Tagarchief: stress

In godsnaam dan maar

Doodmoe. De nachtmerrie waarin ik de afgelopen maand terechtkwam heeft sporen achtergelaten. Daar zit je dan in je nieuwe huis na een hectische verhuizing waar slapeloze nachten aan voorafgingen. Dat alles door grove nalatigheid en fouten van anderen. Makelaar, verhuurder, aannemer, klusvrouw. Ik kijk naar m’n slordig geverfde muren waar later de stukadoors ook nog hun stempel op hebben gedrukt, gele vlekken en gipssporen sieren het geheel op. Ik staar naar het chocobruine tapijt waarop je alles ziet, maar wat in die prijsklasse de enige kleur was die op voorraad was. Het móest allemaal in zes dagen geregeld worden. Omdat de verhuurder de offerte van de aannemer te hoog vond en vervolgens op vakantie ging. Waardoor de nieuwe plafonds er niet inzaten en allerlei gebreken niet verholpen waren.

1 augustus. De dag dat ik in een onbewoonbaar huis terechtkwam. Turboschakelen van plan a naar b en c. Mails sturen, bellen. Met makelaar, medewerkers, verhuurder. En weer het rijtje af. Wachten tot iemand eindelijk actie onderneemt. Nietsverhullende foto’s bijvoegen van de staat waarin het huis verkeert. Géén reactie. In godsnaam dan maar de voltallige directie mailen. De toon nog uitdrukkelijker, de urgentie druipt van de mail af. Eén gehaaste reactie. Een maand huur wordt kwijtgescholden. En dan is alles in orde. Nee. Ik dacht het niet. 2 ½ week later. Nog steeds geen datum dat de plafonds erin komen. Geen kans gehad om tapijt te laten leggen. Nog steeds geen verhuizers kunnen regelen. Op basis van de mededeling ‘de plafonds komen er zsm in’ kan ik geen verhuisdatum vaststellen.

Vandaag. Alle dozen zijn allang uitgepakt. Licht heb ik alleen in de living en koken doe ik bij een schemerlampje. Klusvrouw heeft de muren niet afgemaakt, maar ze wil wel twintig uur uitbetaald worden terwijl ze tien uur had geschat en tussentijds niets heeft gezegd. Erg naar. Ik krijg maagpijn als ik weer een sms’je van haar zie. Niet alleen heeft ze slordig werk geleverd, ze heeft zich ook aan vrijwel geen enkele afspraak gehouden. Pas op voor de beunhazen op Marktplaats. Als ik alles geweten had. De verhuurder die zich niet aan zijn afspraken hield. De makelaar die beweerde dat er geen buren onder me zaten. De buurman die halfdoof is aan een oor en HARD praat. Het gehorige huis. Maar het ergste vind ik dat ze elke dag zo vroeg opstaan. Onze ritmes zijn tegenpolen. Zij gaat al om kwart over negen naar bed. ’s Avonds tiptoe ik door het huis, laat deuren openstaan. ’s Ochtends word ik wakker van knallende deuren, meubels die over het laminaat schrapen. Waar heb ik dat eerder meegemaakt.
Marjelle

Geen titel

De verhuisdag begint met verhuizers die drie uur te vroeg op de stoep staan. Snel schiet ik een T-shirt en spijkerbroek aan en doe met slaperige ogen en verward haar de deur open. Vanaf dat moment gaat alles in uptempo, mannen lopen in en uit, dozen worden voortvarend ingepakt, ik kan nog net m’n make-uptas veiligstellen als ik even later de douche uitkom. Klusvrouw heeft zich maandag wéér niet aan de afspraak gehouden, ze zou eindelijk de muren afmaken en rails ophangen in de slaapkamer. Dinsdagavond werd ze gespot door m’n Tsjechische tapijtlegger en zei tegen hem dat ze de dag erna nog wel even kwam schilderen. Waar zit in godsnaam je verstand om dat tegen alle afspraken in zonder overleg uitgerekend op de verhuisdag te gaan doen!?

Ik vrees het ergste als ik op weg ga naar m’n nieuwe huis. Eenmaal binnen tref ik klusvrouw aan die sinds een half uurtje nonchalant met een lakrollertje in de weer is. De muren zijn nog niet af, de rails is niet opgehangen en het is overal één grote teringbende van verfblikken en rollers. Ik moet me bedwingen om niet in tranen uit te barsten en zeg tegen haar dat ze onmiddellijk moet stoppen met verven en de troep moet gaan opruimen aangezien de verhuizers al onderweg zijn. De stress schiet door m’n lijf. Ondanks m’n rugblessure – ik moet eigenlijk revalideren niet verhuizen – stort ik me op de keuken, ruim verf op, boen kastjes uit. Ik vlieg door het huis en probeer niet in paniek te raken. Er komt maar geen einde aan deze nachtmerrie.


‘De Schreeuw’ Edvard Munch (Internet)

‘Heb je nu in stilte kunnen slapen? Want daar is het toch allemaal om begonnen! #verhuizing #benieuwd’ twitterde @AadVerbaast gisteren. ‘Het korte antwoord is nee. #hetlangeantwoordwiljenietweten’, antwoordde ik. Vier dagen woon ik hier nu. Inmiddels weet ik dat in tegenstelling tot wat de makelaar beweerde het appartement onder mij wat te koop staat niet leeg is maar er een gezin woont. Als ik geen onjuiste info had gekregen was ik natuurlijk eerst gaan kijken wat voor mensen dat waren. Kortom, als ik had geweten dat ik 1 augustus in een onbewoonbaar huis terecht zou komen met allerlei verborgen gebreken – om het raampje in de slaapkamer open te doen bijvoorbeeld moet je telkens op bed/vensterbank gaan staan – en dat er een luidruchtig gezin woonde, dan had ik nooit het contract ondertekend en was voor het andere huis gegaan.
Marjelle

‘Ja – duh!’

‘Do you speak Dutch?’ vraag ik aan de jongen naast me. Ik zit op de bijrijdersstoel van een oud busje, ingeklemd tussen twee mannen, een uit Tsjechië, de ander uit Oekraïne. We zijn op weg naar m’n nieuwe huis waar nog steeds alles wat mis kan gaan misgaat. Door eigenwijsheid, onverschilligheid van de verhuurder en de aannemer, en vooral ook door een totaal gebrek aan communicatie. Het nieuwe slot bijvoorbeeld wordt erin gezet zonder mij op tijd te waarschuwen met als gevolg dat Klusmeisje voor een dichte deur staat. De muur die meegestuct zou worden door de stukadoors is overgeslagen. De aannemer wist van niks beweerde hij aan de telefoon, later bleek er wel degelijk opdracht toe gegeven door de verhuurder.

Nu gaan zijn mannen alsnog die muur aanpakken, uitgerekend op dinsdag als de nieuwe vloerbedekking er nét in ligt… Als ik kijk naar de gele sporen die ze op de pasgeverfde muren hebben achtergelaten en de grauwe randen tussen plafonds en muren, dan verzet elke vezel in mij zich tegen de komst van dit soort rauwdouwers die met hun lompe poten op elke m² van m’n chocobruine tapijt hun gruizige stempel gaan drukken. Doordat ik in extreem korte tijd gedwongen werd de verhuizing te plannen had ik maar een beperkte kleurkeuze, alleen het direct leverbare tapijt was een optie. Morgen gaat Jan, een Tsjech die heel mooi Nederlands spreekt, met een maatje de vloerbedekking leggen in een huis waar overal nog verfblikken staan en aangebroken rollers liggers, Klusmeisje is nog steeds niet klaar, met een afvoer die niet doorloopt, een douche zonder deur en muren die bladderen. Ik had het me heel anders voorgesteld.

Inmiddels begint alle ellende, stress en slaaptekort van de afgelopen periode zijn tol te eisen. Ik ben doodmoe en laveer tussen verhuurder, aannemer, Klusmeisje, tapijtleggers, bedrijven en instanties door. Vanachter m’n bureau bedenk, plan, google, regel en coördineer ik, verzin alternatieven, van plan b met een sprongetje naar plan e, kies voor de minst arbeidsintensieve oplossing, schiet geld voor, print routes uit, geef adviezen, maar tegen zoveel fouten en gebrekkige communicatie is niet op te boksen. Gelukkig heb ik op de valreep nog wel verhuizers weten te vinden. Het kon echt niet, zeiden ze, maar toen ik aanhield bleek er de volgende dag toch nog een gaatje in de planning. Woensdag, verhuisdag. At last.
Marjelle

If there’s more than one way to do a job and one of those ways will end in disaster, then somebody will do it that way – Edward A. Murphy

Het kan áltijd nog erger

Gisteren hoorde ik dan eindelijk wanneer de nieuwe plafonds die er uiterlijk 1 augustus in hadden moeten zitten, gemaakt worden. Tot dat moment was ik met handen en voeten gebonden, afhankelijk van de grillen van de verhuurder. Woensdag gebeurt het. Onmiddellijk heb ik de planning aangepast, vandaag zou ik na fysiotherapie tapijt bestellen voor morgen, klusmeisje zou die dag een paar dingen afmaken en alvast het laminaat in de keuken leggen. Donderdag zou ze dan met het tapijt in de weer gaan. Vervolgens meteen de verhuizer gebeld om een datum af te spreken wat eerder niet kon omdat de plafonds er nog niet inzaten. Zijn offerte was het voordeligst en hij had mij verzekerd dat ze ook op korte termijn konden verhuizen. Niets bleek minder waar. ‘We zitten bomvol’, zei de vrouw. Mijn hart sloeg over. Volgende week moet ik verhuizen in verband met huuropzegging. Snel bedacht ik plan b. Misschien wilde Jan wiens naam ik via een vriend had gekregen me wel verhuizen met zijn busje. Primitief, maar je moet wat. Ja, dat kon, zei hij even later, maar het moest wel per se zaterdag. In m’n gedachten ging ik razendsnel de planning na. Dat moest net kunnen, maar alleen als alles en iedereen zich aan z’n afspraken hield.

Ondertussen kreeg ik de aannemer aan de telefoon. Hij reageerde meteen agressief toen ik nietsvermoedend zei dat er morgen tapijt bezorgd zou worden. Ik kreeg allerlei dingen naar m’n hoofd over mogelijke schade, aansprakelijkheid en wat dáchten mensen wel! Hij dreigde dat hij zijn mensen onmiddellijk zou terugroepen als dat doorging en schreeuwde dat hij al de hele planning had moeten omgooien op het laatste nippertje. Met dank aan de grove nalatigheid van de verhuurder. Maar dat zei hij er niet bij, in plaats daarvan reageerde hij zich af op mij.  Van een medewerkster had ik gehoord dat de klus één dag zou duren en had daar ook m’n planning op aangepast. Toen ik dat zei werd ik voor leugenaar uitgemaakt, dat was niet wáár, dat kón niet. Dit gesprek vond overigens plaats in tram 8 op weg naar de fysiotherapeut. Anderhalve week geleden ben ik namelijk finaal door m’n rug gegaan. Ik was zo aangeslagen door alles dat ik vervolgens m’n halte miste en daarna een heel stuk moest teruglopen. Na het telefoontje drong tot me door dat de hele planning de prullenmand in kon, klusmeisje afgebeld moest worden, schilderwerk niet af was, tapijt niet gelegd voor zaterdag en er verder geen verhuizer te vinden was terwijl ik volgende week hier weg moet zijn. Tranen liepen over m’n wangen. Deze keer hielp inslikken niet.
Marjelle

Sheer horror

De verhuisdag nadert met rasse schreden. Nog steeds is niet bekend wanneer de nieuwe plafonds er nu eindelijk in worden gezet. In verband met huuropzegging en alle werkzaamheden erna in het oude huis op straffe van een boete die kan oplopen tot 2800 euro moet ik de knoop morgen doorhakken. Later dan 19 augustus verhuizen kan feitelijk niet. Dan heb ik vanaf maandag nog krap één week om de hele verhuizing voor te bereiden en te regelen met een rug die aan het revalideren is. Gekkenwerk. Dit alles dank zij de verhuurder die maanden de tijd heeft gehad om de nieuwe plafonds erin te zetten, maar wat door grove nalatigheid en ondanks stringente afspraken níet is gebeurd.

Foto’s gemaakt op de dag van oplevering (01-08-2013)

Inmiddels lig ik behalve van rugpijn
ook wakker van dit nachtmerriescenario. Allerlei mogelijke combinaties spoken door m’n hoofd: plafonds niet erin voor de verhuizing, nieuwe vloerbedekking wel; plafonds erin terwijl vloerbedekking gelegd wordt; helemaal geen vloerbedekking, wel plafonds aan het eind van de week en m’n spullen noodgedwongen stallen op de kale plankenvloer. Hoe ik überhaupt voor elkaar moet zien te krijgen dat een klusser op zo’n korte termijn die vloerbedekking legt is mij een volstrekt raadsel. Op m’n urgente mail van 4 augustus, waarin ik dringend verzoek om zsm die plafonds te plaatsen en foto’s heb bijgevoegd van de staat waarin het appartement verkeert, heb ik nooit een reactie gehad.

Pas toen ik afgelopen vrijdag nogmaals een mail stuurde inclusief diezelfde foto’s, ditmaal aan de voltallige directie, kreeg ik opeens na tien minuten een berichtje terug. Meneer G. zou er op toezien dat op ‘zeer korte termijn’ de plafonds geplaatst werden. Geen datum, niks. Ook geen woord over de andere gebreken die ik duidelijk beschreven had in m’n mail, zoals een douche zonder deur, verzakte wand in het aanrechtkastje, slechte afvoer, voordeurslot wat nauwelijks open of dicht te krijgen is, muur in zeer slechte staat… er staan nog veel meer dingen op de lijst. M’n hoofd draait overuren en m’n rug door.
Marjelle

Alle tips / hulp welkom!

Spannend!

De afgelopen 4½ jaar zijn doordrenkt van geluidsoverlast, stress, van het kastje naar de muur gestuurd worden door Havensteder en alle gezondheidsproblemen die daarvan het gevolg zijn. Dat dit ook bepaald geen ideale basis is om een herstart te maken spreekt voor zich en dan heb ik het nog niet eens over de hernieuwde en moeizame samenwerking met ex-partner gehad. Niet voor niets heb ik daar een aantal maanden geleden een dikke punt achter gezet. Toch ben ik altijd door blijven vechten, al was het lastig opboksen tegen Havensteder die het uiteindelijk volkomen liet afweten en daarmee schijt had aan de wet. Na wat dreigende taal over een advocaat nemen op kosten van de bovenburen heb ik nooit meer iets van ze gehoord. Al bijna een jaar doe ik verwoede pogingen om hier weg te komen ondanks rugpijn, wortelontstekingen en schildklierproblemen, ver weg van de overlast en de gebroken nachten.

100_4048

Foto gemaakt in Trompenburg Tuinen & Arboretum

Een ander huis vinden is niet zo simpel als herstartende freelancer, door de meeste makelaars word je algauw als een paria behandeld. Ondanks alles heb ik de hoop nooit hélemaal opgegeven, al waren er momenten dat ik letterlijk doodziek werd van de buren en met hartkloppingen op m’n stoel zat te luisteren naar het gebonk en gedrum boven me. Als je het nooit hebt meegemaakt heb je geen idee wat voor een impact aanhoudende burenoverlast op iemands leven kan hebben. Er zijn maar een paar makelaars geweest die verder keken dan de ‘regels’ en wel met mij in zee durfden. Voor me ligt nu het concept-huurcontract van het ruime, lichte driekamerappartement in het Nieuwe Westen. Het duizelt me van alle strikte regeltjes en eisen in de Algemene Bepalingen en het Onderhouds-ABC, getallen met drie nullen zweven voor m’n ogen – met de waarborg- en bemiddelingskosten zit je al bijna op 2000 euro – maar ook de verste reis begint met één stap en dat ik hier zsm weg moet is een feit.
Marjelle

Immuniteit?

Met de trein naar Amsterdam-Zuid. Als ik het station uitloop word ik vrijwel meteen omringd door hoge gebouwen. Volgens de krabbels op m’n papiertje moet ik vanaf ABN AMRO in zuidelijke richting naar het Gelderland-plein lopen. Het is donker miezerig weer, de kantoorreuzen kijken sikkeneurig op me neer. Ik heb geen idee wat zuidwaarts is en besluit gewoon maar weer de weg te vragen. Na een stuk of zes uiterst behulpzame voorbijgangers, waaronder eentje met TomTom, kom ik ten slotte net op tijd op mijn bestemming aan. Mooie ontvangsthal, ik zoef met de lift naar boven waar Ralph Moorman al op me staat te wachten. Sympathiek gezicht, ik herken hem meteen van de foto op de achterflap van zijn boek ‘Het hormoonbalansdieet’. In verband met de problemen met m’n schildklier die de laatste maanden onder invloed van stress nog groter zijn geworden heeft m’n triggerpoint-therapeut hem getipt.

De afgelopen periode word ik geplaagd door wortelontstekingen, infecties, spierpijn en stemproblemen, daarnaast loop ik rond met een ondertemperatuur van 35,5-36,00 °C en soms ijshanden. In plaats van meteen hormonen te gaan slikken zoals m’n huisarts heeft voorgesteld wil ik eerst meer weten over wat er precies aan de hand is en over mogelijke alternatieven om m’n schildklier weer op het rechte pad te krijgen. Bij een beker thee doe ik m’n verhaal, beantwoord de uitgebreide vragenlijst en luister naar zijn ideeën erover. Essentieel is volgens hem om niet alleen op TSH en T4 te prikken, maar ook de T3- en anti-TPO-waarden te laten meten, zodat duidelijk wordt of ik de auto-imuunvorm van de ziekte van Hashimoto onder de leden heb of dat er andere oorzaken voor mijn schildklierproblemen zijn. Sowieso staat een goede en uitgebalanceerde voeding aan de basis van alles, daarover zijn we het eens.

Het is een prettig gesprek wat me tegelijk ook een stimulans geeft om een aantal dingen aan te pakken. Eerst ga ik zijn boek lezen, daarna opnieuw bloed laten prikken en een begin maken met in-balans-eten en nieuwe recepten uitpro-beren. Vandaag heb ik al even kennisgemaakt met zeekraal, wat wel heel zoutig is. Ik denk dat ik het meeste moeite zal hebben met het voorlopige afscheid van een aantal favoriete voedingsmiddelen zoals romige Goudse kaas, knapperige pistoletjes, Fanta Light, melkchocola en koekjes. Al is er voor die laatste drie misschien nog wel een onbespoten variant. Zo min mogelijk stress is een andere basisvoorwaarde, maar dat heb ik zelf niet in de hand met burenoverlast en een verhuizing die op het laatste nippertje niet doorging door de fout van Havenste-der. De enige manier om uit die stresscirkel te komen is als de woningbouw zich aan z’n belofte houdt en mij alsnog een gelijkwaardige woning aanbiedt, dus niet vier hoog zonder lift terwijl dat door gezondheidsproblemen niet kan.
Marjelle

Voor het blok!

Vanmiddag had ik een afspraak met dezelfde verhuurmakelaar van Havensteder die er verantwoordelijk voor was dat de verhuizing naar de Noordsingel op het laatste moment niet doorging. Deze keer gaat het om een driekamerparterrewoning die op een heel wat minder sprookjesachtige locatie ligt dan het pand met uitzicht op een bruisende fontein en ganzen. De makelaar was toen vergeten te melden dat er een jaar lang een bouwproject naast mijn deur zou komen terwijl hij wist dat ik juist vanwege geluidsoverlast wilde verhuizen. Met als gevolg extra stress, vijftig uur weggegooide tijd, allerlei gevolgschade en veel negatieve effecten op m’n gezondheid. Toen die affaire een paar maanden geleden speelde verdween hij van de ene dag op de andere van het toneel. Als ik hem nu een paar kritische vragen stel over die nachtmerrie wuift hij de verantwoordelijkheid weg. Ik confronteer hem met z’n uitspraak dat hij ‘van geen bouwproject wist’ en dat dit tegengesproken werd door zijn teammanager.

‘Dat project zat natuurlijk wel ergens in m’n achterhoofd’, zegt hij en vervolgt dat hij er na de fusie van twee woningbouwverenigingen nieuw in is komen rollen en geen tijd heeft gemaakt om dat soort dingen goed uit te zoeken. Iets wat hij een seconde later verandert in ‘daar was geen tijd voor’. Verantwoor-delijkheid nemen voor je fouten is niet iedereen gegeven, zo blijkt maar weer. Ik kijk om me heen naar de rode, roze en groene muren in de living, het rafelende gouden behang in de kleine kamer met een deur naar een lief tuintje waar meteen de buurtpoes kennis komt maken. Er moet hier heel veel gebeuren, een paar likjes verf dekken de lading niet, er moet gestript, behangen, gesausd en gespoten worden. Ik krijg het benauwd, dit lijf en deze rug zitten er zo doorheen, ik vraag me af of ik momenteel überhaupt in staat ben om weer te verhuizen laat staan te klussen nauwelijks twee maanden na de bijnaverhuizing. Niet alleen oververmoeid door buren en pijnperikelen de laatste tijd, inmiddels heb ik ook een nieuwe wortelontsteking en moet misschien weer onder het mes.

Buren waarbij ik aanbelde, de vrouw verstond me niet en riep haar zoons erbij, zeiden dat het wel redelijk rustig was hier. Een voorbijganger vertelde me daarstraks dat dit deel van de Agniesebuurt niet zo goed bekend staat, maar Crooswijk waar ik nu woon is ook niet best. Bovendien heeft de woningbouw mij inmiddels voor het blok gezet. Dit is hun laatste bod, als ik daar nee tegen zeg doen ze niks meer voor me. Zeer onterecht, de vorige twee aanbiedingen waren echt niet gelijkwaardig aan het appartement op de Noordsingel, maar in je eentje opboksen tegen zo’n woonmastodont is bijna onbegonnen werk en dat weten ze. Ik ijsbeer door de kamers, kijk af en toe door het raam naar de buitenplanten, voors en tegens, terwijl de makelaar verder door het huis flierefluit en me op ditjes en datjes wijst. Op de valreep bagatelliseert hij nog even de veertig M/V die op deze galerij woont en meermalen per dag via trap of lift pal naast m’n eventuele toekomstige voordeur naar binnen en buiten banjert. Dit weekend moet ik beslissen, neem ik de gok of blijf ik zitten waar ik zit.
Marjelle

Oog in oog met de ‘vijand’

De bel gaat. Ik verwacht niemand op dit tijdstip en zeg zachtjes ‘hallo’ in de intercom. ‘Met de bovenbuurman’, hoor ik vervolgens aan de andere kant. Op dat moment gaat er van alles door me heen, de burenoverlast door stampende kinderen, het gegil en slaan met deuren tot drumsalvo’s aan toe. ‘Dat ben ik niet van die Turkse muziek, hoor’, roept hij. ‘Momentje, ik kom naar beneden’, zeg ik en loop de trap af. Even later sta ik oog in oog met de man waarvan ik zoveel last heb het afgelopen jaar. Ik geef hem een hand en we glimlachen een beetje ongemakkelijk. Dan vertel ik hem wat er zoal dagelijks aan gespring en gestamp boven m’n hoofd plaatsvindt en dat er momenteel keiharde muziek door het plafond dreunt. ‘Kom maar mee, dan kun je het zelf ook horen.’ ‘Wat een gebonk’, zegt hij verbaasd als hij de kamer binnenloopt, ‘dat zijn de buren van een paar deuren verder.’ Hij begrijpt dat ik ervan uitging dat zij het waren omdat het geluid direct van boven lijkt te komen. ‘Ik dacht eerst dat het een cd was, maar het zijn echte drums, dat is toch bizar in dit soort gehorige flats!’ Gelukkig lijkt de man nu wel van goede wil en er evenzeer op gebrand als ik om erachter te komen wat waar vandaan komt.


Hij belt z’n kinderen
en spoort ze aan te gaan springen en rennen, en schrikt een beetje als hij hoort hoe hard dat in m’n woonkamer klinkt. Z’n dochters blijken een voorliefde te hebben om meermalen per dag op hun Wii-matje op het laminaat tekeer te gaan. Als ik hem vertel welk geluid een ware marteling is voor m’n zenuwstelsel en z’n kinderen dat even later op commando produceren schrikt hij weer. ‘Het klinkt hier veel harder’, zegt hij en vervolgt, ‘ik dacht dat je misschien een zeur was, maar dit is heel vervelend inderdaad.’ Waardoor is het nou het laatste jaar nóg erger geworden, vraag ik hem. ‘M’n jongste dochter is natuurlijk wel een paar jaar ouder inmiddels en ze is nogal ADHD’erig.’ Dat verklaart een aantal veranderingen niet, maar ik laat het zitten voor nu. Het gesprek verloopt best redelijk, hij wil me ook per se z’n autoverzekering-site laten zien en is benieuwd naar m’n blog. Later biedt hij aan om de plafondlamp te maken die kapotgetrild is onder de voeten van z’n kroost zodat ik niet meer hoef te koken bij schemerlicht. Toch moet ik nog maar zien of er werkelijk dingen structureel gaan veranderen*, al hoop ik zó van wel. Aan het eind spreken we af om elkaar volgende week weer te ontmoeten, maar dan met de woningbouwconsulente erbij.
Marjelle

* De volgende dag is het rustiger, maar tussen elf en twaalf uur ’s avonds wordt er weer als vanouds rondgeklost op het laminaat en met deuren gesmeten

Inmiddels met een geluidsisolatiebedrijf gebeld, er bestaat contact- en luchtgeluid, bij het eerste kun je je plafond isoleren tot je een ons weegt volgens de medewerker, maar dat helpt niet. ‘Je kunt dus nog beter een buurman hebben die trompet speelt’, zeg ik. ‘Ja, eigenlijk wel’, beaamt de man.

Une seule fois Kyteman ft. Reazun

Sporen in het zand…

In Scheveningen-haven vraag ik aan een paar passanten in m’n beste Duits, ‘kann Ich von hier nach dem Pier laufen, ist es offen?’ ‘Ja, es ist offen’, beamen ze ietwat verbaasd, ik loop door en zie dat er inmiddels een voetgangerspad is gemaakt waarnaast een aantal eettentjes herrezen zijn. Het is stil op het strand, half vier, hét ideale tijdstip net tussen lunch en hondenuitlaat in. M’n laarzen laten diepe sporen achter in het zand, de golven trekken schuimbekkend de aandacht, ze willen op de foto. De triggerpoint-therapeut gaf me daarstraks het gevraagde briefje voor de woningbouw waarop stond hoezeer de burenoverlast ook z’n weerslag heeft op m’n rugproblemen. ‘Ik hou dit niet lang meer vol’, zei ik tegen hem en voegde er enigszins cynisch aan toe, ‘misschien toch maar non worden of ze met een didgeridoo het huis uitblazen.’


Hij lachte niet. Als geen ander weet hij wat chronisch slaaptekort en stress hebben aangericht de laatste maanden en dat ik het in m’n eentje op moet nemen tegen buren en woningbouwvereniging. ‘Het is toch te gek voor woorden dat ze op kaal laminaat gewoon doorgaan met je plafondlampen kapotspringen en dat ik door hun gestamp het afgelopen jaar er nu zelfs soms tegen opzie om naar huis te gaan.’ Tegelijkertijd besef ik dat ik ook hier weer de redelijke zal moeten zijn, de begripvolle, de empathische, alleen weet ik deze keer niet of ik daar nog toe in staat ben. Het moet nú afgelopen zijn denk ik, ‘ik wil rust, eindelijk weer doorslapen en een huis waar het fijn is om in thuis te komen’, zoals ik deze week aan m’n broer schreef.
Marjelle

P.S. Aan alle makelaars & woningbouwcorporaties die dit lezen: ‘leuke flat gevraagd in Rotterdam‘ 😉

At last I am free Robert Wyatt