Tagarchief: rotterdam

In een oogopslag


Klik op de foto voor een groter formaat

Foto gemaakt in Boijmans van Beuningen

Sprookjes bestaan… toch?

Op weg van oud naar nieuw heb ik nog een aantal heikele kwesties aangekaart. Zeker nu ik inmiddels doodmoe ben door de aanhoudende burenoverlast gaan dat soort dingen al gauw een eigen leven leiden. Vóór 2014 moet ik die brieven de deur uit hebben, had ik me voorgenomen. No matter what. Inmiddels zijn de mail en aangetekende brief naar de makelaar verstuurd en heb ik ook de voltallige directie van Grouwels Vastgoed BV, de verhuurder, een duidelijke mail gestuurd geïllustreerd met foto’s waarop onder andere te zien is hoezeer het hier kamperen is, welke schade is aangericht door de stukadoors en de uitdijende vochtplek op het plafond die inmiddels oranje kleurt.

Foto gemaakt in Boijmans Van Beuningen

Dat is allemaal nog peanuts
vergeleken met de uren durende schreeuwsessies van de buurjongen en het misselijke gevoel wat ik nu na vier maanden krijg elke keer als hij met veel lawaai binnenkomt. In deze flat waar schilderijen en posters nooit een plekje aan de muur hebben gevonden heb ik me vanaf dag 1 geen moment thuisgevoeld. Aan de makelaar heb ik geschreven dat ik de € 605,00 bemiddelingskosten terugvorder op basis van art. 7:427 jo. 7:417 lid 4 BW. Daarnaast hadden ze nooit bemiddelingskosten bij huurder én verhuurder in rekening mogen brengen.

Per mail heb ik de verhuurder nogmaals met klem verzocht mij alternatieve rustige woonruimte aan te bieden, aangezien ik door hun grove nalatigheid in deze nachtmerrie ben beland en ze volgens de wet verplicht zijn mij rustig woongenot te verschaffen. Niet alleen ben ik inmiddels doodmoe, van enig woongenot is geen sprake en de aanhoudende stress heeft veel negatieve effecten. Maar mijn zoektocht naar een ander huis gaat door, al wordt die ernstig belemmerd doordat negen van de tien makelaars afhaken als ze horen dat ik een startende zzp’er ben. Op dit moment zijn de enige opties in Rotterdam een bovenhuis wat een paar honderd euro boven mijn budget is en een driekamerflat in het Wilde Westen. Wellicht komt er na dit blog verandering in.
Sprookjes bestaan… toch?
Marjelle

Op de valreep twee reacties
De verhuurder is niet van plan om onder meer de schade aan de pas geverfde muren te vergoeden die is veroorzaakt door het aannemersbedrijf dat voor hen werkt en verdraaide een aantal zaken. De makelaar daarentegen schrijft dat hij de bemiddelingskosten zal terugstorten. Dat is in ieder geval positief nieuws.

Gevraagd: 2/3 kamerwoning in Rotterdam, liefst bovenwoning of maisonette. Aangeboden: rustige, sociale ♀ huurder

Slaapkeuken

Maandag komt hij schreeuwend thuis. Ik krijg meteen een knoop in m’n maag. Twee standen heeft-ie: aan/uit. Gewoon praten is er niet bij, de volumeknop gaat wijdopen. Terwijl ik probeer te werken moet ik zijn urenlange monologen aanhoren. Deze keer roept en schreeuwt hij niet alleen, maar loopt ook rond te rennen en te bonken, met veel gekreun en gesteun. Ik kán niet meer nadenken, loop bij de computer vandaan en voel de adrenaline op een kookpunt komen. Ik moet hier wég. Ik krijg de neiging om een stoel door de kamer te smijten, te stampen… iets, wat dan ook om die vreselijke stem het zwijgen op te leggen. De wet schrijft rustig woongenot voor, nou, dat lappen ze volkomen aan hun laars. Geen privacy. Geen rust. De ouders vinden het doodnormaal, zij is zelfs woedend dat ik af en toe durf terug te stampen en is me al een keer bijna aangevlogen. Ik voel me dan ook niet meer op m’n gemak als ik tegenwoordig de trap af loop.

Woensdag is de ergste dag, dan probeer ik zoveel mogelijk dit huis te ontvluchten. Soms kan dat niet, zoals morgen bijvoorbeeld, de monteur komt om de cv te repareren en de lekkageplek te bekijken. Laatst ging er 40 liter over de vloer doordat er iets fout zat met de verwarmingsbuis. Morgen komt er ook een belangrijke proefopdracht binnen die dezelfde dag nog klaar moet zijn. Daar hangt veel van af, als het bevalt kan ik vanaf januari maandelijks een puzzelpagina maken voor een leuk Rotterdams blad. Toen ik laatst de hoofdredacteur aan de telefoon had schrok ik toen ze zei dat het woensdagavond af moest zijn. Hoe kan ik werken als hij zoals bijna elke vrije middag weer tekeergaat… Ik probeerde niets te laten merken en zei semi-vrolijk: ‘ja, dat is prima, hoor, geen probleem!’

Vrijdag ga ik een ander huis kijken. Het is een tweekamerflat in Rotterdam-Noord met als bijzondere feature een open keuken in de slaapkamer. Geen balkon en geen berging. Als ik niet zo omhoog zat zou ik er geen seconde over denken. Het enige positieve is de huurprijs van 320 euro. Vanmiddag hoorde ik dat ik misschien tijdelijk het huis van m’n Spaanse vriendin kan huren, zij verhuist voor kerst, met de eigenaar heb ik een lang gesprek gehad. Het grote struikelblok is de huurprijs, van 320 euro voor een bouwvallige etage in Noord naar circa 900 euro voor een dubbele bovenwoning in Blijdorp waar ik het liefste morgen meteen in zou trekken. Op dit soort momenten besef ik hoe belangrijk geld kan zijn, je kunt er een bepaalde mate van rust en vrijheid mee kopen. Voor de rest kunnen luxe en overdaad me steeds meer gestolen worden en aan status en trends  heb ik sowieso lak. Maar hoe tijdelijk is tijdelijk, als ik over een half jaar weer op straat sta dan heb ik niks meer.
Marjelle

Foto Internet

Waar is m’n harde schijf?

Vreemde klanken zoemen rond in m’n oor, de buurvrouw naast me heeft beslist een andere smaak dan ik. Slaperig doe ik één oog open, hoe laat zou het zijn? De display knippert 08:30. Zaterdagochtend, de enige dag dat ik niet door een schreeuwende buurjongen gewekt word, ook nu komt er van uitslapen niks terecht. Ik probeer me niet op te winden, maar dat lukt maar half. Uiteindelijk verman ik me en zing in arren moede met het nummer mee. ‘I love you sóóó much’. Ze zal het niet expres doen, houd ik mezelf voor. Sommige mensen die hier wonen zijn zo gewend aan hun eigen lawaai dat ze het niet meer horen lijkt het wel. Zoiets zei ook de andere buurvrouw die ik laatst tegenkwam. Nee, niet het hysterische mens wat me bijna aanvloog. Een aardigere variant. Ik draai me weer om, dekbed tot ver over m’n oren getrokken en begin te woelen in bed. Hoe harder ik heen en weer rol hoe minder ik hoor. Sinds ik hier woon heb ik al diverse woelrecords gebroken, 4 uur bijna non-stop is het langste.

Foto gemaakt in de Bibliotheek Rotterdam

Het doordringende geroep van de buurjongen overstemt plotseling de muziek, ik voel meteen de adrenaline stijgen. De ontelbare keren dat ik de afgelopen paar maanden urenlang naar zijn geschreeuwde monologen heb moeten luisteren hebben hun sporen achtergelaten. M’n lichaam verkrampt. Met een grote knal wordt even later de buitendeur dichtgesmeten. Gelukkig, ze zijn weg. Ik denk aan het huis wat ik gisteren bekeken heb in het Nieuwe Westen. Beneden was een slager net hardhandig het vlees aan het bewerken. De man die er woonde vertelde dat hij er haast vegetariër door geworden was. Het slagersgeweld was voor hem dan ook de reden om te verhuizen. Ik begreep precies wat hij bedoelde. Later kwam de beheerder langs, eerlijk zonder franje. Het tegenovergestelde van de Woonvisie-makelaar die me in juli dit huis ingelogen heeft. Er zouden geen benedenburen zijn, de nieuwe plafonds zouden er inzitten… Ik moet nog steeds die 605 euro aan ‘bemiddelingskosten’ zien terug te krijgen.

De verhuurder vertelde mij recent dat ook hij deze kosten moest betalen. Over van twee walletjes eten gesproken. Ik schud alle gedachten van me af en besluit me op m’n werk te concentreren. De puzzelposter die ik een tijd geleden gemaakt heb was leuk, mijmer ik. Het bestand staat op m’n externe harde schijf die ik na de verhuizing niet meer heb gezien. Het volgende kwartier vlieg ik door alle kasten en laatjes, steeds koortsachtiger, want er staan belangrijke scripts op. Geen harde schijf te vinden, waar kan dat ding nou gebleven zijn? Als laatste kijk ik in m’n laptoptas en jawel hoor, daar is-ie. De vreugde blijkt echter van korte duur, na een uur komt er een eng virus binnen wat AVG niet kan verwijderen. Ik heb nog nooit zo snel een externe schijf uit de pc getrokken. Morgen ga ik op zoek naar een handige M/V virusbestrijder. Als ik me even later bij de cv wil gaan opwarmen voelt die ijskoud aan. Ik pak de telefoon en bel de storingsdienst— een paar uur later spuit het water over m’n nieuwe laminaatvloer en klettert er 40 liter naar beneden bij de buren.
Marjelle

Love is in the air


Klik op de foto voor een groter formaat

Steek je kop niet in het zand!


Klik op de foto voor een groter formaat

Is it getting better or do you feel the same

‘You said love is a temple, love the higher law’, zing ik mee met Johnny Cash. Het geluid staat hard, zeer tegen mijn gewoonte in. Normaal ben ik heel rustig in huis – het woord thuis krijg ik niet uit m’n toetsenbord – en loop ’s avonds op zachte schoenen  door m’n nieuwe naoorlogse appartement, deuren op een kier voorzover dat kan, douche, keuken en living hebben nog geen deur. Nadat ik nu al een maandlang ’s ochtends vanaf kwart over zes uren wakker lig nadat de een na de andere buur deurenknallend is opgestaan, de muren zijn van karton en de vloer van hout, ben ik het meer dan zat. De benedenbuurjongen heeft een keiharde stem en praat aan een stuk door. Het is net of ik samenwoon met een wildvreemde. Zeer tegen mijn zin. Op sommige plekken kan ik hem letterlijk verstaan, de schelle stem boort zich door alles heen. Net als het basgeluid van de vader die halfdoof is aan een oor en het volume van de tv. Nu ben ik op het punt aanbeland dat ik in godsnaam dan maar zelf lawaai produceer. Om ze te overstemmen. Vlak na de verhuizing vroegen de buren of ik last van ze had. ‘Het is ontzettend gehorig’, zei ik, ‘de mannen kwaken overal doorheen’ – oké, dat laatste zei ik niet letterlijk – ‘en ik schrik elke ochtend wakker.’ Aangezien praten en in een latere fase stampen niet helpt, draai ik de volumeknop open. Vandaag voor het eerst. Zeer tegen mijn gewoonte in. Een mens moet wat. I want some peace. At last.
Marjelle

One Johnny Cash

Kamperen

Voor sommige mensen zijn tenten, haringen en rugzakken dé ingrediënten van een ideale vakantie, andere brengen hun vrije tijd liever door in wat luxere oorden. Ik behoor tot die laatste categorie. Het aantrekkelijke van met een wc-rol over de camping sjokken heb ik nooit gezien, ik ging pas overstag toen m’n toenmalige vriend met zus naar Italië ging en ik hem op het laatste nippertje toch niet wilde missen. Die vakantie was geen succes, maar dat lag niet alleen aan het benauwde tentje, de klamme hitte of de opdringerige muggen. Toch ging ik een aantal jaren later, de herinnering was iets vervaagd, met m’n beste vriend kamperen in Luxemburg. Wat me vooral is bijgebleven zijn de grote glazen Moezelwijn, de onberispelijke grasvelden die eruitzagen alsof ze met een nagelschaartje werden bijgehouden en het verband om m’n hand. Ik had mezelf weer eens gesneden in plaats van de groenten op de snijplank. Dankzij die bellen wijn is het ergste kampeerleed uit m’n geheugen verdwenen.

100_4667


De afgelopen weken
komt het woord kamperen vaak in me op. Na de nachtmerrie waarin ik 1 augustus belandde, de verhuizing out of hell waarbij m’n  stressniveau op het kookpunt kwam, heb ik voornamelijk gebroken nachten gehad. Elke ochtend lig ik vanaf kwart over 6 te wachten tot buur 1 de deur uit is, vervolgens buur 2 plus kind weg is – het trappenhuis is een klankkast, de deuren uit het jaar nul, het knalt er dus flink op los en mijn slaapkamer grenst aan de hal. Als ik dan denk dat de kust eindelijk veilig is en me nog even om kan draaien, komt daar buur 3 die haar huis begint te verbouwen. Althans zo klinkt dat op het laminaat in deze zeer gehorige flat waar volgens de makelaar geen benedenburen woonden. Na drie weken ben ik gesloopt. Ik heb nu ook te weinig energie en te veel aversie om de nalatige verhuurder, onbetrouwbare makelaar en onbeschofte aannemer terug te bellen. Een paar muren zijn half geverfd en kijken me mistroostig aan, erfenis van klusvrouw, schilderijen staan kriskras op de grond, lange elektriciteitssnoeren steken her en der uit de plafonds.

100_4665-001


M’n nieuwe tapijt
begint zelfs al slijtplekken te vertonen op de plaats waar m’n bureaustoel heen en weer rolt. Ik registreer het, meer niet. Niet alleen zit er nog geen deur in de douche, ook de living heeft geen deur. Dat werd pas echt een probleem toen ik voor het eerst de verwarming aanzette. Om toch een beetje warmte binnen te houden moest ik de wc-deur aan de gangkant openzetten. Kamperen is er niets naast. ’s Avonds laat sta ik op het bed te balanceren om het bovenraampje dicht te draaien. Toen ik net na de verhuizing nog aan het revalideren was ben ik een keer midden in de nacht tegen het raam aan gevallen. In een tent zit je veiliger. De eerste ochtend na de verhuizing wist ik het al. Hoe gehorig het was. Hoe hard de buren alles deden. Al die moeite, al dat geld, en dan 1 augustus terechtkomen in een huis zonder plafonds met een buurman die halfdoof is. Als ik alles geweten had, de verborgen gebreken… Ik hou het hier niet vol, ik wil alleen maar wég.
Marjelle

100_4670

Melancholie met Satie

Aan de ene kant een doos met persoonlijke spullen. Met pijn en moeite in elkaar geklapt en gevuld. Door een rugblessure kan ik weinig en mag ik beslist niet tillen en sjouwen, maar in de praktijk is dat erg lastig met een verhuizing die morgen al plaatsvindt. Alles wat mis kon gaan is ook misgegaan, je kunt het zo gek niet bedenken of het is gebeurd. Van plafonds die er niet inzaten, een douche zonder deur, de afvoer die niet stroomt, een schilder die het tot drie keer toe dagenlang heeft laten afweten zonder enig tegenbericht, stukadoors die eigele vlekken maakten op m’n pas geschilderde muren, tapijt wat ik door extreme tijdsdruk in een verkeerde kleur moest nemen, vrienden die net op vakantie waren, een aannemer die tierend tegenwerkte, grove nalatigheid van de verhuurder tot mensen die hulp aanboden en vervolgens niets meer lieten horen. De lijst is schier eindeloos. Zelden heb ik zoveel druk en stress ervaren in zo’n korte tijd. Voor een simpele verhuizing waar mensen vaak zwaar over lopen te stressen draai ik m’n hand niet om. Dit wordt m’n twaalfde keer. Maar de nachtmerrie waarin ik vanaf 31 juli ben beland, met als dieptepunt dat ik kort erna ook nog finaal door m’n rug ging en helemaal niks meer kon, wens ik niemand toe.


Klik op de foto voor grotere cactusjes

Aan de andere kant een lege doos die me uitnodigend aankijkt. ‘Vul mij’. Brieven, kaarten, gedichten en foto’s glijden door m’n handen. Sommige lees ik met hernieuwde aandacht, andere gooi ik op de stapel. Bekende tekstflarden* komen voorbij, herinneringen worden wakker geschud. Het verleden leeft even op. Er is veel van mij gehouden door een paar mensen. Ik lees de brief van zes kantjes van m’n laatste ex, vlak voordat hij met z’n nieuwe vriendin op vakantie ging en voorgoed ons huis zou verlaten. Ik lees de emotionele mail van ex-liefste vriend waarmee ik een half leven lief en leed gedeeld heb. Ik heb veel van hem gehouden, maar hij had ook een andere kant en kon rücksichtlos zijn zoals ik aan den lijve heb ondervonden. Veel dingen gooi ik weg, ondanks m’n rugproblemen is het me gelukt om in een paar weken tijd tussen het plannen door stukje-voor-beetje m’n hele huis op te ruimen. Het voelt goed om ook wat spullen betreft een streep te zetten onder wat is geweest. Tegelijkertijd overvalt me een gevoel van melancholie. Van gemis. Soms moet je ruimte creëren om meer lucht te krijgen. Maar nu eerst morgen verhuizen en afwachten in welke staat ik m’n huis aantref. De schilder die de laatste muren zou doen is spoorloos verdwenen. Ik vrees het ergste.
Marjelle

* ‘Jij bent nu jarig
En ik ben ook jarig
We doen toch alles samen?
Gisteren, vandaag en morgen
En vanaf morgen meer dan ooit
Hoop ik

Gnossienne No. 1 Erik Satie

‘Ja – duh!’

‘Do you speak Dutch?’ vraag ik aan de jongen naast me. Ik zit op de bijrijdersstoel van een oud busje, ingeklemd tussen twee mannen, een uit Tsjechië, de ander uit Oekraïne. We zijn op weg naar m’n nieuwe huis waar nog steeds alles wat mis kan gaan misgaat. Door eigenwijsheid, onverschilligheid van de verhuurder en de aannemer, en vooral ook door een totaal gebrek aan communicatie. Het nieuwe slot bijvoorbeeld wordt erin gezet zonder mij op tijd te waarschuwen met als gevolg dat Klusmeisje voor een dichte deur staat. De muur die meegestuct zou worden door de stukadoors is overgeslagen. De aannemer wist van niks beweerde hij aan de telefoon, later bleek er wel degelijk opdracht toe gegeven door de verhuurder.

Nu gaan zijn mannen alsnog die muur aanpakken, uitgerekend op dinsdag als de nieuwe vloerbedekking er nét in ligt… Als ik kijk naar de gele sporen die ze op de pasgeverfde muren hebben achtergelaten en de grauwe randen tussen plafonds en muren, dan verzet elke vezel in mij zich tegen de komst van dit soort rauwdouwers die met hun lompe poten op elke m² van m’n chocobruine tapijt hun gruizige stempel gaan drukken. Doordat ik in extreem korte tijd gedwongen werd de verhuizing te plannen had ik maar een beperkte kleurkeuze, alleen het direct leverbare tapijt was een optie. Morgen gaat Jan, een Tsjech die heel mooi Nederlands spreekt, met een maatje de vloerbedekking leggen in een huis waar overal nog verfblikken staan en aangebroken rollers liggers, Klusmeisje is nog steeds niet klaar, met een afvoer die niet doorloopt, een douche zonder deur en muren die bladderen. Ik had het me heel anders voorgesteld.

Inmiddels begint alle ellende, stress en slaaptekort van de afgelopen periode zijn tol te eisen. Ik ben doodmoe en laveer tussen verhuurder, aannemer, Klusmeisje, tapijtleggers, bedrijven en instanties door. Vanachter m’n bureau bedenk, plan, google, regel en coördineer ik, verzin alternatieven, van plan b met een sprongetje naar plan e, kies voor de minst arbeidsintensieve oplossing, schiet geld voor, print routes uit, geef adviezen, maar tegen zoveel fouten en gebrekkige communicatie is niet op te boksen. Gelukkig heb ik op de valreep nog wel verhuizers weten te vinden. Het kon echt niet, zeiden ze, maar toen ik aanhield bleek er de volgende dag toch nog een gaatje in de planning. Woensdag, verhuisdag. At last.
Marjelle

If there’s more than one way to do a job and one of those ways will end in disaster, then somebody will do it that way – Edward A. Murphy