Tagarchief: persoonlijk

Ontbijt: 1 gekookt ei

De afgelopen dagen heb ik vrijwel niets gedaan, veel slapen, weinig huishouden, rustig rondlopen in plaats van de wervelwind die ik normaal ben. Op mezelf teruggeworpen. M’n lijf dat weinig gewend is op medicijngebied werd vrijdag opeens volgepompt met Citanest, Amoxicilline-500 en Ibuprofen-600. Na het bezoek aan de kaakchirurg voelde ik me niet alleen beroerd, behalve pijn en een opgezwollen wang kon ik ook nauwelijks m’n mond meer opendoen. Eten en drinken, één van m’n lievelingsbezigheden, was dan ook amper mogelijk. Dingen die ik nooit eet zoals yoghurt gleden er wel gemakkelijk in, ook een banaan in stukjes geprakt ging vlot naar binnen. Culinair was ik weer in de babyfase beland. Geen onverdeeld genoegen, zelfs m’n favoriete rode wijn moest ik laten staan, al was de zelfgemaakte puree met jus de eerste avond goed te doen.

Klik op de foto voor groter formaat

Inmiddels zijn we drie dagen verder, m’n wang heeft nog geen gewone proporties aangenomen en het gevoel in m’n onderlip en kin is niet helemaal teruggekomen. Bij zo’n ingreep kan de zenuw geraakt worden, maar volgens een medewerkster Kaakchirurgie veroorzaakt dat maar in 1% van de gevallen blijvend letsel. ‘Het kan een paar weken tot zelfs een aantal maanden duren voor het gevoel weer terug is’, zei ze. Ik ga ervan uit dat ik bij die 99% hoor. M’n behoefte aan rust werd danig op de proef gesteld. Ondanks het briefje dat ik bij de buren in de bus had gedaan met de vraag of ze iets stiller konden doen, stampten ze het weekend ’s ochtends vroeg gewoon door en smeten als vanouds met deuren. Gisteravond klonk er opeens luid gebonk en geschreeuw van boven, de buurman ging door het lint. Als je zelfs geen rekening houdt met iemand die pijn heeft en moet herstellen, wat ben je dan voor een mens.
Marjelle

Viima Hedningarna
Neidon Laulu Hedningarna

Onder het mes!

Veel te vroeg meld ik me bij de balie, meestal ben ik net op tijd, maar in dit geval leek me dat geen goed idee, het is allemaal al vervelend genoeg zonder dat je ook nog gehaast binnen komt rennen. Er hangt een ogenschijnlijk gemoedelijke sfeer in het cafetariagedeelte waar ik even later een kop thee drink. Wat zich werkelijk in de hoofden en levens afspeelt van de mensen om me heen weet ik niet. Netzomin als iemand aan mij kan zien dat ik over een kwartier bij de kaakchirurg moet zijn voor een apexresectie, iets waar ik erg tegen opzie na m’n laatste traumatische ervaring. Het is voor het eerst dat ik er bij een dergelijke ingreep ook letterlijk alleen voorsta, deze keer geen partner of liefste vriend die me bemoedigend toespreekt. Van beide heb ik een hele tijd geleden afscheid moeten nemen. Als ik even later plaatsneem in de kale, troosteloze wachtruimte, één vrouw druk bellend ‘ik kreeg vannacht opeens zo’n pijn aan m’n bek, joh’, een paar anderen staren voor zich uit, spreek ik mezelf moed in en probeer de spanning uit m’n lijf weg te laten vloeien via m’n voeten.

Na een half uur ben ik aan de beurt, snelle begroeting, ik ben een van de zeer velen. ‘Houdt er straks iemand m’n hand vast?’ probeer ik het ijs te breken. Ze moeten lachen, nee, het aanwezige personeel heeft z’n handen meer dan vol. ‘Het was Nationale Knuffeldag gisteren’, zegt een assistente. Ja, knik ik en denk aan de beerfoto die ik op Twitter gezet heb. Vervolgens kom ik in een maalstroom terecht, er wordt gehakt en geboord, de verdoving werkt niet goed, ook bijverdoven helpt niet echt, de boor dreunt verder, m’n lichaam schiet af en toe in een kramp. ‘Sorry’, zegt hij, ‘ik probeer je zo snel mogelijk te hechten, ik ben bijna klaar nu.’ Als ik overeind kom, voel ik me een beetje draaierig. De assistente geeft me een pijnstiller van het kaliber waarmee je een olifant kunt verdoven en ik krijg een recept voor een antibioticakuur. Arm, moe lijf, waar in zo’n korte tijd zoveel gif in gepompt wordt.

Bij de balie vraag ik of er iemand een taxi voor me wil bellen, ik sta iets te onvast op m’n benen om met de metro te gaan. Gelukkig tref ik een aardige taxichauffeur die me onderweg afzet bij een apotheek en daar een half uur op me wacht. Aan het eind rondt hij het bedrag af naar beneden. Eenmaal thuis hoop ik dat de buren zich rustig houden, ik had een briefje bij ze in de bus gegooid, en ga met ijscompressen in de weer om de zwelling tegen te gaan.  Met een glas water zit ik even later voor de tv, ik zap langs Smurfen en andere kinderprogramma’s en besluit een film te gaan kijken. Ondertussen begin ik honger te krijgen, aangezien eten erg lastig wordt vandaag lepel ik voor het eerst in jaren yoghurt naar binnen en bekijk vol ongeloof de banaan die m’n ontbijt van morgen wordt. Maar vanavond eet ik puree, zelfgemaakt van biologische aardappelen en wortels, die had ik van tevoren nog speciaal ingevroren.
Marjelle

Foto Witold Riedel

Geen zin in!

De lucht kleurt diepblauw, maar in plaats van uitwaaien op het strand of een andere kant van Rotterdam bekijken vanaf de boot stap ik al om 17 minuten over 11 in de trein naar Amsterdam Centraal. Slaperig kijk ik voor me uit, na een korte nacht van vier uur werd ik wakker door pijnstoten en had ik weer een klamkoortsig gevoel zoals steeds vaker het geval is. Voor het eerst in m’n leven is m’n temperatuur de hele week ruim één graad onder normaal. Aangezien ik niet in een koude gracht gevallen ben en ook niet onderkoeld, word ik van Google verder niet wijzer. Het liefste zou ik nu in een hoekje wegdoezelen, maar ik dwing m’n ogen op kijkstand.

Klik op de foto voor groter formaat

Over een paar uur begint de workshop ‘Zin in schrijven’. Een flesje bubbelwater, Amnesty-schrijfblok en drie pennen zijn de belangrijkste ingrediënten in m’n tas naast natuurlijk m’n mp3-speler, mobieltje, portemonnee, sleutels en nog wat onduidelijke varia. De inhoud van tassen en directories gaat bij mij altijd een eigen leven leiden, soms weet ik bij god niet meer wáár ik iets gelaten heb. Amsterdam, stad waar ik zelden kom, en elke keer als ik er ben weet ik weer waarom. Het is me te druk, te veel, te trendy, te gejaagd, te toeristisch, te ‘doe maar gek dan doe je al normaal genoeg’. Ik voel me er niet thuis.

In plaats van een pijl staat er een vriendelijke jongen voor de deur van het grachtenpand die me de weg naar boven wijst. Even later loop ik het bijna volle zaaltje in met een beker thee in m’n hand. Tijdens de lange inleiding van de jonge workshopdocente merk ik dat m’n gedachten afdwalen, wat jammer dat er geen tafels zijn en ik me straks in een spagaat moet wringen met m’n kladblok op m’n knieën. Van een zinderend verhaal zoals op de schrijfsite werd betoogd is geen sprake, het roept bij mij vooral verveling op. De nadruk op ‘leer bij het schrijven vertrouwen op je eerste gedachten in plaats van op je tweede, derde of vierde en schakel de innerlijke criticus uit’, klinkt mij niet echt nieuw in de oren.

Daarnaast leidt het af als een docente het met lidwoorden niet zo nauw neemt en het over ‘die essay’ heeft of termen als ‘eigenlijk’ en andere stopwoorden net iets te vaak gebruikt. Door het commentaar en de vragen van een aantal mensen om me heen krijg ik het gevoel dat ik de enige ben die deze workshop totaal niet boeiend vind. Als ik daarna bij een schrijfoefening de zin ‘Ik herinner me’ afmaak – tien minuten lang racet m’n pen non-stop over het papier en schrijf ik alles op wat in me opkomt – moet ik meteen denken aan The Artist’s Way, al stonden daar leukere en uitdagendere opdrachten in. Ik neem me voor om dat boek weer eens op te zoeken in de overvolle kast in de living.
Marjelle

Crisis, what crisis?

Gistermiddag had ik met M. afgesproken in Bussum, ze was zo lief om een dag van tevoren nog haar schema om te gooien zodat ik in plaats van woensdag dinsdag bij haar terecht kon. Ik heb namelijk dringend advies nodig in verband met de wortelontsteking waar ik al een aantal weken mee kamp. De tandarts in Delft stuurde me vorige week weer weg met alleen een verwijsbrief in m’n zak. Inmiddels heb ik drie afspraken met drie verschillende kaakchirurgen, mijn gevoel zegt dat R. de beste keus is, maar ik ben vooral benieuwd naar haar mening. De laatste keer dat ik een apexresectie onderging was niet alleen traumatisch met erg veel napijn, het geklungel van de kaakchirurg heeft me toen uiteindelijk een kies gekost. Deze keer zit de ontsteking onder een element van m’n driedelige brug, als ook deze behandeling misgaat moet de brug afgezaagd worden met alle gevolgen vandien.

Klik op de foto voor groter formaat

Zoals altijd wordt de deur stralend opengedaan, zij is een van de weinige vrouwen waar ik echt goed mee kan opschieten, die me aanvoelt en begrijpt. Ik ben meer een mannenvrouw. We praten over alles wat er nu speelt, van de verhuizing out of hell die uiteindelijk niet doorging en alle energie die dat gekost heeft, de stress eromheen waardoor ik ging kaakklemmen wat resulteerde in de wortelontsteking, m’n beste vriendin die dat niet meer is sinds een maand, de dagen die in het teken staan van pijn, de man die een bijzonder plekje in m’n hart heeft, over vechten en doorgaan, niet terugtrekken maar blijven staan. ‘Je bent heel autonoom’, zegt ze op een gegeven moment, ‘mensen vinden je soms ongrijpbaar.’ Als ik na een paar uur naar buiten loop is het nog steeds prachtig weer. Ik slenter langs tevreden grazende koeien en besluit in een opwelling door te lopen naar Naarden Vesting. Jaren geleden dat ik daar geweest ben.

Klik op de foto voor groter formaat

Mooi die groen omzoomde heuvels, het spiegelende watervlak, de strakblauwe lucht. Ook mooi de oude straatkeien en huizen met uitbundige bloembakken voor de ramen, een fontein in de verte, alles ademt welvaart. Wat een contrast met het grauwe Crooswijk waar ik woon, mensen boven op elkaar gestapeld in betonblokkige onderkomens, de geur van troosteloosheid. Ik wandel verder, kom langs Het Arsenaal van Jan des Bouvrie, strijk neer op een terrasje waar ik een broodje kaas bestel. ‘O, jij bent zo’n Hollandse vrouw die alleen maar kaas wil’, zegt de man die overdreven aanrakerig is in eerste instantie en wat nors wordt als ik het fakespelletje niet meespeel. Ik voel me hier niet thuis, in gezelschap van een aantal goedgemarineerde Naardense vrouwen die de laatste nieuwtjes uitwisselen. Wat Crooswijk te weinig heeft, heeft Naarden teveel. Geld, luxe, een ogenschijnlijk rimpelloos bestaan. Crisis, welke crisis?
Marjelle

Just a normal day Supertramp

‘Misschien heb ik iets voor je’

De afgelopen week staat in het teken van de 3PS Pijn Pijn en nog eens Pijn daartussendoor ga ik naar AH spreek af met een vriendin bij Taste fotografeer mens en dier zit af en toe op een terrasje in de zon hang aan de lijn met gemeente belastingdienst water gas en licht kortom alle instanties die denken dat ik inmiddels op m’n nieuwe adres woon ‘nee’ zeg ik ‘dat was maar van korte duur het huurcontract is nietig verklaard‘ neem een Ibuprofen sleep samen met een kennis de spullen van het nieuwe huis weer terug naar het oude bel het ene ziekenhuis na het andere val ’s nachts doodmoe in slaap word ’s ochtends rond zes uur wakker met vreemde dromen in m’n hoofd en gloeiende pijnstoten in m’n kaak buurman gaat naar z’n werk klingkloing draai me weer om denk aan de kaakchirurg waar ik naar toe moet probeer uit alle macht niet aan de nachtmerrieman van vorige keer te denken oorverdovende pijn zeg tegen mezelf dat ik het nog even vol moet houden tot aan de ingreep tot aan de tweede ingreep tot aan de tandartsbehandeling tot erna ben zo moe m’n door buren verstoorde slaapritme heeft laatste rest weerstand de nek omgedraaid zet die gedachte snel uit m’n hoofd draai me weer om druk m’n gezicht in het warme kussen concentreer me op de pijn kijk op de wekker 07.00 uur pas andere buren staan op boemboink hoor de stem van de consulente in m’n oor fluisteren ‘misschien heb ik een ander huis voor je’ wil weer gezond zijn weg met de pijn weg met de buren in een leuk huis de sterren van de hemel drinken en klinken op de nacht.
Marjelle

Night Fall Patrick Watson

Klik op de foto voor groter formaat

‘Ik kan niks voor je doen’, zegt hij

Het zweet staat op m’n voorhoofd terwijl ik met de ene hand m’n mobieltje tegen m’n oor hou en met de andere m’n kaart in de gleuf van de pinautomaat probeer te steken. Ik kom net uit een ovenwarme taxi gerold en heb geen cash bij me. Soms gaat alles wat verkeerd kan gaan ook verkeerd, vandaag is zo’n dag. De ochtend breng ik nog zo zen mogelijk door, ‘mind over matter’ mantra ik terwijl m’n kies gloeiende pijnstootjes produceert. Al anderhalve week loop ik nu met een wortelontsteking rond. ’s Nachts word ik vaak wakker van de pijn en ’s ochtends houden de buren me regelmatig uit m’n slaap. Ik ben het zo zat allemaal. Vandaag zou ik naar een onbekende tandarts in Delft gaan die mij zou verlossen van de pijn, maar het liep anders.

Op station Blaak houdt de trein z’n deuren potdicht, niemand kan er meer in of uit. ‘Er zijn problemen met een reiziger’, zegt een NS-man. Uiteindelijk arriveren we daardoor veel te laat in Delft. Op het perron heerst chaos, het is volstrekt onduidelijk hoe je bij de hoofduitgang moet komen. Rotterdam CS is bijna overzichtelijk vergeleken met deze puinzooi. Een aantal voorbijgangers en extra zweetdruppels later beland ik bij een taxistandplaats. Het plan om te gaan lopen heb ik inmiddels door tijdsdruk opgegeven. Gehaast spring ik in de voorste taxi die vervolgens door Delft racet op zoek naar een pinautomaat. Ondertussen probeer ik de assistente aan de lijn te krijgen om door te geven dat ik later kom, maar ik hoor alleen een irritant muziekje.

Als ik na het pinnen de hevig piepende autogordel weer omgesp laat ik m’n mobieltje op de grond vallen. Hij rolt onder de stoel. ‘Bestemming bereikt’, zegt de TomTom, verhit stap ik de wachtkamer binnen. De kennismaking met de nieuwe tandarts verloopt niet optimaal, het gaat erg onpersoonlijk en snel. Nadat er een overzichtsfoto is gemaakt – ‘oorbellen moeten uit’, ‘weet u zeker dat u niet zwanger bent’ – krijg ik de uitslag te horen. Hij kan helemaal niks voor me doen, ik moet naar de kaakchirurg. Precies het worst case scenario waar ik bang voor was. Omdat er een pinopbouw in het ontstoken kanaal van het brugelement zit kan hij niet bij de wortel komen. De laatste keer dat ik zo’n apexresectie heb gehad herinner ik me als de dag van gister.

Het was een traumatische ervaring, mijn gezicht verborgen onder een wit laken met gapend gat, een vreselijke man die geïrriteerd over me heen gebogen stond en tegen mijn uitdrukkelijke wens in toch de behandeling uitvoerde in plaats van de kies te trekken. De napijn de weken erna was oorverdovend, zelden heb ik zoveel pijn gehad. Een paar dagen na kerst werd het opeens stil, m’n zenuw had het loodje gelegd, twee weken later moest de kies alsnog getrokken worden. Alles voor niks, tegen mijn wil. Maar dat was tóen. Ik hoop en bid – al ben ik niet gelovig, je zou het er bijna van worden – dat het deze keer wel goed afloopt, want anders stort deze brug als een kaartenhuis in elkaar. Over de terugweg heb ik vervolgens tweeëneenhalf uur gedaan, normaal zit je 17 minuten in de trein van Delft naar Blaak, deze keer reden er een hele tijd geen treinen meer en moest ik uiteindelijk via Den Haag en Gouda reizen. Er was iemand voor de trein gesprongen. Hoe wanhopig moet je dan zijn.
Marjelle

Foto Witold Riedel

Je te laisserai des mots Patrick Watson

Het verlangen naar een sigaret

Klik op de foto voor meer duin

Ken je het verlangen naar een sigaret,
naar die gelukkige tijd dat je nog rookte?

Niemand begrijpt dit verlangen behalve ik.

Ik herinner mij iemand die altijd
als ik iets zei dat ze niet begreep
antwoordde: op zich is dit heel intrigerend.

En ik herinner mij ook dat ik dan
die uitspraak een aantal malen
in mijn hoofd moest herhalen:
op zich is dit heel intrigerend
totdat de betekenis verdampt was.

God kan ondoorgrondelijke dingen met ons doen
dankzij het feit dat hij niet bestaat

en zo kunnen ook ondoorgrondelijke dingen
worden beweerd dankzij het feit
dat ze nergens over gaan.

Sinds ik dit bedacht begrijp ik veel meer.

Het verlangen naar een sigaret is
het verlangen zelf.
Rutger Kopland

To let myself go Ane Brun

Aangetekend!

Als ik ’s nachts doodmoe onder een laken wegkruip, het is veel te warm voor een dekbed, zie ik geen schaapjes voorbijkomen deze keer maar dozen. Aan het begin van de avond heb ik nog een gesprek gehad met de teammanager van Havensteder. Ik nam net een slok van m’n witte wijn op het terras van Prachtig toen ze belde. Even lekker in de zon, ver weg van advocaten, nietigverklaringen en huurcontracten. Ze begon met het bagatelliseren van de bouwoverlast en eindigde met de mededeling dat alle kosten voor mijn rekening waren. Ze had zelfs het lef om te suggereren dat ze één maand huur ‘door mij’ zouden mislopen. Over de boel omdraaien gesproken. Ik maakte haar duidelijk dat het hier een geval van dwaling betrof met gevolgschade die ik níet ging betalen en dat de aangetekende brief onderweg was. Toen ik m’n mobieltje neerlegde kreeg ik acuut hoofdpijn.

Klik op de foto voor meer golven

De volgende ochtend hoorde ik 
een heel ander geluid op m’n Voicemail. Ze had nu opeens meer begrip en benadrukte dat ze speciaal op haar vrije dag belde, de avond ervoor nog het een en ander uitgezocht had en dat ik op m’n huidige adres mocht blijven wonen. Ook de verhuizers konden afbesteld worden. Ik kreeg de indruk dat haar veranderde toon wellicht iets met de aangetekende brief* te maken had. Aan de ene kant ben ik natuurlijk opgelucht dat ik in ieder geval hier kan blijven, aan de andere kant is het bizar om na drie weken van regelen, organiseren en huis opknappen nu weer alle verhuisdingen ongedaan te moeten maken. Voordat elk verhuisspoortje weggewerkt is zullen er nog veel uren overheengaan. Ik ga ervan uit dat Havensteder binnenkort met een nieuw rustig alternatief komt en dat mij deze keer een woning aangeboden wordt zonder verborgen gebreken.
Marjelle

Blog geschreven op het hete Scheveningse strand

* Van
Marjelle
Rotterdam

Aan
Woningbouwcorporatie Havensteder
Rotterdam

Betreft: vernietiging huurovereenkomst wegens dwaling

Rotterdam, 14 augustus 2012

Geachte heer/mevrouw,

op 31 juli 2012 sloten wij een overeenkomst voor het huren van de woonruimte aan xxx (contractnummer xxx). Op grond van de door u verstrekte informatie meende ik een overeenkomst te zijn aangegaan om na jarenlange burenoverlast op xxx (zie dossier xxx) nu te verhuizen naar een rustiger huis en omgeving. Vanwege de overlast heeft u mij dit huis juist aangeboden, het was de enige reden om te verhuizen en daarom ging ik ermee akkoord om van een 3-kamerwoning met berging naar een 2-kamerwoning zonder effectieve bergruimte te verhuizen, iets wat zeker ook in het licht van de herstart van mijn freelance werkzaamheden een grote achteruitgang was. Dit alles heb ik herhaaldelijk kenbaar gemaakt.

Als ik had geweten wat de situatie werkelijk betrof, nl. dat in xxx vlak naast mijn huis woningen gebouwd zouden worden, een project van xxx wat een jaar gaat duren en waarvan u, Havensteder, de opdrachtgever bent, had ik geen overeenkomst gesloten en waren alle stress en extra inspanningen (ook van derden) van de laatste weken mij bespaard gebleven, daarnaast was ik geen twee woningbezichtigingen misgelopen.
Ik beroep mij dan ook op dwaling en vernietig de gesloten huurovereenkomst dd 31 juli 2012. Op grond van dezelfde dwaling is de opzegging van het huidige huurcontract betreffende de woning aan de xxx ook nietig en blijf ik voorlopig in deze woning wonen tot er een passende oplossing is gevonden (zie alinea 4).

De gevolgschade, daaronder valt de extra maand huur (31-07-2012 t/m 31-08-2012) ad xxx €, de contractkosten ad xxx €, xxx verhuizerskosten (contract ondertekend 07-08-2012) ad xxx € in het geval de verhuizing niet kostenloos geannuleerd kan worden, en diverse administratiekosten i.v.m. verhuizing gas en licht, etc., (later nader te specificeren), komt dan ook voor uw rekening.

Deze hele gang van zaken heeft mij veel extra stress, onzekerheid en ellende opgeleverd, ik ben blij gemaakt met wat een dode mus blijkt en ben nu weer terug bij af wat huisvesting betreft. Ik ga ervan uit dat de huidige huurovereenkomst van kracht blijft en dat binnen afzienbare tijd een passende oplossing wordt gevonden voor het zoeken naar vervangende rustige centraal gelegen woonruimte.
Gezien de zeer korte tijd die er tussen nu en de afgesproken verhuisdatum (27-08-2012) ligt verzoek ik u vriendelijk mijn schrijven binnen zeven dagen te bevestigen.

Met vriendelijke groet,
Marjelle

Tussen de dozen…

De afgelopen dagen staan in het teken van afscheid. Afscheid van het huis waarvan ik officieel de huurster ben sinds 31 juli, heel pril nog. Afscheid van de hoop die even opborrelde. Toen ik er vrijdag was voelde het voor het eerst als míjn huis. Op dat moment wist ik nog niet dat m’n blijdschap van korte duur zou zijn. ‘Hé, wat is dat?’ hoorde ik opeens J. buiten roepen. Ze had me net geholpen met spullen van het oude adres naar binnen sjouwen en keek nieuwsgierig door een gat in de schutting naast m’n huis. ‘O, dat is de tuin van-‘, m’n adem stokte, m’n blik viel op het bord voor me waarop in kleurige letters stond: ‘Hier worden binnenkort woningen gebouwd’. Op dat moment zag ik ook het bouwfolie wat nu aan de voorheen kale muur van m’n huis was bevestigd.

‘Gaan ze hier bouwen pal aan m’n slaapkamer?’, ‘hoe lang gaat dat duren?’, ‘ik heb dit huis juist aangeboden gekregen als rustig alternatief voor m’n huidige waarin ik al jaren last heb van burenoverlast’… allerlei gedachten raceten door m’n hoofd. Ik kreeg het gevoel dat ik in een b-film was beland en besloot weer eens m’n verstand op nul te zetten en Google om raad te vragen. Het bord bleek de waarheid te vertellen, het project zou over een aantal maanden beginnen en één jaar duren. Twaalf maanden lang bouwvakkers over de vloer vanaf 7, 8 uur ’s ochtends, dagen vol harde muziek, boren, drillen, schreeuwen, heien. Je huis geen thuis meer. De herstart van freelance werkzaamheden een illusie. Het rustige alternatief een verschrikking.

Op de dag dat de dozen bezorgd worden hang ik aan de lijn met advocaten, medewerkers van de woningbouw, worstel me door ambtelijk jargon heen, termen als dwaling, bedrog, nietigverklaring huurcontract, verkeerde voorstelling van zaken, de verplichting ‘rustig woongenot te verschaffen’ en gevolgschade passeren de revue. In plaats van verhuizen naar een betere woonomgeving moet ik er nu alles aan doen om de verhuizing ongedaan te maken. Het is vandaag 14 augustus, de 27ste staan de verhuizers op de stoep, de 31ste loopt m’n huurcontract hier af.
Maar het zou allemaal goedkomen.
Marjelle

Vanavond werd ik gebeld door de teammanager van de woningbouwcorporatie, inmiddels weet ik dat de verhuurmakelaar wel degelijk op de hoogte was van dit bouwproject toen hij me het huurcontract liet ondertekenen. Ze probeerde mijn verhaal te bagatelliseren en alle kosten waren voor mij kreeg ik te horen.

Foto’s Witold Riedel

Gnossiene No. 1 Erik Satie

De schreeuw

Klik op de foto voor z’n grote broer

Soms gebeurt er iets wat alles weer op z’n kop zet. Ben je net een beetje blij met de op handen zijnde verhuizing, vele honderden euro’s armer, raak je net een beetje gewend aan je nieuwe stek met het prachtige uitzicht… Opeens zie je je hoop in duigen vallen, voel je de energie wegtrekken terwijl het nieuws langzaam maar zeker tot je doordringt. Vandaag hoorde ik dat er naast m’n nieuwe huis binnenkort een ander* wordt gebouwd. Eén jaar lang luidruchtige bouwvakkers aan de slag vanaf de vroege ochtenduren terwijl de enige reden om te verhuizen nu juist jarenlange burenoverlast is. ‘Eindelijk een plek voor mezelf waar ik in een rustige omgeving een herstart kan maken met m’n freelance werkzaamheden’, dacht ik tot ik daarstraks uit die droom buitelde en in een nachtmerrie belandde. Nu zoemt alleen nog dat ene zinnetje in m’n hoofd, it’s, oh, so quiet.
Marjelle

*Saillant detail, de woningcorporatie die dit appartement aanbood en m’n dossier kent doet ook mee aan het bouwproject.

Skrik Edvard Munch