‘Onrecht is jouw allergie’, zegt een kennis, ‘gierigheid is de mijne’. Ik heb hem net verteld dat ik het contact met een vriendin heb beëindigd. Behalve dat ze maar door bleef ratelen aan de telefoon en er af en toe geen speld tussen te krijgen was, ontkende ze ook met het grootste gemak dingen die aantoonbaar waar waren. Ik heb er een hekel aan als mensen zich verschuilen achter losse kreten en geen verantwoordelijkheid nemen voor hun eigen handelen. ‘Accountability’, hoor ik mezelf zeggen, ‘daar gaat het om’. Hij vertelt vervolgens het verhaal over een vroegere vriend die na het zoveelste staaltje vrekkigheid exit ging. ‘Toen we een keer met een groep op vakantie waren wilde hij als enige niet dat er een stuk kaas werd gekocht, het moesten plakjes zijn, zodat hij kon tellen hoeveel het er precies waren per persoon’.
De verontwaardiging klinkt nog door in zijn stem. ‘Of die keer dat hij ons uitnodigde om te komen barbecuen’, gaat hij verder, ‘we de man vijftien euro moesten dokken en daarna een paar goedkope hamburgers voor onze neus kregen. Later bleken die ”etentjes” helemaal niet alleen voor de gezelligheid maar ook bedoeld om winst te maken’. Het doet me denken aan dat ene familielid dat altijd alles tot op de laatste cent terug moest hebben, van afronden laat staan trakteren had ze nog nooit gehoord. Of die tante waarbij je van tevoren exact moest melden hoeveel aardappelen je van plan was te eten en waar het botervlootje tot op de laatste margarinedruppel werd leeggeschraapt. Saillant detail, de grootste vrekken hebben vaak geld zat, dat gold ook voor deze mensen.
Marjelle
Foto Witold Riedel
Ahoulagine Akaline (I Greet My Country) Bombino
