Ondanks de door Weeronline voorspelde regen en onweersbuien sprint ik op de fiets naar de Schiedamsedijk terwijl de eerste druppels vallen. Leuk om daar weer te zijn, het is jaren geleden dat ik er woonde met ex-liefste vriend. Die vijf trappen op en neer om je post te halen vergeet ik nooit meer, net zomin als de mooie dingen die we samen hebben meegemaakt. In die periode begon ook mijn freelance bestaan, eerst als corrector, later als redacteur, vertaler en puzzelmaker… maar ik dwaal af, het is al bijna half vier en ik moet nog snel een kaartje kopen bij het Havenmuseum.
Helaas blijk je er niet te kunnen pinnen en ik heb geen cash bij me. ‘Jammer, dan heb ik me voor niets gehaast’, zeg ik tegen de vriendelijke man achter de balie. Hij werpt een blik op m’n verhitte gezicht en zegt ‘ik geef je wel een vrijkaartje.’ Wat lief, denk ik, en neem me meteen voor die vijf euro nog deze week langs te brengen. Het is gelukkig niet druk bij de aanmeerplaats, ik hou er niet van om opeengepakt als sardientjes op een boot te zitten. Ik wil ruimte, iets waar ik ook in een relatie behoefte aan heb. Ondertussen begint het op te klaren, hier en daar schemert blauw door de wolken heen.
Plotseling klinkt het dreunende geluid van een stoomfluit, mensen grijpen verschrikt naar hun oren, de ‘Volharding I’ kondigt luid en duidelijk z’n komst aan. Mooi, authentiek kolengestookt stoomschip uit 1929 wat niet alleen in Nederland vaart, ook Duitsland en België staan af en toe op het programma. Heerlijk is het om met de camera alles om me heen vast te leggen, ik hou van water, van varen, van vrijheid, van… Even later word ik uitgenodigd om een kijkje in de stookruimte te nemen, ik klauter het steile trapje af en sta oog in oog met roodgloeiende kolen.
Het is er bloedheet, maar de aardige jongen die het schip op gang houdt maalt er niet om. Het valt me sowieso op met hoeveel plezier en enthousiasme de bemanning zijn werk doet, dat alleen al maakt het bijna de moeite waard. Na een ontspannende tocht van zo’n vijf kwartier meren we weer aan, op het moment dat ik voet aan wal zet begint het te motregenen. Bijna even snel als ik gekomen ben fiets ik terug naar huis, als ik mijn straat inrij hoor ik de donder al in de verte. Net voordat het onweer losbarst trek ik de deur achter me dicht.
Marjelle
No whiskey Big Talk
