Tagarchief: muziek

Smokey eyes


Oll ’55 Tom Waits

Een brug te ver?


Bruggenloop Rotterdam 11-12-2011

Under the Bridge Red Hot Chili Peppers

Sloopstad!


De Patatzak
Step Je Rot
Parfum de Boem Boem

Downtown train Tom Waits

Aloha!

1 Onderweg
Het is koud in de tram, ik kijk door het raam en m’n oog valt op ‘Zonnebank Blue Hawaii‘ in schreeuwende neonletters. Het doet me denken aan plastic kerstbomen, nep-bloemenshirts, dito rieten rokjes en ingelijste tegeltjes. Ik proef de sfeer van spruitjeslucht die zo goed weergegeven wordt in ‘De Avonden’ van Gerard Reve, een van de beste boeken die ik ooit gelezen heb.


2 Therapie
Hij trekt, kneedt en rukt aan m’n nek. ‘Ik word een giraffe’, grinnik ik. Hij lacht, we hebben hetzelfde gevoel voor humor, een van de redenen dat we elkaar mogen. Leuke mannen bestaan wel, denk ik. ‘Je zult misschien een beetje boos op me worden’, zeg ik even later, ‘ik heb weer geen cash bij me, maar ik maak het bedrag vanavond meteen over.’ Als ik wegga voelt m’n nek iets losser, ik haal opgelucht adem.


3 Golven
Het strand lonkt, ik wil de zee zien, het zand onder m’n laarzen voelen, luchten en mensen fotograferen, aan honden ontkom je hier sowieso niet. Zouden ze nog steeds met hijskranen en bulldozers in de weer zijn, vraag ik me af als ik de straat oversteek. Vorige keer probeerde ik bij de pier te komen op zoek naar een vers broodje kaas met uitzicht op de golven, maar hekken en omleidingen hielden me tegen. Scheveningen, één grote zandbak.
Marjelle

De Avonden Gerard Reve (tekeningen Dick Matena)

Loop naar de maan en terug

Ik kijk liever naar de maan
dan naar de mens.
De mens,
ik word er zó moe van.
Dat roepende, smekende,
lachende, verlangende,
niet wetende,
willen wetende
ik hou van jou zeggende,
of denkende,
op schoenen
of op eelt lopende,
van de een naar de ander rennende,
met sieraden en muziek beklede mens.
Ik kijk liever naar de maan
die altijd hetzelfde is:
onverschillig.
trouw.

De maan heeft geen woorden nodig
om te zeggen:
ik ben er
en morgennacht ben ik er weer

Misschien zit er een wolk voor,
misschien zie je me niet omdat je binnen bent,
omdat je binnen naar dwaze liedjes ligt te luisteren
of omdat er tranen voor je ogen zitten,
tranen omdat je denkt dat je alleen bent,
maar je bent niet alleen,
want ik ben er,
en gisteren was ik er ook,
en morgen ben ik er weer.
Tjitske Jansen

Bertie Kate Bush

‘Blijf met je poten ervan af!’

Wild Man Kate Bush (van de nieuwe cd ’50 Words For Snow’)

‘As nowhere as anywhere’

Terwijl ik in de trein zit op weg naar de zoveelste behandeling in Scheveningen-haven zie ik tussen alle cd-titels die op m’n display voorbijkomen opeens de naam Betonfraktion staan. Aparte muziek, bovendien heb ik een speciale band met een van de muzikanten. Een tijd geleden hebben we nog in een gezellig eetcafé uren zitten praten. ‘Misschien leuk om ook een keer een link in m’n blog te zetten’, bedenk ik. De zon schijnt als ik een kwartier later op Den Haag HS uitstap en naar de halte van lijn 11 loop. Ik neem me voor om na de intensieve behandeling samen met camera lekker uit te waaien op het strand vlak bij de praktijk.


M’n therapeut, mooie man van begin veertig
, verwelkomt me enthousiast. We praten behalve over rug- en andere problemen ook over dromen en vakanties. ‘Ik ben nog nooit zo dicht bij het punt geweest dat ik echt overweeg om m’n vliegangst te overwinnen en op het vliegtuig naar een Canarisch eiland te springen, ver weg van horrorwinters, dito buren en eindeloos lange feestdagen’, zeg ik tegen hem. Hij  vertelt dat z’n ouders momenteel heerlijk op La Palma zitten te genieten van de zon en van elkaar. Ik glimlach, zo wil ik ook wel oud worden. ‘Maar alleen als ik nog dingen kan doen en helder van geest ben, anders hoeft het voor mij niet meer’, denk ik er onmiddellijk achteraan.
Marjelle

Schweineherde Betonfraktion

Titel afkomstig van de cd ‘As Nowhere As Anywhere’ Blast6tet

Afspraak

Hij is niet op komen dagen.
Misschien werd hij ziek of liep hij
onder de tram, misschien sprak een ander
hem aan. Misschien vergat hij zijn horloge
of vergat het horloge hem de juiste tijd te geven.
Misschien wilde zijn auto niet starten
of begaf die het halverwege.
Misschien belde iemand hem juist voor hij vertrok,
met het bericht dat hij naar een crematie moest
of dat zijn moeder is overleden.
Misschien kwam hij een kennis van vroeger tegen.
Misschien had hij ruzie op zijn werk,
is hij ontslagen en heeft hij
zijn hoofd onder een kussen begraven.
Misschien stond de brug open, en ook de volgende.
Misschien bleef het stoplicht op rood staan.
Misschien heeft de pinautomaat zijn pasje ingeslikt
of bleek hij onderweg zijn portemonnee vergeten.
Misschien was hij zijn bril kwijt
kon hij niet stoppen met lezen
was er een programma op tv dat hij af wilde zien
kreeg hij zijn huisdeur niet op slot
kon hij nergens zijn sleutelbos vinden,
en begon plotseling zijn hond over te geven.
Misschien was er geen telefoon in de buurt,
kon hij het restaurant niet vinden
of zit hij per vergissing elders te wachten.
Misschien – de laatste onbegrepen
en onvoorziene mogelijkheid –
houdt hij niet langer van mij.
Hagar Peeters

Heel goed nieuws Spinvis

I wandered lonely as a cloud…


‘I Wandered Lonely as a Cloud’ William Wordsworth

Oostende Spinvis

‘Een beetje gedachte springt uit zijn denkpatroon’

Gisteren ging ik voor het eerst naar een meeschrijfavond van Loesje, maar voor het zover was moest ik op Delft-Zuid m’n weg zien te vinden. Ondanks Google Maps-aantekeningen was het ook voorbijgangers niet duidelijk welke kant ik op moest. Een aardige vrouw gaf me haar 015-nummer voor als ik onderweg verdwaalde en een behulpzame man probeerde de straat te vinden op z’n GPS, maar zonder resultaat. Uiteindelijk koos ik voor rechtsaf en liep vervolgens in het halfduister over een verlaten bospad naar de Provincialeweg. Gelukkig kwam ik geen vervaarlijk uitziende honden tegen – daar ben ik banger voor dan voor loslopende mensen – maar toen ik op het goede adres was aangekomen werd ik wel meteen enthousiast begroet door de hond van Loesje. Eentje van de lieve stempel.
Een aantal mensen zat al aan tafel
, een paar anderen gaf ik nog gauw een hand voordat ze naar elders vertrokken. Theepot, cola en koekjes stonden al uitnodigend klaar en dankzij de felle eetkamerlamp kon je in ieder geval goed zien welke zinnen je zo meteen op nu nog maagdelijk wit papier ging zetten. Al hou ik op zich meer van een zachte kaarslichtsfeer waarbij je niet elk oneffenheidje ziet, maar dat is voor andere gelegenheden. Na een korte kennismaking volgde een opwarmrondje, grappig dat spelen met elkaars woorden en gedachten. Het leukste vond ik om op basis van een aantal actuele onderwerpen zoals ‘Occupy-beweging’, ‘Foute Twitter-berichten’, ‘Gevangenenruil: 1 Israeliër voor 1027 Palestijnen’ eigen teksten te verzinnen, althans een poging te doen tot.
Het was even wennen om op z’n Loesjes te denken, de volgende keer gaat het vast beter. Inmiddels was het laat geworden, ik had nog een hele reis voor de boeg en besloot ditmaal een taxi te nemen. Het vooruitzicht om terug te lopen over een eng paadje en daarna weg te waaien op een verlaten stationnetje sprak me absoluut niet aan. ‘Ik neem wel een taxi’, hoorde ik mezelf dan ook zeggen en besefte op hetzelfde moment dat ik geen cash bij me had. ‘Mag ik een rare vraag stellen’, begon ik, ‘kan iemand me misschien geld lenen? Ik stort het vannacht nog terug.’ De aardige jongen naast me toverde een briefje van twintig tevoorschijn. Even later nam ik afscheid van Loesje en haar medeschrijvers en liep de koude nacht weer in.
Marjelle

‘Een beetje gedachte springt uit zijn denkpatroonLoesje
Uit: Scheurkalender 2012

Meisjes Raymond van het Groenewoud