Tagarchief: tilburg

Hot hot hot…

Vandaag moest ik aan een strip van Calvin en Hobbes denken, een van de weinige stripfiguren die ik echt leuk vind. Op een snikhete dag sprongen ze als een paar opgejaagde vlooien door het hete zand… Deze week staat in het teken van golven van hitte en slaaptekort. Op zich hoeft tropisch heet helemaal niet erg te zijn, ik kan me nog goed de vakanties op idyllische Griekse eilandjes herinneren waar toenmalige vriend en ik verkoeling zochten aan zee. Ik met een handdoek om m’n hoofd gewikkeld als een soort van sherpa, hij dobberend op een luchtbed. Bij de lunch genoten we op een terrasje aan het water van heerlijke Griekse boontjes en een fles retsina, erna loom uitrusten op bed. Het was een droge hitte, niet de klamme vochtige lappendeken die nu hier thuis & buiten hangt.

Calvin and Hobbes - strip Bill Watterson
Hier konden ze weer afkoelen

Op m’n etage in Tilburg waar ik ruim een jaar woon, is het al dagenlang gemiddeld 30 °C, vandaag zelfs 32, de ongeïsoleerde zolder die als slaapkamer verhuurd wordt krijgt een dikke 35-40+. Ook een tuin of balkon ontbreekt. Aangezien ik thuis werk, is er geen ontsnappen aan. Ik heb het dan ook nog nooit zo benauwd warm gehad als hier, met achter me een kreunende ventilator en naast me een waterspuit waarmee ik me om de zoveel minuten natspuit. Dat veel mensen geen flauw idee hebben dat niet iedereen een tuin en een normaal huis heeft, viel me de afgelopen dagen op in social media en kranten. De ene helft van Nederland woont grofweg gezegd in goede huizen met schaduwrijke tuinen en balkons, de andere helft zit klem in benauwde flats. Als ik dan soms gespreksflarden voorbij zie komen als ‘o, met die warmte valt het reuze mee, mensen doen er zó moeilijk over! [haha] Ik zit met ’n wijntje op een schaduwrijk plekje in de tuin en in huis is het 21 °C‘, dan denk ik: zullen we ruilen?
Marjelle

Smeltie* Smeltie *

Voor iedereen die twijfelt of ’t echt een hittegolf is 😉
– Uit de koude kraan komt opeens warm water.
– Chocoladerepen worden chocopasta.
– Boter is keihard, omdat-ie uit de ijskast komt.
– De plantenspuit wordt multifunctioneel.
– De enige koele plek in huis is onder een lauwe douche.
– IJsblokjes smelten als je ernaar kijkt.
– Naakt slapen blijkt de enige optie.
– Ventilators draaien overuren.
– De was droogt in een oogwenk op zolder.
– Vlees voor de BBQ is niet meer nodig, je bent zelf al een gegrild worstje.

La vache qui rit

Bontgevlekte koeien in de wei
Klik op de foto voor een groter formaat

Paardenmutsje!?

Paard in de weiKlik op de foto voor een groter formaat

Een boom in het gras

Boom in het gras
Klik op de foto voor een groter formaat

‘Hé mam, er ligt een boom in het gras!’

Zwerfboeken

Een muisgrijze lucht en water dat met bakken uit de hemel valt, het is echt hondenweer. Vandaag moet ik in Amsterdam zijn. Weer of geen weer, zin of geen zin, ik moet er doorheen. Voordat ik de deur uit vlieg kijk ik nog even op Twitter. Ik zie de hashtag #zwerfboekendag voorbijkomen en besluit nog snel een boek uit de kast te halen en dat in de trein voor een willekeurige passant achter te laten.*

Wie weet kan ik iemand blij maken met het ‘Verzamelde werk’ van Willem Elsschot. Het ingebonden exemplaar heb ik ooit van een vriend gekregen en nooit uitgelezen. Ik hijs me in een te grote regenbroek en jack, trek een wollen muts over m’n oren en wikkel een sjaal om m’n hoofd, klaar om de natte wereld te betreden. Op m’n schoenen na, die zijn niet waterbestendig. Ik heb dan ook voor alle zekerheid een reservepaar plus extra sokken en handdoek bij me.



Op perron 4 van station
‘s-Hertogenbosch is het druk, een aantal verregende mensen staat op een kluitje. Alles is grijs en grauw, Nederland op z’n deprimerendst. Alleen het meisje van de kiosk is vrolijk en behulpzaam. Ze biedt aan om m’n croissant nog even in een warmhoudbak te leggen voordat de trein komt en samen houden we de klok in de gaten. Een lichtpuntje op een donkere dag. Dag lief kioskmeisje, de NS mag blij met je zijn.

Eenmaal in de trein leg ik het boek op een leeg tafeltje vlakbij, boven op een plastic zak zodat het makkelijk mee te nemen is en droog in een andere boekenkast belandt. Ik hou het tafeltje in de gaten en merk dan dat zo’n vreemd boek juist afschrikt. Als mensen het zien liggen lopen ze snel door. Op een bepaald moment wil een vrouw er gaan zitten en zegt de man naast haar dat die plaats bezet is. In m’n beste Engels probeer ik ze vervolgens duidelijk te maken dat het vandaag zwerfboekendag is.

‘Er zit niemand, je mag het boek gewoon meenemen, hoor’, zeg ik ook tegen de andere passagiers. Om me heen zie ik alleen maar vraagtekengezichten en ik krijg het er een beetje warm van. Aangezien niemand begrijpt wat de bedoeling is pak ik het boek weer terug en schrijf er een briefje bij, ondertekend met Veel leesplezier! Marjelle. Het zou toch jammer zijn als Willem Elsschot aan het eind van de dag onopgemerkt in een vuilniszak eindigt.
Marjelle

* Zwerfboekendag wordt de 13de dag van elk nieuw kwartaal gehouden (4x per jaar)

Foto Pixabay

Cold as ice

Volgens de thermometer van de benedenbuurman is het nu na uren stoken 19 ºC, een unicum, normaliter blijft de temperatuur steken op zo’n 17-18 ºC. De ‘gevoelstemperatuur’ – een weermannenwoord net als spetters en spatje regen – ligt vandaag op 15 ºC. Met name m’n voeten hunkeren naar een extra paar sokken. De laatste weken loop ik nog net niet rond als een Michelinmannetje, hoewel je met twee laagjes T-shirt, een dikke trui met daaroverheen een vest ook niet echt slank oogt. De afgelopen maand was er één van kleumen, ziek worden, proberen te werken en kamperen in dit oude, tochtige huisje grotendeels zonder verwarming. Alleen in de living annex werkkamer hangen twee stroomvreters die hete lucht produceren als substituut voor echte warmte, iets waar ook m’n keel en slijmvliezen niet blij mee zijn. Recent is er een infrarood verwarmingspaneel bijgekomen, hij staat op wankele pootjes en moet nog opgehangen worden.


Momenteel sjouw ik het paneel
een paar keer per dag van de ene kamer naar de andere. ’s Avonds zit ik er pal naast, dan is één kant van m’n gezicht warm en de andere kant niet, maar een kniesoor die daar op let. Sinds ik in dit huis in Tilburg woon heb ik extreme kou en hitte meegemaakt. In de zomer transformeert de zolder in een oven, de zon brandt meedogenloos vanaf ’s ochtends vroeg ondanks het dichtgeplakte raam. In de winter waan je je in een vrieskist, maar dan kun je diep wegkruipen onder de combi dekbed1-deken-dekbed2. Als ik deze zomer nog hier woon – en die kans is groot –  dan zit er niets anders op dan een bed kopen en in de woonkamer gaan bivakkeren. Of verhuizen. Al is drie keer in anderhalf jaar ook voor mij haast een brug te ver. Bovendien wil geen enkele makelaar met me in zee. Als herstartende freelancer ben je vogelvrij*.
Marjelle

* Als ik een vaste baan had gehad was alle ellende van de afgelopen zeven jaar me bespaard gebleven

Foto Witold Riedel

De waarheid liegt niet


Klik op de foto voor een groter formaat

Een van de redenen waarom ik minder blog nee dat ga ik niet uitleggen ik ben baas in eigen blog en mag met de deur in huis vallen en zo is het Maar elk onderwerp dat in me opkomt pijn geld zien te verdienen, klanten werven overleven de kou in huis en demons from the past maar vooral die pijn duw ik weer weg. Sommige verhalen zijn te ja, wat eigenlijk persoonlijk kwetsbaar of klinken misschien als een slechte episode uit een B-film kun je nagaan hoe slecht Ik zat laatst aan een dialoogtafel met onbekenden, soep en broodjes. Het thema was ‘Toevallige ontmoetingen’ en iedereen had een verhaal met een mooi eind. Ik pijnigde m’n hersens maar kon nergens zo’n mooie toevalstreffer vinden, wel kwam een bepaalde ontmoeting in me op met een lesbische taxichauffeuse die mij lang geleden ergens in Frankrijk in the middle of nowhere  afzette voor een verlaten huis mijn brief was nooit aangekomen Die nacht bevatte alle elementen van een horror story agressieve hond ramen zonder gordijnen bevroren brood onweersflitsen en donderslagen en een telefoon die uit viel Weet je wat, dacht ik, ik vertel dat verhaal wel. Tot mijn verbazing vond iedereen het hilarisch enige humor is mij niet vreemd en o zo avontuurlijk. Ik dacht aan al die andere gebeurtenissen en hield m’n lippen op elkaar.
De waarheid liegt niet en misschien zet ik ooit op papier wat ik daarmee bedoel voor ik doodga Het moet eruit over familie, onrecht, laster, verdriet
Marjelle

Fifty shades of green in Moerenburg

Herfst in Moerenburg

Klik op de foto voor een groter formaat

Overal paardenstaarten

Half oktober en prachtig nazomerweer, dat vraagt om een fietstocht door het Brabantse land. Huismus spelen kan nog lang genoeg. Hopelijk heb ik binnenkort dan wel een goed verwarmd huis zodat ik niet in de kou zit, maar die onaangename gedachte duw ik meteen weer van me af. Sinds kort ben ik de gelukkige eigenaar van een tweedehands Batavus, wandelen gaat me eigenlijk te langzaam, ik hou er meer van om over paden en lanen te stuiven, haren in de wind, blik op oneindig. Wat ligt de natuur er mooi bij zo midden in de herfst terwijl de laatste stralen van de zomerzon de herfstbladeren een bijzondere gloed geven. Ik rij langs het voormalige Huize Moerenburg waar een grote groep mensen samendromt en bioloog Gert Brunink net zijn openingsspeech afsteekt.

Klik op de foto voor een groter formaat

Een paar maanden geleden had ik een excursie bij hem geboekt, ik was toen de enige deelnemer, met als bijkomend voordeel dat er ook tijd was om het naast bloemen & plantjes over andere dingen te hebben. Onderweg begroet ik af en toe een tegemoetkomende fietser, wandelaar of wollig schaap. Die laatste kijkt alleen maar bête terug. Flarden van Hoe sterk is de eenzame fietser komen in me op als ik naar de lange, slingerende weg voor me kijk, in geen velden of wegen is een levend wezen te bekennen. Op paarden na dan, die vind je er in alle maten, groot, klein en stevig, met zwiepende staarten. Als ik m’n camera tevoorschijn haal komt de voorste nieuwsgierig dichterbij. ‘Sorry’, zeg ik een paar keer verontschuldigend, ‘ik heb echt niks voor je’, en moet om mezelf lachen dat ik tegen een paard begin te praten in the middle of nowhere.

Ik hou van dieren, al ben ik bang voor grote honden en kleintjes met iets te enthousiaste tanden. Glanzende paardenlijven en weelderig groene weilanden, in de verte een enkele boerderij, dit is de kant van Tilburg die ik mooi vind, waar ik van geniet. Rust, stilte, even geen mensen, drukte en verkeer. Al heb ik nog steeds heimwee naar Rotterdam, stad met een groen hart, dit soort tochten maken het gemis een beetje goed. Via de Lovense Kanaaldijk rij ik uiteindelijk door naar Berkel-Enschot, plek waar ik lang geleden heb gewoond. Vanaf de rotonde zie ik De Druiventros liggen, toentertijd een simpel hotelletje, inmiddels uitgegroeid tot een Best Western ****-hotel. Op het zonnige terras drink ik een kop Earl Grey en denk even weer aan toen.
Marjelle

Music is the silence between the notes

Piano in Moerenburg
Klik op de piano voor een groter formaat

‘Music is the silence between the notes’ Claude Debussy