Tagarchief: kasteel

Slottaferelen

Zeist, bewolkt, 22 graden, in de tuin van kasteel Kerckebosch jubelen de vogels hoog in de bomen, ik word omringd door groen, Bob Ross had er zijn ogen uitgekeken. M’n camera laat het afweten, de batterij is leeg. Een grijzig echtpaar zit naast me, een halflege fles dure witte wijn op tafel en de resten van een copieuze lunch, de man kijkt me met z’n blauwe ogen indringend aan, niet echt een prettig gevoel. Een wesp snuffelt aan een stoel vlakbij, ik hou hem in de gaten. Obers in donkerblauw pak en geelglimmende das lopen bedrijvig heen en weer op het terras. De sfeer is gemoedelijk met een vleugje chic. Ik pluk iets dat op een brandnetelblaadje lijkt uit de sla, eet het op en lik m’n vingers af, zo onopvallend mogelijk, dat wel. Een sympathiek uitziende man in spijkerbroek die Bert blijkt te heten wandelt ongedurig rond. Hij wacht tot een zekere Leo een einde heeft gemaakt aan z’n lange telefoongesprek.

terwijl ik een schijfje tomaat in m’n mond stop, observeer ik een vrouw in een zwarte bloterugjurk met een felroze sjaal quasi-nonchalant rond haar schouders gedrapeerd. ‘we zijn 25 jaar getrouwd’, roept ze enthousiast tegen iedereen die het wil horen. haar zoons, een beetje kak wel aardig, staan glimlachend naast haar. ik sla naar de wesp die nu irritant om me heen zoemt, maar het maakt geen indruk, ik zou zweren dat-ie net z’n tongetje naar me uitstak. ‘uw taxi staat klaar’, zegt de serveerster tegen het oudere stel. ‘kunt u ons even helpen?’ vraagt de man met de indringende blik. ik vang flarden op als ‘moeilijk’, ‘voorzichtig’, ‘hulp’… en zie opeens een stok aan haar kant van de tafel staan en een looprek aan zijn kant. met de vereende krachten van de inmiddels gearriveerde taxichauffeur en een ober wordt de man uit z’n stoel gehesen. niet alles is wat het lijkt, bedenk ik weer. ik klop de tostikruimels van m’n rode shirt en probeer de aandacht van het meisje te trekken zodat ik kan afrekenen. er hangt regen in de lucht op deze zomerdag.
marjelle


chansoneta farai vencut