet. Voilá een USB-stick! Heel simpel aan te sluiten volgens het meisje, een kind kan de was doen. Ik schrok alleen wel van de prijs, 50 euro voor een weekbundel, maar ik was ondertussen murw geworden en moest er niet aan denken dat ik dat hele eind voor niks gesjouwd had. Na wat gepuzzel kon ik met metro en bus weer terug en ging eenmaal thuis meteen aan de gang met het stickje. Vele foutmeldingen en helpdesktelefoontjes later, nog geen spoor van internet, bleek dat er geen simkaart in de USB-stick zat. Imidddels hing ik met vierkante ogen achter de laptop, om over m’n rug nog maar te zwijgen en besloot de pc de pc te laten, een reep Côte d’Or te pakken en ‘Holland’s Got Talent’ te kijken. Ik heb toch altijd al een zwak voor Dan Karaty en dansacts gehad. En de simkaart en monteur? Dat zie ik morgen wel.
Marjelle

Als de rook om je hoofd is verdwenen!

Aangezien ik de afgelopen paar jaar de Volkskrant-bloglayout was gewend, had m’n allereerste kennismaking met WordPress nogal wat voeten in de aarde. Niet alleen deden de widgets niet precies wat ik wilde, er was zelfs eentje spoorloos verdwenen.  Wat ik ook probeerde, de ‘Recente reacties’-widget kreeg ik maar niet boven water. Later bleek dit met de verschillende thema’s te maken te hebben, een optie die niet door mijn Coraline ondersteund werd. Ook het essentiële verschil tussen pagina en bericht werd allengs pas duidelijk nadat ik voor de zoveelste keer pagina- en berichtinstellingen had aangepast en ze tot mijn verbijstering onvermurwbaar op een andere plek bleven staan.

Door het exporteren van m’n Volkskrant-blog naar WordPress gebeurden er onderweg wat vreemde dingen met foto’s, witregels, lettertypen en hoofdletters. Zo kwam ik erachter dat je hier niet even snel een lettertype kunt aanpassen in de  tekst. Sterker nog, je kunt behalve door middel van je themakeuze, paragraaf- of kopinstellingen er zo te zien verder niets aan wijzigen. De optie ‘Typekit Fonts’ sprak me daarom ook aan, een goede manier om aan extra lettertypen te komen. Helaas kreeg ik een foutmelding nadat ik m’n Typekit-ID had ingevuld. Positief is dat de foto’s op WordPress veel meer tot hun recht komen, al ben ik qua mogelijkheden na ‘formaattypen en foto uitlichten’ nu blijven steken bij ‘CSS Class’ en ‘Rand’.

‘Wat moet dat?’

Bij de uitlichtoptie is het onderschrift het enige zichtbare verschil, maar wellicht kijk ik ergens overheen, inmiddels ben ik een beetje duizelig geworden van alle twinkelende knopjes op het Dashboard. Dat hier veel meer kan qua layout, overzichtspagina’s en andere snufjes is onderweg steeds duidelijker geworden, dat er nog een hele hoop te ontdekken en te leren valt ook. Wat gebeurt er bijvoorbeeld als je ‘Galery’ aanvinkt, welke handige opties zijn er allemaal nog meer… Kortom, de rook is nog lang niet om m’n hoofd verdwenen, maar er gloort wel licht aan het einde van de tunnel.
Marjelle

Limit to your love James Blake