Afgelopen zondag
‘Wat een debielen toch hier allemaal, niemand zegt wat!’ roept de man achter me geïrriteerd, we staan in de rij voor koffie & thee. ‘Nou, dat debiele valt wel mee, hoor’, zeg ik, ‘ik wilde iemand voor laten gaan, maar die begreep het niet’. Hij mort nog wat, z’n vrouw doet alsof ze er niet bijhoort. Het is het type kortaangebonden man waar ik niet van hou. Voorzichtig manoeuvreer ik m’n dienblad door de ruimte en kies een tafeltje aan het raam. De thee in een soort van soepkom is inmiddels handwarm geworden en de kaas op de ciabatta smaakt bitterzoet net als de gedachte aan Scheveningen.
Daar had ik nu moeten zijn met I., lekker uitwaaien op een winters strand met schuimige golven om daarna weer warm te worden bij een van de vele vuurkorven die restaurant Columbus rijk is. Ik was er vandaag speciaal vroeger voor opgestaan en had me zelfs door de slechte wisselwerking met de NS niet laten weerhouden, daardoor moest ik via Gouda omreizen wat twee keer zo lang duurde. Soms heb ik zo’n behoefte aan natuur, aan onderweg en ergens anders zijn, dat ik er wel wat voor overheb. Maar toen vanochtend de telefoon ging en ik het bekende nummer op de display zag verschijnen, wist ik het eigenlijk al. Het strand moest nog even wachten helaas, want I. was ziek geworden.
ik kijk rond in la place, niet bepaald de gezelligste place to be en neem nog een hap van m’n ciabatta. je krijgt wel honger van dat eerder opstaan. ‘nu ik hier toch ben kan ik misschien ook even naar esprit, dat zit een aantal etages lager‘, bedenk ik, ‘het is de hoogste tijd dat m’n klerenkast wordt uitgemest en aangevuld met nieuwe spullen’. opruiming, letterlijk en figuurlijk, dat heb ik nodig op meer dan één gebied.
marjelle
the great escape patrick watson
de zee
De zee kun je horen
met de handen voor je oren,
in een kokkel, in een mosterdpotje,
of aan zee.
Judith Herzberg
