Het duizelt me. Verhuizen. Regeldingen. Mensen die helpen, mensen die het finaal laten afweten, alles komt op me af. Ik droom er bijna van. In een ringbandschriftje maak ik driftig aantekeningen: 2 m doucheslang kopen, alle dozen in de berging doorzoeken, naar de Hema, spullen voor nieuwe adres klaarzetten, vrijdag meerijden met J., afspraak met Roteb maken, kringloopwinkels bellen, internet regelen, meterstanden hier en daar, verhuizers over de vloer en offertes aanvragen, inpakken, naar Ikea voor kant-en-klare gordijnen, schoonmaken, 2x inspectie oude huis, zaterdag verven met U., spullen van ex-liefste vriend opruimen, broer bellen die net binnenkomt van het joggen en heel andere dingen aan z’n hoofd heeft dan die 1001 van mij. Het lastigste aan deze verhuizing is dat ik van groot naar klein ga.
Dat betekent niet alleen veel weggooien, maar ook: hoe krijg je een crosstrainer of eettafel zo ver dat-ie uit eigen beweging de trap afloopt. Tussen de mensen die ik ken zitten geen breedgeschouderde types die met verhuizersgemak en brede grijns zo’n apparaat of meubel op hun rug nemen. Hoe ik dat voor elkaar ga krijgen is nog onduidelijk, bovendien kunnen items als gasstel en ijskast pas op het allerlaatste moment opgehaald worden en moet tegelijkertijd het huis wél de 31ste spic en span leeg zijn. Wat doe ik met m’n turquoise veloursgordijnen? Ze zijn te smal voor de nieuwe woonkamer, passen wel in de slaapkamer maar vloeken dan met al m’n dekbedovertrekken. Zo springen de gedachten van het ene naar het andere punt op het steeds langer wordende lijstje en ben ik inmiddels zo ver dat ik denk ‘je mag het allemaal gratis hebben als je het maar komt ophalen. Weg met die zooi’.
Marjelle
Foto gemaakt in Museum Boijmans van Beuningen
Do it now Ingrid Michaelson
