De lucht kleurt diepblauw, maar in plaats van uitwaaien op het strand of een andere kant van Rotterdam bekijken vanaf de boot stap ik al om 17 minuten over 11 in de trein naar Amsterdam Centraal. Slaperig kijk ik voor me uit, na een korte nacht van vier uur werd ik wakker door pijnstoten en had ik weer een klamkoortsig gevoel zoals steeds vaker het geval is. Voor het eerst in m’n leven is m’n temperatuur de hele week ruim één graad onder normaal. Aangezien ik niet in een koude gracht gevallen ben en ook niet onderkoeld, word ik van Google verder niet wijzer. Het liefste zou ik nu in een hoekje wegdoezelen, maar ik dwing m’n ogen op kijkstand.
Klik op de foto voor groter formaat
Over een paar uur begint de workshop ‘Zin in schrijven’. Een flesje bubbelwater, Amnesty-schrijfblok en drie pennen zijn de belangrijkste ingrediënten in m’n tas naast natuurlijk m’n mp3-speler, mobieltje, portemonnee, sleutels en nog wat onduidelijke varia. De inhoud van tassen en directories gaat bij mij altijd een eigen leven leiden, soms weet ik bij god niet meer wáár ik iets gelaten heb. Amsterdam, stad waar ik zelden kom, en elke keer als ik er ben weet ik weer waarom. Het is me te druk, te veel, te trendy, te gejaagd, te toeristisch, te ‘doe maar gek dan doe je al normaal genoeg’. Ik voel me er niet thuis.
In plaats van een pijl staat er een vriendelijke jongen voor de deur van het grachtenpand die me de weg naar boven wijst. Even later loop ik het bijna volle zaaltje in met een beker thee in m’n hand. Tijdens de lange inleiding van de jonge workshopdocente merk ik dat m’n gedachten afdwalen, wat jammer dat er geen tafels zijn en ik me straks in een spagaat moet wringen met m’n kladblok op m’n knieën. Van een zinderend verhaal zoals op de schrijfsite werd betoogd is geen sprake, het roept bij mij vooral verveling op. De nadruk op ‘leer bij het schrijven vertrouwen op je eerste gedachten in plaats van op je tweede, derde of vierde en schakel de innerlijke criticus uit’, klinkt mij niet echt nieuw in de oren.
Daarnaast leidt het af als een docente het met lidwoorden niet zo nauw neemt en het over ‘die essay’ heeft of termen als ‘eigenlijk’ en andere stopwoorden net iets te vaak gebruikt. Door het commentaar en de vragen van een aantal mensen om me heen krijg ik het gevoel dat ik de enige ben die deze workshop totaal niet boeiend vind. Als ik daarna bij een schrijfoefening de zin ‘Ik herinner me’ afmaak – tien minuten lang racet m’n pen non-stop over het papier en schrijf ik alles op wat in me opkomt – moet ik meteen denken aan The Artist’s Way, al stonden daar leukere en uitdagendere opdrachten in. Ik neem me voor om dat boek weer eens op te zoeken in de overvolle kast in de living.
Marjelle
