Gisteren hoorde ik dan eindelijk wanneer de nieuwe plafonds die er uiterlijk 1 augustus in hadden moeten zitten, gemaakt worden. Tot dat moment was ik met handen en voeten gebonden, afhankelijk van de grillen van de verhuurder. Woensdag gebeurt het. Onmiddellijk heb ik de planning aangepast, vandaag zou ik na fysiotherapie tapijt bestellen voor morgen, klusmeisje zou die dag een paar dingen afmaken en alvast het laminaat in de keuken leggen. Donderdag zou ze dan met het tapijt in de weer gaan. Vervolgens meteen de verhuizer gebeld om een datum af te spreken wat eerder niet kon omdat de plafonds er nog niet inzaten. Zijn offerte was het voordeligst en hij had mij verzekerd dat ze ook op korte termijn konden verhuizen. Niets bleek minder waar. ‘We zitten bomvol’, zei de vrouw. Mijn hart sloeg over. Volgende week moet ik verhuizen in verband met huuropzegging. Snel bedacht ik plan b. Misschien wilde Jan wiens naam ik via een vriend had gekregen me wel verhuizen met zijn busje. Primitief, maar je moet wat. Ja, dat kon, zei hij even later, maar het moest wel per se zaterdag. In m’n gedachten ging ik razendsnel de planning na. Dat moest net kunnen, maar alleen als alles en iedereen zich aan z’n afspraken hield.
Ondertussen kreeg ik de aannemer aan de telefoon. Hij reageerde meteen agressief toen ik nietsvermoedend zei dat er morgen tapijt bezorgd zou worden. Ik kreeg allerlei dingen naar m’n hoofd over mogelijke schade, aansprakelijkheid en wat dáchten mensen wel! Hij dreigde dat hij zijn mensen onmiddellijk zou terugroepen als dat doorging en schreeuwde dat hij al de hele planning had moeten omgooien op het laatste nippertje. Met dank aan de grove nalatigheid van de verhuurder. Maar dat zei hij er niet bij, in plaats daarvan reageerde hij zich af op mij. Van een medewerkster had ik gehoord dat de klus één dag zou duren en had daar ook m’n planning op aangepast. Toen ik dat zei werd ik voor leugenaar uitgemaakt, dat was niet wáár, dat kón niet. Dit gesprek vond overigens plaats in tram 8 op weg naar de fysiotherapeut. Anderhalve week geleden ben ik namelijk finaal door m’n rug gegaan. Ik was zo aangeslagen door alles dat ik vervolgens m’n halte miste en daarna een heel stuk moest teruglopen. Na het telefoontje drong tot me door dat de hele planning de prullenmand in kon, klusmeisje afgebeld moest worden, schilderwerk niet af was, tapijt niet gelegd voor zaterdag en er verder geen verhuizer te vinden was terwijl ik volgende week hier weg moet zijn. Tranen liepen over m’n wangen. Deze keer hielp inslikken niet.
Marjelle
