Zondag
M’n afspraak gisteren ging niet door hoorde ik via een verontschuldigend sms’je. Ik had net zo’n zin om weer eens uit eten te gaan, veel te lang geleden net als seks, liefde en tederheid, dit in willekeurige volgorde. Vandaag zit ik op dezelfde plek, weer in Hoofdstuk II, en wacht op L. Voor me een loom leren hoekje vlak bij de roodgloeiende openhaard, zonder echte houtblokken, maar in deze omgeving stoort dat niet. Donkere meubels, vensterbanken vol antiek leeswerk, theeglazen met sierlijke oortjes, de laatste mooi maar onhandig, zeker voor mij. Alleen jammer van de jazz die uit de boxen neuzelt en nog erger klinkt dan de experimentele variant.
Ik denk aan Floor waar ik vorige week lekker zat te schrijven op de klanken van The Whitest Boy Alive en ook aan E.* die ik gisteren bíjna gebeld had, maar uit zelfbescherming toch maar niet. Ik zag opeens weer haar kille blik voor me toen ik vertelde hoe het met me ging en wist niet hoe snel ik de rest van m’n verhaal in moest slikken. Wat neemt ze mij eigenlijk kwalijk, vraag ik me af, dat het slecht gaat en ik me daardoor meer terugtrek of- Alle dingen die ze laatst onterecht voor me invulde, flitsen weer door m’n hoofd. Vanbinnen sluimert woede, maar ik ben bang voor m’n eigen kracht als ik voluit zeg wat ik ervan vind, iets dat als een rood lontje door m’n leven loopt. In welk ondoorzichtig web ben ik nu beland?
Ook hier wreekt zich wellicht het feit dat ik helemaal niet lethargisch overkom, juist eerder energiek. Maar m’n woorden en ogen zeggen soms ook iets heel anders en beide kanten weerspiegelen wie ik ben. Onder de overlevingsmechanismen humor, zelfspot, relativeren en terugtrekken ligt een werkelijkheid waarin ik vaak niet meer vooruit te branden ben en de stapels op m’n bureau alleen maar groter worden net als de leegte vanbinnen.
Twee keer heb ik samengewoond met een partner die last had van depressies, uiteindelijk blijk ook ik niet immuun te zijn. Al zijn er waarschijnlijk betere woorden om te beschrijven hoe ik me de afgelopen paar jaar voel, …, en zwaar onderbelast bijvoorbeeld. Ik mis uitdaging, stimulans, familie, werk, verbondenheid en alles wat ik nu niet ga opnoemen. Teveel dingen die tot nu toe niet oplosbaar waren, soms draai ik rondjes tot ik sterretjes zie.
M’n tosti blijkt een megatosti, het brood lijkt wel opgespoten en de kaas ontploft. Misschien laat ik de helft liggen als bordvulling, zo lekker is het niet.
Gisteren toen de paniek me even bij de strot greep en ik iets wilde dóen, besloot ik A. te bellen, de beste vriend van H. Aan hem wilde ik altijd nog mijn kant van het verhaal vertellen. De telefoon ging eindeloos over… misschien het verkeerde nummer. Ik bladerde nog eens door m’n verfomfaaide oude adresboekje met de geesten van vroeger en de doden van nu.
‘Hé Marjelle!’ L. komt glimlachend op me af.
Marjelle
Stone Throwers Johnny Hollow
* Vriendschap die zwaar onder druk staat
