‘Uitgerekend op de warmste dag van het jaar ga ik met m’n paradevriendin winkelen’, bedenk ik op de fiets ernaartoe. Wel lief aangeboden van haar, ze weet dat bepaalde interieuronderdelen dringend aan vervanging toe zijn en dat ik zonder stok achter de deur het niet kan opbrengen om in-m’n-eentje-en-autoloos dat soort dingen te regelen.
Bank, tafel en livinggordijnen zijn al langer aan het einde van hun Latijn (anders ik wel).
Verhit stap ik in haar pikzwarte auto die zich qua kleur nog niet aan de zomer heeft aangepast. Onderweg met het raam wijdopen voel ik de verkoelende wind op m’n bezwete gezicht. Foto’s maken vanuit een rijdende auto is ook weer een vak apart, wel leuk om uit te proberen. De weg naar perfectie is hobbelig en gelukkig eindeloos, de perfecte foto is even saai als de perfecte man.
‘Eindelijk na al die jaren weer in Delft’, zeg ik tegen m’n vriendin als de auto langzaam het Ikeaterrein oprijdt. Braaf loop ik achter haar aan naar binnen, terwijl ze op zoek gaat naar de kortste route. Zonder haar was ik er waarschijnlijk nu nog. Na uren lopen, kijken, voelen en overleggen (god, wat mis ik dat), komen we ten slotte bij de banken terecht. Inmiddels heb ik al gordijnen gekocht in een andere kleur dan ik van plan was, nu moet ik nog een leuke opvolger zien te vinden voor m’n tot op de draad versleten bankje waarop ik zoveel lief en leed met H. en later J. gedeeld heb.
Het zal opnieuw leer worden, een rodewijndrinker als ik op een stoffige crème bank zetten is vragen om ongelukken. Verbaasd kijk ik naar de prijzen, ‘wat zijn die dingen duur!’ M’n vriendin oppert dat ik misschien beter later kan beslissen aangezien het ook al niet mijn kleuren zijn. Ik voel een stoot adrenaline door m’n lijf gaan en zeg vastbesloten ‘ik ga hier niet weg voordat ik een bank, tafel en gordijnen heb!’
‘Oké’, antwoordt ze grinnikend, ‘welke wordt het dan, de rode of de zwarte?’ Even komt alles als in een mist voorbij, de blauwgroene veloursgordijnen, de vermoeidheid tot op het bot en de hitte van de dag die m’n brein benevelt – later bij de kassa krijg ik een blackout en weet m’n eigen telefoonnummer niet eens. Ik zeg ‘what the hell, ik neem die’.
Van Delft heb ik helaas geen glimp opgevangen, de volgende keer ga ik echt de stad ín.
Marjelle
Muziek: Rock till you drop
