De bel gaat, ik struikel bijna over een tas lege flessen die staat te wachten op een rondje glasbak en doe open. We zoenen elkaar onhandig en druk pratend vliegt hij als een wervelwind door m’n huis waar hij voor het eerst is. ‘Mooi die poster van Toscane, ik ben er geweest, jij ook?’ vraagt hij en loopt ondertussen alweer een andere kamer in waar een afbeelding van Monet hangt, die hij ook wel kan waarderen.
‘Je flat is groter dan ik dacht’, vervolgt hij, ik knik en zeg dat ik me er thuis voel op de olifanten na. Het lijkt wel of ze het gehoord hebben, want ze geven meteen acte de présence. We luisteren even naar het gestamp en gespring waarna ik hem meetroon naar de keuken en het gedicht van Herman de Coninck laat zien dat aan de muur hangt. ‘Een verjaardagscadeau van een vriendin’, zeg ik, ‘het doet me aan H.* denken’. In een opwelling voeg ik eraantoe ‘dat mag je voorlezen als ik dood ben’. Hij kijkt een beetje ongemakkelijk en zwijgt.
‘Liefje,
laat mijn verdriet altijd groter wezen
dan het jouwe
zodat het eromheen kan liggen
als armen.
Wees niet droef als ik zal heengaan,
dan zal ik altijd aan je denken.
En anders ook.’
‘Heel weemoedig en melancholisch’, zegt hij, ‘net als de cd’s die ik voor je gebrand heb van Talk Talk en Jeff Buckley. Ik dacht dat je het misschien té zou vinden, maar ik heb ze toch meegenomen’. ‘Ik hou juist van dat soort muziek’, reageer ik en schuif meteen het eerste cd’tje in de speler. Later, na een latte Macchiato en een paar koppen thee, glibberen we door de vrieskou naar de Dijk. Het is er erg druk en warm, m’n scholfilet smaakt helaas naar minder, ook de droge friet laat ik staan, maar het stokbrood, de wijn en m’n gezelschap maken veel goed. Het is voor het eerst in anderhalf jaar dat ik m’n broer -die nog sneller praat dan ik- weerzie.
Marjelle
Wealth Talk Talk
Lover, you should’ve come over Jeff Buckley
*Ex-(beste-)vriend
