Toen ik een aantal weken geleden voor het eerst over the Brown Sisters las, werd ik meteen nieuwsgierig naar de fotoreportage van Nicholas Nixon, fotograaf en tevens echtgenoot van Bebe, een van de zussen. Van 1975 tot 2009 fotografeerde hij ze jaarlijks zodat er een unieke portretreeks ontstond. De expositie liep tot 28 maart in het Nederlands Fotomuseum aan de Wilheminakade, op een steenworp afstand van onder andere Café Rotterdam en Las Palmas, het restaurant van Herman den Blijker waar ik nog nooit ben geweest. Voor deze gelegenheid onderdrukte ik weer m’n afkeer van musea én met wind-tegen de Erasmusbrug over fietsen en ging op pad.
Nadat ik met moeite de brug bedwongen had, besloot ik eerst te gaan lunchen bij de overburen, waarna ik nog zo’n vijf kwartier had om de diverse exposities in vogelvlucht te verkennen. Eenmaal in het museum kreeg ik voor het eerst een negatieve reactie op m’n vriendelijk verzoek om foto’s te maken. ‘Shit’, zei ik binnensmonds, want het ging me juist om de combinatie van plaatjes kijken en schieten. ‘Ik moet het ook niet meer vragen, maar gewoon dóen’, dacht ik erachteraan.
Op m’n gemak slenterde ik door de verschillende ruimtes, bekeek de indringend mooie foto’s van de zussen en hoorde het stel naast me het viertal diepgravend analyseren. Wat mensen al niet voor conclusies trekken op basis van louter uiterlijk, ik vermande me en liep verder. Op de begane grond bekeek ik de QUICKSCAN NL-tentoonstelling waarin foto’s, collages en performances van ruim 25 fotografen en kunstenaars vertoond werden en voelde steeds meer de neiging opkomen om m’n camera toch tevoorschijn te halen. Aangezien het niets voor mij is om dingen stiekem te doen, ben ik daar ook helemaal niet handig in.
Op goed geluk en met m’n ogen en oren op scherp nam ik hier en daar snel wat foto’s waarbij ik mezelf wijsmaakte dat de Brown-uitvoering op de deur niet echt tot de expositie behoorde. Dat het allemaal gehaast ging is dan ook te zien. Dit is geen museum voor mij, ook in de winkel hing er een soort van beklemmende sfeer die je eveneens in bibliotheken tegenkomt, elke uiting van leven wordt in de kiem gesmoord. Toen ik aan het eind van m’n route een man tegenkwam met z’n camera in de aanslag keken we elkaar even veelbetekenend aan.
Marjelle
Aicha Cheb Khaled
