Tagarchief: persoonlijk

Sheer horror

Geplaatst op 11 augustus 2013| 9 reacties

De verhuisdag nadert met rasse schreden. Nog steeds is niet bekend wanneer de nieuwe plafonds er nu eindelijk in worden gezet. In verband met huuropzegging en alle werkzaamheden erna in het oude huis op straffe van een boete die kan oplopen tot 2800 euro moet ik de knoop morgen doorhakken. Later dan 19 augustus verhuizen kan feitelijk niet. Dan heb ik vanaf maandag nog krap één week om de hele verhuizing voor te bereiden en te regelen met een rug die aan het revalideren is. Gekkenwerk. Dit alles dank zij de verhuurder die maanden de tijd heeft gehad om de nieuwe plafonds erin te zetten, maar wat door grove nalatigheid en ondanks stringente afspraken níet is gebeurd.

Foto’s gemaakt op de dag van oplevering (01-08-2013)

Inmiddels lig ik behalve van rugpijn ook wakker van dit nachtmerriescenario. Allerlei mogelijke combinaties spoken door m’n hoofd: plafonds niet erin voor de verhuizing, nieuwe vloerbedekking wel; plafonds erin terwijl vloerbedekking gelegd wordt; helemaal geen vloerbedekking, wel plafonds aan het eind van de week en m’n spullen noodgedwongen stallen op de kale plankenvloer. Hoe ik überhaupt voor elkaar moet zien te krijgen dat een klusser op zo’n korte termijn die vloerbedekking legt is mij een volstrekt raadsel. Op m’n urgente mail van 4 augustus, waarin ik dringend verzoek om zsm die plafonds te plaatsen en foto’s heb bijgevoegd van de staat waarin het appartement verkeert, heb ik nooit een reactie gehad.

Pas toen ik afgelopen vrijdag nogmaals een mail stuurde inclusief diezelfde foto’s, ditmaal aan de voltallige directie, kreeg ik opeens na tien minuten een berichtje terug. Meneer G. zou er op toezien dat op ‘zeer korte termijn’ de plafonds geplaatst werden. Geen datum, niks. Ook geen woord over de andere gebreken die ik duidelijk beschreven had in m’n mail, zoals een douche zonder deur, verzakte wand in het aanrechtkastje, slechte afvoer, voordeurslot wat nauwelijks open of dicht te krijgen is, muur in zeer slechte staat… er staan nog veel meer dingen op de lijst. M’n hoofd draait overuren en m’n rug door.
Marjelle

Alle tips / hulp welkom!

9 reacties

Geplaatst in Persoonlijk

Tags: , , , , , , , , ,

Spring van het dak af

Geplaatst op 6 augustus 2013| 12 reacties

Vandaag gaat alles in slow motion. Uiterst moeizaam. Zoals elke keer schrik ik wakker van de keiharde wekker van de buren. Om 05.30 uur, 06.00 uur, 07.00 uur, een kwartier lang dreunt de wekker door, om een paar uur later opnieuw te beginnen, zelfs met het dekbed tot over m’n oren getrokken is er geen ontsnappen aan. Het moment dat ik daadwerkelijk uit bed moet komt nu steeds dichterbij. Ik zie ertegen op, de afgelopen dagen was overeindkomen een brug te ver, de eerste uren een marteling. Ik rol eruit en beland weer met m’n knieën op de grond, een stekende pijn schiet door me heen. Godsamme, nu even doorbijten, en wéér. Verkrampt strompel ik naar de douche. Over een uur komt de aannemer de sleutels halen van m’n nieuwe huis in verband met de offerte voor de plafonds die er al een week geleden in hadden moeten zitten zoals mij heilig was beloofd. Niet zijn fout. Grove nalatigheid van de verhuurder.

De bel gaat. Een tengere bruinverbrande man staat voor de deur. Hij ziet en hoort ook aan m’n stem dat ik pijn heb en kijkt me meewarig aan. Ik vertel hem over een aantal gebreken van het nieuwe huis, de meeste heeft hij al gezien op de foto’s die ik hem gisteren heb gemaild. Later op de dag komt er een inspectieteam van Havensteder langs, twee man sterk. Ik hoor een eindeloze lijst van dingen die allemaal nog moeten gebeuren in het oude huis voor de eindinspectie. Gaatjes dichten, kroonsteentjes plaatsen, …, zelfs de verfspatten van de vorige huurder moet ik verwijderen. Je krijgt een rekening van ruim 2000 euro als je het niet doet, hoor ik. Ik staar als een zombie voor me uit, ik kan níks, maar moet dit, moet dat… en krijg het benauwd van hun eisen. Havensteder die mij heeft laten barsten en jarenlang niks aan de burenoverlast heeft gedaan waardoor ik nu gedwongen ben te verhuizen. Naar een huis zonder plafonds. Met een rug die er finaal doorheen zit. Bizar.

Uit het raam zie ik de grote witte bestelwagen van AH staan, ik was zo slim om gisteren m’n boodschappen on-line te doen. Een gehaaste jongen levert de kratten-met-voorraad bij me af. Van honger en dorst zal ik in ieder geval niet omkomen. Her en der staan nog wat flessen op de vloer, ik heb al vaker gebukt dan m’n rug lief is en besluit de rest te laten staan, samen met de berg afwas, de vuile was die inmiddels boven de mand uit piept en een gestrande vuilniszak. Misschien vraag ik straks even hulp aan de man die het grenen bed uit de berging komt ophalen. Al vraag ik niet graag iets, soms moet je wel. De fysiotherapeut waarmee ik morgen een afspraak heb, moest ik ook vragen of hij naar mij toe wilde komen. Ik red het niet met tram en bus. En maak me zorgen, hoe nu verder.
Marjelle

12 reacties

Geplaatst in Persoonlijk

Tags: , , , , , , , ,

Rock-‘n-rollen

Geplaatst op 5 augustus 2013| 12 reacties

Laat maar
Soms heb ik de neiging om me terug te trekken, dat kan in een kantelende vriendschap zijn of als het slecht met m’n gezondheid gaat. Een gevoel van ‘laat maar’, een besef van ‘ik moet er toch zelf uit zien te komen’ overvalt me dan. Deuren dicht, gordijnen toe. Niet altijd letterlijk. Als ik me weer beter voel, kruip ik voorzichtig m’n holletje uit de wereld in. Vandaag doe ik het anders. Of er nu wel of niet iemand staat te wachten op een levensteken, geïnteresseerd is in hoe het met mij gaat, schrijven zal ik. Te vaak heb ik me teruggetrokken, verontschuldigd, verbeten, geglimlacht. Vandaag ga ik het over pijn hebben en wat dat met je doet. En over op jezelf aangewezen zijn.

Dizzy
Het nieuwe huis heeft geen plafonds.  Het heeft nog wel meer niet, zoals een deur in de douche. Sommige dingen heeft het dan weer te veel, bijvoorbeeld een geiser en een kachel die het niet meer doen, of een half verbrande plank in het aanrechtkastje en gaten waar ze niet horen zoals in de elektriciteitsleiding. Eén dag voor sleuteloverdracht word ik gebeld door de makelaar. ‘Ik heb vervelend nieuws’, zegt hij, ‘de plafonds zitten er nog niet in.’ Ik staar verbijsterd naar m’n mobieltje. ‘Maar je hebt me gegarandeerd dat ze er zeker voor 1 augustus in zouden zitten’, zeg ik. Weg planning, hoe moet dat nu met schilder, tapijt, verhuisdatum vastleggen en alles regelen. 8 augustus had ik in m’n hoofd. Het duizelt me.

Ruggelings
De dag erna heb ik eerst een wilde rit naar m’n nieuwe huis, de schilder zit aan het stuur en neemt als een volleerd spookrijder de kortste weg. Ik word heen en weer geslingerd in het oude Renaultje. Na een bliksembezoek, wat uitleg en ‘veel succes!’ haast ik me naar de triggerpointtherapeut in Den Haag.  Als ik van de behandeltafel stap voel ik het gelijk. M’n onderrug, eeuwige zwakke plek, protesteert. Ik heb te lang aan een stuk door op m’n buik gelegen, daar kan m’n rug niet tegen. Hij kan wel meer niet hebben, de prinses op de erwt is er niks naast.

Opstaan
De volgende ochtend nadat ik een keer of vijf wakker gepiept ben door de wekker van de buren, die sinds een aantal weken vanaf 05.30 uur tot 07.00 uur harde klanken uitstoot voel ik dat het veel erger is geworden. Omdraaien lukt nauwelijks, ik hou me vast aan een punt van het laken en een bedspijl en trek mezelf langzaam een stukje omhoog. Hoe kom ik in godsnaam uit bed? Voorzichtig rol ik naar de rand, laat me half vallen en beland uiteindelijk op m’n knieën op de harde grond. M’n rug trekt in een pijnlijke kramp samen als ik probeer op te staan. Hijgend laat ik me weer zakken. Uiteindelijk lukt het om met vereende krachten een stukje omhoog te komen. Kromgetrokken, ik lijk wel 101, waggel ik naar de gang, adem diep in en uit en blijf mezelf moed inspreken. ‘Gezondheid is het belangrijkste’, mantra ik. Help me, verlos me van de pijn.
Marjelle

12 reacties

Geplaatst in Persoonlijk

Tags: , , , , , , ,

Huisje boompje beestje

Geplaatst op 8 november 2012| 18 reacties

Zaterdag heb ik me gestort op de woningruilmarkt. Eerst moesten er nog een paar plaatjes gemaakt worden van m’n huis dat zich gewillig liet fotograferen, daarna heb ik de beste foto’s op woningruil.nl gezet. Beelden zeggen soms meer dan woorden. Al heb ik er weinig vertrouwen in gezien de gehorigheid en buren, maar ik zit klem tussen het kastje en de muur, er moet nu écht iets gebeuren. Hoe ziet mijn ideale ruilman en -vrouw eruit? Hij/zij heeft een partner of kind en een baan. Nadrukkelijk aanwezig zijn is een pre. Ik weet zeker dat zo’n gezin veel minder last heeft van geluidshinder dan ik in m’n rustige eentje. Een van de mensen die is langsgeweest voldoet aardig aan dat profiel, sympathieke man waar je niet omheen kunt.

Kunstenaar, lang blond haar en parttime zoon met een voorliefde voor drummen, die na de scheiding op zoek is naar een goedkopere woning. Aan de telefoon heb ik hem al verteld dat het hier best gehorig is, dat ik een ander dagritme heb dan de buren waardoor ik meer last van ze heb en bovendien thuis bezig ben met een herstart als freelance puzzelmaker. Gewapend met meetlat vloog hij door de kamers waarna hij zich haastte naar z’n volgende afspraak. Ik heb helaas niets meer van hem gehoord en het is nog onduidelijk of zijn huis in het Noorden niet te duur wordt voor mij. Ergens gloort een sprankje hoop, maar dat zegt meer over hoe graag ik hier weg wil dan over de haalbaarheid van woningruil.
Marjelle

Gevraagd
3-kamerwoning in Kralingen, Crooswijk, centrum, Blijdorp, Noord
Bij voorkeur bovenwoning of maisonette
Huur: max. 650,00 € per maand
Overnamekosten geen bezwaar

18 reacties

Geplaatst in Persoonlijk

Tags: , , , , , , , , ,

Kiezen tussen twee kwaden

Geplaatst op 21 oktober 2012| 19 reacties

De sleutelbos glinstert in m’n hand, ik kijk er nog een laatste keer naar, stop ‘m vervolgens in de voorbedrukte envelop en gooi die in de brievenbus zonder begeleidend briefje. Dat komt vanavond wel. Het is 18.00 uur en het wordt al een beetje donker als ik door de opdwarrelende herfstbladeren weer naar huis loop. M’n hoofd vol gedachten. Keuzevrijheid, het klinkt mooi, maar soms is het kiezen tussen twee kwaden. Met mannen heb ik dat gevoel nooit gehad, als ik voor iemand koos was dat vol overtuiging – one-nightstands en korte relaties daargelaten – en niet bij gebrek aan beter of liever iets anders. Op foute mannen val ik sowieso niet, dat scheelt. Maar op het gebied van huizen kan kiezen een ander woord zijn voor klemzitten. Het is dan een antikeuze aangezien A en B beide niet aantrekkelijk zijn. In dit geval blijven wonen waar ik woon met structurele geluidsoverlast óf verhuizen naar een woning waar erg veel aan moet gebeuren met een rug die erdoorheen zit en niet echt zicht op een rustige leefomgeving.* Ik verlang naar C, maar C doet niet mee.

[slideshow]

Het zinnetje should I stay or should I go? zingt door m’n hoofd als ik voor de derde keer in een paar dagen naar het huis ga kijken. Qua akoestiek is het ongeveer even erg als waar ik nu woon, het suist, het borrelt, je kunt horen wanneer iemand de wc doortrekt of de kraan opendraait. Alleen ’s nachts keert de rust weer als iedereen op één oor ligt weet ik. Ik hoor een deur dichtslaan, flarden muziek, loop rond en denk aan m’n huidige huis wat door de herrie nooit een thuis geworden is de afgelopen vier jaar. Ik denk ook aan het ultimatum van Havensteder, ‘dit is ons laatste bod, verder doen we niks meer!’ Drie woningen,  waarvan er zeker twee niet gelijkwaardig zijn aan het appartement op de Noordsingel. Ik wist ook niet dat het bij drie zou blijven, dat werd pas de laatste keer erbij verteld. Ik pak de sleutelbos, kijk nog eenmaal rond en sluit de deur achter me. Soms is weggaan geen optie als je er geen stap verder mee komt.
Marjelle

* L. die architect is mailde dat het rond de 3000 € zou kosten om muren en deuren te isoleren in verband met gemeenschappelijke hal en trap

19 reacties

Geplaatst in Persoonlijk

Tags: , , , , , , , , ,

Boer zoekt koe

Geplaatst op 16 oktober 2012| 33 reacties

De laatste aflevering van Boer zoekt vrouw trok met 3,9 miljoen kijkers minder publiek dan vorig jaar toen het gemiddelde nog op 4,6 miljoen lag, maar het is nog steeds een megascore. Ik ben een fan van het eerste uur, al vind ik de huidige serie tot nu toe de meest saaie. Bij Henrieke en haar mannen val ik niet alleen bijna in slaap, af en toe voel ik zelfs plaatsvervangende schaamte als er aan tafel weer hevig gekauwd wordt in een oorverdovende stilte. Met haar brede glimlach doet ze me aan Erica Terpstra denken, gelukkig is ze veel minder overdreven dan eerstgenoemde. Aardige meid, die ik met alle liefde een paar leukere boeren had gegund dan de wat wezenloze Bert die beter met koeien overweg kan dan met vrouwen en Rick-Jan waarvan ik steeds de naam vergeet. Dan is er nog Henk met z’n twee vrouwen, hij lijkt meer naar de nogal gereserveerde Yoni te trekken dan naar de aardige Fiona. Ook de eerste homoboer is van de partij. Willem heeft als enige een gemengd biologisch-dynamische zorgboerderij, een keuze die me erg aanspreekt met meer vrijheid voor de dieren. Als ik Jurjen, een van zijn mannen, hoor en m’n ogen dichtdoe zie ik Pim Fortuyn levensgroot voor me.

Klik op de foto voor een grotere koe

Sympathiek vind ik Jurjen en Klaas wel, ze hebben iets vertrouwds. Ik zou liever met een van hen een glas wijn gaan drinken dan met een van de boeren. En toen was er Aad, er is veel over hem geschreven, hij kreeg bakken vol kritiek over zich heen. Na een nogal moeizame start waarin vooral z’n betweterige kant naar boven kwam, begint hij nu zowaar op te bloeien. Jeannet maakt dingen in hem los die je op het eerste en tweede gezicht niet voor mogelijk had gehouden. Dan is er nog Martin natuurlijk, aardige vriendelijke man, maar veel meer ook niet tot nu toe. Hij was waarschijnlijk voor Swaen gegaan, die met het toch nog onverwachte overlijden van haar schoonmoeder opeens heel andere dingen aan haar hoofd heeft dan wat onwennige vlinders in haar buik. En zo zit ik dus elke zondag om 20.20 uur achter mijn postzegelformaat-tv. Waarom? Misschien omdat dit programma zo gewoon is, geen glamour en glitter, snelle shots, instantbevrediging of moord en doodslag, alleen een paar mensen die erachter proberen te komen of er een vonk is, of ze íets in elkaar herkennen. Dit alles onder het toeziend oog van de camera en een paar miljoen kijkers, dat dan weer wel.
Marjelle

Geen beelden BZV in DWDD? Typisch een storm in een glas water Nrc 16-10-2012
Erica Terpstra (e.a.) in Koefnoen 13-10-2012

33 reacties

Geplaatst in Persoonlijk

Tags: , , , , , , , , , ,

Het regent zeehonden

Geplaatst op 13 oktober 2012| 12 reacties

De laatste week slaap ik veel dieper en ontwaak ik steevast ’s ochtends midden in een droom die vaak meer weg heeft van een nachtmerrie. De vreemdste fragmenten komen voorbij, ik worstel me omhoog tegen een wand van water terwijl zeehonden en wolven boven op me vallen en ik snakkend naar adem telkens weer kopje onderga tot ik bezweet wakker word. Of het surrealistische tafereel van vandaag, een huiskamer met onbekende mensen transformeert opeens in een soort van zaaltje waar iedereen een bordje met ‘Live‘ voor zich houdt in afwachting van een optreden dat uiteindelijk niet doorgaat omdat er een woedende vrouw thuiskomt.

Mijn droom eindigt als ik argeloos de verse groenten die ik gekregen heb uit het papier wikkel en tussen de trossen bananen en sperziebonen opeens een spin ontwaar, daarna kruipt er nog een voorbij, tarantulaformaat. Ik probeer koortsachtig te bedenken hoe ik het monster de kop in kan slaan – in m’n droom zoek ik een telefoonboek wat ik in werkelijkheid niet heb – maar dan komt er plotseling beweging in het papier, de opperspider gaat aan de haal met het groentepakket, steeds sneller, tot ze uit m’n gezichtsveld verdwenen zijn. Ik ren de keuken uit en… doe m’n ogen open en kijk slaperig om me heen. Was mijn temperatuur de afgelopen tijd door een te trage schildklierwerking onder normaal beland, 35,5 °C was geen uitzondering, deze dagen is hij weer wat hoger door een ontsteking in combinatie met herfstkou.

Als de blaadjes op de grond vallen, ik van Spanje droom als ik niet nachtmerrie, keldert m’n weerstand. Het enige positieve van verhoging is dat ik meer droom en m’n dromen beter herinner. In plaats van toe te geven aan niet-lekker besluit ik wat regeldingen aan te pakken. M’n ex waar ik zakelijk contact mee heb over een nieuwe puzzelsite en al een paar maanden niets meer van gehoord heb stuur ik een vriendelijk mailtje, bij het bureau waarvoor ik laatst een proefopdracht heb gedaan informeer ik waarom ik ondanks m’n goede beoordeling toch net niet genoeg punten kreeg om met een project te starten. Van die dingen, op een kouwe grauwe dag als vandaag.
Marjelle

12 reacties

Geplaatst in Persoonlijk

Tags: , , , , , , , ,

Een zachte dood

Geplaatst op 10 oktober 2012| 22 reacties

Allerlei onderwerpen spelen door m’n hoofd, van euthanasie, pijn, internetagressie tot m’n overzeese vriendin die geen echte vriendin blijkt te zijn. Ook mogelijke doedingen komen in me op, van een bezoekje aan de Kunsthal, uiteten met Lourdes tot een uitrustvakantie in Andalusië. Ik laat m’n gedachten dwalen, besmeer ondertussen een beschuit met roomboter en strooi er een laag hagel overheen. Als de beschuit m’n geïnfecteerde kies raakt – de stress van het op het laatste moment moeten annuleren van de verhuizing door een fout van de woningbouw heeft een kettingreactie veroorzaakt in m’n mond – negeer ik de pijn. M’n mond wil alleen nog maar smoothies, maar m’n lichaam zou het daarop niet lang volhouden, wat me weer terugbrengt bij het begin.

Als ik het woord euthanasie hoor moet ik meteen aan m’n vader denken. Vanaf het moment dat bij hem vele jaren geleden maagkanker geconstateerd werd ging alles in een stroomversnelling. Tijdens de operatie bleek dat het al teveel was uitgezaaid en ze niks meer voor hem konden doen. In slechts drie maanden tijd werd hij een schim van de sterke man die hij altijd was, hij had veel pijn en het beeld van zijn fragiele gestalte in bed was aangrijpend. Aan die bewuste avond van zijn dood heb ik vreselijke herinneringen, dingen gingen fout, geklungel met injecties, terwijl het nu juist de bedoeling was om hem op een waardige en zachte manier te laten inslapen.

Soms heeft het leven meer dan lang genoeg geduurd, heeft de pijn te lang aangehouden en komt de dood als een verlossing. Eindelijk rust. Later die avond toen alles ten slotte voorbij was heb ik nog een gesprek gehad met de huisarts en m’n ongeloof uitgesproken over de manier waarop het was gegaan. Dat had toch anders en minder pijnlijk gekund. Van dat gesprek herinner ik me slechts flarden, daardoorheen spookten de laatste beelden van m’n vader. Ik had hem beter gegund. Iedereen verdient een waardig afscheid, de mogelijkheid van een milde dood, het recht op zelfbeschikking. Ik hoop dat als ik zover ben ik dan op een zachte wolk verdwijn.
Marjelle

Verkiezingsuitslag heropent debat euthanasiewet Skipr 13-09-2012
Brit dood na afgewezen euthanasieverzoek NOS 22-08-2012
Nederlanders halen medicijnen voor zachte dood in België Trouw 03-02-2012
NVVE

Foto Witold Riedel

22 reacties

Geplaatst in Persoonlijk

Tags: , , , , , , , , ,

Op survival in de supermarkt

Geplaatst op 8 oktober 2012| 24 reacties

Geen kleine kinderen wel gebroken nachten, met een buurman die om zes uur opstaat, de rest van de familie die om zeven uur volgt en bovenburen die om acht uur beginnen kun je je lol op. De ene keer gaat dat met meer geschreeuw, gestamp en gesmijt gepaard dan de andere. Echt rustig is het nooit en wennen doet het na bijna vier jaar nog steeds niet. Als vanochtend opeens ook een aantal doffe dreunen klinken boven m’n hoofd dat zich onder het dekbed verstopt heeft – geen idee wat de buurman nu weer aan het uitspoken is – is voor mij de maat vol. Geïrriteerd spring ik op na vijf uur slaap en beantwoord het gebonk met een paar ferme klappen op de deurpost. ‘Shut up’, roep ik er tamelijk moedeloos achteraan. De adrenaline suist door m’n lichaam en van slapen komt niets meer terecht. Over een paar uur al heb ik een afspraak met m’n triggerpointtherapeut in Scheveningen Haven.

Klik op de foto voor groter formaat

Even voor tweeën loop ik de ruime behandelkamer binnen waar C. op me staat te wachten, hij is niet alleen open-minded en slim maar heeft ook hetzelfde gevoel voor humor als ik. In het kort vertel ik hem hoe de zaken ervoor staan, over het gevecht met de woningbouw en de twee woningaanbiedingen die zeker niet gelijkwaardig zijn aan het pand op de Noordsingel, m’n rug waar ik de afgelopen weken weer meer doorheen zit, de gehechte wond die niet goed geneest na de ingreep van de kaakchirurg; alle stress van de laatste maanden blijft niet zonder gevolgen. ‘Die Ralph Moorman was een goede tip van je’, complimenteer ik hem. ‘Ik heb op ‘m gegoogeld, een van zijn medewerkers gesproken en overweeg zijn boek De hormoonfactor te kopen en een afspraak met hem te maken.’ Hij loopt meteen naar de kast en overhandigt mij een exemplaar. ‘Ik heb het ook, je mag het lenen’, zegt hij.

Een uur later geniet ik van een ovenwarme ciabatta kaas bij De Zoute Zoen met uitzicht op de haven, ondertussen blader ik door het boek. De duidelijke taal en dito opzet spreken me aan, daarnaast bevat het voorbeelden, een aantal tests en recepten. ‘Eet zoals de natuur het bedoeld heeft’, is zijn belangrijkste vuistregel. Na drie koppen thee, inmiddels weet ik dat ik beter rooibosthee kan drinken in plaats van de gewone die theïne bevat, ben ik al pagina 100 genaderd en begin steeds meer vertrouwen te krijgen in zijn aanpak. Ik besluit morgen te bellen voor een afspraak en alvast te beginnen met basale dingen als meer water, andere thee dan Ceylonvarianten, ademhalingsoefeningen, meer groente en minder kaas, iets wat ik erg lastig vind maar al eens eerder heb volgehouden. De kans dat Ralph me kan helpen mijn te trage schildklier weer actief te krijgen zie ik positief in. Tot nu heb ik geweigerd om schildklierhormonen te slikken en ik hoop dat met deze aanpak dat ook in de toekomst niet hoeft.
Marjelle

Vertraagde schildklier; oorzaken en oplossingen Ralph Moorman 09-10-2012

24 reacties

Geplaatst in Fotografie, Scheveningen

Tags: , , , , , , , , ,

Papa

Geplaatst op 29 september 2012| 10 reacties

De laatste dagen, weken, maanden denk ik weer vaker aan mijn vader die nu ruim twintig jaar geleden aan maagkanker overleed. Ondanks onze moeizame band weet ik dat ik in sommige opzichten toch wel echt zíjn dochter ben. Net als hij heb ik een bijzonder groot rechtvaardigheidsgevoel en een afkeer van onrecht. Op zijn advies ben ik toentertijd rechten gaan studeren, al werd het in mijn geval meer feesten dan tentamens doen, wat overigens drastisch veranderde toen ik later een andere studie ging volgen. Hij was meester in de rechten en gespecialiseerd in staatsrecht. Nu ik de afgelopen tijd in m’n eigen leven op huurgebied aanloop tegen alles wat recht en krom is, regelmatig jurisprudentie navors en met medewerkers van het Juridisch Loket en advocaten aan de telefoon hang, moet ik weer vaker aan hem denken.

Klik op de foto voor een groter formaat

Gisteren nog dacht ik: ik wou dat ik je nu om advies kon vragen, om steun in deze moeilijke periode waarin ik in m’n eentje overgeleverd ben aan de heidenen van de woningbouw, jij zou me raad kunnen geven, voor jou zouden deuren opengaan die voor mij gesloten blijven. Het deed me terugdenken aan vroeger, in die periode was ik niet zo geïnteresseerd in zijn werk, maar vooral bezig met studeren en relaties. Ik herinner me dat er af en toe mensen bij ons over de vloer kwamen als Hirsch Ballin en Koekkoek, dat hij ooit afreisde naar de Nederlandse Antillen en het boek waarmee hij bezig was vlak voor zijn dood. Voor het eerst in vele jaren ben ik laatst weer een kerk ingelopen om een kaarsje voor hem te branden, ‘ik zet me even over m’n aversie tegen het instituut kerk en m’n niet-geloven in geloven heen’, twitterde ik. Het was de plek waar ik zijn aanwezigheid het meest voelde, in de maanden voor zijn dood draaide hij niets anders dan Gregoriaanse muziek, een lichtje van mij voor hem ondanks alles dankzij alles.
Marjelle

Come tenderness Lisa Gerrard

10 reacties

Geplaatst in Persoonlijk

Tags: , , , , , , , , , ,